หยวนชิงหลิงกล่าวอย่างราบเรียบ: “ข้าจะต้องทุ่มเทอย่างถึงที่สุดเป็นแน่ ท่านพี่สี่ไม่จำเป็นต้องกล่าวคำเหล่านี้”

ความดีที่อ๋องอานทำต่อพระชายาอาน อันที่จริงคนมากมายก็เห็นอยู่ในสายตา แต่ความจริงในใจของหยวนชิงหลิงก็ไม่ได้เห็นพ้องต้องกันเพียงนั้น เพราะว่าพวกเขาเคยมีการทรยศและทำร้าย แน่นอน การทรยศประเภทนี้ในยุคสมัยนี้ก็พูดไม่ได้ ภรรยาสามเมียน้อยสี่เป็นเรื่องธรรมดามาก คนมากมายรักภรรยาของตัวเองอย่างสุดซึ้งทั้งชีวิต แต่ก็มีผู้หญิงอื่น พวกเขาเอาเมียน้อยทำเป็นเครื่องมือในการให้กำเนิดเลี้ยงดูบุตรชายบุตรสาว หรือสามารถเอามาขายเป็นวัตถุได้

เพียงแต่หากต้องการจะถกเรื่องความรักที่แท้จริง หยวนชิงหลิงไม่อยากเห็นพ้องด้วย แต่นางก็ไม่สามารถพูดมากเกินไปได้ งานแต่งงานของคนอื่นนางไม่มีอำนาจในการออกความคิดเห็น

สำหรับอ๋องอานแล้วไม่ว่าอย่างไรหยวนชิงหลิงก็ไม่มีปัญญาที่จะมีความรู้สึกที่ดีได้ ความประทับใจครั้งแรกชั่งย่ำแย่เกินไป มักจะยังนึกถึงความทรงจำที่ลึกซึ้งครั้งแรกตรงด้านนอกห้องปลดทุกข์อยู่เสมอ

นางน้อมตัว ข้ามผ่านเขาไป แล้วเข้าไปในห้อง

กุ้ยเฟยอยู่ด้านในแล้ว ยังมีสาวใช้ที่คอยปรนนิบัติอยู่ด้านข้างเต็มห้อง ท่าทางยิ่งใหญ่มาก ล้อมหน้าเตียงไว้แน่นจนอากาศไม่ระบาย หยวนชิงหลิงบอกให้ทุกคนกระจายตัวออกไปเล็กน้อยและกล่าว: “พวกเจ้าล้อมนางไว้หมด เป็นการสร้างแรงกดดันให้นางนะ กระจายออกไปสักหน่อยเถอะ ยังไม่ถึงเวลาคลอดน่ะ”

กุ้ยเฟยได้ยินนางที่นางกล่าว ก็ไล่คนออกไปบางส่วน แต่นางผดุงครรภ์ก็จำเป็นต้องอยู่ในห้อง

พระชายาอานนอนอยู่บนเตียง สีหน้ากลับดีมาก ในวันเวลาที่กลับเมืองหลวงมาบำรุงครรภ์ กุ้ยเฟยก็ออกมาดูแลด้วยตัวเอง กินดื่มดูแลอย่างทั่วถึง เมื่อเห็นหยวนชิงหลิงมา นางจึงยิ้มอย่างอ่อนหวาน “ต้องลําบากท่านอีกแล้ว”

หยวนชิงหลิงเปิดกล่องยาหยิบหูฟังของแพทย์ออกมา วางบนช่วงท้องของนางแล้วเคลื่อนไปมา ยิ้มพลางเอ่ยว่า: “ไม่ได้ลําบาก ก็ตั้งหน้าตั้งตารอคอยวันนี้ล่ะนะ ก็นับว่ารอจนมาถึงแล้ว”

เสียงหัวใจเต้นแรงของทารกในครรภ์ดังมา หยวนชิงหลิงพอใจมาก กล่าวว่า: “วางใจ เด็กสบายดีเป็นอย่างมาก การคลอดบุตรเป็นเรื่องธรรมชาติเป็นไปตามขั้นตอน เมื่อผลแตงสุกงอมก็จะหลุดจากขั้ว ไม่ต้องกดดัน”

