ได้ยินสาวใช้พูดว่าพระชายารัชทายาท กับพระชายาหวยและฮูหยินเหยามาเยี่ยม ก็เดินมาทำความเคารพ พร้อมพูดขึ้นว่า “หม่อมฉันถวายบังคมพระชายารัชทายาท ถวายบังคมพระชายาหวย ถวายบังคมฮูหยินเหยา ไม่ทราบว่าท่านทั้งสามจะมาเยือน ไม่ได้ออกไปต้อนรับ ต้องขออภัยด้วย”

หยวนชิงหลิงพูดขึ้นอย่างยิ้มแย้มว่า “ฮูหยินทังไม่ต้องเกรงใจขนาดนี้ พวกเรามีเวลาว่างก็เลยมาเที่ยวหา หวังว่าจะไม่เป็นการรบกวนฮูหยิน”

ใบหน้าฮูหยินทังยิ้มแย้มเล็กน้อย พร้อมพูดขึ้นว่า “เป็นไปได้อย่างไรล่ะ? ยังไงวันๆหม่อมฉันก็ไม่มีอะไรทำ มีคนมาพูดคุยเป็นเพื่อน น่ายินดีเป็นอย่างยิ่ง รีบเชิญนั่งลง”

ภายในห้อง เก้าอี้ก็มีไม่เยอะ วางอยู่ติดผนังอยู่แค่สามตัว หรงเยว่จึงไม่นั่ง สบตากับหยวนชิงหลิง แล้วก็เดินออกไป

หรงเยว่เดินออกไปแล้ว ใบหน้าของฮูหยินทังก็มองไปที่หน้าประตู พร้อมพูดขึ้นว่า “พระชายาหวยออกไปหรือ?”

“เจ้ารู้ได้อย่างไร?” หยวนชิงหลิงถามขึ้น นางมองไม่เห็น ในห้องนี้รวมทั้งสาวใช้ มีทั้งหมดสี่คน แค่ฟังดูก็รู้ได้อย่างไรว่าเป็นหรงเยว่ที่ออกไป?

ฮูหยินทังหัวเราะ พร้อมพูดขึ้นว่า “หม่อมฉันมองไม่เห็นมาตั้งแต่เด็ก จึงสามารถฟังได้อย่างชัดเจน พระชายาหวยมีฝีมือการต่อสู้สูงส่ง เดินด้วยฝีเท้าเบา มีเพียงเสียงปลิวไหวของเสื้อผ้า”

“เป็นการได้ยินที่ดีจริงๆ” ฮูหยินเหยามองดูนางอยู่ตลอด พร้อมพูดชมขึ้น

ฮูหยินทังโบกมือ ยังคงอมยิ้มพร้อมพูดขึ้นว่า “ใช้หูแทนตา ยังไงก็ไม่สะดวก อยากดีที่หลายปีมานี้เคยชินแล้ว”

ฉวยโอกาสตอนที่ฮูหยินเหยาพูดคุยอยู่กับนาง หยวนชิงหลิงมองดูตาของนางอยู่ตลอด จนบางครั้งมีการเคลื่อนไหวบ้าง ยกมือขึ้นมา หรือสะบัดแขนเสื้อ แต่ฮูหยินทังแทบไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองใดๆ แม้แต่การตอบสนองด้วยสัญชาตญาณก็ไม่มี เหมือนกับมองไม่เห็นจริงๆ

หยวนชิงหลิงแอบนึกสงสัย หรือว่าเจ้าทังหยวนจะโกหก? คนคนหนึ่งหากแกล้งทำเป็นตาบอดยังไงก็ต้องมีร่องรอยที่สามารถทำให้รู้ได้

หยวนชิงหลิงลุกขึ้นมา เดินไปที่ม่านฉากกั้น พร้อมพูดขึ้นว่า “เมื่อก่อนตอนที่ข้ามา ไม่เห็นมีม่านฉากกั้นนี้ ลายแกะสลักนี้ประณีตละเอียดอ่อนมาก ใต้เท้าทังสั่งคนทำขึ้นมาใช่ไหม? ข้าขอชมดูหน่อย”

“เมื่อกี้เดินเล่นอยู่ข้างนอก ถูกกิ่งไม้เกี่ยวจนเสื้อผ้าขาด ข้าจะเย็บสักหน่อย” หรงเยว่พูดขึ้น

หยวนชิงหลิงเห็นชายกระโปรงของนางขาดไปบ้าง ชุดนี้หยวนชิงหลิงเห็นนางเคยใส่แล้วสามสี่ครั้ง เห็นได้ชัดว่านางชอบอย่างมาก เสื้อผ้าของหรงเยว่ มีน้อยมากที่จะใส่มากกว่าสามครั้ง หากมี ก็เป็นตัวที่ชอบที่สุด

สาวใช้เอาไหมเข็มมาให้ พร้อมพูดกับหรงเยว่ว่า “พระชายา ท่านถอดออกมาให้ข้าน้อยช่วยท่านเย็บไหม?”

