ตำนานรักพันปีตอนตู๋กุยหย่วน

 

 

“ใครกันที่กล้าบุกตู๋กุยหย่วนของข้า ยังไม่แจ้งนามมาอีก” หลานเซียวนั่งค่อมอยู่บนต้นไม้ ในมือถือขลุ่ยหยกเล่น

 

 

“ข้ามาบ้านตัวเองยังถือว่าบุกรุกหรือ? เจ้ามาอธิบายให้ข้าฟังหน่อยว่าเป็นการบุกรุกหรือไม่” มือทั้งสองข้างชิวจือเว่ยจับต้นไม้เอาไว้ กักหลานเซียวเอาไว้ในอ้อมแขน

 

 

“ไหนคือบ้านเจ้า ยังไม่กลับชุนอวี้หว่านของเจ้าอีก”

 

 

“เจ้าดูซิว่าชุนอวี้หว่านของข้าน่าฟังเพียงใด ตู๋กุยหย่วน มาเพียงลำพังมักทำให้ทางเดินดูยาวนาน ทำไมถึงไม่หาเพื่อนร่วมทาง สามีภรรยาทำให้บ้านเต็ม ทุกเสี้ยวนาทีในคืนแต่งงานล้ำค่า ใช่หรือไม่?”

 

 

“พูดจากะล่อนปลิ้นปล้อน นั่นก็ต้องดูว่าคู่กับใคร” หลานเซียวใช้ขลุ่ยหยกผลักหน้าอกชิวจือเว่ย ชิวจือเว่ยขยับเข้าไปใกล้หลานเซียวขึ้นเรื่อยๆ จนเกือบจะเข้าไปจูบแล้ว

 

 

“ภรรยาใจร้อนแล้ว คิดจะถอดเสื้อสามี”ชิวจือเว่ยจับมือข้างที่ถือขลุ่ยหยกของหลานเซียวเอาไว้

 

 

“ใครเป็นภรรยาของเจ้ากัน”

 

 

“เช่นนั้นข้าเป็นภรรยาเจ้าก็ได้”

 

 

หลานเซียวหลุดหัวเราะออกมา

 

 

“เอาเถิด บรรยากาศที่ดีขนาดนี้กลับถูกเจ้าทำลายเสียหมด

 

 

“ไหนเล่า ภรรยาคิดจะทำอะไรก็ได้ มิเช่นนั้นก็เริ่มตอนนี้เลยดีหรือไม่?”

 

 

“เจ้าว่าอย่างไรเล่า” หลานเซียวใช้มือทั้งสองข้างคล้องคอชิวจือเว่ย ขยับตัวเข้าไป

 

 

แสงอาทิตย์ลอดผ่านใบไม้เขียวขจี กลิ่นหอมที่พัดพาตกลงไปบนเงาของคนสองคนที่เกี่ยวรัดกันอยู่ ห่างไปไม่ไกลมีนกที่ปีนอยู่บนขอนไม้ส่งเสียงร้องอย่างเขินอาย เหมือนกับเด็กน้อยจอมซน ยินดีปรีดาไปกับท้องฟ้าที่สดใส

 

 

เวลาล่วงเลยไปถึงกลางวันสรรพสิ่งมีชีวิตทั้งหลายเหมือนกับมีหางเล็กๆ งอกออกมา

 

 

“ทำไมวันนี้ภรรยาถึงเชื่อฟังจัง? แต่ก่อนไม่ยอมให้ข้าเข้ามาเหยียบซีเชวียแม้แต่ก้าวเดียว” เมื่อจบธุระชิวจือเว่ยให้ศอกประคองศีรษะนอนมองหลานเซียวที่อยู่บนพื้น

 

 

“ใช้ชีวิตในวันแสนสงบธรรมดามานานมากจนเกินไป จะต้องหาเรื่องน่าตื่นเต้นเสียหน่อย เจ้าว่าใช่หรือไม่”

 

 

“ไม่รู้ว่าเป็นคนแก่ที่ไหนตั้งกฎเอาไว้ ตระกูลหลานและตระกูลเยี่ยไม่อาจแต่งงานข้ามตระกูลได้ บรรดาชายแก่ในตระกูลเยี่ยมักจะต่อต้านข้าที่จะตบแต่งเจ้ากลับไปอยู่เสมอ

 

 

“เจ้ากลัวชายแก่พวกนั้นตั้งแต่เมื่อใด”

 

 

“อย่างไรหลังจากที่ประมุขคนก่อนตายไปก็เหลือแค่ชายแก่เหล่านั้นไม่กี่คน หลายปีมานี้ข้าโตขึ้นมาได้ก็เพราะพวกเขา แล้วยังจงรักภักดีต่อข้า ข้าไม่อาจทำเกินไปได้”

 

 

“แล้วทำไมเจ้าถึงยังก่อการศึกขึ้นอีก?”

 

 

“ทั้งสองตระกูลไม่อาจแต่งงานข้ามสกุลได้ เช่นนั้นหากทั้งแผ่นดินเป็นหนึ่งเดียว ไม่มีทั้งตระกูลเยี่ยและตระกูลหลานยังจะมีอะไรที่ไม่อาจแต่งข้ามตระกูลได้อีก”

 

 

“หลังจากนี้วางแผนเช่นไร?”

 

 

“หลังจากนี้เมืองหลวงล้วนมีแต่ราชสำนัก แล้วก็เป็นเขาเทียนปี้ ทีละก้าวๆ ล้วนต้องแย่งชิงมา”

 

 

“ดังนั้นหลานเซียวรอข้ารวบรวมแผ่นดินเป็นหนึ่งเดียวแล้ว เจ้าแต่งงานกับข้าเถิด” จู่ๆ ชิวจือเว่ยก็พูดออกมาด้วยความจริงจัง

 

 

หลานเซียวจ้องมองเขานิ่งด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ มองอยู่ครู่หนึ่งจู่ๆ ก็หัวเราะออกมา

 

 

“คนก็เป็นของเจ้าไปแล้ว มาพูดเช่นนี้ตอนนี้มีประโยชน์อะไรกัน? ถึงเวลานั้นเจ้าอย่าผลักความรับผิดชอบก็พอ”

 

 

“เป็นไปไม่ได้แน่นอน ข้าชิวจือเว่ยเป็นคนเช่นไรเจ้ายังไม่รู้อีกหรือ?”

 

 

“เช่นนั้นข้าจะเชื่อถือคำสัญญาที่ไม่มีราคานี้ของเจ้า”

 

 

“ทำไมจะไม่มีราคาเล่า คำสัญญาของข้ามีราคาที่สุด” ชิวจือเว่ยพูดออกมาด้วยความน้อยใจ

 

 

“เช่นนั้นมีราคาเท่าไรเล่า”

 

 

“ถึงเวลาแผ่นดินทั้งหมดล้วนเป็นของเจ้า เจ้าว่ามีราคาหรือไม่”

 

 

“ข้าไม่ต้องการทั้งแผ่นดิน”

 

 

“เช่นนั้นเจ้าต้องการอะไร” ชิวจือเว่ยขยับเข้าไปใกล้อย่างไม่กระมิดกระเมี้ยน

 

 

หลานเซียวชี้นิ้วใส่หน้าเขา

 

 

“ต้องการข้าหรือ เช่นนั้นก็ง่าย จะเอาอีกสักครั้งหรือไม่”

 

 

“อือ…ชิวจือเว้ยเจ้าคนหน้าไม่อาย เจ้าไปอีกฝั่งเลยนะ”

 

 

“เจ้า…”