หยวนชิงหลิงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเป็นห่วง คณะทำงานในราชสำนักเล็ก ๆ ประจำตงกงเพิ่งจะจัดตั้งขึ้นได้ไม่นาน กฎเกณฑ์ใด ๆ ก็ยังไม่ได้รับการกำหนดให้ชัดเจน จึงมักเกิดความขัดแย้งกันอยู่เสมอในกระบวนการจัดทำ เขาในฐานะรัชทายาท จึงต้องเป็นคนที่คอยสร้างความสมานฉันท์ เพื่อให้งานสามารถสำเร็จลุล่วงไปได้อย่างรวดเร็ว

“เอาล่ะ เจ้าไปเถอะ ข้าจะดูแลเขาต่อเอง!” หยวนชิงหลิงรู้ว่าวีอีก็คงจะดื่มกับเขามาด้วย อย่างแน่นอน จึงให้เขารีบกลับไปพักผ่อนให้เร็วขึ้นหน่อย

หลังจากสวีอีช่วยพยุงหยู่เหวินเห้าไปนอนลงบนเตียงเสร็จ ก็พูดขึ้นว่า “เช่นนั้นข้าขอลากลับแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

หยวนชิงหลิงพยักหน้ารับ “ไปเถอะ”

หลังจากที่สวีอีออกไปแล้ว หยวนชิงหลิงก็นั่งลงข้างเตียง จ้องมองเขาซึ่งเมาจนไม่มีสติ จากนั้นก็มองไปที่โต๊ะอาหารที่นางเตรียมมื้อค่ำไว้อย่างพิถีพิถัน กลายเป็นว่าเสียเปล่าไปโดยสิ้นเชิง นี่มันช่างทำให้นางหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออกเสียจริง

ลู่หยากับฉี่หลอเข้ามาพร้อมกับน้ำร้อน หยวนชิงหลิงเช็ดใบหน้าและลำตัวให้เขาด้วยตัวเอง เขาเมาจนหมดสภาพไปแล้ว เรียกง่าย ๆ ว่าไม่สามารถขยับเขยื้อนตัวได้ ปล่อยให้หยวนชิงหลิงจัดการได้ตามใจชอบ

หยวนชิงหลิงสั่งให้ฉี่หลอไปชงชาสร่างเมา  ลู่หยารู้ว่าหยวนชิงหลิงยังไม่ได้กินข้าว จึงพูดว่า: “พระชายารัชทายาทกินข้าวก่อนเถอะเพคะ ตรงนี้ข้าน้อยจะปรนนิบัติรัชทายาทให้เอง”

หยู่เหวินเห้าฝืนลืมตาขึ้นมาด้วยอาการสะลึมสะลือ พูดด้วยน้ำเสียงอ้อแอ้ของคนเมาว่า: “หา? ยังไม่ได้กินข้าวรึ? รีบกินเร็ว ๆ เข้าเถอะ กินข้าว!”

ขณะที่เขาพูดไปพลาง ก็ยกมือที่อ่อนแรงขึ้นไปพลาง แล้วค่อย ๆ หลับตาลงอีกครั้ง

ลู่หยายิ้มกว้าง “เมื่อครู่เช็ดตัวให้เขายังไม่รู้ตัวเลย แต่ตอนนี้พอพูดว่าท่านยังไม่ได้กินข้าวก็รู้ตัวขึ้นมาทันทีนะเพคะ”

หยวนชิงหลิงก็ปล่อยวางแล้วเช่นกัน จะมาใช้เวลากันในโลกของสองเราอะไรกันตอนนี้? ในเมื่อเขายุ่งจนสายตัวแทบขาดขนาดนี้แล้ว เฮ้อ! ค่อยว่ากันทีหลังเถอะ แค่รู้ว่าเขามีนางอยู่ในใจก็พอแล้ว ที่เหลือก็เป็นแค่พิธีการเท่านั้นเอง วันครบรอบไม่จำเป็นต้องทำอะไรที่มันเป็นพิธีรีตองนักก็ได้ แค่มีใจที่ซื่อตรงต่อกันก็เพียงพอแล้ว

นางนั่งอยู่บนขอบเตียงมองดูเขา มองใบหน้าที่มึนเมาและแดงก่ำ มีความอ่อนล้าและรอยคล้ำเขียวช้ำใต้ตาเพราะการตรากตรำทำงานหนัก ก็คิดว่าช่วงนี้เขาเหนื่อยล้ามากจริง ๆ เรื่องราวมากมายทับถม ทุกอย่างล้นหลามประเดประดังเข้ามาไม่หยุด

เมื่อฉี่หลอเห็นดังนั้น ก็หน้าแดงพลางวิ่งออกไปทันที

หยวนชิงหลิงยื่นมือออกมานวด ๆ ที่กระดูกหว่างคิ้วของเขา ถามด้วยรอยยิ้มว่า “ดีขึ้นบ้างหรือไม่?”

