เช้าวันรุ่งขึ้นหยู่เหวินเห้าออกไปแต่เช้า หยวนชิงหลิงทานอาหารเช้ากับพวกลูกๆก่อน สมุดคัดลายมือของพวกลูกๆสักพัก ลายมือเปาจื่อค่อนข้างหวัด ลายมือทังหยวนเป็นตัวบรรจง แต่ละเส้นแต่ละขีดล้วนเป็นมาตรฐาน ข้าวเหนียวค่อนข้างอ่อน ตอนที่ตวัดสิ้นสุดการเขียน ค่อนข้างโผล่พรวดไม่แน่นอน เมื่อก่อนใต้เท้าทังก็เคยพูด ลายมือข้าวเหนียวค่อนข้างโผล่พรวดไม่แน่นอน ต้องถูกต้องเป็นระเบียบ

หยวนชิงหลิงคิดว่า ตอนที่เพิ่งเริ่มเขียนหนังสือ เขียนได้ดีหรือไม่ดีไม่สำคัญ ที่สำคัญก็คือต้องมีความตั้งใจ ข้าวเหนียวมีความตั้งใจอย่างมาก หยวนชิงหลิงพูดกับเขา เอาก็ทนตั้งใจฟังอย่างดี หลังจากฟังแล้วก็ตั้งใจเขียนอย่างมาก

ส่วนเปาจื่อนั้นให้เขาเขียนเป็นระเบียบหน่อย เขาก็โยนพู่กันทิ้ง ยักไหล่พร้อมพูดขึ้นว่า “ไม่เขียนแล้ว ไปเข้าห้องน้ำ”

เปาจื่อค่อนข้างมีความคิดเป็นของตนเอง ตอนนี้สามขวบแล้ว เรื่องมากมายล้วนต้องตัดสินใจเอง ไม่ชอบให้คนอื่นเข้าไปยุ่ง ตอนนี้แค่เสนอความคิดเห็นให้กับเขา ส่วนมากเขาจะไม่สนใจ

เขาจะต้องใช้วิธีอีกแบบหนึ่ง

ดังนั้น หยวนชิงหลิงรู้ว่าเขาเกียจคร้าน จึงหยิบไม้บรรทัดมา แล้วรอเขาอยู่หน้าประตู พร้อมพูดขึ้นว่า “จะเขียนหรือไม่เขียน?”

เปาจื่อหัวเราะเยาะ พร้อมพูดขึ้นว่า “ท่านแม่ ท่านตีไม่โดนข้าหรอก”

“จะลองดูไหม? แม่ก็โกรธเป็นนะ” หยวนชิงหลิงทำสีหน้าเคร่งขรึม

เปาจื่อมีความคิดเป็นของตนเอง แต่ก็มีความกตัญญูอยู่ ไม่กล้าไม่เชื่อฟังแม่ โดยเฉพาะเห็นแม่ถือไม้บรรทัด สิ่งของต่ำต้อยเพื่อมาขู่เขา ช่างน่าสงสารยิ่งนัก ด้วยความเห็นใจและกตัญญู เขาจึงกลับไปนั่งเขียนต่ออย่างว่าง่าย

ทังหยวนว่าง่ายที่สุด นั่งยืดหลังตัวตรง ในขณะที่เปาจื่อเดือนร้อน เขาก็เขียนได้อีกยี่สิบตัว หยวนชิงหลิงเห็นแล้ว ก็อดไม่ได้ลูบหัวของเขา พร้อมพูดขึ้นว่า “ทังหยวนว่าง่ายที่สุด”

เก็บเขาไว้ เดิมคืออยากรอหลังจากที่เขาหายดีแล้ว ให้เขาเขียนหนังสือ ดูว่าจะสามารถรู้เบาะแสอะไรได้บ้าง ดังนั้นหลังจากที่หยวนชิงหลิงจัดยาให้เขาแล้ว ก็สั่งคนเฝ้าเขาไว้ให้ดี แล้วก็จากไป

ทางด้านอ๋องฉี ยังสอบสวนเรื่องที่โสวฝู่ถูกวางยาพิษ

คนในจวนต่างก็แอบคุยกัน ยังเหลือฉู่หมิงหยางที่ยังไม่ได้สอบสวน ดังนั้น วันนี้อ๋องฉีไปตั้งแต่ตอนกลางวัน เขาสอบสวนฉู่หมิงหยางด้วยตนเอง

