“กระดูกร้าวแล้วหรือเปล่า?” หยวนชิงหลิงพูดขึ้น

“งั้นก็โชคร้ายมากจริงๆ” หยู่เหวินเห้าพูดบ่น คิดไม่ถึงว่าจะมีวันหนึ่ง เพื่อเจ้าสี่แล้ว เขาต้องแลกกับใบหน้าหล่อเหลาของเขา

หยวนชิงหลิงช่วยทายาให้กับเขาอย่างระมัดระวัง ยาที่เย็นทาอยู่บนหัว หยู่เหวินเห้ารู้สึกสบายขึ้นบ้าง แล้วก็คิดถึง เรื่องที่เมื่อกี้นางพูดถึงหมาป่าหิมะ จึงพูดขึ้นว่า “พวกมันจะต้องดีใจอยู่แล้ว ยอดเขาหมาป่าหิมะเป็นบ้านเกิดของพวกเขา”

“จริงหรือ?” หยวนชิงหลิงหันไปทางด้านหลัง ดูตรงท้ายทอยให้กับเขา เห็นเขาเงยหน้าตลอด ก็รู้ว่าตรงท้ายทอยของเขาต้องไม่สบายแน่ พอหันไปดูก็เห็นต้องด้านหลังมีรอยบวมโตหนึ่งลูก

“โอ้พระเจ้า นี่สมองของเจ้ากระทบกระเทือนหรือเปล่า?” คราวนี้หยวนชิงหลิงเป็นห่วงขึ้นมาจริงๆแล้ว

เมื่อภรรยาเป็นห่วงขึ้นมาจริงๆ หยู่เหวินเห้าก็ทนไม่ได้ โอบนางกอด พร้อมพูดขึ้นว่า “วางใจเถอะ ข้าไม่เป็นไร แค่บาดเจ็บเล็กน้อย ที่บอกเจ้าว่าเจ็บ ก็แค่สำออย”

หยวนชิงหลิงพูดขึ้นอย่างรักใคร่ว่า “ข้าหวังอยากที่จะให้เจ้าพูดกับข้าว่าลำบาก กดดัน ไม่ต้องแบกทุกอย่างไว้ในใจคนเดียว”

หยู่เหวินเห้าซบตรงหน้าอกของนาง พร้อมพูดขึ้นว่า “ไม่ลำบาก ในใจมีความหวัง กลับมาบ้านแล้วสามารถไปเห็นเจ้า ได้เห็นลูก ก็ไม่รู้สึกลำบากแล้ว”

หยวนชิงหลิงกอดเขาไว้ ช่วงนี้ นางมองเห็นเจ้าห้าเป็นผู้ใหญ่ขึ้น ทั้งภูมิใจทั้งเป็นห่วง

ทางด้านแม่ทัพหลู่หม่าง เมื่อไปสืบมาแล้ว ก็กลับมาบอกหยู่เหวินเห้าว่า หลังจากที่จ้าวหงฟ่างถูกขับไล่ออกไป ก็ไปจากเมืองหลวง เพิ่งกลับมาเมื่อสองปีก่อน ตอนนี้อาศัยอยู่ที่ถนนเล่ออาน เปิดร้านร้านหนึ่ง ทำการค้าขายเล็กๆ ถ่อมตัวอย่างมาก

“ค้าขายอะไร?” หยู่เหวินเห้าถามขึ้น

“เปิดร้านขายยา”

“แต่ถ้าว่าง ช่วงนี้เจ้าก็ยุ่งอย่างมากนี่” หยวนชิงหลิงรู้สึกว่าไม่ง่ายขนาดนั้นแม่ ไท่ซ่างหวงให้นางพาลูกไปในเวลาแบบนี้ จะต้องมีเรื่องอะไรแน่

“ข้าต้องจัดการเรื่องงานภายในราชสำนัก แต่นี่หงเล่ก็จะมาเมืองหลวงแล้ว ต้องจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย เจ้าวางใจ หากมีอันตรายข้าจะต้องบอกเจ้าก่อนแน่ เจ้าจะได้เตรียมตัวด้วยไง จะปิดบังเจ้าได้อย่างไรล่ะ?” หยู่เหวินเห้าพูดปลอบ

หยวนชิงหลิงได้ยินเขาพูดถึงขนาดนี้แล้ว จึงทำได้เพียงพูดขึ้นว่า “ก็ได้ ข้ากลับไปเก็บของ”

“ข้าช่วยเจ้า” หยู่เหวินเห้าจูงมือของนาง แล้วก็พวกบ่นขึ้นว่า “เฮ้อ เจ้าไปอยู่ในพระที่นั่งแล้ว ข้าก็ไม่ได้เห็นเจ้าบ่อยแล้ว”

“งั้นข้าไม่ไปแล้วไหม?”

“เจ้าไปเถอะ เมื่อข้าคิดถึงเจ้าข้าจะไปหาเจ้า” หยู่เหวินเห้ารีบพูดขึ้น

หยวนชิงหลิงขมวดคิ้ว รู้สึกว่ายังไงก็ผิดปกติ จึงถามขึ้นอีกว่า “มีข่าวพระชายาอานหรือยัง?”

“มีบ้างแล้ว ตอนนี้กำลังคิดหาวิธีช่วยออกมา” หยู่เหวินเห้าพูดขึ้น

หยวนชิงหลิงได้ยินเช่นนี้ ค่อยรู้สึกวางใจบ้าง

เพราะไปพระที่นั่งครั้งนี้ พาลูกไปด้วย ดังนั้นแม่นมกับมามาล้วนต้องไปด้วย อะซี่กับฉี่หลอลู่หยาก็ไปด้วย อย่างกับย้ายบ้าน ทอดทิ้งหยู่เหวินเห้ากับสวีอี

หยู่เหวินเห้าส่งพวกนางไปด้วยตนเอง มาถึงพระที่นั่ง เมื่อจัดการที่อยู่เรียบร้อยแล้ว ค่อยไปกราบถวายบังคมไท่ซ่างหวง

ผู้อาวุโสสามท่านของเป่ยถัง กับอ๋องผิงหนานก็ล้วนอยู่ในพระที่นั่ง ฉางกงกงก็มา แต่ไม่เห็นอ๋องผิงหนานซื่อจื่อ หยวนชิงหลิงถวายพระพรทุกคน แล้วก็เห็นพวกเด็กๆ วิ่งเล่นทั่วลาน หมาป่าหิมะก็วิ่งไล่ตาม จวนที่ดูเงียบเหงานี้ ก็คึกคักขึ้นมาในทันใด

ไท่ซ่างหวงดูสีหน้าไม่ค่อยดีจริง ริมฝีปากค่อนข้างม่วง หยวนชิงหลิงถามดูอาการ ค่อยรู้ว่าที่แท้ เมื่อสองวันก่อนมีอาการเวียนหัว เกือบเป็นลมไป คงเป็นเพราะภายในวังน่าเบื่อเกินไป จึงมาพักรักษาตัวอยู่ในพระที่นั่ง

หยวนชิงหลิงประคองเขาเข้าไป ตรวจดูเรียบร้อยแล้ว ดีที่ไม่เป็นอะไรมาก แค่ความดันสูงไปบ้าง คงเพราะไม่ได้ทานยา เมื่อถามแล้วค่อยรู้ว่าไม่เพียงหยุดยา ช่วงไม่กี่วันนี้ดื่มสุรากับอ๋องผิงหนานผู้อาวุโสสามคนอยู่ในวังไม่น้อย ถึงว่าความดันถึงได้สูงขึ้น