ตอนที่ 113 ร่วมตายเพื่อเจ้า

 

 

หลานเฟิงถูกฉีเย่ว์พาตัวไป เหลือเพียงอวิ๋นหรูอยู่ในโถงบรรพชนเพียงลำพัง ด้านหลังมีคนคนหนึ่งค่อยๆ เดินเข้ามาใกล้ จับอวิ๋นหรูให้พิงไหล่ของตนเองเอาไว้

 

 

“ร้องออกมาเถิด ร้องเสร็จข้าจะพาเจ้ากลับบ้าน”

 

 

“ไยข้ายังมีบ้านอีก ญาติพี่น้องทั้งหมดล้วนตายหมดแล้ว เหลือข้าเพียงคนเดียว หลานเม่ย ข้าควรทำเช่นไร”

 

 

“เจ้ายังมีข้า ข้าจะอยู่กับเจ้าตลอด”

 

 

“โกหก ล้วนโกหกทั้งนั้น ท่านแม่ก็เคยพูดว่าจะอยู่กับข้าตลอดไป ท่านพ่อก็เคยพูดว่าจะอยู่กับข้าตลอดไป ล้วนพูดว่าจะอยู่กับข้าตลอดไปทั้งนั้น แต่สรุปแล้วก็มาตายไปหมด เหลือข้าเพียงลำพัง อ่าาา ทำไมกัน”

 

 

“ข้าไม่โกหกเจ้า ข้าจะอยู่กับเจ้าตลอดไป ตราบจนนาทีสุดท้าย”

 

 

อวิ๋นหรูร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดของหลานเม่ยอย่างหลงลืมตัวเอง หลานเม่ยเองก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่เช่นเดียวกัน

 

 

สำหรับเขาแล้วหลานเยี่ยตายไปจะไม่ใช่การทรมานรูปแบบหนึ่งได้อย่างไรกัน ตระกูลหลานควรดำเนินไปในทิศทางใด

 

 

……

 

 

หลานเฟิงถูกพากลับมายังตระกูลเยี่ย ตลอดทางนั้นเขาไม่ได้แสดงท่าทีต่อต้านอะไร และไม่พูดอะไรออกมา ไม่มีการแสดงอารมณ์ใดๆ เช่นกัน ดวงตาทั้งสองข้าเหม่อลอย ใบหน้าดำคล้ำดั่งพื้นดิน

 

 

ฉีเย่ว์โยนหลานเฟิงลงบนเตียง ชิวอวี้เห็นหลานเฟิงกลับมาก็ปีนขึ้นไปบนเตียงกอดหลานเฟิงอย่างดีอกดีใจ

 

 

“พี่เย่ว์ ท่านกลับมาแล้ว ดีจริง เช่นนี้ก็สามารถอยู่กับอวี้เอ๋อร์ได้ตลอดไปแล้ว”

 

 

หลานเฟิงไม่มีปฏิกิริยาอะไร ในขณะที่ชิวอวี้พูดเองเออเอง ฉีเย่ว์ก็หมุนตัวเกินออกไป หลานเฟิงลืมตาทั้งสองข้างอยู่ตลอด เขามองตรงไปข้างหน้า เหมือนกับตอนนั้น แต่ข้างกายไม่มีหลานเยี่ยอีกแล้ว     

 

 

“พี่เย่ว์ ทำไมท่านไม่พูดเล่า เป็นเพราะหลานเยี่ยตายไปท่านเสียใจเป็นอย่างมากใช่หรือไม่ หากพี่เย่ว์เสียใจก็โทษอวี้เอ๋อร์เถิด เป็นความผิดของอวี้เอ๋อร์เอง โทษอวี้เอ๋อร์เถิด”

 

 

หลานเฟิงมีปฏิกิริยาขึ้นมา เขาหลับตาลง มีบางครั้งที่เอาแต่ใจมากเกินไปก็ต้องพอ ยังคงต้องเผชิญหน้ากับความเป็นจริง หลานเยี่ยไม่อยู่แล้ว แต่ตระกูลหลานยังอยู่ เพื่อตระกูลหลานเขาไม่อาจตายได้

