กู้ซือเป็นหัวหน้ากองทหารรักษาพระองค์ เลื่อนขึ้นขุนนางระดับสอง กลายเป็นขุนนางขั้นสองของราชสำนัก พอดีกับที่ฮูหยินของกู้ซือคลอดลูก ฮ่องเต้หมิงหยวนสั่งให้เจ้ากรมพิธีการตั้งชื่อให้ลูกชายของเขา

อ๋องฉีกับอ๋องซุนต่างได้รับทองเป็นรางวัล และได้รับหอเกียรติยศ

การศึกในครั้งนี้ได้รับความช่วยเหลือจากหงเย่ค่อนข้างเยอะ บวกกับหงเย่ก็เป็นจวิ้นอ๋องของแคว้นต้าโจว ฮ่องเต้หมิงหยวนก็ให้เขาเป็นจวิ้นอ๋อง ยังประทานจวนให้เขา

นอกจากอ๋องอาน ควรที่จะได้รับรางวัลต่างก็ได้รับรางวัลแล้ว

ถึงตอนเลิกว่าราชการ ฮ่องเต้หมิงหยวนก็ได้พูดถึงอ๋องอาน ตี๋กุ้ยเฟยสั่งคนคอยฟังอยู่ สุดท้ายบอกกับอ๋องอานอย่างผิดหวังว่า ฮ่องเต้ลำเอียง

อ๋องอานกลับค่อยโล่งอก เขาจะกล้าร้องขอรางวัลได้อย่างไร? ไม่เอาผิดลงโทษก็ถือเป็นบุญอย่างใหญ่หลวงแล้ว ถึงแม้สุดท้ายเขาจะร่วมมือกับหยู่เหวินเห้า แต่ก็มีการสมรู้ร่วมคิดกับหงเล่เป่ยโม่ก่อน ซึ่งเป็นเรื่องที่แน่นอน

เขาให้ท่านแม่ไปทูลขอพระราชโองการ รอหลังจากหายดีแล้วก็จะกลับจวนเจียงเป่ย ถึงแม้ตี๋กุ้ยเฟยไม่ยินยอม แต่เมื่อฟังลูกชายอธิบายถึงส่วนได้ส่วนเสีย สุดท้ายก็คิดว่ารักษาชีวิตไว้สำคัญกว่า เขาอยู่ในเมืองหลวง ยังไม่รู้ว่าจะมีเกี่ยวข้องกับคนอะไร ต่อไปกระทำอะไรผิดขึ้นมาอีก

มองดูลูกชายที่ขาดหูไปหนึ่งข้าง ยังเกือบที่จะถูกตัดแขนไปหนึ่งข้าง นางรู้สึกว่าลูกชายก็มีความสามารถเพียงแค่นั้น ใช้ชีวิตอยู่อย่างสงบสุขดีกว่า

หลังจากจวนอ๋องฉู่ที่สงบลง ก็กลับมาครึกครื้น เพราะเจ้าห้าจะจัดงานเลี้ยงในจวนอ๋อง เชิญเพื่อนๆพี่ๆน้องๆมาฉลองด้วยกันสักมื้อ

หยวนชิงหลิงดีใจอย่างแน่นอน จัดงานเลี้ยงในครั้งนี้ พวกเขาไม่มีเรื่องทุกข์ใจแล้ว สามารถที่จะนั่งลงพูดคุยกับทุกคนได้อย่างสบายใจ

ดังนั้น นางก็ลงแรงช่วยจัดการ แน่นอน ยังมีแม่นมสองคนกับทังหยางรับผิดชอบเยอะกว่า ถึงวันจัดงานเลี้ยง ควรที่จะเชิญก็ล้วนเชิญมาหมดแล้ว บวกกับพระชายาอานที่ยังไม่กลับจวนเจียงเป่ย จิ้งเหอก็ยังอยู่ในเมืองหลวง สะใภ้ลูกพี่ลูกน้องไม่เคยที่จะได้อยู่ด้วยกันครบหน้าขนาดนี้

