หยู่เหวินเห้ามองเขาแล้วพูดอย่างราบเรียบว่า: “เอาเถอะ ไม่มีใครรู้เรื่องนี้ เจ้าก็อย่าพูดถึงเรื่องนี้ต่อหน้าใครก็พอ”

เจ้าพระยาเจิ้งเป่ยสีหน้าโศกเศร้าจนเหมือนจะร้องไห้ “มีคนรู้ พวกเขาไปทูลรายงานต่อหน้าฝ่าบาทแล้ว คนในวังส่งข้อความมาถึงข้า บอกให้ข้าเข้าวังในวันพรุ่งนี้”

“ใครไปรายงานต่อหน้าฝ่าบาท? เจ้าไปพูดเรื่องแบบนี้ต่อหน้าใครกัน ? ทำไมเจ้าถึงได้เลอะเลือนเช่นนี้?”

หยู่เหวินเห้าถูกเขาทำให้โกรธแทบตายแล้วจริง ๆ เจ้าพระยาเจิ้งเป่ยไม่ได้มีความคิดอะไรเช่นนั้นหรอก แต่ปากของเขาไม่เคยมีหูรูดมาแต่ไหนแต่ไร อยากพูดอะไรก็พูดแบบไม่เคยสนใจผลที่จะตามมา ก่อนหน้านี้ก็เคยพูดอะไรที่ก่อให้เกิดเรื่องร้ายใหญ่โตมาแล้ว นิสัยแบบนี้ของเขาจะฆ่าเขาในสักวันหนึ่งเข้าจริง ๆ

เจ้าพระยาเจิ้งเป่ยถอนหายใจเฮือก “ในวันนั้นข้าเข้าวังไปเยี่ยมพระสนม องค์ชายสิบขอให้ข้าไปเล่นกับเขาในสวน เล่นกันไปเล่นกันมา เรื่องมันก็เริ่มตรงนี้ล่ะ เขาบอกว่าเขาจะเป็นแม่ทัพเหมือนข้า ข้าก็พูดชมเขาไปว่าเขาฉลาดมาก ในอนาคตไม่ต้องพูดว่าเป็นแค่แม่ทัพหรอก ต่อให้เป็นฮ่องเต้เขาก็สามารถเป็นได้ เรื่องนี้เดิมทีก็เป็นแค่เรื่องพูดกันเล่น ๆ พูดแล้วก็แล้วไปไม่ได้คิดอะไรจริงจัง ”

“ตอนนั้นมีใครได้ยินบ้าง?”

“เป็นพวกข้ารับใช้ในวัง มีอยู่ที่นั่นกันหลายคน  แต่ละคนอยู่ห่างออกไปราวสามถึงสี่จั้ง ใครจะรู้ว่าจะโดนได้ยินเข้าจนได้ล่ะ?”

เจ้าพระยาเจิ้งเป่ยพูดพลางถอนหายใจอย่างเคร่งเครียด “เมื่อก่อนข้าเคยถูกกล่าวหาว่าเป็นพวกยกตนข่มท่าน ต่อมาภายหลังก็รู้จักเรียนรู้ความผิดของตัวเอง อุตสาห์รู้จักสงบปากสงบคำมาได้ตั้งนาน ใครจะรู้ว่าปากจะพูดจาพาจนเข้าอีกครั้งแล้ว รัชทายาท ท่านต้อง เชื่อข้านะ ข้าไม่ได้หมายความไปทางร้ายอะไรอย่างนั้นเลย มันเป็นแค่คำพูดพล่อย ๆ ก็เท่านั้นเอง”

“ต่อให้ข้าเชื่อแล้วจะมีประโยชน์อะไรล่ะ? ต้องให้เสด็จพ่อเชื่อต่างหากถึงจะมีผล” หยู่เหวินเห้าคิดไปคิดมาก็โกรธมาก จ้องมองเขาตาเขม็ง: “ข้าบอกเจ้ากี่ครั้งกี่หนแล้วหา? ตอนนี้ฮู่เฟยเป็นคนที่ได้รับความโปรดปรานอยู่แท้ ๆ แค่คำพูดคำเดียวของเจ้า ก็ล้วนถูกจับจ้องจากรอบด้านอยู่แล้ว กระทั่งเจ้าสิบก็ถูกลากไปตกกระไดพลอยโจนด้วยแล้ว”

หยู่เหวินเห้าขมวดคิ้วมุ่น มองดูสภาพของเจ้าพระยาเจิ้งเป่ย ซึ่งบัดนี้ไม่หลงเหลือท่วงท่าของแม่ทัพผู้อาจหาญหยิ่งผยองคนก่อนให้เห็นแล้ว เมืองหลวงก็เป็นอย่างที่คิดไว้เช่นนี้ล่ะ ไม่ปราณีกับพวกขุนนางบู๊หน้าไหนทั้งนั้น ต้องคอยใช้ชีวิตอย่างระมัดระวัง เพราะกลัวว่าจะถูกคนดึงหางเข้าสักวัน มีแต่จะทำลายความทะเยอทะยานฮึกเหิมลงไปทุกที ๆ

แต่ก็ไม่มีทางเลือกอื่นจริง ๆ เพราะแม่ทัพผู้นี้มักแสดงนิสัยที่ไม่ดีจนเคยตัว ซึ่งนั่นถือเป็นนิสัยที่รับไม่ได้ของพวกขุนนางบุ๋นมากที่สุด โดยเฉพาะความเย่อหยิ่งจองหอง ที่มักแสดงออกแบบไม่ปิดบังของแม่ทัพ บวกกับความที่กำลังเป็นที่โปรดปรานของฮู่เฟย ดังนั้นย่อมต้องระวังให้ดีว่าจะมีดวงตาสักกี่คู่ที่จับจ้องมองมาที่เขาอย่างมุ่งร้าย

