มีคนวางยาพิษในอาหารของอ๋องผิงหนานสองพ่อลูก? มีคนแนะนำให้พวกเขาพักอยู่ที่จวนฉู่? นั่นก็หมายความว่า ข้างกายอ๋องผิงหนานมีไส้ศึกอยู่ตลอด

“เจ้าห้า เบาะแสทางฉู่หมิงหยางนี้ เจ้าสั่งคนไปจับตาดูอยู่ตลอดไม่ใช่หรือ?” ฉู่หมิงหยางถามขึ้น

“หลังจากที่นางกลับมาจวนฉู่ คนของพวกเราก็ไม่สะดวกที่จะจับตาดู ข้าได้บอกโสวฝู่แล้ว ให้เขาระวังตัวไว้บ้าง แต่คิดว่าคงไม่ได้ป้องกัน” สีหน้าหยู่เหวินเห้าดูเงียบสงบอย่างน่ากลัว ทำให้หยวนชิงหลิงดูไม่ออก

ในใจหยวนชิงหลิงกระวนกระวาย พึมพำพูดขึ้นว่า “หวังว่าโสวฝู่จะไม่เป็นไร ไม่เช่นนั้นแม่นมสี่ก็คงไม่สามารถที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้”

“เจ้าไม่ต้องเป็นกังวล โสวฝู่ทำเพื่อเป่ยถังมาทั้งชีวิต เขามีบุญของเขารักษา จะต้องไม่เป็นไรแน่” หยู่เหวินเห้าพูดปลอบ

การต่อสู้ในครั้งนี้ ล้วนมองไม่เห็นศัตรูมาตลอด เดิมทีหยวนชิงหลิงก็ไม่รู้สึกอะไร แต่เมื่อเกิดเรื่องกับโสวฝู่แล้ว นางค่อยรู้สึกถึงความหวาดกลัวและอ่อนล้า คว้าจับมือหยู่เหวินเห้าไว้แน่น ประโยคนั้น ไม่ได้ถามออกไป ในใจกลับถามวนเวียนอยู่ว่า เมื่อไหร่ถึงจะจบสิ้น?

หยู่เหวินเห้าโอบกอดนางแนบอกเบาๆ ทั้งสองสามีภรรยาเหมือนรู้ใจกัน เขากระซิบพูดข้างหูของนางว่า “ศัตรูหากไม่ทำอะไรก็ยังดี หากเขาลงมือทำแล้ว ก็มักจะเผยหางจิ้งจอกของเขาออกมา”

หยวนชิงหลิงซบแนบอกเขา แผ่นหน้าอกที่หนาแน่น ยังคงทำให้นางรู้สึกปลอดภัย แต่เมื่อคิดถึงสถานการณ์ที่วุ่นวาย คิดถึงโสวฝู่ถูกวางยาพิษ ในใจยังคงไม่สามารถสงบได้

มาถึงจวนฉู่ ภายในจวนฉู่วุ่นวายไปหมด มีหมอมาแล้วหลายคน ล้วนเป็นคนทางด้านตระกูลฉู่เชิญมา ได้ตรวจรักษาแล้ว แต่ก็ทำอะไรไม่ถูก คนของตระกูลฉู่ก็ไม่ให้พวกเขาไปไหน จึงทำได้เพียงเฝ้าอยู่ข้างใน

ลูกหลานของตระกูลฉู่ ต่างก็อยู่เป็นเพื่อนที่ข้างเตียง ฉู่หมิงหยางก็อยู่ด้วย ก้มหน้าอยู่ตลอด แสดงสีหน้าอมทุกข์

หยู่เหวินเห้ากับหยวนชิงหลิงเข้ามา ก็มีการขยับเปิดทางให้พวกเขาเข้ามา

“พิษแบบนี้รุนแรงมาก แต่ดีที่ปกติโสวฝู่ทานยาเซียวฝู ช่วยชะลอพิษให้ทุเลาลง ไม่เช่นนั้น คงไม่รอดแต่แรกแล้ว” หมอหลวงเฉาพูดขึ้นอย่างหนักใจ

หยวนชิงหลิงถามขึ้นว่า “ยาเซียวฝูนี้คือยาอะไร?”

หมอหลวงเฉาพูดอธิบายว่า “ยาเซียวฝูสามารถรักษาอาการบาดเจ็บภายในและภายนอกได้ และยังสามารถทำให้ร่างกายแข็งแรง เลือดลมสูบฉีดดี ก่อนหน้านี้โสวฝู่สุขภาพย่ำแย่ จึงเริ่มทานยาเซียวฝู ห้าวันต่อหนึ่งเม็ด คิดว่ายานี้มีผลกับร่างกายแล้ว สามารถยับยั้งยาพิษไว้ได้”

หยวนชิงหลิงรู้ว่าช่วงนี้โสวฝู่สุขภาพไม่ค่อยดี กลับคิดไม่ถึงว่าจะเป็นการช่วยเขาไว้

“มีหนทางช่วยได้ไหม?” อ๋องผิงหนานมองดูเขา พร้อมถามขึ้น

หมอหลวงเฉาถอนหายใจเบาๆ พร้อมพูดขึ้นว่า “ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคือพิษอะไร เกรงว่าคงยาก”

หมอหลวงเฉามีความรู้เรื่องยาพิษเป็นอย่างดี เขายังไม่มีความมั่นใจ ทุกคนต่างก็ไม่มีคนทางขึ้นมาในทันใด ฉู่หมิงหยางเดินออกมา ร้องไห้พร้อมถามหยวนชิงหลิงว่า “เจ้ามีฝีมือทางการแพทย์ที่ล้ำเลิศไม่ใช่หรือ? เจ้ายังสามารถตายแล้วฟื้นขึ้นมาได้ เจ้าช่วยท่านปู่ของข้าสิ”

เวลาเช่นนี้ ได้ยินฉู่หมิงหยางร้องไห้หนักขนาดนี้ ช่างทำให้หงุดหงิดใจยิ่งนัก หยวนชิงหลิงไม่ตอบนาง แต่คนตระกูลฉู่คนอื่นๆกลับต่างคุกเข่าลง ขอร้องให้พระชายารัชทายาทช่วยชีวิตโสวฝู่

คนภายในห้องมากกว่าครึ่งต่างคุกเข่าลง ราวกับหากหยวนชิงหลิงช่วยชีวิตโสวฝู่ไว้ไม่ได้ ก็เป็นเพราะนางไม่ยินยอมที่จะช่วย

หยวนชิงหลิงหันไปมองดูใบหน้าเขียวม่วงของโสวฝู่ ท่าทีแทบไม่มีลมหายใจ ภายในใจรู้สึกแย่อย่างมาก หาในกล่องยาสักพัก ก็ไม่มีอะไรเหมาะสมที่จะนำมาใช้ จึงพูดขึ้นอย่างจนใจว่า “ข้าก็ไม่มีหนทาง ลองตามหมอหลวงในวังมาดูอีกไหม”

หมอหลวงเฉาแนะนำใต้เท้าย่วนพ่าน บอกว่าเขามีความรู้เรื่องยาพิษค่อนข้างมาก คนของจวนฉู่รีบสั่งคนไปเชิญมา

อ๋องผิงหนานจับมือโสวฝู่ฉู่ไว้ ถอนหายใจหนักแน่น พร้อมพูดขึ้นว่า “ทำไมถึงเป็นเช่นนี้? พวกเราเพิ่งได้คุยกันเพียงไม่กี่ประโยคเอง เจ้าจะเป็นอะไรไปไม่ได้นะ”