จวิ้นจู่จิ้งเหออมยิ้ม พร้อมพูดขึ้นว่า “แต่ไม่รู้ว่าเจ้าจะสามารถทำได้ไหม สิ่งนี้จะต้องทำได้เท่านั้นถึงจะเห็นผล”

“เจ้าพูดมา ข้าจะต้องทำได้แน่” หรงเยว่ร้อนใจอย่างมาก

ทุกคนต่างมองดูจวิ้นจู่จิ้งเหอ ไม่รู้ว่านางจะพูดวิธีอะไรออกมา

จวิ้นจู่จิ้งเหอยิ้มหัวเราะพร้อมพูดขึ้นว่า “วิธีนี้ต้องกระทำหลายขั้นตอน ขั้นตอนแรก หลังจากที่ประจำเดือนของเจ้าหมดไม่ต้องนอนห้องเดียวกัน สองสามีภรรยาแยกกันสิบวัน ระหว่างนี้ห้ามเจอหน้ากัน แต่ยาบำรุงยังสามารถทานต่อได้ รอหลังจากสิบวันพวกเจ้าค่อยเจอหน้ากัน แต่พวกเจ้าห้ามเจอกันในจวน แต่ให้พาเจ้าหกไปพักที่อื่นหนึ่งคืน”

“ไปพักที่ไหน?” หรงเยว่ถามขึ้น

สีหน้าจวิ้นจู่จิ้งเหอแดงระเรื่อ พร้อมพูดขึ้นด้วยเสียงเบาว่า “โรงโสเภณี”

ทุกคนอึ้ง พระชายาซุนเป็นคนตรง ปากพูดไปเรื่อยแต่เน้นความมีมารยาท รีบต่อว่าจิ้งเหอว่า “เจ้าเคยไปสถานที่แบบนั้นหรือ? ห้ามไปอีกนะ”

แต่หยวนชิงหลิงฟังเข้าใจความหมาย จึงยิ้มหัวเราะอยู่ตลอด

จวิ้นจู่จิ้งเหอพูดขึ้นว่า “พระชายาหวย ข้าได้ยินว่าพวกเจ้าเปิดหอนางโลมอยู่ในเมืองหลวง พวกเจ้าสองสามีภรรยาจะไปพักหนึ่งคืน หรือไปพักหลายคืนก็เป็นเรื่องที่สะดวก หลังจากไปถึงที่นั่นแล้ว ก็จัดการให้เจ้าของฟังเสียง”

หยวนหย่งอี้ถามขึ้นอย่างแปลกใจว่า “ฟังเสียง? ฟังเสียงอะไร?”

ฮูหยินเหยาพูดขึ้นด้วยสีหน้าแดงว่า “ยังจะทำเป็นเลอะเลือนอะไร? เสียงอะไรเจ้าไม่รู้หรือ?”

หยวนหย่งอี้อึ้งไปสักพัก เสียงในหอนางโลม? แล้วก็เข้าใจขึ้นมาทันที อับอายจนหน้าแดง พร้อมพูดขึ้นว่า “โอ้พระเจ้า จวิ้นจู่จิ้งเหอ ไม่อยากเชื่อเลยว่าเจ้าจะพูดจาเช่นนี้ ช่าง….เฮ้อ ว่าแต่นี่เป็นยาวิเศษอย่างไร? หรือว่าเสียงนี้ช่วยทำให้ท้องได้หรือ?”

ฮูหยินเหยาเอามือปิดปากหัวเราะ พร้อมพูดขึ้นว่า “ฟังเสียงไม่ช่วยให้ตั้งครรภ์ได้ แต่สามารถทำให้เจ้าของสูบฉีดได้ดี บวกกับสามีภรรยาไม่ได้เจอกันนานแล้วมาเจอกัน ยังไงก็ต้องดียิ่งกว่าตอนเพิ่งแต่งงาน”