กู้ซือหันไปมองหยู่เหวินเห้า ที่จริงแล้ว ตัวเขาเองก็ไม่ได้มีแนวโน้มที่จะเชื่อเรื่องที่อ๋องอานจะสามารถฝึกจิตฝึกใจ ปฏิบัติตนให้อยู่ในศีลธรรมอันดีได้อยู่แล้ว เขามักจะรู้สึกอยู่ตลอดเวลาว่า คนคนนี้จะต้องสร้างปัญหาวุ่นวายอะไรขึ้นมาแน่

หยู่เหวินเห้านั่งลงบนเก้าอี้จมอยู่กับการครุ่นคิด

ณ.จวนอ๋องอาน

หลังจากที่อ๋องอานสะบัดแขนเสื้อจากไป ก็กลับไปที่ห้อง ใบหน้าที่โกรธเกรี้ยวขุ่นเคืองนั้นหายไปทันทีที่เขาผ่านเข้าประตูห้องมา เปลี่ยนเป็นรูปลักษณ์ที่อ่อนโยนและผ่อนคลาย พระชายาอานก็ลุกขึ้นแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว เห็นเขามาพร้อมใบหน้าซีดขาว ทั้งยังเต็มไปด้วยความกังวล ” กลับมาเร็วขนาดนี้เชียวหรือเจ้าคะ? ข้ายังคิดว่าจะให้ในครัวเตรียมอาหารเช้าให้รัชทายาทอยู่พอดีเลย ”

อ๋องอานโอบนางเข้ามากอดไว้ในอ้อมแขนเบา ๆ “เขามีธุระที่ต้องรีบไปทำน่ะ แค่แวะมาทักทายสารทุกข์สุกดิบ กับถามว่าแม่หนูน้อยเป็นเด็กดีเลี้ยงง่ายหรือไม่”

พระชายาอานยิ้มแย้ม “ รัชทายาทช่างใส่ใจยิ่งนัก ”

แน่นอนว่านางไม่เชื่อ แต่เพราะชินกับมันมาหลายปีแล้ว ไม่ว่าเขาจะพูดอะไร นางจะแสร้งทำเป็นเชื่อทุกอย่าง และจะไม่ถามอะไรต่อทั้งนั้น

แม่นมก็อุ้มแม่หนูน้อยเข้ามาด้วย อ๋องอานอุ้มนางด้วยมือข้างเดียว ดวงตากลมโตกลอกไปมาอย่างไร้เดียงสา ดูน่ารักน่าชังอย่างบอกไม่ถูก เขาถอนหายใจ “แม่หนูน้อย ใคร ๆ ก็ว่ากันว่าเด็กแรกเกิดจะนอนทั้งวันทั้งคืน แต่ตอนกลางคืนทำไมเจ้าถึงไม่นอนล่ะ? ตอนกลางคืนไม่นอน ตอนเช้ามาก็ตื่นเสียจนเช้าขนาดนี้ ช่างเคี่ยวกรำพ่อแม่เจ้าเหลือเกินแล้ว”

แม้จะพูดคำพูดแบบนี้ แต่ดวงตากลับเปี่ยมด้วยความรักและปีติ ราวกับว่าความหงุดหงิดทั้งหมดเมื่อครู่ล้วนสงบลงไม่หลงเหลือแม้แต่น้อย

พระชายาอานหัวเราะพลางพูดว่า “ถ้าเจ้ารู้สึกหนวกหู ตอนกลางคืนไปนอนที่ห้องข้างก็ได้”

“ทำอย่างนั้นไม่ได้!” อ๋องอานนั่งลง “ต่อให้หนวกหูกว่านี้ก็ต้องทนให้ไหวสิ บางทีผ่านไปอีกสักสองสามคืน ก็คงจะชินแล้วล่ะ”

“ไม่รู้สิ รัชทายาทเป็นคนพูดแบบนี้เอง”

“แล้วทำไมเจ้าไม่ถามล่ะ?” พระชายาอานถามอย่างร้อนใจ ตี๋จงเหลียงลอบสังหารรัชทายาท เช่นนั้นรัชทายาทจะเข้าใจเจ้าสี่ผิดหรือไม่ล่ะนี่?

