ท่านชายรองกู้คนนี้มีนิสัยที่ค่อนข้างโอนอ่อนผ่อนตาม แต่เมื่อเป็นเรื่องใหญ่ที่เกี่ยวข้องกับครอบครัว เขาก็สามารถยืนหยัดอย่างแข็งกร้าวได้ หลังจากเค้นถามไปรอบหนึ่ง ฮูหยินรองตระกูลกู้ก็ไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากต้องยอมสารภาพความจริงออกไปทั้งหมด รวมถึงแหล่งที่มาของเงินก็อธิบายออกไปอย่างละเอียดด้วย ท่านชายรองกู้ถึงกับจับตัวนางไว้ แล้วพาไปที่ห้องโถงรวมเพื่อสารภาพความผิด ทั้งยังให้สัญญาว่าถ้าได้เงินคืนมาเมื่อไหร่ จะคืนเงินส่วนใหญ่ให้กับกองกลางทันที

ฮูหยินรองตระกูลกู้ทั้งโกรธทั้งเกลียด เคียดแค้นฉู่หมิงหยางจนเข้ากระดูกดำเลยทีเดียว นางรู้ว่าฉู่หมิงหยางไปไล่ยืมเงินจากคนจำนวนมาก นางจึงสั่งบรรดาคนรับใช้ในจวนกลางดึกคืนนั้นเลยว่า เมื่อถึงวันรุ่งขึ้น ให้ออกไปเผยแพร่ข่าวลือว่าฉู่หมิงหยางโกงเงินคนจำนวนมากให้ทั่วเมือง

เดิมที กำหนดเวลาในการชำระดอกเบี้ยของฉู่หมิงหยางช่วงนี้ เกิดความล่าช้าครั้งแล้วครั้งเล่า แม้ว่าสุดท้ายจะจ่ายได้หมด แต่ก็ทำให้บรรดาฮูหยินต่างพากันไม่สบายใจ เมื่อเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ทุกคนจึงอยากไปหาฉู่หมิงหยางเพื่อทวงเงินคืน

แต่ฉู่หมิงหยางไปไหนเสียแล้วล่ะ? นางไม่ได้อยู่ที่เรือน ทั้งไม่ได้กลับไปที่บ้านตระกูลฉู่ ทำให้ผู้คนต้องเปลืองแรงตามหานางจนแทบพลิกแผ่นดิน สุดท้าย กรมการพระนครก็เป็นผู้ที่ตามหานางจนพบเป็นคนแรกที่สำนักนางชีหมิงเยว่

ตอนสอบปากคำ นางเล่าว่าทะเลาะกับหยู่เหวินจุนเพราะเรื่องเล็กน้อย นางไม่สามารถอยู่ร่วมกับหยู่เหวินจุนได้อีกต่อไปแล้วจริง ๆ แต่นางไม่กล้ากลับไปบ้านตระกูลฉู่ เพราะกลัวว่าท่านปู่จะเสียใจจนโกรธเคืองขึ้นมา แล้วไปคิดบัญชีกับหยู่เหวินจุนแทนนางจนเกิดเรื่องใหญ่โต

ดังนั้น หลังจากที่เดินร่อนเร่ไร้จุดหมายด้วยใจที่เจ็บปวดอยู่พักหนึ่ง ก็คิดขึ้นมาได้ว่าอยู่อย่างนี้ต่อไปก็คงจะไม่มีประโยชน์ จึงไปที่สำนักนางชีเพื่อหาที่พำนักอาศัย ตัดสินใจว่าจะโกนผมบวชเป็นแม่ชี

คำพูดเหล่านี้ฟังดูแล้วก็สมเหตุสมผลอยู่ ตอนที่หัวหน้าพลตระเวนกลับมารายงานหยู่เหวินเห้า ในใจของหยู่เหวินเห้าก็รู้เหตุรู้ผลดีแล้ว เพราะคนของเขาคอยจับตามองหลินเซียวอยู่ตลอดเวลา อีกทั้งหลังจากที่ฉู่หมิงหยางออกจากจวนไป  เพราะมันไม่ได้มีส่วนช่วยอะไรในคดีมากมาย หลินเซียวไม่เคยออกจากที่พักเลย เขาแค่สั่งให้คนไปส่งฉู่หมิงหยางที่สำนักนางชี ดังนั้นฆาตกรต้องไม่ใช่เขาแน่

