หยู่เหวินเห้าพูดว่า “ซื่อจื่ออยากจะบอกว่าประชาชนที่เดินไปมาข้างนอกในตอนนี้ อาจจะเป็นคนของท่านก็ได้อย่างนั้นหรือ”

“ไม่แน่ว่าอาจจะไม่ใช่ รัชทายาทรู้สึกหรือไม่ว่าตัวเองประมาทเลินเล่อเกินไป ยังไม่สู้เสียเวลามากอีกหน่อย ค่อยๆเล่นกันต่อไปสักหน่อย คัดสายลับออกมาทีละเส้นทีละสาย กระหม่อมนั้นคิดไว้ว่าจะให้เวลาที่เพียงพอกับท่าน เสียดายที่รัชทายาทไม่อาจจะข่มอารมณ์เอาไว้ได้ ”ซื่อจื่อของอ๋องผิงหนานยิ้มเย็น

หยู่เหวินเห้าค่อยๆนั่งตัวตรง น้ำเสียงก็เปลี่ยนเป็นเย็นชาขึ้นมา “คงต้องขอบคุณในความหวังดีของท่านจริงๆ แต่การจับตัวสายลับออกมา ยากมาก ต้องการรู้ว่ามีคนเท่าไหร่ที่ถูกพวกท่านแอบปลุกปั่นให้เป็นศัตรู ก็ยากมาก ไม่สู้ลงสนามโดยตรง ให้ข้าได้เห็นเองกับตา ว่าเจ้าครองแคว้นหงเล่ที่แท้ได้วางแผนการที่ยิ่งใหญ่แค่ไหนไว้ในเป่ยถังของเรา”

เขาพูดจบ ก็ยิ้ม เอ่ยอย่างสบประมาทว่า “ดูสิข้าช่างบุ่มบ่ามเสียจริง ไม่ควรเรียกท่านว่าเจ้าครองแคว้น เพราะว่าแคว้นซู่ได้ถูกทำลายจนสิ้นแล้ว ควรต้องให้เกียรติท่านโดยการเรียกว่าแม่ทัพใหญ่หงเล่จึงจะถูก”

ซื่อจื่อของอ๋องผิงหนานยิ้มขึ้นอย่างเคร่งขรึม“กระหม่อมไหนเลยจะเคยมองแคว้นซู่อยู่ในสายตา แผ่นดีที่คับแคบเช่นนั้นไหนเลยจะเทียบได้กับแผ่นดินที่สวยงามอย่างเป่ยถังได้ ได้ครองเป่ยถัง ยังจะต้องกังวลอยู่หรือว่าจะเอาเซียนเปยกลับมาไม่ได้”

“อยากจะเห็นจริงๆว่าแม่ทัพใหญ่หงเล่จะมีความสามารถนี้หรือไม่”หยู่เหวินเห้าพูด

เขายกมือขึ้น “ข้ารู้สึกหิวบ้างแล้ว ยกเหล้ากับอาการมา กินไปด้วยคุยไปด้วย ข้ามีเรื่องมากมายอยากจะขอคำชี้แนะจากท่านแม่ทัพใหญ่”

เสี่ยวอ้อในโรงเตี๊ยมยกอาหารเข้ามา ตอนแรกพวกเขารู้สึกตื่นเต้นมาก แต่ว่า ตอนนี้กลับไม่มีสีหน้าหวาดกลัวเลยสักนิด สีหน้าไม่สะทกสะท้านเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วฉับไว เห็นได้ชัดว่าล้วนเป็นยอดฝีมือ

ด้านล่างมีเสียงฝีเท้าของม้าและคนดังขึ้นราวกับเป็นกองกำลังเป็นหมื่นเป็นพัน สะเทือนจนทำให้โรงเตี๊ยมเยว่ไหลสั่นไหวไปหลายส่วน ระหว่างที่หยู่เหวินเห้ากำลังยกเหล้าขึ้นมา ดวงตาก็เหลือบมองลงไป เห็นเพียงอ๋องอันที่นำกองทัพใหญ่มุ่งตรงไปยังทิศทางของพระราชวัง

