สวีอีถึงกับหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก “เจ้าไปไล่ถามบนท้องถนน พอมีคนมาบอกว่าตัวเองมาจากจวนอ๋องฉู่ เจ้าก็เชื่อแล้วอย่างนั้นรึ?”

“เขาบอกว่าเขาคือใต้เท้าทังจากจวนอ๋องฉู่” ใบหน้าของนักพรตหนุ่มแดงก่ำ “ ตอนที่อาตมาเข้าเมืองหลวงไป ได้สอบถามจนรู้ว่าข้างกายรัชทายาท มีขุนนางรับใช้คนหนึ่งชื่อว่าทังหยางจริงๆ”

สวีอีถามว่า “แล้วเจ้าได้ขอให้เขาแสดงป้ายยืนยันหรือไม่?”

“ถามแล้ว แต่เขาบอกว่าเขาเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่มาพอดี ไม่ได้พกป้ายมาด้วย”

“เขาอายุประมาณเท่าไหร่ ? หน้าตาเป็นอย่างไร?” สวีอีถามต่อ

นักพรตหนุ่มตอบว่า “อายุคงจะราวๆ ยี่สิบกว่าเห็นจะได้ หน้าตาดูสุภาพเรียบร้อย ท่าทางมีมารยาทอย่างยิ่ง   จำได้ว่าวันนั้นเขาสวมชุดสีแดงหิน….”

“ คนที่เจ้าพบ ไม่ใช่ใต้เท้าทังอย่างแน่นอน! ” สวีอีขัดจังหวะเขา แล้วพูดอย่างมั่นใจว่า แต่ไหนแต่ไรมา ใต้เท้าทังไม่เคยสวมเสื้อผ้าสีแดงหินมาก่อน เสื้อผ้าของเขามีเพียงสามสีเท่านั้น คือสีเขียว สีขาว และสีดำ

นักพรตหนุ่มได้ยินดังนั้น ก็ผงะไปทันที “ไม่ใช่ใต้เท้าทังรึ เจ้ามาถึงเมืองหลวงแล้วแท้ๆ ทำไมไม่ตรงไปที่จวนอ๋ฮงฉู่เลยล่ะ? มาถึงกลางทางถูกคนสกัดกั้นเจ้าก็เชื่อง่ายๆ เจ้านี่มันช่าง….”

เดิมที สวีอีตั้งใจจะพูดว่าเขาช่างโง่เง่าสมองเหมือนหมู แต่เมื่อเขาได้รับสายตาอันเย็นชาและคมกริบของหยู่เหวินเห้าที่ส่งมา เขาก็รีบหุบปากฉับทันที ที่แห่งนี้เป็นศาสนสถานอันศักดิ์สิทธิ์ ไม่ควรสร้างความขุ่นเคืองใจต่อกัน

หยู่เหวินเห้าขมวดคิ้วมุ่น ความคิดของเขาตอนนี้เริ่มไปในทางที่น่ากลัวนิดหน่อยแล้ว นั่นคือหงเย่ได้ใช้แหฟ้าตาข่ายดิน * (หมายถึง การวางกรอบดักศัตรูไว้กว้างมาก เหมือนมีตาข่ายที่ใหญ่มากจนคลุมได้ฟ้าทั้งดิน) เพื่อรวบรวมข้อมูลทั้งหมดของจวนอ๋องฉู่ กระทั่งได้วางกำลังคนไว้ในสถานที่ต่างๆ จนทั่วเมืองหลวงแล้ว  ก็จะถูกตัดหน้าไปสอบถามเพื่อล้วงข้อมูลก่อนทันที

“จริงสิ นักพรต ก่อนหน้านี้มีชายคนหนึ่งที่ชื่อว่าท่านชายหงเย่ เคยมาเยือนที่นี่ด้วยใช่หรือไม่?” หยู่เหวินเห้าถาม

นักพรตยู่ซวีพยักหน้า “เขายังไม่ได้ออกไป ตอนนี้เขายังอยู่ในภูเขา เดินหมากกับสนทนาธรรมกับปรมาจารย์อาทุกวัน”

“ยังอยู่อีกรึ? เช่นนั้นก็ดี จริงสิ ไม่ทราบว่าพอจะแนะนำปรมาจารย์อาของเจ้าให้ข้ารู้จักได้หรือไม่?” หยู่เหวินเห้าถาม

“ เกิดความเข้าใจผิดกันขึ้นเล็กน้อย ข้าไม่ทราบมาก่อนเลยว่าท่านนักพรตได้ส่งคนไปที่นั่นด้วย” หยู่เหวินเห้าพูด

