หยู่เหวิยเทียนหันกลับไปอย่างสุดจะทน หอบทองคำแล้วเดินออกไป

ได้รับการเหยียดหยามเช่นนี้ แม้จะกลายเป็นความเคยชินแล้ว แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนทุกครั้งในก่อนหน้านี้ ฮองเฮาต้องการตัดการไปมาหาสู่ของเขากับท่านพี่แปดจริงๆ

อีกทั้ง หากว่าคืนของเหล่านี้กลับไปแล้ว ท่านพี่แปดจะผิดหวังเพียงไร นึกถึงใบหน้าที่ผิดหวังเสียใจของท่านพี่แปด ในใจของเขาก็เป็นทุกข์อย่างฉับพลัน เป็นครั้งแรกที่เริ่มต้องการต่อต้านฮองเฮาขึ้นมาด้วยความวู่วาม

หลังจากเขากลับไปแล้ว เอาของใส่ห่อ แล้วออกจากวังไปจวนอ๋องฉู่ทันที

หยู่เหวินเห้าเห็นเขาแบกห่อของใหญ่ๆใบหนึ่งเข้ามา คิดว่าเป็นของรักของหวงอะไร คิดไม่ถึงเปิดออกมาดูเป็นของเล่นบางอย่าง หยู่เหวิยเทียนก็ไม่กล้าพูดความจริง จึงบอกว่าตัวเองเอาออกมาจากวังเอามาวางไว้ที่นี่ชั่วคราว รอจนเวลาที่สามารถย้ายเข้าจวนได้ค่อยมาเอากลับไป

หยู่เหวินเห้ายังทำเหมือนเขาเป็นเด็กน้อย ชอบของเล่นเห็นเหมือนเป็นของล้ำค่าก็ไม่แปลกใจแม้แต่น้อย ตอนเป็นเด็กใครไม่เห็นของเล่นสำคัญกว่าทองบ้าง?

หยู่เหวิยเทียนเอาอีกห่อหนึ่งออกมาวางบนโต๊ะ กล่าว อ้ำๆอึ้งๆ: “ท่านพี่ห้า ท่านช่วยข้า เก็บของเหล่านี้ไว้ ทองคำห้าร้อยชั่งนี้ก็ให้เป็นค่าความลำบากของท่าน”

หยู่เหวินเห้าเปิดออก ทองคำห้าร้อยชั่ง หนักอึ้งทับอยู่บนโต๊ะ เขาเลิกคิ้ว “ค่าความลำบากอะไร?”

“นี่เป็นของที่เสด็จพ่อประทานให้ข้า ไม่ใช่ของที่ข้าขโมยมา” หยู่เหวิยเทียนกล่าวอย่างระมัดระวัง

หยู่เหวินเห้าหยิบทองก้อนหนึ่งขึ้นมาดูครู่หนึ่ง “ใช่หรือ? เหล่านี้ล้วนเป็นทองคำในท้องพระคลัง ที่เสด็จพ่อประทานให้เจ้า หรือว่าไม่ได้เอาออกมาจากท้องพระคลังงั้นหรือ?”

หยู่เหวิยเทียนตะลึง “ใช่หรือพ่ะย่ะค่ะ?”

เขาขยับตัวใกล้เข้าไปดู เห็นด้านใต้ก้อนทองคำแท่งสลักเลขของท้องพระคลังจริงๆ

“ไร้สาระสิ้นดี!” หยู่เหวินเห้ากล่าวด้วยความโมโห “เส้นทางที่ทุกคนต้องเดินล้วนไม่เหมือนกัน พวกเจ้าเป็นพี่น้องแท้ๆ ใครก็ขัดขวางการพบหน้ากันของพวกเจ้าไม่ได้”

หยู่เหวิยเทียนไม่พูดจา เหตุผลก็คือเหตุผลนี้ แต่ทีบางสถานที่ไม่มีเหตุผลนี่นา

หยู่เหวินเห้ารู้สถานการณ์ตอนที่เขาอยู่ในพระราชวัง อีกทั้งฮองเฮาก็มีสิทธิ์ตัดสินใจไม่ให้เขาพบน้องแปดจริงๆ ดังนั้น จึงกล่าวปลอบโยน: “เอาล่ะ หลังจากนี้พี่ห้าจะไปรับน้องแปดออกมา รอให้ผ่านช่วงยุ่งๆนี้ไปก่อนแล้วค่อยว่ากัน”

“ขอบพระทัยท่านพี่ห้า!” หยู่เหวิยเทียนโล่งใจไปเปลาะหนึ่ง เผยรอยยิ้มออกมาอีกครั้ง

“หมันเอ๋อ” หยู่เหวินเห้าเรียกคำหนึ่ง ก็เห็นหมันเอ๋อเข้ามาจากด้านนอก “รัชทายาท พระองค์หาข้าน้อยหรือเพคะ?”

“จัดเรือนให้องค์เก้าหน่อย เขาจะอยู่ที่นี่เป็นการชั่วคราวสองสามวัน” หยู่เหวินเห้ากล่าว

หมันเอ๋อถอนสายบัว มองดูหยู่เหวิยเทียนแล้วกล่าว: “องค์ชายเก้า เชิญตามข้าน้อยมาเพคะ!”

หยู่เหวิยเทียนรีบตามนางไป โล่งใจเป็นอย่างมาก คิดว่าเรื่องนี้จะสามารถผ่านไปได้อย่างง่ายดาย อย่างไรเสียถึงเสด็จแม่จะไม่ชอบเพียงใด ก็คงไม่ออกจากวังมาไถ่ถามขอจากท่านพี่ห้าแน่

เขาติดตามอยู่ด้านหลังของหมันเอ๋อ ฉับพลันนั้นก็กล่าวขึ้น: “ข้าเคยพบเจ้ามาก่อน”

หมันเอ๋ออมยิ้มแล้วถอนสายบัว “องค์ชาย ข้าน้อยก็เคยพบท่าน ข้าน้อยเคยติดตามพระชายารัชทายาทเข้าวังเพคะ”

“ท่านพี่สะใภ้ห้าให้ความสำคัญกับเจ้ามากสินะ?” หยู่เหวิยเทียนวางเรื่องในใจลง คนก็มีความสุขขึ้นมาก

“พระชายารัชทายาทดีต่อข้าน้อยมากเพคะ” หมันเอ๋อกล่าว

หยู่เหวิยเทียนเหลือบมองนาง “แต่ข้ารู้สึกว่าไม่ได้พบเจ้าในวัง ไม่รู้ว่าเคยพบที่ไหน เจ้าล่ะ? ก็คิดไม่ออกแล้ว เจ้าล่ะ?” เจ้าจำได้ว่าเคยพบข้าที่ไหนหรือไม่?”

หมันเอ๋อรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย “ไม่มีนะเพคะ นอกจากเคยพบท่านในวัง ข้าน้อยก็คิดไม่ออกจริงๆว่าเคยพบท่านที่ไหน”