หมันเอ๋อก็กำลังเฝ้าสังเกตการณ์ ในตามีความตกตะลึง กล่าวว่า: “ไม่ใช่เพคะ วิชากระบี่ธรรมดา แต่เบื้องหลังในนั้น แม้ว่าศัตรูจะสามารถหลบหลีกตัวกระบี่ได้ก็หลบปราณกระบี่ไม่ได้ ที่ถูกแทงบาดเจ็บล้วนเป็นการทำร้ายของปราณกระบี่ทั้งหมด กำลังภายในของท่านชายหงเย่ชั่งน่าทึ่งเป็นอย่างมาก จากอายุของเขาสามารถมีกำลังภายในระดับเช่นนี้ได้ ชั่งน่าทึ่งจริงๆ”

หยวนชิงหลิงมีความเข้าใจในวิทยายุทธ์ไม่มากนัก ได้ยินหมันเอ๋อกล่าวเช่นนี้ก็ตกตะลึงแล้ว จึงเอ่ยถาม: “เช่นนั้นหากว่าเขาเทียบกับรัชทายาทจะเป็นอย่างไร?”

หมันเอ๋อกล่าว: “พูดถึงกำลังภายใน เขาล้ำลึกกว่าองค์ชายรัชทายาทเพคะ แต่หากพูดถึงความวิจิตรของวิชากระบี่ เขาเทียบรัชทายาทไม่ติด เพียงแค่……บางครั้งเมื่อกำลังภายในล้ำลึกถึงระดับหนึ่ง วิชากระบี่จะวิจิตรหรือไม่ก็ไม่สำคัญแล้ว กำลังภายในราดเข้าไป กิ่งก้านที่แห้งเหี่ยวดอกไม้ที่ปลิวอยู่ก็ล้วนสามารถสังหารคนได้เพคะ”

พูดอีกนัยหนึ่งคือ ถ้าพูดถึงความสามารถจริงๆ เขาก็เก่งกาจกว่าเจ้าห้า

หมันเอ๋อสูดลมหายใจเฮือกหนึ่งอย่างกะทันหัน “โอ้พระเจ้า พระชายารัชทายาทท่านดูสิเพคะ คิดไม่ถึงว่าท่านชายหงเย่จะปาดเส้นเอ็นที่มือและเท้าทั้งหมดของคนเหล่านี้ได้อย่างแม่นยำ”

หยวนชิงหลิงมองไป หงเย่ได้ทำให้คนทั้งหมดล้มลงไปแล้ว คนทั้งหมดไม่ได้ตาย บนร่างกายมีบาดแผลหลายจุด มือเท้าแต่ละที่ถูกปาด เลือดสดไหลทะลักออกมา เดินไม่ได้ และตายไม่ได้

หงเย่ตกลงมาบนรถม้า ใช้กระบี่ปาดเชือกให้พวกนาง มองดูหยวนชิงหลิงแล้วเอ่ยถาม: “ไม่เป็นไรนะพ่ะย่ะค่ะ?”

“ไม่เป็นไร ขอบใจเจ้า!” หยวนชิงหลิงนวดข้อมือ มองดูหยดเลือดที่ยังหลงเหลืออยู่บนใบหน้าของเขา “เจ้าได้รับบาดเจ็บแล้วหรือ?”

“เลือดของพวกเขาพ่ะย่ะค่ะ!” หงเย่เอื้อมมือไปเช็ด ใบหน้ายังคงนิ่งเฉย “ไม่เป็นไรก็ดี พวกท่านกลับไปก่อนเถอะ ข้าอยู่เฝ้าตรงนี้ ข้าได้สั่งให้อะโฉ่วไปเชิญคนของกรมการพระนครมาแล้ว

หยวนชิงหลิงคิดถึงคนขับรถม้าขึ้นมา รีบวิ่งกลับไปทันที ทรวงอกของคนขับรถม้าถูกกระบี่ ตายไปแล้ว

คนขับรถม้าผู้นี้เพิ่งจะมาได้ไม่นาน หยวนชิงหลิงรู้ว่าในครอบครัวของเขายังมีเด็กอ่อนต้องเลี้ยงดู  เห็นสถานการณ์เช่นนี้ ใบหน้าตื่นตกใจมาก ไถ่ถามหยวนชิงหลิงก่อนอันดับแรก “ได้รับบาดเจ็บหรือไม่?”

อ๋องฉีทำมือ้เคารพต่อท่านชายหงเย่ “ขอบใจน้ำใจการช่วยเหลือของท่านชาย!”

“เรื่องเล็กน้อยเท่านั้น!” หงเย่กล่าวอย่างราบเรียบ

“ท่านชายผ่านมาทางนี้หรือ?”

หงเย่กล่าว: “ใช่ ผ่านมาพอดีพ่ะย่ะค่ะ”

อ๋องฉีกล่าว: “เช่นนั้นก็บังเอิญจริงๆ!”

หงเย่ฟังความสงสัยในคำพูดของอ๋องฉีออก แต่ก็ไม่ได้มีการแก้ตัว และไม่ได้พูดจาอีก

นักฆ่าทั้งสี่คน เพราะเส้นเอ็นที่มือและเท้าถูกตัดขาด ไม่มีปัญญาหลบหนีได้ แม้แต่ความสามารถในการฆ่าตัวตายก็ไม่มีแล้ว ถูกจับกุมตัวทั้งหมด

อ๋องฉีถามหยวนชิงหลิงและหมันเอ๋อด้วยตัวเอง ได้รู้ต้นสายปลายเหตุแล้ว ฆาตกรเขาก็ไม่ได้ไปสอบถามก่อน แต่กลับมองดูอ๋องอานอย่างนิ่งเฉยแวบหนึ่ง “อยู่ห่างจากจวนอ๋องอานใกล้ขนาดนี้ คนในจวนของท่านพี่สี่ไม่ได้พบเห็นในเวลาแรกเลยหรือ?”

อ๋องอานกล่าว: “ประตูจวนอ๋องอานปิด ดังนั้นจึงไม่ได้พบเห็น รอจนขณะที่พบเห็นไปรายงานก็สายไปแล้ว”

อ๋องฉีมองดูระยะห่างที่เกิดเรื่องนี้กับประตูจวน กล่าวอย่างราบเรียบ: “แม้ว่าจะปิดประตู ก็สามารถได้ยินความเคลื่อนไหวได้”

อ๋องอานสีหน้าโกรธเคือง “เจ้าสงสัยข้า?”

อ๋องฉีกล่าว: “ท่านพี่สี่โปรดเข้าใจ คดีย่อมมีข้อสงสัยที่สมเหตุสมผล แต่หากว่าท่านพี่สี่บริสุทธิ์ น้องชายก็จะไม่กล่าวหาพี่สี่ แต่หากว่าท่านพี่สี่ไม่คิดถึงบุญคุณที่ท่านพี่สะใภ้ห้าช่วยชีวิตท่านพี่สะใภ้สี่ครั้งแล้วครั้งเล่า วางแผนอย่างอื่น……”

อ๋องอานตวาดตัดบทเขา “น้องเจ็ด เจ้าอย่าทําเกินไป นี่คือหน้าประตูจวนของข้า ต่อให้ข้าต้องการจะทําร้ายพระชายารัชทายาท ก็จะไม่อยู่หน้าประตูบ้านตัวเอง อีกอย่าง ทําไมข้าจะต้องทําร้ายนางด้วยเล่า? ถึงอย่างไรก็ต้องมีเหตุผล ความสงสัยที่เหมาะสมอะไรกัน? ความสงสัยนี้ของเจ้าไม่มีเหตุผลแม้สักนิด”