องค์หญิงเจิ่นกั๋วนั่งอยู่บนเก้าอี้ แล้วก็มีท่านหมอคนหนึ่งเดินเข้าไปนวดที่เส้นประสาทบนใบหน้า นวดอยู่ชั่วครู่ จึงพูดว่า “องค์หญิงใหญ่ เริ่มการฝังเข็มแล้ว ท่านโปรดเอนร่างมาพิงข้างหลัง อย่าเคลื่อนไหวชั่วคราว”

องค์หญิงใหญ่ค่อยๆเอนร่างไปพิงกับพนักเก้าอี้ด้านหลัง สองมือจับที่เท้าแขนเอาไว้ ดูออกว่า นางยังคงมีความตื่นเต้นอยู่บ้าง

หยวนชิงหลิงเดินเข้าไปกุมมือของนางเอาไว้ พูดว่า “องค์หญิงใหญ่อย่ากลัวเพคะ ทำตัวตามสบายเหมือนการฝังเข็มที่ผ่านมา”

“ข้ารู้แล้ว”องค์หญิงใหญ่พูด ค่อยๆหลับตาลง รอเวลาที่เข็มเงินจะทิ่มลงมาบนหนังศีรษะ

รออยู่ชั่วครู่ กลับยังไม่รู้สึกอะไร แต่มือคู่นั้นยังคงนวดอยู่ที่จุดฝังเข็มบนศีรษะ สายตาของนางก็มีแววขุ่นเคืองขึ้นมาเล็กน้อย “ทำไมจึงยังไม่เริ่ม ”

อย่างไรเสียก็เป็นมือใหม่ เกรงว่าต้องกำหนดจุดฝังเข็มให้แน่ใจก่อน แต่ความลังเลไม่ตัดแน่ใจเช่นนี้ คนภายนอกเห็นแล้ว จะไม่ยิ่งรู้สึกว่าฝีมือของพวกเขาไม่ดีหรือ

หยวนชิงหลิงยิ้มบางๆ “องค์หญิงใหญ่ ได้ทำการฝังเข็มแล้ว”

องค์หญิงใหญ่นิ่งอึ้ง “ฝังเข็มแล้วหรือ”

ข้ารับใช้หญิงชราที่อยู่ข้างๆพูดยิ้มๆว่า “เมื่อครู่ตอนที่ท่านคุยกับพระชายารัชทายาท ท่านหมอได้ทำการฝังเข็มแล้ว ท่านไม่รู้สึกหรือ”

ขณะนี้เององค์หญิงใหญ่รู้สึกว่าเส้นเลือดบนศีรษะหยุดนิ่งไปชั่วขณะ หนังศีรษะรู้สึกหนักอึ้งอยู่บ้าง ตอนที่ทำการฝังเข็ม ก็มีความรู้สึกเช่นนี้ นางยิ้มบางๆ มองหยวนชิงหลิงและพูดว่า “ไม่เลวเลยจริงๆ ปกติข้าไม่ชอบฝังเข็ม โดยเฉพาะตอนที่ปลายเข็มทิ่มลงมา ค่อนข้างเจ็บ ”

“พวกเขาใช้เข็มเล่มเล็ก ฉะนั้นจึงเกิดความรู้สึกเจ็บไม่ชัดเจนนัก ”หยวนชิงหลิงเหลือบมองไปข้างนอกแวบหนึ่ง มีหลายสิบคนชะเง้อหน้ามอง ในนั้นมีหลายคน ที่มีท่าทีลับๆล่อๆ คิดว่าคงเป็นคนที่โรงหมอแห่งอื่นส่งมา เป็นไปได้สูงว่าองค์หญิงฮุ่ยผิงเป็นคนส่งมา

หยวนชิงหลิงเก็บสายตากลับมาอย่างเงียบๆ

หลังจากการฝังเข็มวันแรกแล้ว องค์หญิงใหญ่บอกว่าอาการบรรเทาลงบ้างแล้ว เฝ้ารอการฝังเข็มวันที่สอง

