ตอนที่ 97 คนที่ผิด

 

 

“ในเมื่อเป็นคนที่ผิด ทำไมอาหลีถึงปล่อยวางไม่ลงเช่นนี้”

 

 

“ในเมื่อเป็นคนที่ผิดย่อมปล่อยวางไม่ได้มากขึ้นไปอีก เพราะรักผิดคน ฉะนั้นถึงยิ่งเจ็บใจมากขึ้น พี่ชายไม่มีคนที่ใส่ใจจริงๆ บ้างเลยหรือ?”

 

 

“ถือว่าใช่กระมัง ก่อนหน้านี้ไม่มี หลังจากนี้ก็ไม่อาจรู้ได้ ตามชะตาไปก็แล้วกัน”

 

 

“ช่างน่าอิจฉาท่านนัก ไม่มีเรื่องราวให้ปวดหัวก็สบายตัวไป”

 

 

“สบายตัวอย่างนั้นหรือ? พูดง่ายดายเหลือเกิน สบายตัว จะกินอะไร จะดื่มอะไรเมื่อไรจะแต่งงาน จะเอาอะไรมาเลี้ยงดูพ่อแม่”

 

 

“เช่นนั้นข้าก็คงสบายกว่าเจ้าอยู่สักหน่อย อย่างน้อยข้าก็ไม่ต้องเลี้ยงดูพ่อแม่ ข้าเป็นเด็กกำพร้า ไม่รู้ว่าพ่อแม่คือใคร”

 

 

“น่าบังเอิญนัก ข้าก็เช่นกัน” ชิวลั่วหัวเราะพลางพูดออกมา

 

 

“แล้วที่เจ้าพูดว่าเลี้ยงดูพ่อแม่เล่า”

 

 

“ที่ข้าพูดหมายถึงพ่อแม่ของภรรยาข้า แต่ดูจากตอนนี้แล้วคงไม่ต้องแล้ว” มู่หลีคิดว่าเขาแค่พูดตลกเท่านั้น จึงไม่ได้สนใจเขา ดื่มเหล้าของตนต่อไป

 

 

“เรื่องนี้เจ้าทำไม่ถูก ข้าแนะแนวเปิดทางให้เจ้าเช่นนี้แล้วเจ้ายังดื่มเหล้าอยู่อีก”

 

 

“แนะแนวเปิดทางข้า เจ้าอย่างนั้นหรือ?”

 

 

“ต่อให้ฝีมือข้าจะไม่ดีเท่าไรนัก แต่อย่างน้อยเจ้าก็ไว้หน้าข้าบ้าง”

 

 

“เอาเถิด เช่นนั้นเจ้าว่าต้องไว้หน้าเช่นไร”

 

 

“ไปสถานที่แห่งหนึ่งกับข้า”

 

 

“อะไรนะ? จะเอาข้าไปขาย เก็บเงินค่าแนะแนวอย่างนั้นหรือ”

 

 

มู่หลีกระโดดลงมาจากหลังคา เดินตามชิวลั่วไป

 

 

“หากเจ้ากลัวว่าข้าจะเอาเจ้าไปขายจริงก็ยังเดินตามข้ามาอยู่ดี อาหลีเก่งขนาดนี้ข้าสู้ไม่ได้เป็นแน่”

 

 

“กระบี่คู่กายมีไว้เพียงป้องกันตนเท่านั้น พลังที่ข้ามีไม่ได้ดีเท่าไรนัก ใช่หรือไม่องครักษ์ใหญ่ชิง”

 

 

“ข้าคิดว่าเจ้าไม่รู้จริงๆ เสียอีก! ข้าไม่สามารถแสร้งทำเลอะเลือนได้เลยหรือ? อยู่กับคนที่ทำงานเกี่ยวกับข่าวสารเช่นพวกเจ้าอย่างไม่มีเรื่องส่วนตัวเลยแม้แต่น้อย”

 

 

“ย่อมมีจุดประสงค์ต่างกันไป ในเมื่อท่านอยากให้ข้าแสร้งทำเป็นเลอะเลือน เช่นนั้นข้าก็จะโยนเรื่องตระกูลออกไป ไม่คิดถึงอะไรทั้งนั้น เจ้าก็คือเจ้า ข้าก็คือข้า แบบนี้เป็นเช่นไร?”

