ตอนที่ 115 เสื่อมโทรม

 

 

หลานเฟิงกลับมาถึงตระกูลเยี่ย ก็บังเอิญพบชิวอวี้ที่มาหาเขาพอดี

 

 

“พี่เย่ว์ ท่านไปไหนมาหรือ อวี้เอ๋อร์ตามหาท่านตั้งนานแต่ก็ไม่พบ”

 

 

ไม่ว่าตอนไหนเมื่อชิวอวี้เห็นหลานเฟิงล้วนมีท่าทางยินดีเป็นอย่างมาก

 

 

“มีเหล้าหรือไม่”

 

 

“เหล้า มี พี่เย่ว์รอครู่หนึ่ง ข้าจะไปเอามาให้ท่าน” ชิวอวี้วิ่งออกไปหาฉีเย่ว์ เหตุเพราะร่างกายของชิวอวี้ทำให้เขาไม่สามารถดื่เหล้าได้ ดังนั้นฉีเย่ว์จึงรวมเอาเหล้าทั้งหมดไปเก็บไว้

 

 

รอจนชิวอวี้กลับมา หลานเฟิงก็นั่งอยู่ในศาลาข้างๆ กระท่อม มองเหม่อไปยังจุดหนึ่ง ชิวอวี้รับไหเหล้ามาจากมือฉีเย่ว์ หยิบแก้วเหล้าขึ้นมาแล้วรินเหล้าให้กับหลานเฟิงด้วยตนเอง

 

 

หลานเฟิงดื่มหมดในอึกเดียว ชิวอวี้รินให้เขาอีกแก้วหนึ่ง เมื่อหลานเฟิงดื่มหมดในอึกเดียวอีกครั้ง ตอนที่ชิวอวี้เตรียมรินเหล้าให้เขาอีกครั้งนั่นเอง หลานเฟิงก็แย่งไหเหล้าจากมือของชิวอวี้ไป แหงนหน้าขึ้นดื่มตรงๆ

 

 

เหล้าไหลลงมาตามมุมปาก หลานเฟิงไม่ได้ใส่ใจอะไรทั้งนั้น เหล้าไหหนึ่งถูกดื่มจนหมด ชิวอวี้เดินเข้าไปช่วยเช็ดหยดเหล้าตรงมุมปากให้หลานเฟิง ฉีเย่ว์ยืนมองอยู่อีกด้านหนึ่ง เหล้าไหหนึ่งถูกดื่มจนหมดฉีเย่ว์ก็นำเหล้าอีกไหมาวางไว้บนโต๊ะ

 

 

“พี่เย่ว์ ท่านดื่มช้าลงหน่อย ยังมีอีกเยอะ”

 

 

หลานเฟิงไม่ฟังว่าชิวอวี้พูดอะไร แหงนหน้าดื่มต่อไป มุมปากนั้นมีเหล้าจำนวนมากไหลออกมา ตอนที่ชิวอี้จะเข้าไปเช็ดให้เขานั้นกลับถูกผลักออก

 

 

หลานเฟิงหยิบเหล้าครึ่งไหนั้นขึ้นมา หันหน้าไปยังทิศที่ตั้งตระกูลหลาน เทเหล้าลงไปบนพื้น

 

 

ชิวอวี้มองหลานเฟิงที่กระทำเช่นนี้ ชิวอวี้หลุบตาลง ดูแล้วท่าทางน้อยใจเป็นอย่างมาก ฉีเย่ว์เข้าไปปลอบเขา ชิวอวี้ไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่รอคอยอย่างเงียบๆ เช่นนั้น

 

 

ไหเหล้าถูกเปลี่ยนไปทีละไห พระอาทิตย์ที่ตอนแรกอยู่ตรงหัวก็ค่อยๆ เรียบไปเส้นขอบฟ้า ร่างกายของชิวอวี้เริ่มรับไม่ไหว แต่ก็ยังยืนหยัดไม่ยอมไปไหน ฉีเย่ว์นำเสื้อมาคลุมให้เขา และเอาเบาะรองนั่งที่ค่อนข้างนุ่มใบหนึ่งมาวางไว้บนเก้าอี้

