ครั้งนี้นางรู้สึกสิ้นหวังแล้วจริงๆ แถมกลิ่นอายแห่งความผิดหวังนี้ยังปกคลุมไปทั่ว ขับไม่ออก

นางขึ้นเตียงด้วยจิตใจพะวักพะวน พลิกตัวไปมา นางจะต้องสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่างที่นี่ ญาติและลูกๆ เมื่อคิดอย่างนี้แล้วน้ำตาก็ร่วงลงมา

ไม่สิ! นางจะยอมแพ้อย่างนี้ไม่ได้ จะเอาแต่หวังกับเจ้าอาวาสไม่ได้ นางต้องลองเข้าฝันดู เหมือนอย่างตอนที่เพิ่งมา ตอนนั้นนางเคยฝันถึงห้องทดลอง เคยฝันถึงบ้าน ภายหลังนางเคยคิดว่าทำไมถึงฝันถึงได้ อาจเป็นเพราะตอนนั้นนางจิตยึดติดกับบ้านมาก ทว่าหลังจากนั้น ด้วยเพราะเหน็ดเหนื่อยกับการจัดการกับปัญหาที่เจอ เพื่อความอยู่รอด แต่พออยู่รอดแล้วก็คิดว่าจะดีขึ้นได้อย่างไร ตอนหลังนางรักกับเจ้าห้า อยู่ด้วยกันจนตั้งครรภ์ นางคิดถึงบ้านมาตลอด แต่กลับไม่ยึดมั่นเหมือนอย่างที่มาอีก

นางพยายามทำให้ตัวเองนอนหลับแล้วฝัน

คืนแรก ไม่ฝัน นางไม่ยอมแพ้

คืนที่สอง ก็ยังไม่ฝันเหมือนเดิม และนางก็ยังไม่ยอมแพ้

คืนที่สาม พอนางหลับแล้ว นางก็เหมือนมีความรู้สึกนิดๆ รู้สึกว่าความมืดเบื้องหน้าเหมือนจะหมุนได้ รู้สึกคุ้นๆ

แต่…นางไม่ได้กลับไปที่ห้องทดลองหรือบ้าน นางแค่ได้ยินใครบางคนพูดอยู่ข้างหู เสียเบามาก นางพยายามฟังแต่ก็ฟังไม่ค่อยชัด ได้ยินแต่ขั้นแรกล้มเหลว ตอนนี้ปริมาณยาในร่างกายเหลือน้อยมาก จะยืดอายุเธอออกไปก็คงต้องสูบยาที่เหลือออก แล้วรักษาระบบทางเดินหายใจให้ปกติ รักษาชีวสัญญาณ แต่เธอจะอยู่ในภาวะนิทรา ตื่นมาอีกครั้งค่อยดูว่าการทดลองระยะที่สองจะสำเร็จหรือเปล่า

พอหยวนชิงหลิงตื่นแล้ว คำพูดท่อนนี้ก็วนเวียนอยู่ในหัว

นางคิดว่าอาจเป็นเจ้าอาวาสพูดอยู่กับร่างกายของนางในยุคปัจจุบัน ดังนั้นพอมีเสียงดังมา นางถึงรู้สึกได้

หยวนชิงหลิงรู้สึกปวดใจมาก ถ้านางเกิดเรื่องจริง เช่นนั้นก็เท่ากับเอาย่ามาทิ้งที่มิติต่างเวลานี้ด้วย พอคิดอย่างนี้แล้วนางก็รู้สึกอกตัญญูมาก

ระยะนี้เด็กๆ ก็ใจตุ้มๆ ต่อมๆ เอาแต่ตามติดหยวนชิงหลิงแจ โดยเฉพาะข้าวเหนียวน้อย หยวนชิงหลิงจะอาบน้ำเขายังเฝ้าอยู่ข้างนอก กลางคืนก็ไม่ยอมกลับไปนอน จะนอนกับหยวนชิงหลิงให้ได้