หลังจากที่ฉู่หมิงหยางถูกนำตัวกลับไปสอบปากคำที่กรมการพระนครแล้ว อ๋องฉีก็สั่งให้คนไปส่งนางกลับบ้านตระกูลฉู่ ก็นับว่าเขาได้พยายามให้ความช่วยเหลืออดีตพี่สะใภ้เล็กคนนี้อย่างถึงที่สุดเท่าที่น้องสามีคนหนึ่งจะทำได้แล้ว

ฉู่หมิงหยางจึงอยู่ในบ้านตระกูลฉู่ต่อไปในสภาพนี้ ติดหนี้ก้อนใหญ่อยู่ข้างนอก ไม่กล้าออกไปไหนทั้งสิ้น

ส่วนทางหยู่เหวินจุน จนวันนี้ก็ยังคงอยู่ในสภาพเป็นตายเท่ากัน ไม่มีเครื่องมือตรวจสอบที่ชัดเจน หยวนชิงหลิงจึงไม่สามารถพูดได้ว่า สถานการณ์มันเลวร้ายขนาดไหนกันแน่

เช้าวันรุ่งขึ้นหลังจากเกิดเรื่องกับหยู่เหวินจุน หยู่เหวินเห้าก็เข้าวังไปรายงานเรื่องนี้ด้วยตัวเอง ฮ่องเต้หมิงหยวนทรงทราบเรื่องนี้แล้ว แต่กลับเก็บมันไว้เป็นความลับไม่ให้ฉินเฟยรู้

ฮ่องเต้หมิงหยวนได้ฟังรายงานแล้ว ก็ไม่ได้ตรัสอะไรออกมา ไม่มีแม้แต่ท่าทางที่สื่อถึงความโศกเศร้า ราวกับว่านั่นเป็นคนที่ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับตนเอง กระทั่งเรื่องของอาการบาดเจ็บก็ยังไม่ค่อยถามถึงด้วยซ้ำ ถามเพียงแค่ว่าหยวนชิงหลิงได้ไปดูอาการแล้วหรือไม่?

แต่เพราะอาการบาดเจ็บไม่มีความคืบหน้าอะไรเลย หยู่เหวินจุนจนบัดนี้ก็ยังไม่ฟื้น ฮ่องเต้หมิงหยวนจึงเริ่มมีอาการนั่งไม่ติดที่ขึ้นมาบ้างแล้ว จึงมีราชโองการรับสั่งให้หยวนชิงหลิงเข้าวัง

หยู่เหวินเห้าก็ตามหยวนชิงหลิงเข้าไปในวังด้วย เมื่อไปถึงห้องทรงพระอักษร ฮ่องเต้หมิงหยวนกลับมีรับสั่งให้หยวนชิงหลิงเข้าไปแค่คนเดียว แล้วส่งหยู่เหวินเห้าไปน้อมทักทายไท่ซ่างหวงแทน

หลังจากที่หยวนชิงหลิงเข้าไปในห้องทรงพระอักษรแล้ว ฮ่องเต้หมิงหยวนจึงสั่งให้คนยกอาหารเข้ามา วันนี้พระองค์ไม่ได้เสวยทั้งมื้อเช้าและมื้อกลางวัน จนตอนนี้เลยยามเซินไปแล้ว (ช่วงเวลา 15.00 น. – 17.00 น. ) ถ้าผ่านไปอีกสักพัก พระอาทิตย์ก็จะตกดินอีกครั้งแล้ว

มู่หรูกงกงได้ยินว่าพระองค์จะเสวยกระยาหารแล้ว น้ำตาก็แทบจะไหลอาบหน้าให้ได้ รีบกระวีกระวาดไปสั่งให้คนเตรียมทันที

วันนี้หยวนชิงหลิงก็ไม่ได้กินข้าวกลางวันเช่นกัน เพราะต้องคอยให้น้ำเกลือหยู่เหวินจุนตลอด ยุ่งวุ่นวายจนหัวหมุนไปหมดพอมีราชโองการมาก็ต้องรีบเข้าวังทันที จึงไม่มีเวลากินข้าว

นางสังเกตจากสีหน้าและคำพูด ก็เห็นว่าท่าทีของฮ่องเต้หมิงหยวนไม่ถึงขั้นเคร่งขรึมหนักอึ้ง แต่คิ้วยังคงขมวดเป็นปมอยู่ตลอด ดังนั้น นางจึงไม่กล้าทำตัวผ่อนคลายสบาย ๆ เหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา เพียงรอคอยอย่างเงียบ ๆ จนกระทั่งอาหารยกมาขึ้นโต๊ะ จากนั้นก็รอให้ฮ่องเต้หมิงหยวนเป็นฝ่ายเอ่ยปากถาม