 

 

พระอาทิตย์ใกล้ลับตา หลานเฟิงก็เริ่มไม่ได้สติ ครั้งแรกที่ปลดปล่อยไม่รู้ว่าคนที่ดื่มเหล้าไปแล้วจะมีปฏิกิริยาเช่นไร

 

 

เหล้าค่อยๆ ออกฤทธิ์ ใบหน้าของหลานเฟิงเริ่มออกอาการเมามาย จู่ๆ เขาก็ดึงกระบี่คู่กายออกมา ฉีเย่ว์ก้าวขึ้นไปข้างหน้า ในมือเตรียมเข็มเงินเอาไว้พร้อม ป้องกันไม่ให้หลานเฟิงทำเรื่องอะไรก็ตามแต่ที่จะเป็นการทำร้ายชิวอวี้

 

 

ไม่รู้ว่าทำไมหลานเฟิงถือกระบี่เดินมาถึงในเรือน นิ้วหัวแม่โป้งไล้ไปตามรอยกระบี่ที่อยู่บนเสา ใช้กระบี่เฉือนออกมาทีละชิ้น รอจนเฉือนรอยกระบี่สองสามที่หมดแล้วนั้น หลานเฟิงก็ขับกระแสพลังทั้งหมดในร่างกาย เริ่มฝึกซ้อมขึ้นมา

 

 

กระแสพลังพัดว่อนไปทั่ว ฉีเย่ว์พาชิวอวี้มายังพื้นที่ปลอดภัย บริเวณรอบข้างนั้นถูกลายจนเละเทะ ศาลาที่นั่งดื่มเหล้าเมื่อครู่นี้ก็ถูกทำลายจนถล่มลง เสียงที่ดังสนั่นหวั่นไหวทำให้หลานเฟิงหยุดการกระทำลง

 

 

เขาทิ้งกระบี่ลงบนพื้น หลานเฟิงหยิบขลุ่ยไม้ที่หักเป็นสองท่อนออกมาจากเอว เป่าออกมาเบาๆ เป็นบทเพลงนั้นที่เขาปล่อยให้หลานเยี่ยบ่อยๆ

 

 

วางไม่ลง ตัดไม่ขาด ลืมไม่ได้ หลานเยี่ย ข้าอยู่ในโลกใบนี้จะมีประโยชน์อะไร หลานเยี่ยเจ้าอยู่ตรงนั้นล้วนรู้ทั้งหมดแล้วใช่หรือไม่ หลานเยี่ย เจ้าเกลียดข้าหรือไม่ หลานเยี่ยเจ้าแค้นข้าใช่หรือไม่ หลานเยี่ยทำไมเจ้าไม่มาเข้าฝันข้า หลานเยี่ย เจ้าอยู่ที่นั่นสบายดีหรือไม่

 

 

หลานเฟิงขับเคลื่อนกระแสพลังไม่หยุด เพลงที่เป่าออกมาก็ยิ่งอ้างว้าง ยิ่งเศร้าขึ้นเรื่อยๆ ทำให้คนฟังแล้วรู้สึกโศกเศร้าเสียใจหัวใจแทบสลาย พลังของคลื่นเสียงนั้นแข็งแกร่งมากที่สุด เพราะมันสามารถส่งผลกระทบไปถึงจิตใจของคนได้โดยตรง ทำให้คนหลอมละลายไปกับมัน ทำให้ลืมตัวตนไป

 

 

ฉีเย่ว์ป้องกันชิวอวี้ไว้ข้างหาย มือทั้งสองข้างปิดหูของชิวอวี้ให้หลีกพ้นจากการโจมตีของกระแสพลัง ต่อให้เป็นเช่นนี้ชิวอวี้ก็ยังน้ำตาไหลออกมาอย่างไม่อาจคุมได้