ข้าวเหนียวน้อยวิตกสุด ทังหยวนกับซาลาเปายังพอว่า แต่ก็เอาแต่จ้องนางเหมือนกัน ช่วงนี้ซาลาเปาเอาแต่ครุ่นคิดอยู่คนเดียว เขาพูดกับทังหยวนว่าต้องทำอย่างไรถึงช่วยเสด็จแม่ได้ ทังหยวนไม่รู้ ข้าวเหนียวน้อยก็ไม่รู้ สามคนพี่น้องจึงพากันหน้านิ่วคิ้วขมวด

พวกเขามีพลังวิเศษ แต่ไม่รู้ว่าใช้อย่างไร พวกเขาออกมาจากท้องหยวนชิงหลิง ร่างกายและสมองไม่ต้องควบคุมจากอีกมิติหนึ่งเหมือนอย่างหยวนชิงหลิง ดังนั้นพลังงานของพวกเขาเทียบกับหยวนชิงหลิงไม่ติดเลย แต่พวกเขากลับเก่งกว่าผู้เป็นมารดามาก

จากคำพูดของเจ้าอาวาสที่บอกนางในฝัน ที่จริงแค่ทำให้ร่างนี้ทำงานเป็นปกติก็ใช้พลังงานไปมากแล้ว ระหว่างนั้นยังต้องถ่ายเข้ากล่องยาอีก จึงบั่นทอนพลังงานของนาง

รอด้วยจิตใจหวาดหวั่น แต่ชีวิตยังต้องเดินต่อไป

เจ้าห้าส่งจดหมายมา บอกว่าสถานการณ์สงบแล้ว ให้หยวนชิงหลิงอย่าลืมไปรอเขาที่ประตูเมืองด้วย คนที่เขาอยากพบเป็นคนแรกก็คือนาง

หยวนชิงหลิงตอบจดหมาย แต่ก็ไม่ได้บอกเรื่องที่นางตั้งครรภ์ บอกเขาแค่ว่าจะพาเด็กๆ ไปรอเขาที่ประตูเมือง

ในที่สุดอ๋องซุนและพระชายาซุนก็มาถึงเมืองหลวง ทั้งสองที่เจอเรื่องมา ได้ท่านชายสี่เหลิ่งเป็นผู้อารักขา ขณะที่เข้าเมืองหลวงพระชายาซุนก็ร้องไห้ตลอดทาง เดิมคิดจะไปหาหยวนชิงหลิงร้องโฮสักยก แต่เนื้อตัวมอมแมมเกินไป เร่งเดินทางจนไม่ได้อาบน้ำมาหลายวัน ดังนั้นจึงค่อยไปหาวันพรุ่งนี้

ปกติอ๋องซุนไม่ค่อยเจ้าคิดเจ้าแค้นเท่าไร แต่การเผชิญเคราะห์แล้วกลับมาครั้งนี้แบบศีรษะยังตั้งอยู่บนบ่าดี ความแค้นที่ถูกวางแผนในตอนนั้นจึงต้องคิดบัญชีให้ได้ เขารู้ดีว่าสู้กับน้องสี่ไม่ได้ ดังนั้นกลับจวนพิจารณาแล้วจึงส่งเทียบเชิญเหมือนกับตอนก่อนออกแคว้นซู่ จัดงานเลี้ยงเชิญแขกเหรื่อ และเชิญน้องสี่มาด้วย เขาต้องการเปิดโปงความชั่วร้ายของอีกฝ่ายต่อหน้าทุกคน

งานเลี้ยงนี้ก็ต้องเชิญหยวนชิงหลิงด้วยอยู่แล้ว นี่เป็นความต้องการของพระชายาซุน เพราะวันพรุ่งนี้นอกจากจะประณามน้องสี่แล้ว ยังจะขอบคุณพระชายารัชทายาทด้วย ถ้าไม่ใช่เพราะนางวางแผนอย่างรัดกุม ตอนที่อยู่แคว้นซู่พวกเขาก็คงต้องหัวหลุดจากบ่าแล้ว