“ไม่ได้มาเพราะผืนแผ่นดินเป่ยถังหรอกหรือ”

“เหนื่อยมากเกินไปแล้ว ไม่คุ้มค่า”หงเย่เดินต่อไปข้างหน้าอย่างเงียบๆ ชะงักไปชั่วครู่ “แต่บางทีก็อาจเป็นไปได้ ใครจะไปรู้ หัวใจของคนมีการเปลี่ยนแปลงไม่สิ้นสุด ความต้องการก็เช่นกัน ตอนนี้ข้าไม่ต้องการสิ่งเหล่านี้ แต่ไม่ได้แสดงว่าภายหน้าจะไม่ต้องการ”

“ข้าหวังจริงๆว่าจะได้เป็นเพื่อนกันท่านชาย แต่ไม่ใช่ศัตรู ”หยวนชิงหลิงยืนอยู่ที่ด้านนอกกรอบประตู มองเขาที่ค่อยๆเดินลงบันไดหินไป

ฝีเท้าของหงเย่ชะงักไปชั่วขณะ แต่ว่า ก็ไม่ได้พูดอะไร และยังคงเดินหน้าต่อไป

หลังจากหงเย่จากไปแล้ว หยู่เหวินเห้าก็เดินออกมาจากห้องด้านข้าง จูงมือของหยวนชิงหลิงเอาไว้ สายตามีแววกังวลอย่างเห็นได้ชัด “ผู้ชายที่มีเบื้องหลังเช่นนี้ สามารถดึงดูดความสงสารจากผู้หญิงได้ง่ายดายนัก โดยเฉพาะหน้าตาก็ไม่เลว”

เดิมทีหยวนชิงหลิงมีอารมณ์เศร้าใจอยู่บ้าง แต่พอได้ยินคำพูดนี้ ก็หลุดเสียงหัวเราะออกมาหนึ่งเสียง สะบัดมือเขาออกไป “ไม่ สำหรับข้าแล้ว คนที่มีอารมณ์ขันเต็มเปี่ยมจึงจะดึงดูดใจได้ยิ่งนัก”

“อารมณ์ขัน ข้ามีอารมณ์ขันหรือไม่”หยู่เหวินเห้าถามนาง

“คนอย่างท่านตั้งแต่หัวจรดเท้าล้วนเต็มไปด้วยอารมณ์ขัน ”หยวนชิงหลิงนั่งลงดื่มชาแก้วนั้นที่ยังคงอุ่นอยู่เล็กน้อย พูดยิ้มๆ

หยู่เหวินเห้าถอนหายใจ “ตอนนี้ตัวข้าเต็มไปด้วยอารมณ์อันตรายนะ”

“ไม่จำเป็นเลย”หยวนชิงหลิงมองเขา สีหน้าหนักแน่น“ข้าไม่มีทางเปลี่ยนใจ”

“ว่าไม่ได้นะ บางทีภายหน้าข้าเกิดหุนหันพลันแล่นไม่คิดหน้าคิดหลัง เจ้าเอาข้าไปเปรียบกับคนอื่น รู้สึกว่าคนอื่นดีกว่าข้าเล่า”

หยู่เหวินเห้ามองนาง แม้จะเป็นการพูดเล่น แต่ในใจก็ยังคงรอดูปฏิกิริยาของนางอย่างสนอกสนใจ

“เขาไม่ได้ชอบข้าจริงๆ เพียงแต่เพราะว่าข้านั้นใกล้เคียงกับความอบอุ่นที่เหลืออยู่ในชีวิตของเขามาก ฉะนั้นเขาจึงเข้าใกล้ข้า เขากำลังรักษาบาดแผลในวัยเยาว์ของเขา ”หยวนชิงหลิงพูด

หยู่เหวินเห้ารับน้ำชาไป ก่นด่าด้วยเสียงต่ำว่า “ถูกต้อง นี่เป็นความคิดของข้าตอนนี้”

ผ่านไปสองวัน ทางด้านองค์ชายใหญ่หยู่เหวินจุนได้ส่งคนมา บอกว่าองค์ชายใหญ่ถูกคนทำร้ายจนมือหักข้างหนึ่ง ให้หยู่เหวินเห้าไปช่วยเขา