 

 

 

 

 

 

ตอนที่ 116 จมดิ่ง

 

 

ในที่สุดหลานเฟิงก็ถูกฤทธิ์เหล้าทำให้เป็นอัมพาตอย่างสมบูรณ์ มึนหัวตาลาย ล้มลงไปบนพื้น

 

 

ชิวอวี้รีบวิ่งเข้ามาโดยเร็ว ประคองเขาให้ลุกขึ้น

 

 

“ฉีเย่ว์ ให้พี่เย่ว์ดื่มแกงสร่างเมาหน่อยเถิด”

 

 

ฉีเย่ว์ยัดยาเม็ดหนึ่งลงไปในปากหลานเฟิง

 

 

“อวี้เอ๋อร์กินยานี่เข้าไป หลังจากสร่างเมาแล้วก็จะไม่รู้สึกว่าร่างกายไม่สบาย แต่อวี้เอ๋อร์ปล่อยเขานอนไปเถิด ความจริงมันโหดร้ายเกินไป มีเพียงในความฝันเท่านั้นถึงจะได้พบคนคนนั้น”

 

 

“เป็นเพราะรู้การตายของหลานเยี่ยอย่างนั้นหรือ”

 

 

ฉีเย่ว์นิ่งเงียบแสดงออกถึงการยอมรับ

 

 

“พี่เย่ว์เจ็บปวดเช่นนี้ เป็นเพราะอวี้เอ๋อร์ทำผิดหรือไม่”

 

 

ฉีเย่ว์ไม่พูดอะไร สิ่งที่เขาหวัง สิ่งที่เขาไม่หวัง สิ่งที่เขาทำ สิ่งที่เขาไม่ได้ทำ สิ่งที่เขาทำเพื่อตนเอง สิ่งที่เขาทำเพื่อคนอื่น เขารู้ว่าไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงทั้งนั้น

 

 

อะไรคือถูก อะไรคือผิด ไม่มีเส้นแบ่งที่ชัดเจน เรื่องที่อยากจะแบ่งแยกบนโลกใบนี้มีเพียงตอนที่คำว่า “สายสัมพันธ์” เข้ามาเกี่ยวข้องด้วยเท่านั้น

 

 

“อวี้เอ๋อร์คิดว่าตนเองทำถูกก็พอแล้ว ไม่จำเป็นต้องถามคนอื่น และไม่จำเป็นต้องใส่ใจคนอื่น อยากได้อะไรก็ให้ต่อสู้เอามา ตนเองไม่เสียใจภายหลังก็พอแล้ว

 

 

อวี้เอ๋อร์เจ้าจำเอาไว้ อย่าได้ใจอ่อนต่อเหยื่อของเจ้าตลอดกาล หากเจ้าไม่จับคุมเขาเอาไว้ให้ดี ก็จะถูกเขาหันกลับมาแว้งกัด ถึงเวลาที่ไม่มีทางเลือกก็ฆ่าเขาได้”

 

 

“เหยื่อ…อย่างนั้นหรือ”

 

 

หลังจากจัดการอุ้มหลานเฟิงไปไว้บนเตียง ชิวอวี้ลูบไล้ใบหน้าของหลานเฟิง แล้วจู่ๆ ก็โน้มหน้าเข้าไป จุมพิตริมฝีปากหลานเฟิงอย่างลึกซึ้ง ฉีเย่ว์เบือนหน้าไปอีกทาง ชิวอวี้ลุกขึ้นพลางก้าวถอยหลังลงไปสองก้าว หงายหลังลงไป

 

 

ฉีเย่ว์รีบไปประคองเขาเอาไว้

 

 

“ฉีเย่ว์ วันนี้เหนื่อยจริงเลย ข้าขอนอนเสียหน่อย เจ้าดูพี่เย่ว์เอาไว้ รอเขาฟื้นแล้วจำไว้ว่าให้เขากินนี่” พูดจบก็หลับใหลไปในอ้อมกอดของฉีเย่ว์