อ๋องอานเดินติดตามเหมือนกันทุกฝีก้าวอยู่ด้านหลัง ได้ยินหยวนชิงหลิงกล่าว เขาจึงเอ่ยว่า: “แต่ก็ยังต้องระวังสักหน่อย นี่ได้ยินมาว่าผู้หญิงคลอดบุตรก็คืออยู่ในประตูนรก……”

เมื่อคำพูดนี้ออกมา ทุกคนล้วนหัวเราะขึ้นมาแล้ว ใช่สิ ในที่นี้ใครจะมีประสบการณ์กว่าพระชายารัชทายาทอีกล่ะ?

พูดคุยเป็นเพื่อนได้ครู่หนึ่ง อ๋องอานเอ่ยถามด้วยความกระวนกระวายใจ: “ตอนนี้คนก็มาครบแล้ว สามารถเข้าห้องคลอดได้แล้วใช่หรือไม่?”

กุ้ยเฟยหัวเราะแล้วตีเขาเล็กน้อย “อะไรคนมาครบก็สามารถคลอดได้? เมื่อครู่พูดแล้วนี่เป็นเรื่องเมื่อผลแตงสุกงอมก็จะหลุดจากขั้ว ลูกชายของเจ้ายังไม่ถึงเวลาออกมาน่ะ ยังต้องรอ ไม่รวดเร็วเพียงนั้น คืนนี้สามารถคลอดออกมาได้ก็นับว่าดีแล้ว”

อ๋องอานตะลึงงัน “ต้องนานขนาดนี้เชียว? เช่นนั้นจะต้องเจ็บปวดอีกกี่ชั่วยามล่ะ?”

“ไม่เป็นไร ข้าไม่ได้เจ็บปวดมาก” พระชายาอานรีบส่งสายตาไปปลอบโยนเขา

อ๋องอานจึงขยับเข้าไปใกล้ “หิวหรือไม่? อยากจะกินหรือไม่?”

“ยังสามารถกินได้ ยังจำเป็นต้องกินเพคะ” หยวนชิงหลิงตอบแทน

“เช่นนั้นก็จะจัดเตรียมเดี๋ยวนี้” เขาพูดเช่นนี้ และหันกลับไปถามหยวนชิงหลิงอีก “น้องสะใภ้คิดว่ากินอะไรดีล่ะ?”

หยวนชิงหลิงกล่าว: “ไม่จำกัดเพคะ สามารถกินอะไรได้ก็กินอย่างนั้น”

“งั้นหรือ?” อ๋องอานมองดูนางด้วยความสงสัย มักจะรู้สึกว่านางทำอย่างขอไปทีเป็นที่สุด ถามอีกคำด้วยความไม่วางใจ “ดื่มซุปโสมจะดีกว่าหรือไม่ล่ะ?”

“ได้เพคะ แค่นางอยากกิน อยากดื่ม ล้วนได้ทั้งหมด เพิ่มกำลังกาย อีกครู่ต้องใช้แรง บอกให้คนเตรียมของหวานไว้เล็กน้อย น้ำตาลมากหน่อยก็ไม่เป็นไรเพคะ” หยวนชิงหลิงตอบเพิ่มไปสองประโยคเสียเลย เขาจะได้ไม่ต้องถามตลอดด้วยความกังวล

“อ่อ อ่อ ได้!” อ๋องทำตามดั่งเป็นกฎเกณฑ์ดังคาด รีบหมุนตัวไปสั่งงาน ขนมหวานแต่ละชนิดเตรียมไว้เล็กน้อย ต้องหวาน

อ๋องอานเพิ่งจะออกไปสั่งงานได้ไม่นาน พระชายาซุนและหรงเยว่ก็ถึงแล้ว พวกนางรู้มาว่าพระชายาอานจะให้กำเนิดแล้ว ล้วนหอบความคิดแต่ละอย่างเข้ามา พระชายาซุนต้องการมาอยู่เป็นเพื่อน หรงเยว่ต้องการมาสัมผัสความปีติยินดี