ครรภ์ของฮู่เฟยอยู่ตัวดี หมอหลวงบอกว่าอาจเป็นโอรสอีก ฮู่เฟยหดหู่ใจมาก นางบอกหยวนชิงหลิงว่านางอยากได้ลูกสาว เพราะลูกสาวรู้ใจ เห็นลูกสาวของพระชายาฉีกับพระชายาอานแล้วก็อิจฉาเหลือเกิน

หยวนชิงหลิงหัวเราะพลางเอ่ย “นี่เป็นเรื่องที่ฝืนกันไม่ได้เพคะ สวรรค์ประทานวาสนามา ลูกชายก็ดี ลูกสาวก็ช่าง ยังไงก็เป็นลูกของตัวเองนะเพคะ”

ฮู่เฟยคิดแล้วก็เห็นด้วย แต่อย่างไรก็หวังให้เป็นลูกสาว ถึงขนาดว่าแขวนภาพหญิงสาวไว้ในห้อง บอกว่าแบบนี้จะได้ผล

สนทนากับฮู่เฟยไปพักหนึ่งก็ได้ยินคนในตำหนักหวงกุ้ยเฟยมาส่งข่าว บอกว่าระยะนี้หวงกุ้ยเฟยไม่ค่อยสบาย เวียนศีรษะบ่อยๆ ขอให้พระชายารัชทายาทไปดูสักหน่อย

สุขภาพหวงกุ้ยเฟยไม่ค่อยดีมาหลายปีแล้ว สองสามปีนี้กินยาที่หยวนชิงหลิงจ่ายให้ถึงดีขึ้น ตอนนี้เป็นช่วงผลัดเปลี่ยนฤดูใบไม้ร่วง พอไม่ทันระวังก็ป่วยง่าย

ดังนั้นหยวนชิงหลิงจึงไปสักหน่อย หวงกุ้ยเฟยป่วยนอนซมอยู่บนเก้าอี้กุ้ยเฟย หน้านิ่วคิ้วขมวด พอเห็นหยวนชิงหลิงก็ฝืนตัวลุกขึ้นนั่ง “มาแล้วหรือ? ไม่ต้องมากพิธี”

พอหยวนชิงหลิงเห็นสีหน้านางแปลกๆ จึงยื่นมือออกไปอังที่หน้าผากนาง ไม่มีไข้ ทั้งยังเย็นอยู่หน่อย จึงถาม “ทำไมจู่ๆ ก็ประชวรล่ะเพคะ? เริ่มเวียนศีรษะตั้งแต่เมื่อไร? แล้วนอกจากเวียนศีรษะแล้วยังมีอาการอื่นอีกไหมเพคะ?”

หวงกุ้ยเฟยถอนหายใจ “เพิ่งเริ่มเวียนหัวเมื่อสองสามวันมานี้ ก่อนหน้านี้ตะกละไปหน่อย กินต้มถั่วเขียวมากไปสองชาม คืนวันนั้นก็ท้องเสีย วิ่งเข้าห้องน้ำไปหลายรอบ เช้าอีกวันพอตื่นก็อาเจียนไปสองครั้ง กินไม่ค่อยลง ตอนนี้ยังคลื่นไส้หนักอยู่เลย”

“อากาศเช่นนี้เสวยซุปของหวานได้ยังไงเพคะ? ถั่วเขียวมีฤทธิ์เย็น บอกท่านแล้วว่าอย่าเสวยมาก” แม่นมเฟิงพูดอยู่ข้างๆ นาง สองสามวันนี้แม่นมเฟิงเป็นห่วงมาก นางมองหยวนชิงหลิงพลางเอ่ย “พระชายารัชทายาทเพคะ ท่านต้องตักเตือนท่านหญิงหน่อย ตอนนี้เพิ่งจะดีขึ้นหน่อย ไม่ทรงเห็นความสำคัญของร่างกายตัวเองเลย”

หวงกุ้ยเฟยรู้ตัวว่าสู้ด้วยเหตุผลไม่ได้ จึงหัวเราะพลางเอ่ย  “เชิญหมอหลวงมาแล้วหรือ?”

