นางยกมือทั้งคู่ปิดหน้า พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าก็ทำใจทิ้งพวกนางไม่ได้ ทำใจไม่ได้ที่จะแตกสลายจากกัน แต่บางทีอาจเป็นเพราะข้าอ่อนแอแล้ว เปราะบางแล้ว กลัวที่จะเกิดเรื่องเช่นนี้อีกครั้งอย่างมาก การทรยศสำหรับข้า เป็นความเจ็บปวดใจอย่างที่สุด สำนักเหมยแดงทำงานให้กับองค์ชายรัชทายาท หากเกิดเรื่องอะไรขึ้นอีก จะเป็นการทำร้ายองค์ชายรัชทายาท ทำร้ายเป่ยถัง ข้ารับผิดชอบไม่ไหว”

หยวนชิงหลิงเห็นนางเช่นนี้ การออกไปในครั้งนี้ บาดแผลบนตัวยังไม่หาย ยังต้องมาแบกรับความกดดันทางสภาพจิตใจขนาดนี้ ตลอดเวลาที่ผ่านมานี้ นางแทบไม่เคยได้ใช้ชีวิตอย่างสงบสุข ช่างน่าเห็นใจยิ่งนัก

หยวนชิงหลิงพูดขึ้นด้วยเสียงเบาว่า “สำนักเหมยแดง ยังไม่ต้องสลายจะดีกว่า พวกนางอยู่กับเจ้ามาตั้งนานหลายปีแล้ว แยกจากกันแล้วเจ้าเองก็ทำใจไม่ได้ ส่วนต่อไปจะทำงานให้กับเจ้าห้าหรือไม่ ที่จริงไม่ใช่สิ่งที่สำคัญที่สุด ในมือของเขาก็มีคนจำนวนหนึ่งแล้ว เจ้าควรที่จะอยู่เพื่อตนเอง”

เสี้ยวหงเฉิงร้องห่มร้องไห้ พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าลองคิดดูก่อน”

นางพาคนกลับไปแล้ว ส่วนจะสลายสำนักหรือไม่ หยวนชิงหลิงคิดว่า ให้เจ้าห้าไม่ต้องยุ่งจะดีกว่า ให้นางตัดสินใจด้วยตนเอง

อ๋องผิงหนานกำลังจะมาถึงเมืองหลวง ทางด้านผู้ใหญ่ทั้งสาม ล้วนตื่นเต้นอย่างมาก ขนสุราอย่างดีเข้าวังไปอย่างมากมาย ไท่ซ่างหวงถึงขั้นสั่งคนไปยังหมู่ตึกเหมย ดูว่าอ๋องชินเฟิงอันสองสามีภรรยาอยู่ที่นั่นไหม หากอยู่ ก็ให้กลับมาเจอกันที่เมืองหลวง

เดิมตอนนี้ในราชสำนักก็มีคนสงสัย ว่าเบื้องหลังนี้มีอำนาจของอ๋องชินเฟิงอันเคลื่อนไหวอยู่ ตอนนี้ไท่ซ่างหวงเรียนเชิญมา เท่ากับเป็นการทำลายคำพูดร่ำลือพวกนี้ ถึงแม้จะมีคนเชื่อ แต่ก็มีคนคิดว่า ไท่ซ่างหวงเลอะเลือนไปแล้ว ภายใต้ความระแวงเช่นนี้ ทำไมถึงไม่ป้องกัน?

ตอนที่เน่ย์เก๋อ(คณะรัฐมนตรี)คุยเรื่องการเมือง ก็มีขุนนางถวายฎีกาว่า หลังจากอ๋องผิงหนานมาถึงเมืองหลวง จัดให้อยู่ที่โรงเตี๊ยมจะดีที่สุด รอเมื่อเรื่องราวสืบสวนกระจ่างแล้ว หากจัดให้อ๋องผิงหนานพักอยู่ที่โรงเตี๊ยม จะเป็นการไม่ให้เกียรติ