หยู่เหวินเห้าประทับจูบที่แก้มของนาง กลิ่นแอลกอฮอล์ลอยมาจาง ๆ “รู้สึกดีขึ้นมากแล้วล่ะ น้ำแกงสร่างเมาของท่านย่าได้ผลดีจริง ๆ”

“อย่างนั้นก็ดีแล้ว เจ้าอยากดื่มอีกสักชามหรือไม่?” หยวนชิงหลิงถาม

หยู่เหวินเห้าส่ายหน้า “ไม่ดื่มแล้วดีกว่า แต่กลับรู้สึกว่าหิวนิดหน่อย คืนนี้แค่ดื่มอย่างเดียวไม่ได้กินอะไรเลย”

เขาปล่อยนาง ลุกขึ้นแล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะ พูดขึ้นด้วยความประหลาดใจว่า “อาหารน่าอร่อยมากมายขนาดนี้เชียว? เจ้าได้กินข้าวแล้วหรือยัง”

“ยังไม่ได้กินเลย รอเจ้าอยู่น่ะ!” หยวนชิงหลิงนั่งลง รู้สึกเสียดายน้อยๆ “มันเย็นไปหมดแล้วล่ะ”

“สั่งให้คนเอาไปอุ่นเถอะ ยังพอกินได้อยู่ ” หยู่เหวินเห้าลูบ ๆ ที่ท้อง รู้สึกหิวแล้วจริง ๆ

หยวนชิงหลิงยิ้มแล้วพูดว่า “ไม่จำเป็นต้องเรียกคนเอาไปอุ่นหรอก ล้วนเป็นของทอดทั้งหมด เอาไปย่างบนเตาถ่านก็กินได้แล้ว”

ขณะที่พูด มือของนางก็เริ่มยุ่งวุ่นวายจับนู้นหยิบนี่ ทุกอย่างถูกจัดเตรียมไว้นานแล้ว แค่ใส่มันลงไปก็ใช้ได้ ระหว่างนั้นนางถามขึ้นว่า “ได้ยินสวีอีเล่าว่า วันนี้พวกเขาทะเลาะกันอย่างนั้นรึ ? มันเกิดอะไรขึ้น?”

หยู่เหวินเห้าแค่นเสียงในลำคอขึ้นมาเสียงหนึ่ง แล้วโน้มตัวลงไปช่วยนางอีกแรง “ไม่มีอะไรใหญ่โตหรอก ความขัดแย้งเช่นนี้อย่างไรก็ต้องมีอยู่เสมอนั่นแหล่ะ คนที่ได้รับการเลื่อนตำแหน่งใหม่เป็นคนวัยหนุ่ม ไม่เห็นด้วยกับความคิดเห็นของขุนนางรุ่นเก่า แต่ไหนแต่ไรมา ความเห็นเรื่องของหนานเจียงไม่เคยเป็นหนึ่งเดียวกันอยู่แล้ว แค่นี้ก็กลายเป็นปัญหาให้ทะเลาะกันขึ้นมา เพื่อเกลี้ยกล่อมทั้งสองฝ่าย จึงทำได้แค่นำปัญหานี้ไปถกกันในวงเหล้าเท่านั้นแล้ว”

“แล้วตกลงกันได้แล้วรึ? ได้ผลหรือไม่?”

หยู่เหวินเห้ายกแขนขึ้นไปโอบไหล่ของนาง “ก็ยังเป็นต่างฝ่ายต่างก็ยึดถือความคิดเห็นของตัวเองเป็นหลัก แต่สำหรับข้า ก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรกับมัน อย่างไรวันข้างหน้าพวกเขาก็ต้องทำงานร่วมกัน พวกเขาก็แค่มองเรื่องไม่มองคน ไม่ได้มีปัญหาอะไรใหญ่โตหรอก”

“ทะเลาะกันเพราะเรื่องของหนานเจียงรึ? หนานเจียงยังมีอะไรให้ทะเลาะกันได้อีกล่ะ? ไม่ใช่ว่ามีการกำหนดกลยุทธ์ให้กับหนานเจียงไว้ตั้งนานแล้วหรอกรึ?”