“แม้ว่าพ่อลูกสองคนจะนั่งลงพูดคุยด้วยความจริงใจ กินอาหารมื้อหนึ่ง ดื่มชา สนทนาความใจใน พยายามดึงให้ความสัมพันธ์ใกล้ชิดกันขึ้น ก็ดีกว่าอะไรทั้งสิ้นแล้วเพคะ”

ฮ่องเต้หมิงหยวนก็รู้สึกว่าเป็นเหตุผลเช่นนี้ ครั้นแล้วจึงออกพระราชโองการเรียกหยู่เหวินเห้าเข้าวัง ครั้งแรกจัดโต๊ะอาหาร กินอาหารมื้อหนึ่งร่วมกับลูกชาย

จนถึงวันนี้เขาก็ไม่ยอมกินอาหารพร้อมกับผู้ใดเพียงลำพัง ครั้งนี้เป็นกรณีพิเศษ

ตอนแรกเริ่มหยู่เหวินเห้ามีอารมณ์ความรู้สึกขัดแย้ง แต่พ่อลูกสองคนได้พูดคุยบางอย่าง ปมในใจก็ค่อยๆเปิดออก กลับใกล้ชิดกว่าเมื่อก่อนเล็กน้อยแล้ว

สุดท้ายกลับเป็นหยู่เหวินเห้าที่เอ่ยถาม “ได้ยินว่าท่านพี่สะใภ้สี่ได้รับบาดเจ็บ ไม่รู้ว่าสถานการณ์เป็นอย่างไรบ้างพ่ะย่ะค่ะ?”

“คนที่ส่งไปสืบข่าวบอกว่านางตกรถม้าได้รับบาดเจ็บ ท่านพี่สะใภ้สี่ของเจ้าช่วยพระชายารัชทายาท สามีภรรยาสองคนเกิดความขัดแย้งขึ้น ไม่รู้ว่าเจ้าสี่พูดอะไร ภายใต้ความเสียใจของนาง กระโดดลงจากรถม้า สถานการณ์ก็ยังดี ไม่ได้บาดเจ็บตรงจุดที่สำคัญ ครั้งนี้ออกพระราชโองการให้เขาออกไปจากเมืองหลวง ทีแรกไม่ได้คิดจะให้เขาพาพระชายาอานจากไป แต่เขายืนยันว่าจะพาไปด้วย”

“ไม่ได้เป็นเรื่องใหญ่ก็ดีพ่ะย่ะค่ะ” หยู่เหวินเห้ากล่าว

“เจ้าห้า วันนั้นเจ้าถามถึงความเป็นธรรมกับข้า อันที่จริงมีหลายครั้ง ความเป็นธรรมอยู่ในใจของตัวเอง ก็เปรียบกับท่านพี่สะใภ้สี่ของเจ้า ผู้หญิงในเรือนแต่กลับเข้าใจหลักการเช่นกัน เพื่อพระชายารัชทายาทก็ไม่เสียดายความเป็นสามีภรรยาขัดแย้งกับท่านพี่สี่ของเจ้า นี่ก็คือพลังของความเป็นธรรมในจิตใจของคน”

หยู่เหวินเห้ามองดูนัยน์ตาของเขา ในความเคร่งขรึมแอบซ่อนความตึงเครียดเล็กน้อย เขารู้ว่าตัวเองก็ทำให้เสด็จพ่อลำบากใจแล้ว คนสองคนที่มีความกดดันมากที่สุดในเป่ยถัง ทำไมถึงต้องทำให้ต่างฝ่ายต่างลำบากใจด้วยล่ะ?