นักพรตฟางหยวนมีท่าทีตกใจเล็กน้อย “ไม่รู้ว่าไป?” เขาเงยหน้าขึ้นแล้วหันไปมองยู่ซวี สายตาสื่อเป็นเชิงคำถาม ยู่ซวีพูดตอบอ้อมแอ้มว่า: “เรียนปรมาจารย์อา ระหว่างทางเกิดความผิดพลาด จึงส่งสารไปไม่ถึงผู้รับ”

“ทำงานไม่รอบคอบ!” นักพรตฟางหยวนพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ

หยู่เหวินเห้าพูดว่า “ไม่เป็นไรหรอก ยังดีที่วันนี้ข้าได้มาพบท่านแล้ว ไม่ทราบว่าท่านนักพรตกลับมานานแค่ไหนแล้วรึ?”

ยู่ซวีตอบว่า “ทูลรัชทายาท ในวันนั้นที่พวกท่านเพิ่งจะจากไป ปรมาจารย์อาก็กลับมาแล้ว”

หยู่เหวินเห้ามองมาที่เขาอย่างแปลกใจ “แล้วทำไมไม่ส่งคนตามไปบอกข้าล่ะ”

ยู่ซวีพูดอย่างกระอักกระอ่วนว่า : “ในตอนนั้น… ตัวอาตมารู้สึกตกใจ จนลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิท หลังจากนั้นหลายวันต่อมา ก็นึกถึงคำสั่งที่พระชายารัชทายาทกำชับไว้ขึ้นมาได้ จึงรีบส่งคนไปที่นั่นทันที”

หยู่เหวินเห้าถึงกับพูดไม่ออก ถ้าหากวันนั้นรีบตามเขาไปจนทัน มีหรือที่ทะเลสาบจิ้งจะเข้าไปอยู่ในสายตาของหงเย่ได้?

“ไม่ทราบว่า ท่านนักพรตพอจะสะดวกไปเมืองหลวงกับข้าสักครั้งได้หรือไม่? ภรรยาของข้ามีเรื่องที่อยากจะถามท่านด้วยตนเองต่อหน้าให้ได้” เดิมที หยู่เหวินเห้าคิดจะถามท่านนักพรตโดยยึดตามคำพูดของหยวนชิงหลิง แต่เขากลัวว่าคำตอบของท่านนักพรต จะเป็นอะไรที่เขาอาจไม่สามารถบอกต่อได้อย่างครบถ้วน ดังนั้นจึงตัดสินใจว่าจะพาคนกลับไปที่จวน แล้วให้เจ้าหยวนถามด้วยตัวเองไปเลยจะดีกว่า

“ได้แน่นอน!” นักพรตฟางหยวนตอบชัดถ้อยชัดคำ

เมื่อได้รับความเห็นชอบจากปรมาจารย์อา หยู่เหวินเห้าก็ค่อยๆ ยืดตัวยืนขึ้นช้าๆ “เช่นนั้น ข้าคงต้องขอไปเยี่ยมท่านชายหงเย่สักหน่อยแล้ว ไม่ได้พบเขาเสียนาน คิดถึงเพื่อนเก่าจริงๆ”

เมื่อได้ยินว่าเขาต้องการพบท่านชายหงเย่ นักพรตยู่ซวีก็พูดว่า “เวลานี้ท่านชายหงเย่คงอยู่ข้างทะเลสาบจิ้ง อาตมาจะให้คนไปเรียกเขามา!”

หยู่เหวินเห้ายืนขึ้น ยิ้มจางๆ แล้วพูดว่า : “ไม่ต้อง ข้าจะไปหาเขาที่ทะเลสาบจิ้งเอง”

พูดจบ เขาก็พาสวีอีเปิดประตูเรือนข้าง แล้วเดินออกไปทันที

อากาศในภูเขาเย็นยะเยือก ลมเหนือพัดกรรโชก โดยเฉพาะใจกลางภูเขาลูกนี้ยังเย็นกว่าที่ตีนเขาเสียอีก ดังนั้นวันนี้จึงมีผู้ศรัทธาไม่มากนัก แค่หรอมแหรมบางตา ตรงกลางลานว่างเปล่าไม่เหมือนแต่ก่อนที่มีผู้ศรัทธามากราบไหว้บูชากันคับคั่ง

หยู่เหวินเห้าพาสวีอีเดินไปตามเส้นทางแนวหินของทะเลสาบจิ้ง เมื่อมองจากที่ไกลๆ เขาก็เห็นเงาร่างสีแดงร่างหนึ่งนั่งอยู่บนหินข้างทะเลสาบจิ้ง ข้างกายเขายังมีผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่ด้วย