 

 

“ดี อาหลีใจกว้างยิ่งนัก”

 

 

“…” ใจกว้างแล้วมีประโยชน์อะไร

 

 

มู่หลีตามชิวลั่วมายังพื้นที่กว้างแห่งหนึ่ง สามารถเรียกได้ว่าพื้นที่กว้างจริงๆ แต่ภายในเมืองหลวงคิดจะมีพื้นที่ที่มู่หลีไม่รู้นั้นคงยากลำบาก โชคไม่ดีเท่าไรนักที่สถานที่แห่งนี้มู่หลีเองก็รู้จัก

 

 

“เป็นอย่างไรบ้าง ไม่เลวเลยใช่หรือไม่”

 

 

“…”

 

 

“ไม่พอใจอย่างนั้นหรือ?”

 

 

“ที่นี่ไม่มีอะไรทั้งนั้น คิดจะทำอะไรกันแน่?”

 

 

“ไม่มีอะไรเลยถึงจะดี! เห็นต้นไม้ต้นนั้นที่อยู่ไกลลิบนั่นหรือไม่?” ชิวลั่วชี้นิ้วไปยังที่ที่ห่างออกไป ไม่ตั้งใจมองก็จะไม่เห็นว่าตรงนั้นมีต้นไม้อยู่ต้นหนึ่ง

 

 

แล้วจะเอาอะไรกับตอนกลางคืน มองไม่ชัดเจนเลยจริงๆ

 

 

“อืม เห็นแล้ว แล้วนั้นมันทำไม” มู่หลีหันมามองชิวลั่ว แต่กลับต้องตกใจ สถานการณ์อะไรกัน เขาไปจูงม้ามาสองตัวตั้งแต่เมื่อไรกัน

 

 

“ว่าอย่างไร พวกเรามาแข่งม้ากัน ใครไปถึงข้างต้นไม้ประเภทนั้นก่อนผู้นั้นชนะ คนแพ้จะต้องตอบรับคำของอีกฝ่ายข้อหนึ่ง”

 

 

“ดี”

 

 

“เช่นนั้นก็เริ่มแล้ว” ชิวลั่วบังคับม้าให้พุ่งออกไป

 

 

“รอก่อน ต้นไม้ประเภทนั้นหมายความว่าเช่นไร?” มองดูชิวลั่ววิ่งออกไปนานแล้ว มู่หลีก็รีบวิ่งตามไป

 

 

ม้าของชิวลั่วช้าลงมาก ไม่นานมู่หลีก็ตามทันแล้วค่อยๆ แซงหน้าไป ตอนที่เลยข้างกายชิวลั่วนั้นมู่หลีหันกลับไปแยกเขี้ยวส่งยิ้มให้เขา จากนั้นก็ยิ่งตีม้าบังคับให้พุ่งทะยานไปข้างหน้า

 

 

หลังจากวิ่งไปครู่หนึ่ง ก็ไม่ได้ยินเสียงเคลื่อนไหวจากด้านหลัง มู่หลีหันกลับไปมอง แค่มองนั้นไม่เป็นไรแต่มู่หลีเกือบจะกระอักเลือดออกมา เห็นเพียงว่าชิวลั่ววิ่งกลับไปยังจุดเริ่มต้น และบริเวณจุดเริ่มต้นนั้นมีต้นไม้อยู่ต้นหนึ่ง มองแล้วประเภทเดียวกันกับต้นที่อยู่ห่างออกไปไกล

 

 

ในที่สุดมู่หลีก็เข้าใจว่าต้นไม้ประเภทเดียวกันหมายถึงอะไร

 

