ที่จริงหลังจากเข้ามาในเมืองหยุนฝู ในใจทุกคนต่างก็มีความรู้สึกอย่างหนึ่ง รู้สึกได้ถึงความอันตราย คนที่ฝึกศิลปะการต่อสู้ จะมีความอ่อนไหวต่อการรับรู้ถึงอันตรายอย่างมาก ในอากาศดูเหมือนจะเต็มไปด้วยลมหายใจของนักฆ่า

หลังจากที่หลายคนออกไปแล้ว ก็เดินไปรอบด้านข้างภูเขา ท้องฟ้าเริ่มมืดลงเรื่อยๆ ฟ้าแลบฟ้าร้อง ฝนตกหนักในช่วงต้นฤดูร้อน ดูเหมือนกำลังจะตกลงมาอย่างหนัก

“องค์ชาย อันตรายเกินไปไหม?” สวีอีรู้สึกว่าอากาศแบบนี้ผิดปกติ อาจจะเป็นเพราะฟ้าร้องทำให้ตกใจ เขารู้สึกว่ามีอันตรายล้อมรอบ

เสี้ยวหงเฉิงก็รู้สึกได้ถึงความผิดปกติ มองไปรอบๆด้วยสายตาเย็นชา มีคนเร่งรีบเดินบนท้องถนน รู้ว่าฝนจะตกหนักแล้ว ต้องหาสถานที่หลบฝน นางพูดขึ้นว่า “องค์ชายรัชทายาท เรากลับไปกันก่อนไหม ฝนกำลังจะตกหนักแล้ว”

ในขณะที่กำลังพูด ฝนเม็ดใหญ่ก็ตกลงมาจากฟ้าจริงๆ

หยู่เหวินเห้า ก็คิดว่าหากต่อสู้กันท่ามกลางฝนตกหนัก มีปัจจัยที่ควบคุมไม่ได้มากเกินไป รอฝนหยุดตกก่อน หรือพรุ่งนี้ค่อยออกมา

เขาออกเดินทางมาในครั้งนี้ ตอนนี้เมื่อคิดดูแล้ว ที่จริงก็ค่อนข้างใจร้อนเกินไป เหมือนโดนบีบบังคับไปในมุมมืดที่ไม่รู้จัก โดนโจมตีเป็นบางครั้ง เขากลับไม่รู้ว่าศัตรูคือใคร

ถูกแต่งตั้งให้เป็นองค์ชายรัชทายาทมานานขนาดนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่จิตใจสับสนกระวนกระวายขนาดนี้ การเคลื่อนไหวของอีกฝ่าย เหมือนกำลังท้าทายเส้นตายของเขา ทำให้เขาหงุดหงิด ตอนนี้ถูกฝนตกกระหน่ำใส่ ค่อยรู้สึกได้ถึงความใจร้อนของตนเอง

ฝนกระหน่ำมาท่ามกลางเสียงฟ้าร้อง พวกเขาหลายคนหลบไม่ทัน จึงต้องเข้าไปหลบฝนอยู่ในร้านน้ำชาแห่งหนึ่ง

ภายในร้านน้ำชามีคนจำนวนหนึ่งหลบฝนอยู่ที่นี่ หลังจากเสี้ยวหงเฉิงเข้าไปดูสถานการณ์แล้ว มีแขกแปดคน บวกกับเถ้าแก่สองสามีภรรยาก็เป็น 10 คน ร้านน้ำชานี้ทำจากไม้ ยังมีกลิ่นหอมของไม้ไผ่ มองดูแขกที่กำลังดื่มชาไม่กี่คนนั่น มือของพวกเขาวางอยู่บนโต๊ะเพียงข้างเดียว อีกข้างหนึ่งอยู่ใต้โต๊ะ

ท่ามกลางสายฝนกระหน่ำ แทบจะแบ่งแยกไม่ออกระหว่างศัตรูกับคนของตนเอง แสงเงาดาบภายใต้ฟ้าร้องฟ้าผ่า เผยแสงเย็นแห่งความอาฆาต หยู่เหวินเห้ารู้ว่าสู้ศัตรูไม่ได้ มีคำสั่งให้ล่าถอย แต่จะล่าถอยก็ไม่ใช่เรื่องง่าย อีกฝ่ายมีจำนวนคนเยอะมาก แทบจะปิดทางล่าถอยไว้อย่างแน่นหนา เหมือนต้องการที่จะฆ่าพวกเขาให้ตายอยู่ที่นี่

