หยวนชิงหลิงเตรียมของขวัญอย่างดีไว้ แล้วพาคุณย่าพร้อมทั้งเด็กๆกลุ่มหนึ่งเข้ามาพร้อมกับเจ้าห้าตั้งแต่เนิ่นๆ เพราะหมาป่าหิมะถูกยืมตัวไป เจ้าเสือน้อยก็ยังต้องตามมาด้วย พร้อมทั้งแม่นมสี่และคนอื่นๆ ประชากรของจวนอ๋องฉู่นี้ ก็เต็มหนึ่งถึงสองโต๊ะแล้ว

ถึงตระกูลหยวนทางนั้น ก็มีแขกมาไม่น้อยแล้ว เพราะวันนี้ช่วงเช้าตรู่ก็ได้รับราชโองการแล้ว ฉะนั้น ตอนนี้ทุกคนจึงเปลี่ยนคําเรียกขานต่อฮูหยินผู้ใหญ่ เรียกว่าฮูหยินติ้งกั๋วเหมือนกันทั้งหมด

วันนี้ฮูหยินติ้งกั๋วสวมชุดราชสํานักของสตรีที่ได้รับพระราชโองการแต่งตั้งบรรดาศักดิ์ชั้นที่หนึ่ง ไม่ได้สูญเสียความห้าวหาญในวัยเยาว์ไปแม้แต่น้อย กระดูกสันหลังแข็งแรง ฝีเท้าการก้าวเดินรวดเร็วราวกับเหาะเหิน ภายใต้การห้อมล้อมของลูกหลานตระกูลหยวน บุคลิกเจ้านายแห่งตระกูลที่สูงศักดิ์ เผยออกมาอย่างชัดเจนโดยไร้ข้อกังขา

ในที่สุดหยวนชิงหลิงก็ได้เห็นแม่นางเจ็ดแล้ว

นางเพิ่งจะกลับถึงเมืองหลวงเมื่อคืน เพราะเป็นวันเกิดของฮูหยินติ้งกั๋ว วันนี้นางก็สวมชุดสีแดงที่เป็นมงคล หวีผมเกล้ามวยสูง ประดับด้วยหินปะการังสีแดงและไข่มุก โฉมหน้าคล้ายคลึงกับหยวนหย่งอี้และอะซี่เล็กน้อย มีความห้าวหาญในลักษณะเฉพาะที่ตระกูลหยวนมี ดวงตาคมกริบสุขุม มองแวบเดียว ก็ดูมีลักษณะน่าเกรงขามของผู้มีอำนาจ เคยได้ยินอะซี่กับหยวนหย่งอี้พูดว่า ไม่กี่ปีมานี้นางเดินทางขึ้นเหนือล่องใต้ เพื่อขยายอาณาเขตการค้าขายให้ตระกูลหยวน ช่างเป็นบุคคลที่ยอดเยี่ยมจริงๆ

นางมองดูหยวนชิงหลิงและหยู่เหวินเห้า ภายใต้การชะเง้อคอของท่านแม่ของอะซี่ ขึ้นหน้าไปคารวะ

คุกเข่าข้างหนึ่งลงพื้น ทำความเคารพโดยใช้พิธีการของการพบมกุฎราชกุมาร “หม่อมฉันถวายบังคมองค์ชายรัชทายาท ถวายบังคมพระชายารัชทายาทเพคะ!”

“แม่นางเจ็ดเชิญลุกขึ้น!” หยวนชิงหลิงอมยิ้มมองดูนาง มิน่าล่ะเหลิ่งจิ้งเหยียนถึงได้ชอบนาง จริงๆแล้วนอกจากโฉมหน้า ราศีก็โดดเด่นเกินผู้คน คิดว่าหากส่งเสริมให้เรื่องนี้สำเร็จลุล่วงด้วยดี ก็เป็นเรื่องที่ดี

หยวนชิงหลิงกำลังคิดเรื่องนี้ ใครจะรู้หลังจากที่แม่นางเจ็ดลุกขึ้นก็กล่าวต่อหยวนชิงหลิง “พระชายารัชทายาทเพคะ เชิญเข้าไปพูดคุยสักสองสามคำในเรือนด้านข้างได้หรือไม่เพคะ?”