สถานที่สอบสวน อยู่ในห้องหนังสือของโสวฝู่ เดิมที่สอบสวนคนในจวน ก็ล้วนสอบสวนภายในห้องหนังสือ

ภายในห้องหนังสือนี้ ปกติฉู่หมิงหยางไม่ค่อยได้มา โสวฝู่ไม่ชอบให้ใครเข้าไปในห้องหนังสือของเขา ตอนนี้ฉู่หมิงหยางยืนอยู่ที่นี่ ดูเหมือนเป็นการแก้แค้นอยากเยือกเย็นอย่างหนึ่ง ดึงหนังสือออกมาจากชั้นวางหลายเล่ม เปิดไปหนึ่งหน้าแล้วก็โยนทิ้งบนโต๊ะ โยนทิ้งอย่างไปเรื่อย จากนั้นก็พูดกับอ๋องฉีอย่างเย็นชาว่า “จะถามอะไร? รีบๆถาม ข้าไม่มีความอดทนที่จะอยู่กับเจ้า ไม่รู้ว่ากรมการพระนครของพวกเจ้ากินอะไรกัน มีคนร้ายก็ไม่จับ กลับมายื้อเวลาอยู่ที่นี่ ถามความไปเรื่อย มีอะไรน่าถามหรือ? จะถามก็ไปถามคนร้ายสิ”

อ๋องฉีมองดูนาง ก็ไม่โกรธ พร้อมถามขึ้นว่า “ไปถามคนร้าย? ใครคือคนร้าย?“

ฉู่หมิงหยางหัวเราะเยาะ พร้อมพูดขึ้นว่า “ยังจะมีใคร?”

“ดังนั้น คือใคร?” อ๋องฉีดูเหมือนจะมีความอดทนอย่างมาก มองดูนางด้วยสีหน้าอ่อนโยน

ฉู่หมิงหยางถากถางว่า “ถึงว่าตอนนี้ หยู่เหวินเห้าได้สำเร็จราชการแทนพระองค์แล้ว เจ้ากลับยังไม่ได้เป็นเจ้ากรมการพระนคร เจ้าไม่รู้จักมองการณ์ไกลหรือไม่มีความกล้าหาญกันแน่? ไม่เข้าใจเลยจริงๆว่า ทำไมตอนนั้นพี่สาวถึงได้ชอบเจ้า ในใจเจ้าไม่รู้เลยว่าคนร้ายคือใคร? เจ้าไม่กล้า เจ้าขี้ขลาด เจ้าอ่อนแอ เจ้ากลัวว่าจะเป็นการล่วงเกินไท่ซ่างหวง กลังล่วงเกินอ๋องชินเฟิงอัน อย่างนั้นเจ้าจึงอาศัยการสอบสวนคนในจวนฉู่ เพื่อทำอย่างขอไปที”

ฉู่หมิงหยางดูถูกอ๋องฉีมาตลอด บางทีอาจจะเคยมีช่วงหนึ่ง เพราะเขาเป็นโอรสสืบสายเลือดโดยตรงของฮ่องเต้ จึงเคยให้เกียรติเขา แต่นางในตอนนั้น คิดว่าตระกูลฉู่มีอำนาจค้ำฟ้า สถานะของนางสูงส่งไม่แพ้เจ้าหญิง เพราะฉะนั้นการให้เกียรตินี้ เป็นเพียงแค่การไม่ดูถูกเท่านั้นเอง

แต่เมื่อเขาแต่งงานกับพี่สาว มีเรื่องเกิดขึ้นอย่างต่อเนื่อง กลับทำให้ฉู่หมิงหยาง เกิดความรู้สึกดูถูกดูหมิ่นเขา เป็นถึงโอรสสืบสายเลือดโดยตรง กลับไม่มีความกล้าหาญที่จะแย่งชิงตำแหน่งองค์ชายรัชทายาท ช่างขี้ขลาดโง่เขลาอย่างที่สุด

ภายในใจฉู่หมิงหยาง คนโง่เขลาคนแรกของราชวงศ์ตายไปแล้วนั่นก็คือหยู่เหวินจุน ต่อมาก็คืออ๋องฉีแล้ว