แม่นมฉินวิ่งไปข้างหน้า พร้อมพูดขึ้นอย่างดีใจว่า “นี่คือทางออก ด้านนอกก็คือแดนวงแหวนพิภพ”

ทุกคนได้ยินเช่นนี้ ต่างก็ดีใจอย่างมาก อ๋องเว่ยพาขบวนใหญ่ออกไปก่อน เมื่อออกมาจากต้นไม้หลายต้นนี้ ความรู้สึกที่เห็นว่าด้านนอกว่างเปล่า หายไปในทันใด เมฆค่อยๆจางลง เป็นดอกไม้หลากสีสันทั่วภูเขา ดอกไม้สดใสทุกชนิดปลิวไปตามสายลมอยู่ตรงหน้า ดอกไม้พวกนี้บานอย่างประหลาด กลีบทับซ้อนกัน เหมือนดั่งน้ำวน

ในใจอ๋องเว่ยรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันที นี่ก็คือแดนวงแหวนพิภพที่แม่นมฉินพูดถึง ความสดใสที่พูดถึงพวกนี้ น่าจะเป็นวัชพืชมีพิษที่นางพูดถึง เขาไม่เคยเห็นดอกไม้ชนิดนี้มาก่อน

พวกทหารต่างตื่นเต้นมาก ถือเป็นการรอดตายอย่างหวุดหวิด

อ๋องเว่ยหันกลับมาพูดกับหยวนชิงหลิงว่า “โชคดีที่มีเจ้า แต่เจ้ารู้ทางออกได้อย่างไร?”

หยวนชิงหลิงเช็ดเหงื่อบนหน้าผาก พร้อมยิ้มพูดขึ้นว่า “คำนวณไม่ยาก วิธีคำนวณค่ายกลพวกนี้ ข้าพอรู้อยู่บ้างพอดี”

“วิธีคำนวณแบบไหน?” อ๋องอานก็ถามขึ้น เขาไปสำรวจดูหลายครั้งแล้ว ก็ยังหาทางเดินออกมาไม่ได้ แค่คำนวณก็สามารถออกมาได้? เขาไม่อยากจะเชื่อ จึงถามหยวนชิงหลิงอธิบายให้ชัดเจน

หยวนชิงหลิงเห็นถึงความตั้งใจที่จะรู้ให้ได้ของเขา จึงพูดขึ้นว่า “ค่ายกลส่วนใหญ่วิวัฒนาการมาจากตำราหกสิบสี่เหลี่ยม เราต้องการออกไป ดังนั้นจึงหาทางออกตรงเส้นขาดตรงกลาง การคำนวณเลขฐานสองนั้นง่ายมาก แต่สัญลักษณ์นี้จะมีการเปลี่ยนแปลง ดังนั้นตอนที่คำนวณจึงค่อนข้างซับซ้อน แต่ดีที่มีตัวอย่างให้ศึกษา เส้นทางที่พวกเจ้าเคยเดินผ่านสุดท้ายแล้วล้วนกลับมาที่เดิม นั่นก็คือไปๆมาๆแล้วก็อยู่ที่เดิม ทิศตะวันตกคือแปดขีด ดังนั้นตรงเส้นขาดตรงกลางก็คือทิศตะวันตก จำนวนบวกของทิศตะวันตกคือหกส่วนหก แสดงว่าเป็นเขาวงกตที่เชื่อมต่อกัน ผิวเผินเขาวงกตไม่มีทางออก แต่ความจริงมีทางออกแอบซ่อนไว้ ทางออกก็คือข้างหกสองตัวนี้ หนึ่งหลุมเท่ากับประตูหนึ่งบาน ทั้งหมดมีสิบสองหลุม อักษรแปดสุดท้ายเป็นทางออกที่สามารถออกมาได้ ข้าพูดเช่นนี้ค่อนข้างง่าย  พร้อมพูดขึ้นว่า “เข้าใจ….เข้าใจแล้ว”

