สถานการณ์ที่เจ้าห้าต้องเผชิญอยู่ในตอนนี้นั้นที่จริงรุนแรงเป็นอย่างมาก นอกจากต้องควบคุมความวุ่นวายในเมืองหลวง ยังต้องคอยป้องกันการรุกรานจากเป่ยโม่อยู่ตลอดเวลา ถ้าหากว่าเป่ยโม่กับหงเล่ได้ฝึกฝนและพัฒนาอาวุธของแคว้นต้าโจวออกมาได้แล้ว เช่นนั้นการสู้รบครั้งนี้คงเป็นการรบที่ต้องทุ่มเทเสียสละอย่างมากจริงๆ อีกทั้งยังเป็นสถานการณ์ที่ตึงเครียดพร้อมปะทุได้ทุกเวลา

เมื่อพูดถึงหยู่เหวินเห้าหลังจากที่ออกมาจากพระที่นั่งแล้ว ได้มีการส่งราชโองการออกไปสามฉบับ

ฉบับแรกส่งไปยังหนานเจียง ส่งให้กับอ๋องชุน จำเป็นต้องให้เขาควบคุมเจียงเป่ยให้ได้ รักษาหนานเจียงเอาไว้

ฉบับที่สองส่งไปยังค่ายทหารทางใต้ ให้กองทัพใหญ่แห่งค่ายทหารทางใต้รีบเดินทางไปยังชายแดนอย่างเร็วที่สุด

ราชโองการฉบับที่สามได้ส่งไปยังขุนนางตามเมืองต่างๆที่มีกองทัพใหญ่ดูแลอยู่ ให้พวกเขารับประกันว่ามีเสบียงเพียงพอและสามารถจัดหาให้ได้

เขายังเขียนจดหมายขึ้นมาอีกหนึ่งฉบับส่งให้กับจิ้งถิงแห่งแคว้นต้าโจว จดหมายฉบับนี้ได้ให้คนของสำนักเหลิ่งหลังเป็นคนส่งออกไป ไม่ให้เสียเวลาระหว่างทางอย่างเด็ดขาด แคว้นต้าโจวกับเป่ยถังเป็นพันธมิตรต่อกัน ขอร้องให้ต้าโจวขายอาวุธและต้องส่งกองกำลังมาช่วยเหลือในยามจำเป็น

ในขณะเดียวกัน เขาได้ปิดกั้นเส้นทางจากเจียงหนานกับจื๋อลี่ที่สามารถเข้ามายังเมืองหลวงได้ ได้จัดตั้งด่านตรวจ ถ้าหากเป็นใบผ่านทางของประชาชนทั่วไปหรือไม่ได้รับการอนุญาตจากทางการ ทั้งหมดไม่ให้เข้าเมืองหลวงอย่างเด็ดขาด

เขายังมีราชโองการอีกหนึ่งฉบับ กรมการพระนครกับกู้ซือรับหน้าที่กุมอำนาจทหารรักษาพระองค์ในวังในการลาดตระเวนในเมือง รวมไปถึงกองทัพที่เฝ้ารักษาการณ์ในเมืองหลวง มีกำลังพลอยู่ประมาณหนึ่งแสนสองหมื่นนาย ทหารเหล่านี้ล้วนมอบให้กู้ซือเป็นผู้บัญชาการมอบหมายงานทั้งหมด มีอ๋องฉีคอยช่วยเหลือ

อีกด้านหนึ่ง เขาได้ทำการลงดาบกับกรมทหาร ได้ย้ายอ๋องซุนไปรับตำแหน่งในกรมทหาร โยกย้ายและเปลี่ยนร้องเจ้ากรมทหารคนเดิม มีอ๋องซุนมาแทนที่ เขาเองก็แต่งตั้งตัวเองเป็นเลขานุการกรมทหาร คุมอำนาจทหาร

แต่การโจมตีครั้งนี้ กลับทำให้ชาวบ้านเกิดความสงสัยต่างๆนานาขึ้นมา ไม่มีคนพูดถึงเรื่องที่อ๋องอันมอบยาให้อีกแล้ว ทุกคนต่างก็รอดูว่ารัชทายาทจะทำอะไรกันแน่ เพราะว่าการเปลี่ยนขุนนางขนาดใหญ่เช่นนี้ ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน ต้องมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ

และในเวลานี้เอง อ๋องเว่ยและจวิ้นจู่จิ้งเหอก็กลับมาถึงเมืองหลวงแล้ว

จวนอ๋องเว่ยได้เก็บรักษาไว้ให้เขามาตลอด แต่ว่าจวิ้นจู่จิ้งเหอกลับไม่ได้กลับไปพร้อมกับเขา และไม่ได้กลับบ้านมารดา แต่ไปพำนักอยู่ที่จวนอ๋องซุนเป็นการชั่วคราว

ในบรรดาสะใภ้ร่วมตระกูลมากมาย พระชายาซุนและจวิ้นจู่จิ้งเหอนั้นมีสัมพันธไมตรีดีที่สุด และคนที่สงสารนางที่สุด ก็เป็นพระชายาซุน นางมาพักอาศัยอยู่ทนจวนอ๋องซุนเป็นการชั่วคราว พระชายาซุนย่อมยินดีต้อนรับมาก

จากนั้นทั้งสองคนก็เข้าวังไปคำนับจิ้งเฟย ตอนนั้นหลังจากที่เสด็จแม่ของอ๋องเว่ยตายไปแล้ว อ๋องเว่ยก็ถูกเลี้ยงดูอยู่ข้างกายจิ้งเฟยตลอดมา จวิ้นจู่จิ้งเหอเองย่อมต้องนับถือจิ้งเฟยเป็นเหมือนดั่งแม่สามี มีความกตัญญูมา ตอนที่จิ้งเหอกับอ๋องเว่ยหย่ากัน จิ้งเฟยรู้สึกเสียใจมากเกินไป จนทำให้ไม่สบาย

หลายปีมานี้ จิ้งเฟยยังคงเป็นห่วงจิ้งเหออยู่ตลอด แม้จะซ่อนตัวอยู่ในป่าเขาที่ห่างไกล แต่ก็ยังคงส่งคนไปถามไถ่ถึงสารทุกข์สุกดิบของจิ้งเหอที่จวนอ๋องซุนอยู่เสมอ เพียงแต่ตั้งแต่จิ้งเหอไปจากเมืองหลวง นอกจากเรื่องที่ต้องเผชิญที่เจียงเป่ยครั้งนั้นแล้ว แทบจะไม่มีข่าวคราวอะไรส่งกลับมาเลย

ตอนนี้แม่สามีและลูกสะใภ้ได้พบหน้ากัน อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเสียใจจนร้องไห้โฮออกมา ต่างก็เล่าถึงสถานการณ์ในหลายปีที่จากกันไป พวกหวงกุ้ยเฟยและเต๋อเฟยกุ้ยเฟยต่างก็รู้ว่าจิ้งเหอเข้าวัง ต่างก็รีบเดินทางมาพบ ทำเอาจิ้งเหอตกใจจนคุกเข่าลงไปกับพื้น เป็นเวลานานก็ไม่ยอมลุกขึ้นมา

หวงกุ้ยเฟยถามเรื่องของอ๋องเว่ยขึ้นมา นางเองก็รู้ว่าอ๋องเว่ยแขนขาดตอนที่อยู่เจียงเป่ย หลังจากนั้นเขาทั้งสองก็ไปยังแคว้นต้าโจว แต่ว่าสถานการณ์ที่แท้จริง ตลอดเวลาที่ผ่านมาไม่มีใครรายงานเลย

จิ้งเหอพูดว่า “ในตอนแรก อ๋องสำเร็จราชการแทนพระองค์ฉินเทียนไม่ยอมช่วยต่อแขนให้ หลังจากนั้นได้รับการขอร้องจากแม่ทัพใหญ่จิ้งถิงเป็นเวลานาน แม้แต่ไทเฮาก็ช่วยเกลี้ยกล่อม อ๋องสำเร็จราชการแทนพระองค์ฉินเทียนจึงยอมช่วย ตอนนี้เขาไม่เป็นไรแล้ว ตลอดทางที่กลับมา ค่อยๆคุ้นเคย และใช้การได้อย่างอิสระแล้ว”

“เช่นนั้นก็ดี ”ทุกคนได้ยินแล้ว จึงวางใจ โดยเฉพาะจิ้งเฟยที่เป็นห่วงเจ้าสามมากที่สุด หลังจากเจ้าสามจากเมืองหลวงไปแล้ว นางก็ได้แต่คิดถึงและเป็นห่วงอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน พอได้รู้ข่าวเรื่องแขนขาดก็ยิ่งทำให้ร้องไห้อยู่เป็นเวลานาน ตอนนี้ได้ยินว่าไม่เป็นไรแล้ว หัวใจที่เป็นกังวลก็นับว่าสงบลงได้เสียที