 

มู่หลีหมุนตัววิ่งกลับไป แล้วยังดึงกระบี่ออกมาด้วยความโมโหโกรธเคือง

 

 

 

 

 

 

ตอนที่ 98 ผลแพ้ชนะออกมาแล้ว

 

 

เห็นมู่หลีถือกระบี่พุ่งมาทางตนอย่างบ้าคลั่ง ชิวลั่วรีบบังคับมาหนีไปอย่างรวดเร็ว

 

 

“มีอะไรก็พูดกันดีๆ ข้าพูดอย่างชัดเจนแล้วนะ ต้นไม้ประเภทนั้นไง! หากเจ้าไม่เชื่อ พวกเราสามารถวิ่งไปดูว่าใช่ต้นไม้ประเภทเดียวกันหรือไม่ ไอยา เจ้าอย่าร้อนใจไป อย่าถือมีดเล่นปีน บาดเจ็บขึ้นมาจะไม่ดีเอานะ” ชิวลั่ววิ่งหนีอย่างบ้าคลั่งอยู่ข้างหน้า มู่หลีก็กัดฟันไล่ตามอยู่ด้านหลัง ข้างหน้าหนีข้างหลังไล่ช่างน่าตื่นเต้นนัก

 

 

“คนอย่างเจ้าแน่จริงก็อย่าหนีซิ ลองดูซิว่าข้าจะไม่จัดการเจ้าให้ตาย เจ้าหยุดเดี๋ยวนี้ แค้นนี้ไม่ได้ชำระก็ไม่ใช่ลูกผู้ชายแล้ว”

 

 

“ทำไมพวกเราสองคนถึงมีความแค้นขึ้นมาเล่า พวกเราสองคนใครตามใครกันแน่ เจ้าว่าใช่หรือไม่ อาหลี น้องหลี มีอะไรก็พูดกันดีๆ เจ้าดูซิว่าม้าข้าจะโดนเจ้าทรมานตายแล้ว”

 

 

“เราสองคนใครตามใครอย่างนั้นหรือ? พวกเราพบหน้ากันวันนี้ครั้งแรกต่างหาก เจอกันครั้งแรกเจ้าก็หลอกข้า เจ้ามันเป็นคนถ่อยหรืออย่างไร”

 

 

“ข้าเป็นๆ ข้าเป็นคนถ่อย ฉะนั้นอาหลีเจ้าอย่าไล่ตามข้าอีกเลย ไอยาา” แรงฝีเท้าม้าของมู่หลีนั้นเร็วกว่าม้าของชิวลั่วอยู่เล็กน้อย ไม่นานเขาก็ไล่ตามทัน มู่หลีสะบัดกระบี่ทีหนึ่ง ชิวลั่วรีบก้มหัวหลบในทันที

 

 

มู่หลีแทงอีกครั้ง ชิวลั่วหลบหลีก ครั้งนี้มู่หลีโมโหจริงแล้ว ขับเคลื่อนกระแสพลังวาดเป็นวงรีแล้วผลักออกไป ทั้งสองคนไม่ได้อยู่ห่างกันมากนัก ชิวลั่วหลบไม่ทันทำได้แค่กระโดดลงมาจากหลังม้า ไม่ทันคาดคิดว่าม้าจะตกใจวิ่งพุ่งมาตรงชิวลั่วที่นอนอยู่บนพื้น

 

 

มู่หลีเห็นสถานการณ์ไม่ค่อยดีเท่าไรนัก รีบพุ่งตัวไปยังชิวลั่ว กอดแล้วพาเขาหลบไปอีกข้าง กลิ้งตัวอยู่บนพื้นกลายเป็นก้อนเดียว สุดท้ายตอนที่หยุดลงมู่หลีก็ถูกชิวลั่วกดเอาไว้ข้างใต้ร่าง

 

 

ชิวลั่วมองเขา หัวใจเต้นผิดจังหวะไปทีหนึ่ง มู่หลีกับมองเขาด้วยสีหน้าจนปัญญา

 