“หมอหลวงหวูกลับบ้านเกิด นี่ไง ได้ยินว่าท่านอยู่ กุ้ยเฟยจึงอยากเชิญท่านมาให้ได้” แม่นมเฟิงกล่าว

หยวนชิงหลิงพยักหน้า ถามอาการแล้วก็ตรวจหัวใจ ถามอีก “เจ็บท้องหรือไม่เพคะ?”

หวงกุ้ยเฟยไม่มีบุตร แต่หลังจากดูแลเจ้าห้า เด็กๆ กับเจ้าแฝดก็เข้าวังบ่อยๆ นางต้องดูแลวังหลังอันใหญ่โต ย่อมไม่มีใจปรนนิบัติฮ่องเต้ กอปรกับช่วงใกล้หมดประจำเดือนยิ่งไม่มีใจในเรื่องนี้ ก็เหมือนกับที่นางกล่าว ปีหนึ่งแค่ครั้งสองครั้งเท่านั้น ถือเป็นการรักษาสัมพันธ์สามีภรรยา

ไม่นานแม่นมเฟิงก็เอาชุดตรวจครรภ์ออกมา พูดอย่างหน้านิ่ว “ทรงท้องเสียอีกแล้ว บอกแล้วว่าของเย็นเสวยไม่ได้ก็ไม่ทรงฟัง”

หยวนชิงหลิงรับมา เมื่อเห็นแล้วเป็นต้องชะงัก

แม่นมเฟิงขยับเข้ามาถาม “พระชายารัชทายาทเพคะ ของสิ่งนี้บอกได้ว่ามีครรภ์หรือไม่จริงหรือเพคะ? สองขีดนี้หมายความว่ายังไงหรือเพคะ?”

หยวนชิงหลิงยิ้มแย้ม “แม่นมเฟิง ไปทูลเรื่องยินดีกับฝ่าบาทเถอะ”

แม่นมเฟิงมองนางอย่างประหลาดใจ “เพคะ? ทูลเรื่องยินดี?”

อยู่นานกว่าจะได้สติ ร้องขึ้นด้วยความตกใจ “สวรรค์! พระชายารัชทายาทท่านตรัสจริงหรือเพคะ? ”

หยวนชิงหลิงชูสองขีดนั้น “จริงแท้แน่นอน!”

แม่นมเฟิงปิดปาก แทบไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง พักหนึ่งแล้วนางก็วิ่งไปตะโกนทางห้องน้ำ “ท่านหญิง รีบเสด็จออกมาเร็วเถอะเพคะ ทรงตั้งพระครรภ์แล้ว!”

ไม่นานหวงกุ้ยเฟยก็ตามออกมา นางกำนัลประคองนาง นางมองหยวนชิงหลิงด้วยอย่างเหลือเชื่อ “จริงหรือ?”

หยวนชิงหลิงเห็นใบหน้านางดีใจ ผงกหัวแรง “จริงเพคะ ท่านแม่ ทรงตั้งพระครรภ์แล้ว”

หลายปีขนาดนี้แล้ว แม้ฝันหวงกุ้ยเฟยก็อยากมีบุตรธิดาสักคน แต่ด้วยอายุที่มากขึ้นทุกปี ฝันนี้จึงไม่กล้าหวังอีก ยอมแพ้แก่ชะตากรรม

สวรรค์ช่างเล่นตลกเสียจริง ในตอนที่นางไม่กล้าหวังแล้ว กลับมอบของขวัญนี้ให้นาง

“ข้าน้อยจะไปทูลเรื่องยินดีกับฝ่าบาทเพคะ!” แม่นมเฟิงที่สุขุมมาตลอดหมุนตัววิ่งออกไป