“ได้!” หยวนชิงหลิงก็อยากถามนางเป็นการส่วนตัว นางเป็นคนที่อยู่ได้ด้วยตัวเองเช่นนี้ หากใช้เพียงคำสั่งของบิดามารดาเป็นแม่สื่อมาควบคุมนาง ก็ไม่เหมาะสม

ดังนั้นนางจึงกล่าวว่า “ได้ ใต้เท้าเหลิ่งน่าจะใกล้ถึงแล้ว เช่นนั้นก็ลองดูหน่อย”

แม่นางเจ็ดมองดูหยวนชิงหลิง “ต้องการทดลอง ก็ต้องใช้วิธีการทดลองของหม่อมฉันเพคะ”

“ได้!” หยวนชิงหลิงรับปากทันที นางค่อนข้างมีความมั่นใจต่อเหลิ่งจิ้งเหยียน เขาฉลาดอีกทั้งความจำดีเป็นพิเศษ แม้ว่าจะไม่ได้มีความหมายทางนั้นกับแม่นางเจ็ดจริงๆ ก็ไม่ถึงขึ้นลืมหน้าตาของนาง

ทั้งสองคนออกไป แยกย้ายกัน หยวนชิงหลิงไปบอกเจ้าห้าครู่หนึ่ง ประเดี๋ยวต้องการจะทดสอบใต้เท้าเหลิ่งด้วยกันสักหน่อย

รอครู่หนึ่ง คนของตระกูลเหลิ่งก็มาแล้ว เหลิ่งจิ้งเหยียนก็อยู่ในนั้นด้วย หลังจากเข้ามาแล้วก็เข้าไปพบเจ้าของวันเกิดก่อน จึงออกมาสนทนาด้วยกัน

หยวนชิงหลิงก็เข้าไปพูดคุยกับเหลิ่งจิ้งเหยียนสองสามคำ จากนั้นแสร้งทำเป็นเงยหน้าชี้ไปที่หญิงสาวที่ยืนอยู่กับใต้เท้าอู๋ ถามเหลิ่งจิ้งเหยียน “ฮูหยินผู้นั้นไม่คุ้นหน้าจริงๆ ไม่เคยพบมาก่อน ใต้เท้าเหลิ่งรู้ว่าเป็นใครหรือไม่?”

เหลิ่งจิ้งเหยียนมองไป จำใต้เท้าอู๋ได้ แล้วเห็นว่าหญิงสาวผู้นั้นยืนอยู่ใกล้ชิดกับใต้เท้าอู๋เพียงนี้ จึงกล่าว “น่าจะเป็นฮูหยินอู๋ล่ะมังพ่ะย่ะค่ะ?”

หยวนชิงหลิงได้ยินคำนี้ มองดูเขาด้วยแววตาที่ซับซ้อน “ใช่หรือ?”

เหลิ่งจิ้งเหยียนก็ไม่ได้สนใจ หันกลับไปพูดกับหยู่เหวินเห้า หยู่เหวินเห้าก็ได้ยินคำถามของยายหยวนและคำตอบของเหลิ่งจิ้งเหยียนแล้ว ขมวดคิ้วขึ้นมา “ไม่ถูกนี่ ใต้เท้าเหลิ่ง เจ้าบอกว่าชอบแม่นางเจ็ด ทำไมแม้แต่นางท่านก็ไม่รู้จักล่ะ? นางคือฮูหยินอู๋ที่ไหนกัน? นางคือแม่นางเจ็ดนะไงล่ะ!”

เหลิ่งจิ้งเหยียนงงงัน รีบหันกลับไปมอง ดูอย่างละเอียดสองสามรอบ “อ๋อ ถูก อยู่ระยะไกลไม่ได้มองให้ชัดเจนจริงๆ เป็นแม่นางเจ็ดจริงๆ”

หยวนชิงหลิงแทบจะร้องไห้ออกมาอยู่แล้ว “ท่านนั่นคืออาสะใภ้ของอะซี่ ท่านจำไม่ได้จริงๆว่าแม่นางเจ็ดหน้าตายังไง? ท่านยังจะบอกว่าชอบนางอีก?”