 

 

แต่เขาถูกดูดกำลังทั้งร่างไปหมดแล้ว ไม่มีเรี่ยวแรงที่มากพอจะไปทำเรื่องอะไรได้อีก ในใจนั้นเต็มไปด้วยความเศร้าโศก เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง อนาคตบางทีต้องพึ่งพาสิ่งเหล่านี้แล้ว

 

 

“ชิวอวี้ จิ้งจอกราตรีที่ฆ่าหลานเยี่ยอยู่ที่ใด”

 

 

เมื่อเห็นว่าหลานเฟิงมีปฏิกิริยาในที่สุด ชิวอวี้ก็ปีนขึ้นมาด้วยความตื่นเต้น

 

 

“คนพวกนั้นถูกคุมตัวเอาไว้ในคุกตระกูลเยี่ย พี่คิดจะจัดการอย่างไรก็ทำได้ทั้งนั้น”

 

 

“ศพของหลานเยี่ยเล่า”

 

 

หลานเฟิงเอ่ยปากถามขึ้นอีกครั้ง แต่ชิวอวี้กลับนิ่งเงียบ

 

 

“หลังจากหลานเยี่ยถูกฆ่า ก็ถูกจิ้งจอกราตรีพวกนั้นโยนทิ้งลงแม่น้ำ กลายเป็นอาหารอยู่ในท้องปลาแล้ว”

 

 

กระแสพลังของหลานเฟิงระเบิดออกในทันใด กระแสพลังที่บ้าคลั่งพัดชิวอวี้ออกไปไกลอย่างแรง ชิวอวี้เป็นลมสลบไป เมื่อได้ยินเสียงดังสนั่นภายในห้องฉีเย่ว์ก็รีบรุดตัวเข้ามาในทันใด ประคองชิวอวี้ที่อยู่ข้างกำแพงขึ้นมา ฉีเย่ว์คิดจะควบคุมหลานเฟิงที่บ้าคลั่ง

 

 

“กลายเป็นอาหารอยู่ในท้องปลา ตายอย่างไม่มีดินกลบหน้า ฮ่าๆๆ สวรรค์ช่างล้อเล่นข้าในสิ่งที่ไม่ตลกเสียแล้ว ชีวิตนี้คนที่สูญเสียชีวิตไปด้วยน้ำมือของข้ามีมากมายนับไม่ถ้วน วิธีการตายทุกอย่างล้วนมีทั้งนั้น

 

 

แต่ทำไมต้องให้เจ้ามาชดใช้ คนที่สมควรตายคือข้า ทำไมต้องให้เจ้ามาแบกรับไว้ หากว่าข้าหลานเฟิงยังอยู่บนโลกใบนี้ ก็จะฆ่ากำจัดคนบนโลกนี้ให้หมด ร่วมตายเพื่อเจ้า”

 

 

หลานเฟิงสูญเสียสติไปแล้วอย่างสมบูรณ์ พูดจาสับสนไปมา แต่เดิมการตายของหลานเยี่ยก็ทำร้ายเขามากพอแล้ว ตอนนี้กลับมีตายอย่างไร้แผ่นดินกลบหน้าเข้ามาซ้ำแล้วจะไม่ให้เขาคลุ้มคลั่งได้อย่างไร

 

 

พลังของฉีเย่ว์นั้นไม่ดี แม้จะบอกว่ามีมารดาเป็นคนตระกูลเยี่ย แต่เพราะห่างเหินจากการฝึกฝน จิตใจมุ่งมั่นอยู่กับการเรียนวิชาแพทย์ แต่เขาก็ยังสามารถควบคุมหลานเฟิงได้ ยาสีม่วงถูกสาดเข้าไปในห้อง ฉีเย่ว์พาชิวอวี้ออกมา แล้วขังหลานเฟิงเอาไว้ในนั้น

 

 

