ได้ยินเสียงขององค์หญิงที่ฮุ่ยผิงเอ็ดตะโรจากไกลๆ บอกว่าจะรอให้หยู่เหวินเห้ากลับมาและถามเขา ว่ารู้เห็นเป็นใจที่ภรรยาไม่เห็นผู้อาวุโสอยู่ในสายตาหรือไม่

อะซี่เดินตามนางออกไป ได้ยินแล้วก็เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน“มากเกินไปแล้ว ทำไมจึงได้อวดดีถึงเพียงนี้ อยากจะเอาไม้เท้าฟาดนางจริงๆ ”

หยวนชิงหลิงหัวเราะออกมา “อะซี่ เจ้ามีสิทธิ์ใช้ไม้เท้าที่ไหนกัน ไม่ต้องสนใจนาง วันหน้าถ้านางมาอีก ก็ให้อยู่ข้างนอก ไม่ให้เข้าจวนก็พอ”

อะซี่บอกว่า “ใช่ ไม่ให้นางมา ดูสิว่านางจะไปอวดดีถึงที่ไหน”

เข้าไปในเรือนด้านข้าง ฉี่หลอไม่ร้องไห้แล้ว แม่นมฉีได้ช่วยนางทำแผลน้ำร้อนลวกเสร็จแล้ว ดีที่จัดการได้ทันเวลา ไม่น่าจะเกิดเป็นตุ่มน้ำขึ้นมา

หยวนชิงหลิงมองดวงตาที่แดงก่ำของฉี่หลอ พูดว่า “ลำบากเจ้าแล้ว”

“ข้าน้อยไม่เป็นไร ”ฉี่หลอส่ายหน้า หลายปีที่อยู่ในจวน พระชายารัชทายาทมีเมตตา ปฏิบัติต่อบ่าวรับใช้อย่างดี เป็นเวลานานแล้วที่ไม่เคยต้องได้รับความลำบากเช่นนี้ จึงรู้สึกน้อยใจขึ้นมาในชั่วขณะเท่านั้น

อะซี่เอ่ยว่า “พี่หยวนได้ช่วยเจ้าออกหน้าแล้ว ไล่นางออกไปด้วย”

แม่นมฉีได้ยินคำพูดนี้ ก็เอ่ยอย่างเป็นกังวลว่า “แต่ไม่ว่าอย่างไรองค์หญิงฮุ่ยผิงก็เป็นลูกสาวของไท่ซ่างหวง ทำกับนางเช่นนี้ ไท่ซ่างหวงจะไม่พอใจหรือไม่ นางจะเข้าวังไปฟ้องหรือไม่”

ฉี่หลอสีหน้าซีดลงอย่างฉับพลัน “แล้ว แล้วจะทำอย่างไรดี ให้ข้าน้อยตามไปขอโทษนางดีหรือไม่”

หยวนชิงหลิงเอ่ยปลอบด้วยรอยยิ้ม “ไท่ซ่างหวงแยกแยะถูกผิดได้ ไม่มีทางฟังนางแน่ อีกอย่าง แต่ไหนแต่ไรไท่ซ่างหวงก็ไม่ชอบให้ผู้หญิงก้าวก่ายเรื่องการเมือง การก่อตั้งโรงหมอหุ้ยหมิงเป็นเรื่องใหญ่ของบ้านเมือง ไท่ซ่างหวงไหนเลยจะปล่อยให้นางได้ถาม และอีกอย่างนางเองก็มีจิตใจเห็นแต่ตัว ไหนเลยจะกล้าไปพูดต่อหน้าไท่ซ่างหวง”

หยู่เหวินเห้าเอ่ยอย่างอวดดีว่า “ใครว่าตอแยไม่ได้ เบิกตาให้กว้างมองไปทั่วทั้งเป่ยถัง ยังมีใครที่เจ้าไม่อาจตอแยได้ เสด็จพ่อกับเสด็จปู่ต่างก็ให้ท้ายเจ้าอยู่”

หยวนชิงหลิงพูดยิ้มๆว่า “นางคงไม่กล้าเข้าวังไปหาเสด็จปู่กระมัง“

“มากที่สุดก็แค่ไปร้องห่มร้องไห้ฟ้องทางองค์หญิงพระองค์ใหญ่เจิ่นกั๋วไม่กี่คำเท่านั้น”หยู่เหวินเห้าเอ่ยเสียงเรียบ