“ไม่เป็นไร ข้าทำเอง เจ้าไปเถอะไม่ต้องคอยปรนนิบัติแล้ว” หรงเยว่รับเอาไหมเข็มมา ไล่นางไปก่อน แล้วก็ให้ฮูหยินเหยาหลีกขยับที่นั่งให้นางนั่ง นางนั่งเย็บอยู่ด้านข้างฮูหยินทัง

ฮูหยินทังพูดขึ้นอย่างขออภัยว่า “ต้องขออภัยจริงๆ ด้านนอกเพิ่งปลูกต้นไม้ไว้หลายต้น หม่อมฉันมองไม่เห็น จึงไม่ค่อยได้ดูแล คิดไม่ถึงว่าจะเกี่ยวเสื้อผ้าพระชายาจนขาด”

หรงเยว่เย็บอยู่ว่องไว พร้อมพูดว่า “จะพูดขอโทษอะไรกัน? ข้าไม่ระวังเอง จะไปเอาจอบบนกำแพงอยากที่จะขุดไส้เดือน ถูกกิ่งไม้เกี่ยวไว้ก็ไม่รู้ตัว เมื่อดึงจึง….”

เมื่อนางพูดถึงว่าดึง เข็มในมือก็หลุดมือในทันใด ลอยพุ่งตรงไปหาฮูหยินทัง ร่างกายฮูหยินทังขยับเล็กน้อย สีหน้าก็แข็งทื่อไปแวบหนึ่ง แต่ไม่ได้หลบหลีก เข็มนั่นลอยไปปักแขนของนาง ไม่แรงมาก แต่ก็ปักเข้าไปเต็มๆ

นางร้องขึ้นอย่างเจ็บปวด พร้อมยื่นมือไปลูบ หรงเยว่รีบพูดขึ้นว่า “ขอโทษด้วย ฮูหยิน ข้าออกแรงมากไปหน่อย เข็มจึงหลุดมือ ไม่เป็นไรใช่ไหม?”

ฮูหยินทังพูดขึ้นว่า “ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร”

หยวนชิงหลิงกัฮูบหยินเหยาต่างไม่มีฝีมือการต่อสู้ ไม่รู้ว่าหรงเยว่กระทำเช่นนี้เพื่ออะไร แล้วก็เห็นฮูหยินทังก็ไม่ได้หลบเข็ม เหมือนกับตาบอดจริงๆ

ทั้งสี่คนก็พูดคุยกันสักพัก พวกหยวนชิงหลิงก็ลุกขึ้นจากไปแล้ว

ฮูหยินทังส่งมาถึงหน้าประตูด้วยตนเอง เมื่อทั้งสามคนไปแล้ว เพิ่งเดินออกมาจากเรือนฮูหยินทัง หรงเยว่ก็พูดขึ้นด้วยเสียงเข้มว่า “นางตาบอดจริงหรือไม่ข้าไม่รู้ แต่นางมีฝีมือการต่อสู้อย่างแน่นอน และมีฝีมือการต่อสู้อย่างไม่ธรรมดาแน่นอน”

หยวนชิงหลิงอึ้ง พร้อมพูดขึ้นว่า “ทำไมหรือ? เมื่อกี้ข้าเห็นเจ้าตั้งใจที่จะหยั่งเชิง แต่นางไม่ได้หลบเข็มของเจ้า”

“นางตั้งใจที่จะไม่หลบ ข้ามองเห็นแล้ว ที่จริงนางสามารถที่จะทำให้ข้ามองไม่เห็น แต่ข้าพูดว่ามีจอบอยู่บนกำแพงก่อน ในใจของนางกระสับกระส่าย แล้วข้าค่อยปล่อยเข็มไป นางไม่ทันได้ตั้งตัว ขยับตัวหลบด้วยสัญชาตญาณ แต่ก็ได้สติกลับมาอย่างรวดเร็ว ดังนั้นข้าจึงพูดว่านางมีฝีมือการต่อสู้อย่างไม่ธรรมดา”