อะซี่เอ่ย “งั้นยังดี พระชายาหวยคุ้มครองพี่หยวนได้ ข้าเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน เมื่อกี้ไปทำกับข้าวที่ฮูหยินเหยาทางนั้นมา กลิ่นควันน้ำมันทั้งตัว”

หมันเอ๋อแอบหัวเราะ “ตอนนี้ท่านเหมือนภรรยาและแม่ที่แสนดีไปทุกวันแล้วนะ”

อะซี่ทำท่าจะตีนาง หมันเอ๋อถอนเท้าโกยแนบ ทั้งสองวิ่งไล่หยอกล้อสนุกสนานกันมาก

รอจนหยวนชิงหลิงกลับมาก็เป็นกลางคืนแล้ว นางกับหยู่เหวินเห้ากลับมาไล่เลี่ยกัน สองสามีภรรยาพูดไม่กี่คำอะซี่ก็มา บอกสภาพการณ์ที่ฮูหยินเหยาพบเจอ

หยวนชิงหลิงตะลึงงัน “ขาดตลาด? สมุนไพรมีขาดตลาดด้วยหรือ?”

หยู่เหวินเห้าเอ่ย “สมุนไพรหายากขาดตลาดไม่แปลก แต่พวกใบหม่อน เหลียนเชี่ยว ไม่เคยขาดเลยนี่”

“โรงหมอหุ้ยหมิงส่งฎีกาหรือเปล่า?” หยวนชิงหลิงเอ่ยถาม

“สองวันนี้ข้ากำลังยุ่ง ฎีกาให้เสด็จอาดูหมด เรื่องเล็กเขาคงไม่ได้บอกข้า เรื่องใหญ่ถึงจะปรึกษากับข้า เรื่องสมุนไพรขาดตลาด เขาคงรู้สึกไม่สำคัญเลยไม่ได้บอกข้า ”

หยวนชิงหลิงเป็นหมอ การที่ตลาดขาดยาสามัญบางตัวทำให้นางรู้สึกถึงวิกฤตหนัก โดยเฉพาะตอนนี้เพิ่งเข้าฤดูร้อน เช้าค่ำยังมีความเย็นของฤดูใบไม้ผลิอยู่ เป็นไข้หวัดใหญ่ง่าย จำได้ว่าเวลานี้ในปีก่อนๆ ก็เป็นหวัดกันไปทั่ว

นางเอ่ย “พรุ่งนี้เจ้าส่งคนไปตรวจสอบ ดูว่าขาดยาตัวไหนบ้างกันแน่? ทำไมถึงขาดยาได้”

“ข้าจะให้สวีอีไปถามที่โรงหมอหุ้ยหมิงเดี๋ยวนี้แหละ” พอหยู่เหวินเห้ากล่าวจบ อะซี่ก็หมุนตัวออกไป “ข้าจะไปเรียกเขา”

สวีอีไปโรงหมอหุ้ยหมิงในคืนนั้น หาเจ้าหน้าที่ของโรงหมอหุ้ยหมิง ถามเรื่องวัตถุดิบยาขาดตลาด

ช่วงเย็นวันถัดมา ใต้เท้าเจ้าสำนักโรงหมอหุ้ยหมิงก็ไปรายงานที่จวนอ๋องฉู่

เพราะเป็นเรื่องสมุนไพร หยู่เหวินเห้าจึงให้หยวนชิงหลิงเข้าห้องหนังสือฟังการรายงานด้วย

เจ้าสำนักโรงหมอหุ้ยหมิงเอ่ย “วันนี้กระหม่อมนำคนไปตรวจสอบแล้ว พบว่าร้านยาในเมืองหลวงเหมือนกันหมด ขาดยาหลายตัว พอสอบถามพ่อค้ายาถึงรู้ว่าระยะก่อนมีคนกว้านซื้อยาไปมากมาย คนผู้นี้ให้ราคาสูงกว่าปกติสองส่วน ดังนั้นพ่อค้ายาจึงขายให้กับเขาหมด คนผู้นี้แปลกมาก ยารักษาบำรุงไม่เอาเลย ต้องการแต่ยาที่รักษาไข้หวัดอย่าง หานซางโรคซางหาน กับอาการไอ ผักคาวดอง พิมเสนต้น ต้าหวงหงจิ่งเทียน โป้เหอเหน่า กานเฉ่า รากป่านหลันเท่านั้น หมดทางซื้อแล้ว การค้าในร้านก็ลดลงมากเหมือนกันพ่ะย่ะค่ะ”

“ยาที่ขาดท่านบันทึกเป็นรายการไว้หรือไม่?” หยวนชิงหลิงเอ่ยถาม

เจ้าสำนักโรงหมอหุ้ยหมิงรีบยื่นสมุดไป “ทูลพระชายารัชทายาท กระหม่อมได้บันทึกไว้ในนี้แล้วพ่ะย่ะค่ะ”

หยวนชิงหลิงรับสมุดยามาดู สมุนไพรที่ขาดมีมากถึงหลายสิบชนิด นางไม่คุ้นเคยกับแพทย์แผนจีน แต่แรกเริ่มตอนที่อยู่สถาบันวิจัยของโรงงานยาเคยวิจัยการผลิตยาแผนจีนอยู่ ดังนั้นจึงพอรู้เรื่องฤทธิ์ยาของสมุนไพรอยู่บ้าง

ยาเหล่านี้เป็นยาที่รักษาทางการติดเชื้อเดินหายใจ ลดไข้ ขับเหงื่อเย็นในปอด ดับร้อน อีกนัยหนึ่ง ก็คือหากเกิดโรคระบาดไปทั่ว ตลาดก็จะไม่มียาใช้

นางมองหยู่เหวินเห้าสายตาหนึ่ง “ยาจะไม่ขาดแบบไม่มีสาเหตุหรอก ต้องตรวจสอบเข้ม และต้องไวด้วย”

หยู่เหวินเห้าพยักหน้าแล้วพูดกับเจ้าสำนักโรงหมอหุ้ยหมิง “ถ้าการจัดหาของทางโรงหมอหุ้ยหมิงเพียงพอ ก็เอาเข้ามาให้มา มากเท่าไรก็เท่านั้น ถ้าไม่มีที่เก็บก็แบ่งไปไว้ตามร้านยาใหญ่ ขายให้พวกเขาตามราคาที่ได้มาก็พอ”

“พ่ะย่ะค่ะ!” เจ้าสำนักโรงหมอหุ้ยหมิงรับบัญชาแล้วก็ทูลลา

หยู่เหวินเห้าเรียกสวีอีเข้ามาอีกครั้ง “เจ้าไปตรวจสอบดู ว่าคนที่ซื้อยาจำนวนมากเป็นใครกันแน่ อยู่ที่ไหน เขาต้องการยามากมายขนาดนี้ไปทำอะไรกันแน่”

เมื่อสวีอีได้รับคำสั่งแล้วก็จากไป

หยวนชิงหลิงกังวลเล็กน้อย ขมวดคิ้วมองหยู่เหวินเห้า “เจ้าห้า เรื่องนี้ต้องจัดการแบบระมัดระวังถึงจะดี”

“เจ้าวางใจเถอะ ถ้าไม่ไหวจริงๆ ก็ให้ขนยาจากที่อื่นเข้าเมืองหลวง” หยู่เหวินเห้าพูดปลอบ