ฉะนั้น หยู่เหวินเห้าสั่งการสวีอี ช่วงพลบค่ำให้เขาไปที่จวนอ๋องหวย ให้หรงเยว่ถอนกำลังคนทั้งหมดกลับไป ไม่จัดการป้องกัน จะทำให้ที่นี่ดูเหมือนจะเป็นจุดที่อ่อนแอที่สุด

องครักษ์ลับผีบางทีอาจจะถูกสืบหาจนพบ แต่ว่า องครักษ์ฟ้าผ่ากับองครักษ์เงาดำไม่มีทางถูกสืบพบแน่ พวกเขาแฝงตัวอยู่ที่ไหน ไม่มีใครดูออก

แต่ว่า ในช่วงเวลาที่สำคัญ พวกเขาจะปรากฏตัวขึ้นราวกับการมาถึงของทหารเทพก็ไม่ปาน

เข้าไปยังพระที่นั่ง หยวนชิงหลิงกำลังพูดคุยอยู่กับชายาเฟิงอันในเรือน เขาจึงไปคำนับเหล่าผู้อาวุโสทั้งหลายก่อน

ไท่ซ่างหวงใช้ชีวิตอย่างอิสระมาก เพราะว่านอกจากจะมีโสวฝู่ฉู่และเซียวเหยากงคอยอยู่เป็นเพื่อนแล้ว ยังมีอ๋องผิงหนานกับอ๋องชินเฟิงอันอยู่ด้วย

หน้าประตูถูกยึดครองพื้นที่ด้วยเสือขนทอง น่าเกรงขามมาก ดวงตากลมโตจ้องมองเขาอยู่ตลอด จนกระทั่งพบว่าเขาไม่มีท่าทีคุกคาม จึงเคลื่อนสายตาออกไป

เข้าไปในโถงใหญ่ได้แล้ว เห็นเพียงไท่ซ่างหวงที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเก้าอี้ เซียวเหยากงฝังเข็มให้เขา ตั้งแต่เซียวเหยากงเกษียณไปแล้ว ก็เรียนรู้ทุกอย่าง วิชาฝังเข็มนี้ก็ไม่รู้ว่าไปฝึกฝนมาจากที่ใด คาดไม่ถึงว่าจะเรียนแล้วนำมาใช้เลย ยังกล้าใช้กับตัวไท่ซ่างหวงอีกด้วย

มองดูอีกครั้ง กลับพบว่าโสวฝู่ฉู่และอ๋องชินเฟิงรวมถึงอ๋องผิงหนานก็ถูกฝังเข็มเอาไว้เช่นกัน โดยเฉพาะเข็มเงินของอ๋องชินเฟิงที่ปักอยู่ระหว่างหัวคิ้วทั้งสองข้าง เขาถลึงตาโต ดวงตากลมโตดูแล้วคล้ายกับดวงตาของเสือมาก

ตอนที่หยู่เหวินเห้าเดินเข้ามา รู้สึกเหมือนกับเดินเข้าไปยังห้วงเวลาที่ผิดแปลกไปจริงๆ เพราะว่าข้างนอกถูกปกคลุมไปด้วยเมฆหมอกแห่งสงคราม บรรยากาศตึงเครียดเป็นอย่างยิ่ง พูดจายังเกรงว่าคนข้างๆจะได้ยิน

แต่ว่าที่นี่ไม่มีบรรยากาศตึงเครียดเลยแม้แต่น้อย มีความสุขอย่างอิสระราวกับอยู่นอกโลกอย่างไรอย่างนั้น หัวใจที่ตึงแน่นดุจสายธนูของเขาค่อยๆผ่อนคลายลง พูดยิ้มๆว่า “เอ๋ เซียวเหยากงท่านรักษาโรคเป็นด้วยหรือ”

เซียวเหยากงกลับยกมือขึ้น “ไปหาเมียเจ้าไป อย่ามารบกวนพวกเราเปิดกระแสลมปราณ ”

หยู่เหวินเห้าหัวเราะ ประสานมือขึ้นมาคำนับแล้วหมุนตัวจากไป

“จะร้ายกาจแค่ไหน เขาก็เป็นคน เป็นคนย่อมต้องผิดพลาดได้ เจ้าไม่เชื่อใจในตัวข้าหรือ”หยู่เหวินเห้าจูบนางไปอีกหนึ่งที รวบนางมาไว้ในอ้อมอก พูดเสียงเบาว่า “ไม่ต้องกังวล ดีหรือไม่ เชื่อข้า”

หยวนชิงหลิงแนบใบหน้าของตนเองไปกับทรวงอกของเขา “ข้าย่อมต้องเชื่อท่าน”

ทั้งสองโอบกอดกัน เสพสุขช่วงเวลาที่ได้อยู่ด้วยกันอย่างหาได้ยากยิ่ง

ผ่านไปชั่วครู่ หยวนชิงหลิงจึงถามขึ้นมาว่า “เมื่อไหร่”

“อีกสี่วันหลังจากนี้”หยู่เหวินเห้าพูดเสียงเบา

หัวใจของหยวนชิงหลิงหดเป็นเกลียวขึ้นมา “เร็วขนาดนี้เชียว”

เดิมทีนางคิดว่าต้องเตรียมการอีกประมาณครึ่งเดือน นางเองก็เตรียมพร้อมจะอยู่ที่นี่ให้ครบหนึ่งเดือน

หยู่เหวินเห้าอืมหนึ่งเสียง “ได้เตรียมการไว้พร้อมแล้ว ต้องรีบเคลื่อนไหว”

“ได้ ข้าจะรอท่านมารับข้า”นางพูดเสียงสงบ พยายามไม่ให้เสียงของตัวเองฟังแล้วมีความสูงต่ำมากเกินไปหรือมีความกังวลแฝงอยู่

ครั้งนั้นที่เขาไปรบ นางก็ไม่เคยจะรู้สึกตื่นเต้นเป็นกังวลเช่นนี้มาก่อน บางทีอาจเป็นเพราะครั้งนี้แม้แต่สองสามีภรรยาอ๋องชินเฟิงอันก็เร่งเดินทางมาที่นี่อย่างตั้งใจเป็นพิเศษกระมัง

แม้ว่าบรรยากาศในพระที่นั่งนี้จะดูผ่อนคลายมาก แต่ว่า ที่จริงบางครั้งจะสามารถเห็นคนเข้ามารายงายด้วยความรวดเร็ว ทุกครั้งที่เห็นคนมา หัวใจของนางก็จะกระตุกขึ้นมา

“คืนนี้ ข้าไม่จากไปไหนแล้ว อยู่เป็นเพื่อนพวกเจ้าที่นี่ พรุ่งนี้ค่อยกลับไป ”หยู่เหวินเห้าดันตัวนางออกเบาๆ จ้องมองดวงตาของนางนิ่ง“อยากจะกินข้าวกับเจ้าและลูกๆสักมื้อ พูดคุยกันสักหน่อย หลายวันมานี้คิดถึงพวกเจ้าอย่างร้ายกาจมาก”

หยวนชิงหลิงดวงตาแดงรื้นขึ้นมาเล็กน้อย “ข้าก็คิดถึงท่าน คิดถึงท่านเป็นพิเศษ”

จ้องมองนิ่งๆอยู่เป็นเวลานาน หยู่เหวินเห้าค่อยๆประทับไปที่ริมฝีปากนาง