หยู่เหวินเห้าเกือบจะลืมเรื่องนี้ไปแล้ว แต่เรื่องการขนเกลือเถื่อน เดิมทีก็เป็นเรื่องผิดกฎหมาย ก่อนหน้านี้ได้ให้คนเก็บเรื่องนี้เอาไว้ เดิมคิดว่าเรื่องนี้จะผ่านไปแล้ว ไหนเลยจะรู้ว่ากล้ามาทวงเงินถึงบ้าน ขอไม่ได้ก็ลงไม้ลงมือ

หยู่เหวินเห้าให้อ๋องฉีพาคนของกรมการพระนครไปทันที ไปจับตัวคนลงมือทำร้ายมาดำเนินคดี

แต่แล้ว ช่วงเวลาค่ำอ๋องฉีกลับมารายงาน ใบหน้ากลับเต็มไปด้วยบาดแผล มีความดวงซวยที่พูดไม่ออก “จับอะไรกัน เขากุเรื่องขึ้นมาเองทั้งนั้น”

“เขากุเรื่องหรือ กุเรื่องทำไม บอกว่าถูกตีจนมือหักมิใช่หรือ”หยู่เหวินเห้าเอ่ยอย่างอึ้งๆ

อ๋องฉีเอ่ยอย่างดุดันว่า “เขาเป็นคนชนเอง ก่อนหน้านี้พี่ห้าออกหน้าจะจัดการเรื่องนี้ เขาก็คิดว่ามีคนคอยหนุนหลัง ถึงกับกล้าไปหาอีกฝ่ายถึงบ้านเพื่อขอเงินคืน ไม่ยอมรับความเสียหายที่เกิดขึ้น บอกว่าเงินเหล่านั้นเป็นการยืมให้อีกฝ่าย

อีกฝ่ายไม่ให้ เขาก็ต่อยตีกับเข้าขึ้นมา บาดเจ็บกันไปหลายคน เกรงว่าคนอื่นจะอาละวาดขึ้นมา ไม่ใช่ ชนตัวเองจนมือหักแล้วยังเป็นคนชั่วคิดจะฟ้องร้องคนอื่นก่อน ข้าไปจัดการ เขายังบอกว่าข้าไม่ช่วยเขา และต่อยตีข้าอีกยกหนึ่ง”

หยู่เหวินเห้าคิดไม่ถึงว่าแม้แต่กลอุบายเช่นนี้ก็คิดออกมาได้ อดไม่ได้ที่จะส่ายหน้า “เรื่องนี้เจ้าก็จัดการไปตามสมควรเถอะ ถ้าไม่อย่างนั้นก็ทูลเสด็จพ่อให้ทรงทราบ”

“บอกเสด็จพ่อไปก็ไร้ประโยชน์ เสด็จพ่อไม่ยอมพบหน้าเขาเด็ดขาด มากที่สุดก็แค่ส่งราชโองการฉบับหนึ่งไปตำหนิเขา แต่เขามันนิสัยเสียขนาดนี้แล้ว ไม่กลัวการตำหนิ”อ๋องฉีพูดด้วยเสียงหอบหายใจแรง

“ถ้าเช่นนั้น ไปบอกโสวฝู่สักหน่อย”หยู่เหวินเห้าพูด

อ๋องฉีโบกมือ “ช่างเถอะ ฉู่หมิงหยางก็ใช่ว่าจะแหย่ได้เสียที่ไหนกัน ไปบอกโสวฝู่ ประเดี๋ยวไม่รู้จะมาพัวพันอะไรกับข้าอีก”

“ใครพัวพันเจ้า ฉู่หมิงหยางหรือ”หยู่เหวินเห้ามองเขา

อ๋องฉีเอ่ยอย่างโมโหว่า “ก็นางน่ะสิ วันนี้ชี้หน้าประณามข้า บอกว่าเพื่อเจ้าอ้วนแล้วข้าถึงกับทอดทิ้งฉู่หมิงชุ่ย ฉู่หมิงชุ่ยจึงต้องตาย ข้างนอกมีคนมุงดูตั้งมากมาย ที่ได้ยินคำพูดนี้ ข้าล่ะโมโหจริงๆ ”