ในที่สุดภายในห้องก็เงียบลง

 

 

 

 

 

 

ตอนที่ 114 น้ำนิ่ง

 

 

รอจนพิษกระจายออกหมดแล้ว ฉีเย่ว์ถึงเปิดประตูออก ชิวอวี้ฟื้นขึ้นมาแล้วแต่เพราะได้รับแรงโจมตีที่รุนแรงเกินไปจึงถูกฉีเย่ว์ออกคำสั่งบังคับให้พักผ่อน

 

 

หลานเฟิงนั่งอยู่บนเตียง ผมเผ้าหลุดลุ่ย ภายในห้องนั้นเละเทะไม่เป็นท่า ยาพิษเหล่านั้นมีส่วนประกอบบางอย่างที่อยู่ในยาของชิวอวี้ มีฤทธิ์ในการทำให้จิตใจสงบ ตอนนี้หลานเฟิงสงบลงมาแล้ว สติสัมปชัญญะก็กลับมาแล้วเช่นเดียวกัน

 

 

ได้ยินเสียงเคลื่อนไหวด้านนอก หลานเฟิงมองไปที่ประตู เพราะว่านั่งหันหลังให้แสง หลานเฟิงจึงมองไม่ชัดว่าเป็นใครที่เดินเข้ามา แต่ก็พอจะเดาได้

 

 

“ให้ข้าตายไปเลยไม่ดีกว่าหรือ ทำไมจะต้องแย่งกระบี่ของข้าด้วย ข้าตายไปเจ้าก็สามารถยึดครองชิวอวี้ได้ ไม่มีคนมาแย่งเจ้า”

 

 

ฉีเย่ว์พุ่งเข้าไปบีบคอหลานเฟิงในทันใด

 

 

“เจ้าฟังข้าให้ดี จุดประสงค์ที่ก่อนหน้านี้ข้าพูดกับเจ้าไปมากมายไม่ใช่เพื่อจะแสดงความเป็นเจ้าของ แต่ทำให้เจ้ารู้ว่า เจ้าติดค้างเขา ตอนนี้เจ้าติดค้างชิวอวี้ ติดค้างหลานเยี่ย ข้าไม่มีอคติอะไรกับหลานเยี่ย แต่กับเจ้าข้าไม่ไว้หน้า

 

 

ในเมื่อเจ้ากลับมาแล้ว หากว่าเจ้าทำให้ชิวอวี้เสียใจอีกครั้ง เจ้ารอดูได้เลย”

 

 

“พาข้าไปที่คุก”

 

 

ฉีเย่ว์คิดไม่ถึงว่าพอหลานเฟิงเอ่ยปากขึ้นมาจะพูดออกมาเช่นนี้ประโยคหนึ่ง หลังจากปล่อยเขาแล้ว ฉีเย่ว์ก็พาเขาไปยังคุกตระกูลเยี่ย

 

 

คุกตระกูลเยี่ย เขาเองก็เคยอยู่มาก่อนพร้อมกับหลานเยี่ย ต้องมาพบกับความทรมานอย่างไม่ใช่คน ภายในนั้นกักขังนักโทษประเภทต่างๆ เอาไว้ ด้วยเวลาที่ผ่านมาเรื่อยๆ วิธีการทรมานคนก็เพิ่มมากขึ้น

 

 

ฉีเย่ว์พาเขาเข้าไปในบริเวณข้างในสุด จิ้งจอกราตรีสองสามคนอยู่ในนั้น ถูกแขวนเอาไว้ จุดประสงค์ที่ชิวอวี้จับพวกเขาเอาไว้อาจจะเป็นเพราะว่าพวกเขาไม่ได้พาหลานเฟิงกลับมากระมัง

 

 

หลานเฟิงเดินเข้าไป มองดูสามคนที่อยู่ข้างใน พวกเขาถูกควักลูกตาทั้งสองข้างออก ลิ้นโดนตัด เมื่อเห็นพวกเขามีสภาพเช่นนี้หลานเฟิงพอใจอย่างมาก หลานเฟิงปล่อยคนพวกนั้นลงมาลากเชือกที่ผูกพวกเขาเอาไว้ ลากพวกเขาออกเดินไปเช่นนี้ทีละก้าว

