ตอนนี้อ๋องอานไม่กล้ามีเรื่องกับหมอคนนี้ ที่จริงเคยมีหมอในเมืองหลวงมา เดิมตอนที่รักษาอาการบาดเจ็บบนหัวของพระชายาอ๋องอาน ถูกเขาโกรธจนไล่ตะเพิดไปแล้ว ตอนนี้จึงจำเป็นต้องขอร้องขอหมอจวนเจียงเป่ยคนนี้ พร้อมรีบถามขึ้นว่า “หมอ อาการของนางเป็นอย่างไรบ้าง?”

“ส่งผลกระทบต่อเด็กในครรภ์ ต้องพักผ่อนให้ดี ภายในสิบวัน พยายามอย่าลงจากเตียงเดินไปมาบ่อยครั้ง ข้าเขียนใบสั่งยาบำรุงครรภ์ สั่งคนตามข้าไปเอายามา” หมอพูดเสร็จ เก็บใบสั่งยาเสร็จเรียบร้อยแล้วก็สั่งสาวใช้ให้นางตามเขาไป

หลังจากหมอไปแล้ว อ๋องอานเปิดม่านเดินเข้าไป สีหน้าพระชายาอ๋องอานขาวซีด ผมเผ้ายุ่งเหยิงสยายอยู่บนหมอน เห็นใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยบาดแผล ดวงตาแดงก่ำขึ้นมาพร้อมพูดขึ้นอย่างสะอึกสะอื้นว่า “หากเจ้าโกรธข้า ก็ต่อว่าข้าก็ได้ เจ้าออกไปต่อสู้ทำไม?”

อ๋องอานนั่งลงด้านข้างเตียง ฉีกยิ้มเห็นฟัน ตามไรฟันล้วนเปื้อนไปด้วยเลือด จากนั้นเขาก็ตบหน้าตัวเอง ดวงตาก็แดงก่ำขึ้นมา พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าสมควรตาย ไม่ควรที่จะโกรธและทะเลาะกับเจ้าในเวลาแบบนี้”

ไปหน้านั้นเดิมก็บวมอยู่แล้ว หลังจากถูกตนเองตบไปหนึ่งที จึงปรากฏรอยนิ้วมือหลายรอยให้เห็น มีสีสันยิ่งหนัก

“เจ้าบ้าไปแล้วหรือ?” พระชายาอ๋องอานรีบดึงมือของเขาไว้ น้ำตาร่วงไหล ทั้งน้อยใจทั้งสงสาร

อ๋องอานลูบใบหน้าของนาง แววตาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด พร้อมพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเจ็บปวดว่า “ขอโทษ ข้าไม่ได้อยากทะเลาะกับเจ้า เพียงแค่ไม่รู้ว่าทำไมช่วงนี้ถึงมักจะค่อนข้างหงุดหงิด ไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของตนเองได้ ต่อไปจะไม่ทำเช่นนี้อีก”

พระชายาอ๋องอานใช้ใบหน้าแนบชิดฝ่ามือของเขา หลับตาพริ้ม น้ำตายังคงร่วงไหล พยักหัว สะอึกสะอื้นอย่างพูดอะไรไม่ออก

อ๋องอานขยับกายอุ้มนาง เช็ดน้ำตาให้กับนาง หัวของอ๋องเว่ยปรากฏภายในม่าน พร้อมถามขึ้นว่า “ไม่เป็นไรใช่ไหม?”

พระชายาอ๋องอานรีบดิ้นรนผละออก เช็ดหน้าอย่างเขินอาย พร้อมพูดขึ้นว่า ไม่คิดหลบหลีกเลยสักนิด ตามหัวล้วนเต็มไปด้วยบาดแผลเหมือนกับอ๋องอาน

“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไรแล้ว” พระชายาอ๋องอานอยากลุกขึ้นนั่ง กลับถูกอ๋องอานห้ามไว้ พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้านอนไว้ หมอสั่งให้เจ้านอนพัก”

เหตุผลที่เหยียนเอ๋อใช้เขาไปเขารู้ดี ก่อนหน้านี้ไม่สามารถรักษาลูกไว้ได้ ในใจของนางมักจะคิดว่าเป็นเพราะเขาทำความผิดบาปไว้ ตอนนี้กว่าจะท้องขึ้นมาได้อีก นางหวังว่าจะสามารถไถ่โทษ ไม่ต้องให้ลูกต้องมารับกรรมที่เขาก่อ