หยู่เหวินเห้าคาดเดาไว้ไม่ผิด หลังจากที่องค์หญิงฮุ่ยผิงไปจากจวนอ๋องฉู่แล้ว ก็ตรงไปยังจวนขององค์หญิงใหญ่เจิ่นกั๋ว

ช่วงนี้องค์หญิงใหญ่เจิ่นกั๋วอาการปวดหัวกำเริบ บอกว่านางมาน้อมคำนับทักทายถามสารทุกข์สุกดิบ ยังบอกกับบ่าวรับใช้หญิงชราที่รับใช้ข้างกายว่าหลานสาวคนนี้กตัญญูมาก

นางอดทนต่ออาการปวดหัวออกไปพบกับหลานสาว กลับเห็นใบหน้าขององค์หญิงฮุ่ยผิงเต็มไปด้วยความโมโห เห็นนางก็คุกเข่าลง ขอให้นางตัดสินใจให้ด้วย

องค์หญิงใหญ่เจิ่นกั๋วเห็นเช่นนี้ ก็ให้คนประคองนางให้ลุกขึ้น ถามว่า “เจ้าร้องห่มร้องไห้ เกิดเรื่องอะไรขึ้น”

องค์หญิงฮุ่ยผิงบอกเล่าด้วยการใส่สีตีไข่ บอกว่าได้รับความไม่เป็นธรรมจากจวนอ๋องฉู่ตั้งเท่าไหร่ ยังถูกพระชายารัชทายาทไล่ออกมาด้วย

องค์หญิงใหญ่รู้นิสัยของหยวนชิงหลิง และรู้จักนิสัยขององค์หญิงฮุ่ยผิง ได้ยินนางพูดนินทาถึงหยวนชิงหลิงด้วยคำพูดเสียดสีโหดร้าย บริเวณกระหม่อมก็เกิดอาการกระตุกจนรู้สึกปวด แววตานิ่งขรึม ดุเสียงเบาหนึ่งเสียง “พอแล้ว”

องค์หญิงฮุ่ยผิงชะงักไปชั่วครู่ “ท่านป้าใหญ่”

องค์หญิงเจิ่นกั๋วตำหนิว่า “เจ้าไปที่จวนอ๋องฉู่ด้วยใจที่มีความคิดอะไรอยู่ ข้ารู้ดี เรื่องการเมืองไหนเลยจะถึงตาเจ้าที่เป็นผู้หญิงมาถามไถ่ได้ เจ้ายังไปหาพระชายารัชทายาท นี่มันเกี่ยวข้องอะไรกับพระชายารัชทายาท ถึงว่าพระชายารัชทายาทจึงปฏิบัติต่อเจ้าอย่างเย็นชา เปลี่ยนเป็นข้า คงจะไล่ตะเพิดเจ้าออกไปแต่แรกแล้ว”

องค์หญิงฮุ่ยผิงไหนเลยจะคิดว่าองค์หญิงใหญ่จะออกหน้าช่วยหยวนชิงหลิง รู้สึกร้อนใจจนโกรธขึ้นมาทันที “ท่านป้าใหญ่ หรือว่าท่านเองก็เชื่อว่าหมอที่ออกมาจากโรงเรียนของนางจะสามารถทำการรักษาช่วยเหลือคนได้จริง ถ้าหากรักษาจนตายเล่า ที่เสียหายก็คือเกียรติของราชวงศ์ ประชาชนจะโทษราชสำนักเอาได้”

องค์หญิงใหญ่เอ่ยอย่างโมโหว่า “เรื่องนั้นก็ไม่ต้องให้เจ้ามายุ่ง เจ้าอย่าคิดว่าข้าไม่รู้ว่าเจ้าได้สมรู้ร่วมคิดกับโรงหมอและร้านขายยากลุ่มหนึ่งเป็นการส่วนตัว จงใจเพิ่มราคาให้สูงขึ้น จำกัดจำนวนคนป่วย หวังจะบีบให้รัชทายาทร่วมมือด้วย เรื่องนี้เสด็จพ่อของเจ้าไม่รู้ ถ้าหากรู้ก็คงไม่ปล่อยเจ้าไว้แน่”