ไตร่ตรองจุดนี้ทะลุปรุโปร่งแล้ว ในใจของหยู่เหวินเห้าก็ไม่มีอะไรขุ่นเคืองอีก กล่าวว่า: “เสด็จพ่อ หม่อมฉันเข้าใจแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

สีหน้าของฮ่องเต้หมิงหยวนปรากฏความปลื้มใจออกมา “เช่นนั้นก็ดี เช่นนั้นก็ดี ไป พวกเราทั้งสองไปเยี่ยมเสด็จปู่ของเจ้ากัน”

“ข้าเข้าใจ” หยู่เหวินเห้ากล่าวเบาๆ ตอนนี้เขากลับไม่ได้ร้อนใจต่อเรื่องนี้มากนัก

“ยังมี พระชายาอานทางนั้น ได้ยินว่าสถานการณ์ก็ไม่ค่อยดีนัก ตอนที่ตกลงมาศีรษะได้รับบาดเจ็บ บาดแผลกำเริบซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่ดีขึ้น โดยเฉพาะตลอดการเดินทาง ไม่มีหมอดีๆ ก็ค่อนข้างลำบาก” เหลิ่งจิ้งเหยียนกล่าวต่อ

หยู่เหวินเห้ามองดูเขา “เจ้าส่งคนไปสืบข่าวอยู่ตลอดหรือ?”

“เป็นฮ่องเต้ที่จัดคนออกไป ดังนั้นทุกวันจะมีจดหมายร่อนกลับมา”

“จวนในเมืองระหว่างทางก็มีหมอที่มีชื่อเสียง ทำไมไม่หยุดพักรักษา?”

“รักษาแล้วพ่ะย่ะค่ะ แต่ว่า ก็ไม่รู้ว่าเพราะเร่งเดินทางโดยตลอดหรือว่าอย่างอื่นเป็นเหตุ กล่าวโดยสรุปรายงานในจดหมายที่กลับมาบอกว่าถึงตอนนี้ก็ยังไม่ดีขึ้นพ่ะย่ะค่ะ”

หยู่เหวินเห้ากล่าว: “เจ้ารับผิดชอบจับตาดูให้มากหน่อย มีข่าวคราวอะไรกลับมาก็รีบบอกข้าทันที”

“ได้ ท่านวางใจ อยู่ในจวนเป็นเพื่อนพระชายารัชทายาทให้ดีๆพ่ะย่ะค่ะ” เหลิ่งจิ้งเหยียนลุกขึ้นแล้วจากไป

เข้าสู่ฤดูใบไม้ร่วงแล้ว สภาพอากาศค่อยๆเย็น ลมฤดูใบไม้ผลิพาสีสันของฤดูใบไม้ผลิมาเต็มสวน ในลานใบไม้สีเหลืองร่วงปลิวเหมือนดั่งทองบางๆเช่นนั้น งดงามจนหาที่เปรียบไม่ได้

ในใจของหยู่เหวินเห้าไม่เคยเดียวดายขนาดนี้มาก่อน เหมือนไท่ซ่างหวงที่นั่งอยู่บนบันไดหินมองดูประตูลานเช่นนั้น มองดูใบไม้ถูกลมพัดร่วงหล่นหมุนวนอยู่บนพื้น แทบอยากจะให้ช่วงเวลาเช่นนี้สิ้นสุดไปเร็วๆหน่อย

ตอนนี้ความหวังที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในทุกวันของเขา ก็คือซาลาเปากลับมาพูดคุยกับเขา เขาได้ฟังแล้วประหลาดใจที่สุดคือซาลาเปากลับมาบอกเขาว่า ได้เห็นยายหยวนในอีกโลกหนึ่งแล้ว ถูกน้ำแข็งปกคลุมไว้ ทำได้เพียงมองผ่านเข้าไปด้านในกล่องใสๆ ดูแล้วไม่เหมือนจริงมากนัก แต่หน้าตาสวยงามมาก เหมือนกับท่านแม่ที่อยู่ที่นี่เป็นอย่างมาก

เขาก็อยากไปดูมากๆเช่นกัน เขาไม่เคยรู้มาก่อนว่าด้านนอกของโลกใบนี้ยังมีอีกโลกหนึ่ง ก่อนหน้านี้มักจะรู้สึกว่าความรู้ของตัวเองกว้างขวาง ตอนนี้เพิ่งจะรู้ว่าแม้กระทั่งวิสัยทัศน์ก็ยังดีไม่เท่ากับลูกชายอายุสามขวบของตัวเอง