อะซี่สะอึกสะอื้น พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าเฝ้าเขาได้ไหม?”

“ไปสิ” อ๋องชินเฟิงอันพูดพร้อมกับล้วงเอาขวดเซรามิกสีขาวขวดหนึ่ง ออกมาจากในกระเป๋าแขนเสื้อ พร้อมพูดสั่งว่า “ยาพวกนี้เมื่อกี้เขาทานลงไปแล้วหนึ่งเม็ด อีก 2 ชั่วโมง เจ้าค่อยให้อีกหนึ่งเม็ด เริ่มตั้งแต่วันพรุ่งนี้ ก็ทำเช่นนี้ ให้ทานหนึ่งเม็ดทุกๆ 2 ชั่วโมง”

“ได้ ได้ ขอบคุณท่านอ๋อง” อะซี่เช็ดน้ำตา รับขวดเซรามิกมาพร้อมยอดตัวคำนับ

“เข้าไปเถอะ” เขาพูดขึ้นอย่างเรียบเฉย จึงมือชายาเฟิงอันแล้วก็จากไป

มีคนมาแจ้งข่าวว่าหยู่เหวินเห้าได้รับชัยชนะ หยวนชิงหลิงที่อยู่ข้างในก็ได้ยิน หัวใจที่เป็นห่วงในที่สุดก็ค่อยโล่งอก

จัดการบาดแผลให้กับหงเย่เรียบร้อยแล้ว แล้วก็ติดเข็มไว้ให้กับเขา ค่อยเปิดประตูให้อะโฉ่วเข้ามา

อะโฉ่วแสดงท่าทีอ่อนโยนอย่างมาก ยืนอยู่ตรงหน้าเตียงของหงเย่ เฝ้ามองดูอยู่อย่างนิ่งอึ้ง

หยวนชิงหลิงเห็นบนตัวของนางก็มีบาดแผล จึงพูดขึ้นว่า “อาการบาดเจ็บของเจ้าเป็นอะไรมากไหม? ข้าช่วยจัดการให้เจ้า”

“ข้าไม่ตายง่ายๆ” อะโฉ่วค่อยๆส่ายหัว บาดแผลของนางห้ามเลือดไว้ตั้งแต่ก่อนที่จะมาแล้ว

“งั้นก็ดี” หยวนชิงหลิง รู้ว่านางมีนิสัยแปลกประหลาด ก็ไม่พูดหว่านล้อมแล้ว แต่เห็นบาดแผลของนางค่อนข้างเยอะ และมีสองแห่งค่อนข้างลึก จึงอดไม่ได้จัดยาแก้ปวดให้กับนาง พร้อมพูดว่า “หากเจ้ารู้สึกเจ็บบาดแผล ก็ให้ทานหนึ่งเม็ด”

อะโฉ่วรับมา แต่กลับไม่ทาน กำแน่นไว้อยู่ในมือ

“เจ้าทานสิ” หยวนชิงหลิงเหนื่อยล้าอย่างมาก นั่งยืดเอวอยู่บนเก้าอี้ พักเหนื่อยก่อนแล้วค่อยไปดูสวีอี

“พูดต่อไป เรียกต่อไป” หยวนชิงหลิงหยิบเครื่องฟังเสียงหัวใจออกมา ฟังเสียงจังหวะหัวใจเต้นของสวีอี ไม่รู้ว่าอ๋องชินเฟิงอันใช้ยาอะไร จังหวะการเต้นของหัวใจฟังดูแล้วดีกว่าตอนที่เพิ่งส่งตัวมา

อะซี่นอนฟุบอยู่ข้างเตียง เรียกอยู่ข้างหูสวีอีหลายที สวีอียังคงไม่ตอบสนอง แต่อะซี่กลับเอามือกุมท้องขึ้นมาในทันใด สีหน้าแสดงท่าทีเจ็บปวด

“เป็นอะไรหรือ?” หยวนชิงหลิงเห็นแล้ว จึงรีบประคองนางไว้แล้วถามขึ้น

“เมื่อกี้สู้กับผู้หญิงขี้เหร่คนนั้น คงจะถูกพลังลมปราณของนางทำร้าย” อะซี่โบกมือ พร้อมพูดขึ้นด้วยสีหน้าขาวซีดว่า “พี่หยวน เจ้าวางใจ ข้าไม่เป็นไร เดี๋ยวตั้งจิตรวบรวมพลังลมปราณสักพักก็ดีขึ้นแล้ว”

“ไม่เป็นไรจริงๆหรือ?” หยวนชิงหลิงไม่ค่อยวางใจ ฝีมือการต่อสู้ของอะโฉ่ว นางเคยเห็น เก่งกาจมาก อะซี่ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของนาง

“อืม ไม่เป็นไร แค่รู้สึกค่อนข้างเจ็บเป็นครั้งๆ” อะซี่ลองลุกขึ้นยืน แต่จู่ๆก็รู้สึกแปลกๆนิดหน่อย สีหน้าของนางเปลี่ยนไปพร้อมพูดขึ้นว่า “น่าจะไม่ใช่เพราะถูกอะโฉ่วทำร้าย น่าจะเป็นประจำเดือนข้ามาแล้ว”

หยวนชิงหลิงถามขึ้นว่า “ประจำเดือนมา? งั้นก็ปวดประจำเดือน”

“อะไรคือปวดประจำเดือน?” อะซี่ค่อยๆเดินออกไป อยากจะกลับไปเอาของ แต่ก็ไม่วางใจสวีอี จึงหันกลับมามองดูอีกครั้ง

“ก็คือจะปวดเวลาที่ประจำเดือนมา”

อะซี่เอามือกดท้องไว้ ความเจ็บปวดแบบนี้ค่อนข้างชัดเจน จึงขมวดคิ้วพร้อมพูดขึ้นว่า “เดิมข้าก็ไม่เคยเจ็บ จะว่าไป ประจำเดือนก็ไม่มาสองเดือนแล้ว”

หยวนชิงหลิงดึงแขนของนาง พร้อมพูดขึ้นว่า “ไม่มาสองเดือนแล้ว?”

“สองเดือนแล้ว เดิมประจำเดือนข้าก็มาไม่สม่ำเสมอ” อะซี่คิดไปคิดมา พร้อมพูดขึ้นว่า “บางทีอาจจะไม่ถึงสองเดือน”

หยวนชิงหลิงอึ้งไปสึกพัก มองดูนางอย่างค่อนข้างสงสัย พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าท้องแล้วหรือเปล่า?”