จึงเกิดการโต้เถียงขัดแย้งกันขึ้น แต่เพราะท่าทีอ๋องชินลุ่ยกับหยู่เหวินเห้าค่อนข้างมุ่งมั่น การขัดแย้งจึงถูกระงับลง แต่ยังไงคนก็ยังมาไม่ถึง ก็ทำให้คนในราชสำนักเกิดความระแวง แสดงว่า การมาเมืองหลวงของอ๋องผิงหนานในครั้งนี้ จะดึงดูดความสงสัยขนาดไหน

นี่ยังเป็นเพียงการคุยเรื่องการเมืองของเน่ย์เก๋อ(คณะรัฐมนตรี) หากเป็นในที่ว่าราชการเช้า เกรงว่าจะต้องเป็นคำพูดที่ยิ่งไม่น่าฟังกว่านี้

หยู่เหวินเห้าคิดว่า โชคดีที่เซียวเหยากงกับโสวฝู่ไม่อยู่ ไม่เช่นนั้น คงจะทำให้พวกเขาโกรธจนกระอักเลือด

“เสด็จปู่ใหญ่ เสด็จลุง เดินทางมาลำบากแล้ว” หยู่เหวินเห้าพูดขึ้น

คนที่มาต้อนรับ ก็เดินมาถวายบังคมอ๋องผิงหนาน

อ๋องผิงหนานยกมือ สายตามองผ่านทุกคน มองไปยังสองคนที่อยู่ข้างหลังขบวนนั่น

เซียวเหยากงเดินฝ่าฝูงคน ตะโกนอย่างสุดเสียงว่า “พี่จี๋เอ๋อร์”

พูดยังไม่ทันสุดเสียง คนก็เดินมาถึงตรงหน้าแล้ว โผล่เข้ากอดอ๋องผิงหนานไว้ ตื่นเต้นดีใจอย่างที่สุด

โสวฝู่ฉู่ก็เดินมา มองดูทั้งสองเฒ่ากอดกัน น้ำตาแทบไหล

หยู่เหวินเห้าหลบให้ ให้พวกเขาสามคนได้คุยกันถึงเรื่องในอดีตก่อน ได้ยินเซียวเหยากงพูดพร้อมทั้งร้องไห้ว่า “จากกันครั้งนี้ นานหลายปีมากเลย ข้าจำได้ครั้งนั้นที่เจอกัน เป็นตอนที่ข้าเดินทางผ่านผิงหนาน ดื่มสุรากับเจ้าสองวัน สองวันนั้น ข้าอ้วกไปตั้งสองวัน เจ้าก็อ้วกไปตั้งหลายรอบ ตอนนี้กระเพาะยังดีอยู่ไหม?”

อ๋องผิงหนานหัวเราะพร้อมพูดขึ้นว่า “วันนี้ลองดูก็รู้แล้วไม่ใช่หรือ?”

เขาจับมือเซียวเหยากงไว้ แล้วก็มองดูโสวฝู่ฉู่ จากนั้นมือทั้งสามก็ค่อยๆประสานจับมือกันไว้ บนใบหน้าของทั้งสามคน มองเห็นร่องรอยของวันเวลาที่ผ่านมา แต่เปี่ยมไปด้วยความสุขไม่รู้จบ

พระอาทิตย์อัสดงค่อยๆสาดส่องลงมาบนใบหน้าของทั้งสามคน แสงอันอบอุ่นนั่น สาดส่องบนใบหน้าของทั้งสามคนนั้น จนดูอ่อนโยนอย่างมาก ต่างน้ำตาซึม ตื่นเต้น ฮือฮา มีอารมณ์ความรู้สึกทุกอย่าง หากไม่มีร่องรอยของวันเวลาที่ผ่านมา จะไม่สามารถเข้าใจ ว่าแววตาของเขานั้นหมายความว่าอะไร

เป็นภาพที่ เมื่อคนเห็นแล้วต่างก็ตื้นตัน

ในใจหยู่เหวินเห้าก็ตื้นตันขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก รู้สึกเหมือนมีบางอย่าง ล่วงผ่านไปหลายปี แล้วกลับคืนสู่ทั้งสามคน