หยวนชิงหลิงรู้ว่าเขาอยากพูดอะไร จึงยิ้มพร้อมพูดขึ้นว่า “ไม่ทำให้โลกเกิดความโกลาหล ก็ถือเป็นการทำประโยชน์ให้โลกแล้ว”

นางเงียบไปสักพัก แล้วพูดขึ้นว่า “ท่านชายก็เป็นคนที่มีพรสวรรค์อย่างน่าทึ่ง ฝีมือของเจ้าถึงตอนนี้ไม่มีใครเทียบได้ หากเป็นศัตรูของเจ้าจริงๆ คนเดียวสามารถรับมือกับทหารหมื่นพันคนได้ แค่ในตอนที่คุยกัน ก็มำลายแคว้นซู่ได้ ถือเป็นอัจฉริยะเหมือนกัน แต่ข้าคิดว่าหากท่านชายเก็บความสามารถของตนเองไว้ ก็ถือเป็นการทำคุณประโยชน์ให้โลกเหมือนกัน”

ท่านชายหงเย่ยิ้มแย้มอย่างอ่อนโยน แล้วก็ไม่พูดอะไร

ขบวนใหญ่เดินต่อไปข้างหน้า วงแหวนพิภพก็อันตรายอย่างมาก แต่ครั้งนี้มีท่านชายหงเย่กับแม่นมฉินนำทางด้วยกัน น่ากลัวแต่ไม่มีอันตราย มาถึงวงแหวนสวรรค์อย่างปลอดภัย

เข้าไปในวงแหวนสวรรค์แล้ว ในอากาศอบอวลไปด้วยกลิ่นกำมะถัน นอกจากกลิ่นกำมะถันแล้ว ยังมีกลิ่นเน่าเปื่อยอย่างหนึ่งที่ยากจะบรรยาย เหมือนดั่งกลิ่นเนื้อเน่า สูดดมเข้าจมูกจนทำให้คนคลื่นไส้

พบศพได้ทุกที่บนภูเขาลูกนี้ นอกจากซากศพมนุษย์และสัตว์เน่าเปื่อยถูกทิ้งอยู่ในภูเขา แถมที่นี่ยังเป็นป่าทึบ กองใบไม้เน่าเปื่อยเหม็นเปรี้ยว ยิ่งไม่ระบายอากาศ ก่อตัวกลายเป็นกลิ่นอับอยู่ที่นี่ สักพักก็มีคนเวียนหัวแล้ว

ตอนนี้ทำได้เพียงเร่งความเร็วไปข้างหน้าต่อ และพยายามหลีกเลี่ยงป่าทึบ พยายามไปในที่ที่มีแสงแดดส่องถึง แต่สถานที่พวกนั้นกลับก็อันตรายอย่างมาก สองข้างทางสามารถมองเห็นแมลงมีพิษ งูพิษ สัตว์มีพิษได้ตลอดเวลา หากไม่ทันระวัง ก็จะเหยียบถูกงูพิษ หรือถูกแมลงมีพิษคลานเข้าร่างกาย ท่านชายหงเย่ให้ทุกคนจุดไฟขับไล่ โดยเฉพาะเมื่อเจอกับสัตว์มีพิษ ห้ามวิ่ง หากวิ่งก็จะนำมาซึ่งความตกใจ

แม่นมฉินก็พูดเดือนอีกครั้ง ห้ามแตะต้องต้นไม้หลากสีเป็นอันขาด

ผ่านประสบการณ์ที่เกือบเอาชีวิตไปทิ้งในแดนหลงหาย ทุกคนจึงระมัดระวังอย่างมาก เดินมากว่าครึ่งวัน ถึงแม้จะยังไม่ได้ออกมาจากวงแหวนสวรรค์ แต่ก็เดินมากว่าครึ่งทางแล้ว

ไม่สามารถที่จะนั่งพักในวงแหวนสวรรค์ได้ เพราะกลิ่นเหม็นเน่าของที่นี่รุนแรงอย่างมาก หากเกิดมีอาการประสาทหลอน กองกำลังทหารก็จะเกิดความโกลาหล