หมันเอ๋อลูบท้องของตนเอง ยื่นคอยาวมองดูแววหนึ่ง แล้วก็ได้กลิ่นหอมของกับข้าว อดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย พร้อมหัวเราะพูดขึ้นว่า “งั้น…. สิ้นเปลืองไม่ดี ไม่ควรที่จะสิ้นเปลืองอาหาร”

นางนั่งลง รอแม่นมฉินแบ่งให้กับ

แม่นมฉินวางกับข้าวทั้งหมดออกมา มองดูนางพร้อมพูดขึ้นว่า “รีบทาน”

หมันเอ๋อเคยทุกข์เพราะการอดอยากมาก่อน ตรงนั้นเมื่อเห็นของกินแล้วก็ไม่เกรงใจ พร้อมพูดขึ้นว่า “ทานด้วยกัน”

ท่าทีการทานของนางไม่เคยเรียบร้อยมาตลอด เมื่อก่อนตอนที่อยู่กับฉู่หมิงหยาง เพราะข้างกายนางไม่สามารถที่จะไม่มีคน เวลาทานข้าวจึงต้องทานอย่างเร่งรีบ เพื่อที่จะรีบไปคอยปรนนิบัติ

รับใช้ ความเคยชินนี้ มาถึงจวนอ๋องฉู่ก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้

แม่นมฉินไม่ทาน นั่งนิ่งมองดูนาง หมอกจางๆลอยขึ้นในตา พร้อมพูดขึ้นด้วยเสียงสะอึกสะอื้นอย่างไม่รู้ตัวว่า “เจ้าไม่เคยได้ทานอิ่มมาตลอดหรือ?”

“วันนี้ไม่ได้ทาน” หมันเอ๋อยื่นคอยาว กลืนเนื้อลงไป เห็นนางไม่ทานอะไร จึงนิ่งไปสักพักแล้วพูดขึ้นว่า “ข้าทำให้ทันตกใจหรือเปล่า?”

“ไม่ใช่ ข้าไม่หิว ทานมื้อไปเยอะแล้ว พวกเขาเก็บกับข้าวไว้ให้กับข้า คิดว่าไม่ควรที่จะสิ้นเปลือง จึงเอามาให้เจ้าทาน” แม่นมฉินก้มหน้าลง ปกปิดอารมณ์ในแววตา

“อ้อ งั้นข้าทานแล้วนะ” หมันเอ๋อตั้งใจทานขึ้นมาอีกครั้ง

แม่นมฉินรอนางใกล้จะทานเสร็จ จึงพูดขึ้นด้วยเสียงเบาว่า “เจ้าอยากมาทำงานที่จวนอ๋องชุนไหม?”

“ไม่ได้” หมันเอ๋อส่ายหัว หลังจากกลืนข้าวลงไปแล้วก็พูดขึ้นว่า “ข้าต้องปรนนิบัติรับใช้พระชายารัชทายาท ไม่นานพระชายารัชทายาทก็จะคลอดลูกแล้ว”

“เจ้ารับใช้อยู่ข้างกายพระชายารัชทายาทมาตลอดหรือ?”

แม่นมฉินยื่นมือคว้าจับข้อมือของนางไว้แน่น พร้อมพูดขึ้นด้วยเสียงจริงจังว่า “เจ้าต้องมาจวนอ๋องชุน”

หมันเอ๋อตกใจอย่างมาก พร้อมพูดขึ้นว่า “ท่าน…”

หยวนชิงหลิงอุ้มท้องโตเดินเข้ามาจากด้านนอก ยิ้มกริ่มพร้อมพูดขึ้นว่า “แม่นมฉิน จวนอ๋องชุนขาดคน ข้ารู้ ข้าได้สั่งคนมองหาแล้ว เจ้าจะแย่งคนของข้าไม่ได้”

แม่นมฉินปล่อยหมันเอ๋อ ก้มหน้าลงไม่พูดอะไร แต่ท่าทีค่อนข้างเยือกเย็น

หมันเอ๋อเห็นหยวนชิงหลิงเข้ามา ก็ค่อยโล่งอก มามาน่าแปลกคนนี้ ถึงแม้จะให้นางทานข้าวแต่พูดจาน่าแปลก ทำให้นางรู้สึกไม่สบายอย่างมาก

“หมันเอ๋อ อะซี่เอาขนมกุ้ยฮวามาให้เจ้า รีบไปเถอะ” หยวนชิงหลิงพูดกับหมันเอ๋ออย่างอ่อนโยน

“แต่ว่างาน…”

หยวนชิงหลิงยิ้มแย้ม พร้อมพูดขึ้นว่า “ไม่ต้องแล้ว คนจวนอ๋องชุนสามารถเก็บได้ เจ้าไปเถอะ”

หมันเอ๋อร้องอ้อหนึ่งที ขอบคุณแม่นมฉินอีกครั้ง แล้วก็เดินจากไป

แม่นมฉินรีบเงยหน้าขึ้นมามองดูนาง มืออยากที่จะยื่นไปคว้าจับหมันเอ๋ออย่างไม่รู้ตัว แต่สบกับสายตาที่เฉียบคมของหยวนชิงหลิง นางลังเลสักพัก ค่อยชักมือกลับ มองสบตาหยวนชิงหลิง ความไม่พอใจเผยให้เห็นผ่านสายตา

หยวนชิงหลิงหันไปปิดประตู เหมือนได้ยินถึงความขุ่นเคืองของนาง นางถามขึ้นอย่างเฉยเมยว่า “เจ้ากับหมันเอ๋อ เกี่ยวข้องเป็นอะไรกัน?”

ประโยคนี้หันหลังถามแม่นมฉิน เมื่อนางหันหน้ามา ก็พบกับสายตาอาฆาตของแม่นมฉิน ความอาฆาตนั่นเผยออกมาอย่างกะทันหัน นางเองไม่สามารถระงับไว้ได้ จึงเผยตรงหน้าให้หยวนชิงหลิงได้เห็นเช่นนี้

นางไม่ได้รวบเก็บอาการ จ้องมองหยวนชิงหลิง พร้อมขึ้นว่า “ข้าน้อยไม่รู้ว่าพระชายารัชทายาทพูดอะไร?”

“เจ้ารู้” หยวนชิงหลิงไม่เกรงกลัวสายตาที่อาฆาตของนาง กลับเดินไปข้างหน้าหนึ่งก้าว พร้อมพูดขึ้นว่า “ทุกอย่างที่เจ้าเห็นในวันนี้ ล้วนเป็นแผนการลองใจของข้า หมันเอ๋อไม่ได้มีชีวิตที่แยะ อะซี่ก็ตั้งใจดุนางต่อหน้าเจ้า เพื่อดูปฏิกิริยาของเจ้า”

แม่นมฉินค่อยๆหัวเราะขึ้นมา รอยยิ้มของนางค่อนข้างแปลก หนังยิ้มเนื้อไม่ยิ้ม แววตาเยือกเย็น พร้อมพูดขึ้นว่า “พระชายารัชทายาท ไม่รู้ว่าท่านต้องการลองใจอะไรหรือ?”