อ๋องหวยจับมือของนาง หัวคิ้วเป็นความกังวลอย่างจริงจัง “อย่าทำให้ข้าเป็นห่วงได้หรือไม่? ไปให้พี่สะใภ้ห้าตรวจดู อีกทั้งยาของพี่สะใภ้ห้าไม่ขม เหมือนลูกอมเช่นนั้น”

หรงเยว่ไม่ค่อยอยากไปนัก อะซี่มักจะแบกท้องใหญ่ๆเดินไปเดินมาอยู่ตลอด แม้ว่าท้องนั่นจะไม่สอดคล้องกับเดือน แต่ท่าทางการเดินเท้าสะเอวของนางก็ยังทิ่มแทงดวงตาของนางให้เจ็บปวด

แต่เห็นเขาเป็นห่วงจริงๆ นางก็ทำได้เพียงแอบซ่อนการตำหนิเล็กๆน้อยๆที่มีต่ออะซี่ เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วออกจากบ้านไปพร้อมกันกับเขา

โดยปกติแล้วนางออกจากบ้านล้วนจะขี่ม้า นั่งรถม้าน้อยมาก ตอนนี้นั่งบนรถม้า โยกจนข้าวต้มที่นางกินไปในตอนเช้าวันนี้แทบจะอาเจียนออกมาแล้ว นางถอนหายใจเฮือกหนึ่ง “คนอื่นอยากอาเจียนก็เพราะว่าตั้งครรภ์ ข้าอยากอาเจียนเพราะเมารถม้า หรงเยว่เอ๊ยหรงเยว่ เจ้าจริงๆ……”

นางสบถคำหยาบออกมาในใจประโยคหนึ่ง

อ๋องหวยหัวเราะแล้วกล่าว “ไม่ใช่พูดกันไว้ดีแล้วหรือว่าต่อจากนี้จะไม่เอ่ยถึงเหล่านี้อีก? ทำไมถึงได้เอ่ยขึ้นมาอีก? เอ่ยถึงแล้วตัวเจ้าเองก็เป็นทุกข์ใจ จะทำทำไมล่ะ?”

สาวใช้ที่อยู่ด้านนอกเปิดม่านขึ้น กล่าวด้วยความปีติเป็นอย่างยิ่งว่าบางทีท่านก็อาจเป็นเพราะตั้งครรภ์ก็ได้ แต่พอนึกถึงความปีติยินดีในความว่างเปล่าไม่กี่ครั้งที่ผ่านมาก่อนหน้านี้ ก็กลั้นปากเอาไว้ หยิบผลไม้เชื่อมห่อหนึ่งยื่นให้นาง “พระชายาเพคะ กินเม็ดหนึ่ง จะได้ไม่รู้สึกไม่สบายขนาดนั้นเพคะ”

หรงเยว่รับมาแล้วหยิบใส่เข้าปากหนึ่งเม็ด รสชาติเปรี้ยวๆทําให้น้ำลายเอ่อล้นขึ้นมา กลับไม่ได้รู้สึกไม่สบายขนาดนั้นจริงๆ นางเอนกายพิงบนไหล่ของอ๋องหวย “หลายปีมานี้ข้าไม่สบายน้อยมาก คนที่ฝึกวิทยายุทธป่วยจะถูกคนหัวเราะเยาะ ห้ามบอกคนอื่นเชียวนะเพคะ”

“เจ้าไม่ได้ป่วย เจ้าเหนื่อยเกินไป ช่วงก่อนหน้านี้เก็บบัญชี เจ้าอดนอนอยู่สองสามคืน ถึงได้เหนื่อยจนไม่ไหว” อ๋องหวยสงสารเป็นอย่างมาก ปรึกษากับนางว่า “หลังจากนี้บัญชีก็มอบให้ข้าดูแลเถอะ อย่าลําบากเพียงนี้เลย”

