จากความทรงจำของคนที่คุ้นเคยกับพวกเขาในเวลานั้น บอกว่าตอนนั้นฟางมู่อวี่ทำเพื่อเลี้ยงส่งจ้าวหงฟ่าง อวยพรล่วงหน้าให้เขากลับมาด้วยชัยชนะที่ยิ่งใหญ่ สร้างความดีความชอบในการทำศึก จึงเชิญเขาไปดื่มเหล้าด้วยกัน คืนนั้นพวกเขาคุยอะไร ไม่มีผู้ใดรู้ แต่เห็นได้ชัดว่าเมื่อกลับค่ายทหาร ฟางมู่อวี่ไม่ได้ดื่มจนเมา แต่จ้าวหงฟ่างดื่มจนเมาหัวปักหัวปำ ทำให้ขณะที่ระดมพลในวันรุ่งขึ้น เขายังไม่สร่างเมา กล่าวคำพูดที่ทำให้จิตใจของกองทัพสั่นคลอนออกมามากมาย ถูกอ๋องอานลงโทษ

หลังจากที่แม่ทัพหลู่หม่างอธิบายสถานการณ์ที่มองตามสภาพจริงจบ จึงกล่าวอีกว่า “ท่านยังจำเหล่าปั๋ยได้หรือไม่?”

“เหล่าปั๋ย? จำได้แน่นอน” หยู่เหวินเห้ากล่าว เหล่าปั๋ยเคยเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของเขา เคยขึ้นสนามรบพร้อมกับเขาสองสามครั้ง จะจำไม่ได้ได้อย่างไร?

“เหล่าปั๋ยบอกข้า เวลานั้นเขาค่อนข้างคุ้นเคยกับฟางมู่อวี่ บอกว่าฟางมู่อวี่เคยกล่าวให้ร้ายจ้าวหงฟ่างลับหลัง อิจฉาที่จ้าวหงฟ่างได้รับการเลื่อนตำแหน่งเป็นแม่ทัพ และพวกเขานั้นเข้าร่วมเป็นทหารด้วยกัน แต่กลับยังเป็นเพียงทหารตัวเล็กๆคนหนึ่งเท่านั้น เรื่องสงครามครั้งนั้น เขาไม่มีหวังที่จะออกรบ ไม่มีวิถีทางที่จะสร้างคุณงามความดีได้แน่นอน เหล่าปั๋ยเคยได้ยินเขาบอกว่า วันเวลาที่ดีของจ้าวหงฟ่างก็ถึงจุดจบแล้ว เหล่าปั๋ยยังเคยถามเขาว่าหมายความว่าอะไร เขาก็หัวเราะแล้วบอกว่าครั้งนี้จ้าวหงฟ่างจะต้องทำคุณงามความดีได้แน่ ทำคุณงามความดีก็จะได้รับการเลื่อนตำแหน่งอีก ถึงเวลาอาจจะต้องเข้าราชสำนักเป็นขุนนางแล้ว หลังจากนี้จะยุ่งวุ่นวายกับงานราชการงานด้านการทหารจำพวกนั้น ใช้ชีวิตว่างๆสบายๆที่ดีเช่นนี้ไม่ได้แล้ว ในเวลานั้นเหล่าปั๋ยรู้สึกว่าคำอธิบายนี้ค่อนข้างจะฝืนใจ แต่คิดว่าความสัมพันธ์ของเขากับ จ้าวหงฟ่างนั้นดีขนาดนี้ ตามหลักแล้วคงไม่ได้เล่นอะไรกลับกลอกลับหลัง อันที่จริงหลังจากที่จ้าวหงฟ่างเกิดเรื่อง เขาก็เคยสงสัยว่าฟางมู่อวี่ได้พูดอะไรกับจ้าวหงฟ่างที่ดื่มเหล้ากันในคืนนั้นหรือไม่? จ้าวหงฟ่างผู้นี้นิสัยตรงไปตรงมา มีอะไรก็พูดตรงๆ อันที่จริงชัยชนะในการทำสงครามครั้งนั้นของพวกเราเป็นความโชคดีโดยบังเอิญ หากว่าถกกันขึ้นมาจริงๆ คำที่จ้าวหงฟ่างพูดก็ไม่ผิด ใช้คนจำนวนน้อยต้านทานคนจำนวนมาก อันตรายจริงๆ แต่คำพูดนั้นก็ไม่ควรพูดก่อนการทำสงคราม ทำให้จิตใจของทหารสั่นคลอนพ่ะย่ะค่ะ”

หยู่เหวินเห้าฟังคำพูดเหล่านี้ คิดแล้วคิดอีก “แม้ว่าฟางมู่อวี่จะใส่ร้ายเขา แต่ท่านพี่สี่ขับไล่เขาออกจากค่ายทหาร ทั้งยังตำแหน่งทางการทหาร ทุบตีด้วยไม้แล้วคุมขังไว้อีก คนที่เขาแค้นก็ยังเป็นท่านพี่สี่”

แม่ทัพหลู่หม่างถอนหายใจเบาๆ “นี่ก็ต้องดูว่าจ้าวหงฟ่างคิดอย่างไรแล้วพ่ะย่ะค่ะ อันที่จริงวันนั้นเขาก็พูดจากำเริบเสิบสานไร้มารยาท จวนจะขึ้นสนามรบอยู่แล้ว ยังจะพูดจาเช่นนั้นอีกได้อย่างไรกัน? หากว่าทำให้จิตใจของทหารสั่นคลอนแล้ว ต้องทำให้พี่น้องบาดเจ็บล้มตายมากมายเพียงใด? หากว่าข้าทำเรื่องเหลวไหลเช่นนี้ ชีวิตนี้ของข้าก็คงให้อภัยตัวเองไม่ได้ ยิ่งจะไม่โกรธแค้นอ๋องอานเพราะเหตุนี้ กระทั่งยังจะเกิดความรู้สึกละอายใจต่อเขาด้วยพ่ะย่ะค่ะ”

หยู่เหวินเห้าตะลึงทันที ความคิดนี้ของหลู่หม่าง อันที่จริงเพียงแค่เป็นทหารที่มีจิตใจจงรักภักดีล้วนคิดเช่นนี้ เป็นความจริงที่ตัวเองละเมิดวินัยของทหารก่อน และนี่ก็ไม่ใช่ความผิดเล็กๆ หากว่าคิดเล็กคิดน้อยขึ้นมาจริงๆ อาจจะยังสามารถพิจารณาโทษประหารได้อีกด้วย สังหารก่อนออกศึก

โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่เขากล่าวคำพูดเช่นนั้น สังหารเขาสร้างคุณงามความดี ยิ่งสามารถปลุกเร้าจิตใจของทหารได้