 

 

ฉีเย่ว์กอดชิวอวี้เอาไว้ หมัดกำเข้าหากันแน่น จากนั้นก็อุ้มชิวอวี้ขึ้นไปวางไว้บนเตียงหลานเฟิง ห่มผ้าให้ชิวอวี้เรียบร้อยฉีเย่ว์ก็ขับเคลื่อนพลังกรอกยาจำนวนเล็กน้อยให้เข้าไปในร่างกายชิวอวี้

 

 

ใบหน้าแต่เดิมที่ซีดขาวเริ่มมีสีแดงระเรื่อให้เห็น ชิวอวี้นอนหลับสบาย ไม่รู้ว่าฝันเห็นอะไร มองดูริมฝีปากที่ยกขึ้นก็น่าจะฝันดีอยู่กระมัง       

 

 

ฉีเย่ว์ถอยออกไปจากห้อง หยิบเหล้าขึ้นมาจากบนพื้นไหหนึ่ง ดื่มลงไปอึกใหญ่

 

 

“ร้อนเสียจริง หลานเฟิงกลับสามารถดื่มได้เยอะขนาดนี้ แต่ทำให้สติเป็นอัมพาตไปก็ถือเป็นการปลดปล่อยอย่างหนึ่งกระมัง หลานเยี่ยไม่รู้ว่าเจ้าเห็นหลานเฟิงที่เป็นเช่นนี้แล้วจะรู้สึกอย่างไร ไม่รู้ว่าหลังจากที่เจ้ารู้เรื่องเหล่านั้นที่หลานเฟิงทำแล้วจะมีความคิดเช่นไร”

 

 

เขาสั่งให้คนเข้ามาเก็บกวาดจัดการเรือ ฉีเย่ว์รออยู่ด้านนอกห้องหลานเฟิงทั้งคืน ตราบจนฟ้าสว่าง พระจันทร์ดวงใหญ่เพียงนั้น ช่างแสบตาเสียจริง

 

 

ฉีเย่ว์โยนเข็มเงินเล่มหนึ่งไปยังทิศพระจันทร์ แต่กลับไม่เกิดผลใดๆ

 

 

แต่ละวันผ่านไปเรื่อยๆ หลานเฟิงดื่มเหล้าเมามายทุกวัน ชิวอวี้ก็อยู่เป็นเพื่อนเขาทุกวันเช่นเดียวกัน ดอกไม้ภายในเรือนก็ถูกทำลายลงทุกวัน ศาลาถล่มลงทุกวัน และสิ่งเหล่านี้ก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมในวันรุ่งขึ้น

 

 

ความทรงจำหลังจากหลานเฟิงเมาเหล้านั้นหายสิ้น เขาทำอะไร ใครเป็นอะไร เขาไม่รู้ทั้งนั้น และเขาเองก็ไม่อยากรู้ เรื่องเหล่านี้ไม่เกี่ยวข้องกับเขา ทั้งวันเขามัวแต่คิดว่าตนเองมีชีวิตไปเพื่ออะไร ทั้งวันมัวแต่คิดว่าหากตายไปแล้วได้พบหลานเยี่ยควรจะต้องเผชิญหน้ากับเขาอย่างไร

 

 

ไม่มีคำตอบ และไม่มีคนบอกเขาว่าหลังจากตายไปต้องกินน้ำแกงลบเลือนหรือไม่ จะลืมหลานเยี่ยหรือไม่ เขาไม่รู้ คนที่รู้ล้วนกลับมาไม่ได้แล้ว

 

 

เป็นความจริงหรือที่หลานชิงหลอกเขา เป็นความจริงหรือที่หลิวและวั่งหลอกเขา เป็นความจริงหรือที่ใต้หล้านี้หลอกเขา เป็นความจริงหรือที่หลานเยี่ยตายแล้ว ใครบอกเขาได้บ้าง