 

“พี่ชาย เจ้าลงไปได้แล้วหรือยัง? เจ้าหนักจริงๆ นะ” ชิวลั่วพลิกตัวหลบไปอีกข้างอย่างน่าเวทนา

 

 

“ขอโทษๆ”

 

 

“ฮ่าๆๆๆ” ทั้งสองคนนอนอยู่บนพื้น หัวเราะออกมาพร้อมกัน

 

 

“เป็นอย่างไรบ้าง ทะเลาะกันสักยกก็สบายใจมากใช่หรือไม่ เรื่องน่าปวดหัวลืมไปให้หมดเถิด”

 

 

 “ขอบคุณพี่ชาย อารมณ์ดีขึ้นมากแล้ว”

 

 

“เช่นนั้นเจ้าต้องยอมแพ้พนันแล้ว! ผลแพ้ชนะออกมาแล้ว เป็นข้าที่ชนะ”

 

 

“ได้ๆๆ เจ้าชนะ ข้ายอมแพ้ พูดมาเถิดอยากให้ข้าทำอะไร?”

 

 

ชิวลั่วหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งออกมาจากหน้าอกส่งให้มู่หลี มู่หลีรับไปแต่ใบหน้าเต็มไปด้วยความสงสัย

 

 

“นี่คืออะไร”

 

 

“แผนผัง”

 

 

“ข้ารู้ว่าคือแผนผัง”

 

 

ในเมื่อเจ้าแพ้ เช่นนั้นต้องปรับปรุงจวนของเจ้าให้กลายเป็นเช่นนี้”

 

 

“…”

 

 

“เท่านี้หรือ?”

 

 

“อืม เท่านี้”

 

 

แต่หลังจากนั้นมู่หลีคิดอยากตีเขาให้ตาย เพราะตนเองมองแผนผังไม่ออก ดังนั้นจึงมอบให้ช่างฝีมือรับผิดชอบไป รอจนทำเสร็จแล้วนั้นเขาก็ต้องตกใจจนปากแทบจะหลุดออกมา ภาพที่เห็นเฉกเช่นห้องคุณหนูตระกูลสูงศักดิ์นี้มันคืออะไรกัน?

 

 

หลังจากที่เขาขอคำยืนยันจากช่างฝีมือแล้วนั้นถึงได้ยอมรับอย่างจนปัญญา คิดไม่ถึงว่ารสนิยมของชิวลั่วจะพิเศษเช่นนี้

 

 

“หลังจากวันนี้ไป ต่างฝ่ายมีเจ้านายที่ต่างกัน จำต้องแยกย้ายกันไป หวังว่าครั้งหน้าที่ได้พบกันเข้าจะตัดใจจากคนที่ผิดได้แล้ว และหวังว่าครั้งหน้าที่พบกันจะไม่มองข้าเป็นเหมือนคนแปลกหน้า”

 

 

“ไม่มีทาง แผ่นดินใหญ่โตเช่นนี้ มีเจ้าเป็นเพียงก็ดี หากมีโชคก็จะได้พบกันใหม่”

 

 

เช้าวันรุ่งขึ้นตอนที่มู่หลีตื่นมากลางพื้นที่กว้างใหญ่นั่นชิวลั่วก็ได้จากไปแล้ว มีเพียงแผนผังใบนั้นที่ยังอยู่ข้างกาย

 

 

แต่คิดไม่ถึงว่าหลังจากนั้นพวกเขาจะพบหน้ากันด้วยสถานการณ์เช่นนั้น มู่หลีที่โดนวางยาและคนที่ผิดที่ตัดใจไม่ลงคนนั้น

 

 

การพบเจอกันครั้งนั้นมู่หลีไม่ได้รั้งตัวอยู่นาน แม้กระทั่งพูดสักประโยคกับชิวลั่วก็ยังไม่ทันได้พูดก็จากไปแล้ว