 

 

“ดูชิวอวี้ให้ดี อย่าให้เขาออกมา” พูดทิ้งท้ายเอาไว้ประโยคหนึ่ง หลานเฟิงลากสามคนนั้นออกไป ฉีเย่ว์พอรู้ว่าเขาจะไปที่ไหน

 

 

ด้านตะวันตกสุดของตระกูลเยี่ยมีแม่น้ำอยู่สายหนึ่ง แม่น้ำลึกเป็นอย่างมาก อีกทั้งมีปลาตัวใหญ่มากมาย นักโทษที่โดนจัดการปกติแล้วจะถูกเอามาโยนทิ้งไว้ในแม่น้ำ ดังนั้นปลากุ้งอุดมสมบูรณ์ตลอดปี

 

 

หลานเฟิงลากพวกเขามาถึงข้างแม่น้ำ มองดูสายน้ำ หลานเฟิงเหมือนกำลังรอคอยอะไรอยู่ แต่สายน้ำที่สงบเงียบนั้นไม่มีแม้แต่คลื่น บางครั้งมีปลาตัวใหญ่สองสามตัวว่ายผ่านมา

 

 

“แม่น้ำในใต้หล้าเชื่อมต่อกัน พวกเจ้าลงไปตายเป็นเพื่อนหลานเยี่ยเถิด”

 

 

หลานเฟิงยกดาบในมือขึ้น เริ่มเชือดสามคนนั้น ที่ไม่ได้ใช้กระบี่ประจำกายก็เพราะว่านั่นเป็นกระบี่ที่หลานเยี่ยตีให้เขาโดยเฉพาะ เนื้อของสามคนนั้นถูกหลานเฟิงเฉือนออกทีละชิ้น เนื้อทุกชิ้นที่โดนเฉือนออกถูกโยนลงไปในแม่น้ำ มีปลาว่ายปรี่เข้ามากัดไปในทันใด

 

 

เพราะลิ้นโดนตัด ทั้งสามคนจึงทำได้แค่ส่งเสียงร้องงึมงำด้วยความเจ็บปวด เสียงนั้นไม่น่าฟังอย่างมาก เมื่อไม่มีดวงตาเลือดที่ไหลออกมาจากกระบอกตาว่างเปล่าก็อาบไปด้วยพื้นดิน

 

 

แม่น้ำกลายเป็นสีแดงสด บนฝั่งเหลือเพียงกองกระดูกสีขาวเท่านั้น ฉีเย่ว์ยืนมองฉากนองเลือดอยู่ด้านหลังเนินเขาที่อยู่ห่างออกไป ถอนหายใจออกมาแล้วเดินออกไป

 

 

ผ่านไปไม่นานทั้งสามคนก็ไปอยู่ในท้องปลา กระแสน้ำไหลด้านหน้ากลายเป็นน้ำนิ่งทั้งสาย เหมือนกับใจของหลานเฟิง ที่มีเพียงน้ำนิ่งแห่งความสิ้นหวัง ไม่มีคลื่นลมใดๆ หรือจะบอกว่าไม่มีคนที่สามารถสร้างคลื่นลมได้อีก

 

 

ก่อนหน้านี้เขาคิดว่าตนเองต้องการต้นทุนเพื่อที่จะยกระดับตนเองให้เท่าหลานเยี่ย ถึงได้เดินทางไปทั่ว แต่ตอนนี้กลับไม่มีอะไรที่ต้องให้เขาทำตัวเท่าเทียมอีก ตอนที่หลานเยี่ยยังอยู่ เขาไม่รักษาให้ดี รอจนไม่อยู่แล้วเขาเองก็ไม่จำเป็นต้องทำอะไรอีก

 

 

เป็นเช่นนั้นหรือ?