เขาโกรธก็เพราะนางมีความคิดเช่นนี้ แต่ไม่ว่ายังไงก็ดี ขอให้นางสบายใจก็พอ

อ๋องเว่ยมองดูเขา พร้อมพูดขึ้นอย่างเรียบเฉยว่า “ไม่ต้อง น้องสะใภ้กำลังตั้งครรภ์อยู่ เจ้าคอยดูแลอยู่ข้างกายนางก็พอ”

พูดเสร็จ แล้วก็หันตัวก้าวเดินออกไป

แต่เรื่องที่อ๋องอานตัดสินใจแล้ว ก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ง่ายๆ วันที่ออกเดินทาง เขาพาคนขี่ม้ามารวมตัวกับเขาที่ค่ายทหาร

อ๋องเว่ยก่นด่าเขา ไล่ให้เขากับไป ยังไงเขาก็ไม่ยอมกลับไป อ๋องเว่ยไม่รู้จะทำยังไง จึงจำต้องพาเขาไปด้วย

และหลังจากที่หยู่เหวิยเทียนออกจากเมืองหลวง ทั่วทั้งจวนตามหาหมันเอ๋อไม่เจอ สุดท้ายเจอจดหมายของนางหนึ่งฉบับภายในห้อง เขียนข้อความบ่งบอกว่าจะตามไปยังเจียงเป่ย ขอให้ทุกคนไม่ต้องเป็นห่วง

หยวนชิงหลิงไม่เป็นห่วงได้อย่างไร? รีบร้อนสั่งคนออกไปตาม สวีอีไปตามด้วยตนเอง ไล่ตามมาจนทันขบวนใหญ่ แต่ก็ไม่เห็นหมันเอ๋อ แสดงว่าหมันเอ๋อแอบตามมาอย่างลับๆ แม่นมฉินได้รู้ว่าหมันเอ๋อตามมาด้วย ก็ร้อนใจอย่างมาก นางถอนหายใจอย่างหนักใจ ให้สวีอีกลับไปบอกหยวนชิงหลิง ขอให้นางช่วยหมันเอ๋อแก้มนต์สาวหมอผี ไม่เช่นนั้นหากนางเข้าไปถึงเจียงเป่ย ก็จะกลับมาไม่ได้อีกแล้ว

หยวนชิงหลิงร้อนใจจนเหมือนดั่งมดดิ้นอยู่ในกระทะร้อน นี่แสดงว่า ต้องไปหาไทเฮาหลงแล้ว

ปรึกษาหยู่เหวินเห้า หยู่เหวินเห้าก็รู้ว่าเรื่องราวน่าเป็นห่วงมาก หากหมันเอ๋อถูกหมอผีพากลับไป งั้นแผนการของเขาก็จะสูญเปล่าเหมือนกัน กลับยิ่งเห็นท่าไม่ดี

เวลานี้ คนของสำนักเหลิ่งหลังที่ส่งไปสอดแหนมหนานเจียง ก็กลับมาแล้ว ยังพายายแก่คนหนึ่งกลับมาด้วย

ยายแก่คนนี้เป็นคนในหมู่บ้าน แต่จากการสืบความ เดิมนางเคยรับใช้อยู่ในจวนอ๋องหนานเจียง แต่ดวงตาทั้งคู่ของยายแก่บอดสนิท ขาขวาหัก

ท่าทางของนางน่าจะอายุราวๆห้าหกสิบ ผมหงอกขาว ดวงตาทั้งคู่ไม่ได้บอดอย่างง่ายๆขนาดนั้น แต่เป็นการถูกควักลูกกะตาทั้งคู่ไป เหลือไว้เพียงหลุมสีดำสองข้าง เห็นแล้วก็ค่อนข้างน่าตกใจ

นางเป็นหนึ่งในคนที่ช่วยหมันเอ๋อออกมาจากจวนอ๋องหนานเจียงในตอนนั้น นางยืนยันหลังจากที่ช่วยออกมาแล้ว จวิ้นจู่ก็ถูกจับตัวไปยังเจียงเป่ย พวกนางรวบรวมคนไปช่วย หลังจากช่วยออกมาแล้ว ก็สั่งคนพาไปยังเมืองหลวงเพื่อไปเข้าเฝ้าฮ่องเต้หมิงหยวน หลังจากนั้นก็ไม่มีข่าวอะไรอีกแล้ว