ต่อให้ไม่ทำผิดพลาดในวันนี้ ก็จะต้องมีข้อผิดพลาดอื่น ๆ ตามมาในวันพรุ่งนี้อยู่ดี อย่างไรก็ไม่อาจหลีกเลี่ยงมันได้ เว้นเสียแต่ว่าจะถูกกำจัดออกไป

เมื่อหยวนชิงหลิงได้ยินรายงานที่ว่านี้ ก็รีบเข้าวังเพื่อไปคุยเรื่องนี้กับฮู่เฟยทันที

ฮู่เฟยไม่เคยคิดไม่เคยฝันมาก่อนว่าจะเป็นคำพูดยั่วยุของพ่อตัวเอง นางโกรธจนร้องไห้ออกมาเลยทีเดียว “มิน่าล่ะ เมื่อวันที่สี่ของวันตรุษจีน ข้าทูลขอฝ่าบาทว่าอยากจะเชิญคนจากบ้านเดิมเข้าวัง ฝ่าบาทถึงได้ปฏิเสธ ที่แท้ก็เป็นเพราะเหตุผลนี้นี่เอง”

หยวนชิงหลิงถามว่า “ฝ่าบาททรงรู้เรื่องนี้ตั้งแต่เมื่อวันที่สี่ของวันตรุษจีนแล้วรึ?”

“ ต้องรู้แล้วแน่ ๆ ไม่อย่างนั้นพระองค์จะปฏิเสธทำไมล่ะ? ปกติพระองค์ทรงยินดีมากเวลาที่คนจากบ้านเดิมของข้าเข้าวังมาเยี่ยมเยียนข้า” ฮู่เฟยเดิมทีรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจมาก แต่มาตอนนี้ ใบหน้าของนางถึงกับขาวซีดเผือดสีไปทั้งหน้า หันไปมองหยวนชิงหลิงพลางถามขึ้นว่า “ เจ้าว่า ฝ่าบาทจะทรงเชื่อท่านพ่อของข้าหรือไม่? ”

หยวนชิงหลิงพูดปลอบใจว่า: “เชื่อหรือไม่นั้นยากที่จะพูดได้ แต่ตอนนี้คิดว่าคงจะเชื่อ เจ้าคิดว่าฝ่าบาทรู้เรื่องนี้ตั้งแต่วันที่สี่ของตรุษจีน แต่กลับไม่มีรับสั่งให้เจ้าพระยาเจิ้งเป่ยเข้าวังมาเพื่อสอบถาม เป็นไปได้ว่าอาจทำการตรวจสอบแบบลับ ๆ ไปแล้ว เมื่อแน่ใจแล้วว่าไม่มีอะไรผิดพลาด ถึงค่อยเรียกเขาเข้าวังมาเพื่อคุยเรื่องนี้ให้มันชัดเจนมากกว่า”

ฮู่เฟยกลับพูดด้วยความตื่นตระหนกว่า: “ถ้าอย่างนั้นหลังจากตรวจสอบแล้ว ทรงรู้สึกว่าเขามีเจตนาแอบแฝงขึ้นมาล่ะ?”

หยวนชิงหลิงพูดว่า: “จะเป็นไปได้อย่างไรล่ะ? ท่านเจ้าพระยาจะต้องไม่มีเจตนาแอบแฝงอะไรแบบนั้นแน่ หากว่าฝ่าบาททรงคิดว่าเขามีเจตนาร้ายจริง ๆ ทำไมพระองค์ไม่หยิบเรื่องขึ้นมาจัดการ? แต่กลับเก็บซ่อนไว้อย่างลับ ๆ จนมาตอนนี้ค่อยมีรับสั่งเรียกให้เข้าวังเพื่อสอบถาม นั่นแปลว่าพระองค์จะต้องทรงเชื่ออย่างแน่นอน อาจแค่อยากจะเตือนเขาสักสองสามประโยค ให้เขารู้จักพูดอย่างระมัดระวังมากขึ้นในอนาคต เพราะเรื่องนี้เกี่ยวพันไปถึงองค์ชายสิบ ฝ่าบาทจะต้องทรงใส่พระทัยมากแน่ ต้องไม่ยอมให้เกิดปัญหาอะไรที่กระทบองค์ชายสิบได้เด็ดขาด”

หลังจากได้ฟังการวิเคราะห์ของหยวนชิงหลิง ฮู่เฟยก็รู้สึกว่าฟังดูมีเหตุผล จึงถอนหายใจเบา ๆ เฮือกหนึ่ง พลางพูดอย่างดุดันว่า: “ท่านพ่อนี่ก็จริง ๆ เลย ข้าบอกเขาตั้งหลายครั้งแล้วนะว่าจะพูดจะคุยกับใครให้รู้จักระวังตัวให้มาก ตอนนี้เขาทำงานให้องค์ชายรัชทายาท ข้าก็ได้รับความโปรดปรานอยู่ในวัง มันต้องมีใครหลายคนที่อยากเห็นพวกเราโชคร้ายอยู่แล้ว เขาก็ยังไม่รู้จักใส่ใจ ครั้งนี้เกิดเรื่องขึ้นจริง ๆ แล้วไหมล่ะ? เฮ้อ! ข้ายังอยากทูลขอให้ฝ่าบาทส่งเขาไปไกล ๆ เมืองหลวงสักทีจริง ๆ ไม่อย่างนั้นด้วยนิสัยของเขา ในอนาคตอาจเกิดเรื่องที่ร้ายแรงยิ่งกว่านี้ขึ้นมาอีกก็เป็นได้”