แววตาจนใจของอ๋องอานปรากฏขึ้น “เหยียนเอ๋อ เรื่องนี้ข้าไม่อาจเข้าไปยุ่งเกี่ยวได้ ทั้งไม่อาจไปตรวจสอบ หรือกระทั่งจะถามไถ่อะไรก็ไม่ได้ทั้งนั้น”

สีหน้าของพระชายาอานค่อย ๆ พังทลายลง ใช่สิ ตอนนี้เขาทำอะไรไม่ได้แล้วทั้งนั้น แค่การอยู่ในเมืองหลวงต่อได้ ก็นับว่าเป็นเรื่องยากลำบากเหลือเกินแล้ว ต้องระมัดระวังในทุกย่างก้าว พอตอนนี้ก็มาเกิดเหตุการณ์ใหญ่โตขนาดนี้ขึ้นอีก เขาคือคนที่ต้องแบกรับความน่าสงสัยที่สุดในหมู่คนทั้งหมด ถ้าออกไปถามอะไรวุ่นวาย จะมีคนมากมายเท่าไหร่ที่คิดว่าเขาเป็นพวกหน้าซื่อใจคด หรืออาจมองว่าเขารอจังหวะที่จะชิงลงมืออยู่ก็เป็นได้

“แล้วรัชทายาทเชื่อเจ้าหรือไม่?” พระชายาอานใจคอสับสน ทั้งตื่นตระหนกอย่างมาก มองดูเขา แล้วก็มองดูลูกสลับกันไปมา

อ๋องอานหน้านิ่วคิ้วขมวดมุ่น ส่ายหน้าแล้วตอบว่า “ข้าไม่รู้ เวลานี้ในใจเขาคิดอะไรอยู่ ข้าไม่อาจคาดเดาได้อีกต่อไปแล้ว”

เขาอุ้มลูกไว้ในมือข้างหนึ่ง มืออีกข้างก็จับมือของพระชายาอานไว้ แล้วพูดเบา ๆ ว่า “เจ้าอย่ากังวลไปเลย ต่อให้เขาจะไม่เชื่อ เขาก็ไม่สามารถทำอะไรข้าในตอนนี้ได้หรอก เพราะก่อนที่น้าเล็กจะตาย เขาบอกแค่ว่าวันหนึ่งข้าจะฆ่ารัชทายาท ไม่ได้บอกว่าข้าเป็นคนสั่ง ทั้งไม่มีหลักฐาน เขาใส่ความข้าไม่ได้ อย่างมากสุดพวกเราก็แค่เก็บของ แล้วกลับไปที่จวนเจียงเป่ยกัน”

“แต่ตอนนี้เราจะไปได้อย่างไรล่ะ? ลูกก็ยังเล็กแค่นี้เอง” พระชายาอานจิตใจร้อนรนจนสับสนไปหมด สิ่งสำคัญที่สุดคือถ้าตอนนี้พวกเขาจากไป นับจากนี้ต่อให้มีปากงอกเต็มตัว ก็คงไม่อาจแก้ตัวได้อีกต่อไปแล้ว

มีความสับสนในแววตาของอ๋องอาน แต่เขายังคงสงบนิ่ง พูดปลอบนางด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลว่า “ข้าบอกว่าอย่างมากสุดก็กลับไปที่จวนเจียงเป่ย ตอนนี้ยังไม่เกิดสถานการณ์เลวร้ายที่สุด บางทีหยู่เหวินเห้าอาจไม่สงสัยข้าก็ได้ ไม่อย่างนั้นวันนี้คงไม่มาถามเองโดยตรงแบบนี้หรอก บางทีเขาอาจจะรู้อยู่ในใจแล้ว ว่ามีคนต้องการจะโยนบาปใส่ข้า”

“เป็นใครกันที่ทำเรื่องชั่วร้ายเช่นนี้?” พระชายาอานพูดอย่างโกรธเคือง

อ๋องอานมองนาง เมื่อคำพูดนั้นมาถึงริมฝีปาก กลับรีบกลืนมันลงไป กอดนางไว้ในอ้อมแขน “จะใครก็ช่าง มันไม่เกี่ยวอะไรกับเราทั้งนั้น พวกเราไม่ต้องไปสนใจหรอก”

ขณะที่โอบกอดภรรยากับลูกสาว ในดวงตาของเขาก็ฉายแววโกรธจัด กัดฟันกรอดจนสั่นเทิ้ม