ขบวนทัพยาวมาก นอกจากกองทัพม้าแล้ว ยังมีทหารราบ ทำเอาประชาชนบางส่วนตกใจจนต้องหลบหลีกเป็นพัลวัน เสียงร้องอย่างตื่นตกใจดังขึ้นทั่วทั้งสี่ทิศ

หยู่เหวินเห้ายิ้มอย่างหยอกล้อ ใช้มือค่อยๆกระชากที่ใบหน้าทีหนึ่ง เผยให้เห็นใบหน้าที่หล่อเหลาจนลมหายใจต้องสะดุด “เพราะว่า ข้าก็ไม่ใช่รัชทายาทเช่นกัน บางทีพวกเราทั้งสองล้วนก็เป็นสินค้าลอกเลียนแบบ”

สีหน้าของซื่อจื่อของอ๋องผิงหนานเปลี่ยนเป็นไม่น่าดูขึ้นมาอย่างกะทันหัน “เหลิ่งซี่”

“เป็นข้าน้อยเอง”。ใบหน้าเย็นชาตลอดศกของท่านชายสี่เหลิ่งเปลี่ยนเป็นอบอุ่นน่าจับต้องเป็นอย่างยิ่ง “ซื่อจื่อประหลาดใจหรือไม่”

ซื่อจื่อของอ๋องผิงหนานจ้องมองเขาเขม็ง โทสะค่อยๆก่อตัวขึ้นในดวงตาของเขา “หยู่เหวินเห้าเล่า”

ท่านชายสี่เหลิ่งกำแก้วเหล้าเอาไว้ ริมฝีปากโค้งขึ้นเล็กน้อย ดวงตาแวววาว “ท่านเดาดูซิ”

จากนั้นซื่อจื่อของอ๋องผิงหนานก็กลับสู่สีหน้าสงบนิ่ง “ไม่จำเป็นต้องเดา แม้เจ้าจะรู้จักวิธีบินหรือมุดดินหนีก็ไร้ประโยชน์ แผนการของท่านเจ้าครองแคว้นครั้งนี้ ไม่มีช่องโหว่แม้แต่น้อย ต้องได้ในสิ่งที่ต้องการอย่างแน่นอน ”

“จริงหรือ เช่นนั้นไม่สู้พวกเรามารอฟังข่าวที่นี่อย่างสงบดีกว่า”ท่านชายสี่เหลิ่งเอ่ยขึ้นอย่างเกียจคร้าน

ซื่อจื่อของอ๋องผิงหนานจ้องมองเขา “ท่านไม่ไปช่วยเหลือพวกเขาหรือ วรยุทธของท่านสูงส่ง สามารถต่อสู้หนึ่งต่อร้อย นั่งว่างๆอยู่เป็นเพื่อนข้าที่นี่ ไม่เท่ากับเสียเปล่าหรอกหรือ พวกท่านมีความคิดอะไรกันแน่”

ท่านชายสี่เหลิ่งหัวเราะเบาๆ สายตาเฉียบแหลมมองไป ริมฝีปากโค้งขึ้นเล็กน้อยอย่างเย้ยหยัน “ดูท่า ซื่อจื่อคงจะสงบนิ่งไม่อยู่แล้วใช่หรือไม่ เห็นได้ชัดว่าแผนการของแม่ทัพหงเล่ก็ไม่ได้รอบคอบมากขนาดนั้น ไม่เช่นนั้น ท่านจะกลัวอะไร”

ซื่อจื่อของอ๋องผิงหนานจ้องมองเขา “พวกเจ้าสงสัยมาตลอดไม่ใช่หรือว่าข้าคือเจ้าครองแคว้น มองออกตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”

ท่านชายสี่เหลิ่งมองเขา สายตานั้นงดงามจนน่าลุ่มหลง “ไม่นี่นา พวกเราสงสัยมาตลอดว่าท่านคือแม่ทัพหงเล่ เมื่อครู่ข้าก็แค่พูดว่าบางทีท่านอาจจะไม่ใช่ บางทีพวกเราล้วนเป็นแค่สินค้าลอกเลียนแบบเท่านั้น ไม่ได้ยืนยันว่าท่านไม่ใช่”