ไม่ใช่เขาไม่เชื่อใจจิ้งถิง แต่จิ้งถึงไม่สามารถเป็นตัวแทนทั้งหมดของต้าโจวได้ ถึงแม้จะทำได้ เขากับจิ้งถิงก็มีวันที่ต้องตายจากไป พันธมิตรในวันนี้ ภายหน้าจะกลายเป็นศัตรูหรือไม่ ยากที่จะพูดได้

แม้จะเป็นเพื่อนกัน ก็ควรจะมีกำลังพอฟัดพอเหวี่ยงเท่ากัน

หยู่เหวินเห้าไม่เสียเวลา เข้าวังไปถามผู้อาวุโสทั้งสามทันที ถามถึงเรื่องอาวุธในคลังอาวุธของกรมทหารเหล่านั้น

ไท่ซ่างหวงมองแผ่นภาพที่เขานำมาด้วย หัวเราะขึ้นมาเบาๆครู่หนึ่ง “เหล่านี้ ล้วนเป็นการศึกษาค้นคว้าของสองสามีภรรยาอ๋องชินเฟิงอัน เคยใช้ในสนามรบแค่ครั้งเดียว ภายหลังฮ่องเต้ฮุยจงมีรับสั่ง ไม่ให้ใช้อาวุธเหล่านี้อีก ทำลายไปเป็นส่วนใหญ่ คิดไม่ถึงว่าในคลังอาวุธยังมีหลงเหลืออยู่บ้าง”

หยู่เหวินเห้าตกตะลึง “ทำไม”

ไท่ซ่างหวงพูดว่า “ฮ่องเต้ฮุยจงเป็นผู้มีเมตตาสูงส่ง รู้สึกว่าอาวุธเหล่านี้ทำลายล้างสูง เป็นอาชญากรรมที่บาปหนัก สวรรค์จะลงโทษเป่ยถังเราได้ ฉะนั้นจึงมีราชโองการ ให้ทำลายอาวุธเหล่านี้”

หยู่เหวินเห้าได้ยินคำพูดนี้ ในใจรู้สึกเสียใจอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ ถ้าหากเป่ยถังยังคงพัฒนาอาวุธเหล่านี้ต่อไปเรื่อยๆ ไหนเลยจะมีเหตุการณ์ที่ถูกเหยียดหยามก่อนหน้านี้

เป็นไปได้อย่างยิ่งว่า จะไปได้ไกลเกินกว่าการศึกษารถรบของแคว้นต้าโจว

เมื่อคิดได้ว่าเดิมทีเป่ยถังสามารถมีกองกำลังติดอาวุธที่แข็งแกร่งยิ่งใหญ่ได้ แต่ตอนนี้กลับต้องมาพึ่งพาแคว้นต้าโจว ในใจของหยู่เหวินเห้าก็มีความรู้สึกหงุดหงิดที่พูดไม่ออก

ไท่ซ่างหวงมองความคิดของเขาออก พูดว่า “ถ้าหากเจ้าจะทำการศึกษาอาวุธเหล่านี้ต่อ ก็ไปปรึกษากับเสด็จพ่อของเจ้า ไม่จำเป็นต้องมาถามข้า ข้าไม่เห็นด้วย และไม่คัดค้าน”

เพราะว่า ฮ่องเต้ฮุยจงเป็นเสด็จพ่อของไท่ซ่างหวง ราชโองการของเขา ไท่ซ่างหวงต้องยึดถือและปฏิบัติตาม อย่างไรเสียเขาก็ไม่สามารถตัดสินใจว่าจะทำการศึกษาค้นคว้าต่อไปหรือไม่

หยู่เหวินเห้าเข้าใจ พูดว่า “หลานจะคุยกับเสด็จพ่อ ถ้าหากเสด็จพ่อเห็นด้วย เกรงว่ายังคงต้องขอคำชี้แนะจากอ๋องชินเฟิงอัน”

“ไปเถอะ”ไท่ซ่างหวงโบกมือ

มองดูหยู่เหวินเห้าก้มร่างแล้วถอยออกไป แล้วมองไปยังภาพที่วางอยู่บนโต๊ะ เขาค่อยๆยื่นมือหยิบมันขึ้นมา นี่ก็เป็นเรื่องหนึ่งที่ตลอดระยะเวลาที่เขาครองบัลลังก์มาหลายปี และยังรู้สึกเสียใจตลอดมา