ไม่มีคนของสำนักเหมยแดงมา มีเพียงลู่หยวน องครักษ์ลับผีกับนักฆ่าสำนักเหลิ่งหลัง ที่ยังต้านทานอยู่อย่างทรมาน

ค่อยๆรับมือไม่ไหวแล้ว แขนหยู่เหวินเห้าถูกฟัน สวีอีก็บาดเจ็บหลายแห่ง ถูกชะล้างด้วยฝนที่ตกกระหน่ำนี้ เลือดท่วมพื้นดิน

“ปกป้ององค์ชายรัชทายาทหนีไป” ลู่หยวนร้องตะโกนขึ้น ผลักเสี้ยวหงเฉิงหนึ่งที สู้ฆ่าจนดวงตาแดงก่ำ พร้อมพูดขึ้นว่า “พาองค์ชายรัชทายาทเลยไป มุ่งหน้าไปบนเขา”

เสี้ยวหงเฉิงมองดูเขาต่อต้านอยู่อย่างดื้อรั้น น้ำตาเกือบไหล แล้วก็มองไม่เห็นคนสำนักเหมยแดงของตน เป็นเช่นนี้ได้อย่างไร? ภายใต้การซุ่มโจมตีทั้งหมด สำนักเหมยแดงของนางเป็นกำลังหลัก และนางก็เคยรับประกันกับองค์ชายรัชทายาท คนสำนักเหมยแดงหลายร้อยคนจะมาทั้งหมด แต่ตอนนี้นอกจากนางแล้ว ไม่มีใครมาสักคน

นางกัดฟัน หันไปมองหยู่เหวินเห้าแวบหนึ่ง เห็นตรงท้องของเขาก็ถูกแทง ยากที่จะต่อต้าน นักฆ่ายอดฝีมือทั้งหมด ล้วนพุ่งไปหาเขา

นางมองดูลู่หยวนแวบหนึ่ง พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าส่งองค์ชายรัชทายาทไปที่ปลอดภัย เจ้ามีโอกาสให้รีบหนี”

“รีบไป” ลู่หยวนมองดูนางอย่างลึกซึ่งแวบหนึ่ง สถานการณ์อันตราย เขาไม่มีทางรอดนี้ไปได้ จากกันครั้งนี้ เกรงว่าจะตลอดไป ตอนที่แกว่งดาบ หันไปตะโกนพูดกับนาง แต่ปากก็เต็มไปด้วยน้ำฝน จึงพูดขึ้นได้อย่างไม่ชัดเจนว่า “เสี้ยวหงเฉิง หากข้าลู่หยวน วันนี้ตายอยู่ที่นี่ ข้าก็จะไปรอเจ้าในภพหน้าก่อน”

เสี้ยวหงเฉิงได้กระโดดลอยไปดึงข้อมือของหยู่เหวินเห้าไว้แล้ว ได้ยินลู่หยวนพูดประโยคนี้ นางรีบหันกลับไป อดไม่ได้ที่จะเจ็บปวดใจจนแทบแตกสลาย โศกเศร้าอย่างที่สุด แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมานึกถึงความรัก ความปลอดภัยขององค์ชายรัชทายาทสำคัญที่สุด

หยู่เหวินเห้าเงยหน้าขึ้น กระบี่ยาวลอยไป จมลงตรงคอของนักฆ่าคนหนึ่ง ดาบในมือของเขาหล่นตกลงตรงหน้าอกของลู่หยวน ลู่หยวนรอดตาย แต่ศัตรูยังล้อมรอบมาอย่างหนาแน่น เห็นที ทุกคนต่างหนีไม่พ้นแล้ว

องครักษ์ลับผีกับเสี้ยวหงเฉิงลองที่จะพุ่งออกไปก่อน สวีอีคอยปกป้องหยู่เหวินเห้าที่บาดเจ็บสองสามแห่งอยู่ข้างหลัง แต่เพียงครู่เดียว ก็ถูกบีบกลับมา