หรงเยว่ส่ายหน้า “เช่นนั้นไม่ได้เพคะ มีผู้ชายที่ไหนดูแลบัญชีในจวนกันเพคะ? ตอนนี้ท่านควบคุมดูแลคลังในวังแล้ว ทุกวันก็ยุ่งวุ่นวายจนแทบไม่ไหว เรื่องในจวนก็ไม่ต้องให้ท่านมาเหนื่อยใจแล้วเพคะ”

เห็นนางน่าสงสารขนาดนี้ ในใจของหรงเยว่ก็นับได้ว่าหาความสมดุลได้หน่อยแล้ว กล่าวอย่างเสแสร้งว่า “อ้วนขึ้นหน่อยแล้วจริงๆ ขยับเดินให้มากๆ อย่ากินมากเกินไป”

อะซี่ทำหน้าไม่พอใจ “แม้แต่ท่านก็พูดเช่นนี้ อ้วนตรงไหน? ผู้หญิงท้องก็ล้วนอ้วนไม่ใช่หรือ? ขณะที่พี่หยวนตั้งครรภ์พวกเด็กๆ นั่นก็อ้วนจนเรียกว่าแทบจะดูไม่ได้”

หรงเยว่ไม่ชอบฟังสิ่งเหล่านี้ จึงไม่สนใจนางแล้ว เข้าไปพร้อมกับอ๋องหวย

วันนี้เจ้าห้าก็อยู่ในจวน วันพักผ่อน โดยปกติเขาก็จะอยู่เป็นเพื่อนภรรยาและลูกๆในจวน

ได้ยินรายงานว่าอ๋องหวยสามีภรรยามา เขาจูงมือของหยวนชิงหลิงออกไป “บังเอิญแล้ว ตั้งใจว่าคืนนี้จะกินดีๆสักมื้อ พวกเขามาตามกลิ่นสินะ?”

“ยังตั้งใจว่าจะกินดีๆสักมื้อน่ะ? อะซี่กินของที่มันเลี่ยนมากเกินไปไม่ได้ ทุกคนกินข้าวด้วยกัน ท่านก็กินจืดๆหน่อยด้วยละกัน” หยวนชิงหลิงกล่าว

“อะซี่ตั้งครรภ์ สวีอีกินจืดชืดด้วยก็พอแล้ว ข้ากินจืดชืดอะไร? ข้าต้องการกินเนื้อ อาหารที่มีเนื้อชุดใหญ่!” หยู่เหวินเห้าไม่ยอมกินผักเป็นเพื่อนด้วยหรอก ช่างน่าน้อยเนื้อต่ำใจเพียงใดหาได้ยากยิ่งที่เขาจะได้พักผ่อนสักวันหนึ่งเชียวนะ

“ท่านพี่ห้า มีอะไรน่ากินบ้างพ่ะย่ะค่ะ?”

พอเลี้ยวมาถึงด้านล่างระเบียงทางเดิน ก็เห็นอ๋องหวยสามีภรรยาจูงมือกันเดินขึ้นมาแล้ว อ๋องหวยได้ยินพวกเขาคุยกันเรื่องกินข้าว จึงยิ้มแล้วถามประโยคหนึ่ง

หยู่เหวินเห้ากล่าวด้วยความตื่นเต้นว่า “บอกว่าเจ้ามีบุญปากน่ะ ข้าตั้งใจจะให้พ่อครัวทําขาหมูเผาซอสน้ำแดงอยากกินหรือไม่ล่ะ?”

“หรงเยว่ชอบกิน!” สมแล้วที่อ๋องหวยเป็นสามีที่ดียี่สิบสี่ประการ รู้รสนิยมการกินอาหารของภรรยา หันกลับไปบอกต่อหรงเยว่ทันที

ใครจะรู้เมื่อหรงเยว่ได้ยินว่าขาหมูเผาซอสน้ำแดง ในสมองก็ปรากฏขาหมูที่เผาจนแดงก่ำมันเลี่ยนไม่ไหวขึ้นมามากมายทันที และวนเวียนอยู่ในสมองอยู่ตลอด นางท้องไส้ปั่นป่วนอย่างฉับพลัน กุมท้องแล้วอาเจียนออกมาอย่างบ้าคลั่ง