“ท่านไปหาเขา หากว่าเขาตกลง ก็ได้เป็นธรรมดา” หยวนชิงหลิงยิ้มแล้วกล่าว

หยู่เหวินเห้าออกไป พูดคุยกับพวกเด็กๆ แต่เห็นได้ชัดว่าเขาที่เป็นพ่อผู้นี้อยู่ในสถานที่แห่งนี้ไม่ได้มีอำนาจโดยสิ้นเชิง ไม่มีคนกลัวเขาและไม่มีคนเห็นใจเขา บังคับผลักให้เขาไปนอนกับคุณตา คนอื่นเขาอยากเล่นเกมกับคุณลุง

เขาไปหาพี่ชายของหยวนชิงหลิง พี่ชายของหยวนชิงหลิงกำลังโทรศัพท์หาฟางหวูอยู่ที่ระเบียง บอกว่าพรุ่งนี้จะพาหยวนชิงหลิงไปหานาง

หลังจากวางโทรศัพท์แล้ว เห็นหยู่เหวินเห้าอยากจะพูดอะไรแต่ก็หยุดไว้ เขาก็รู้แล้วสาเหตุแล้ว ยิ้มพร้อมกล่าวว่า: “อันที่จริงเรื่องนี้เป็นคุณพ่อที่เสนอออกมา เขาไม่อยากให้นายนอนกับน้องสาว”

หยู่เหวินเห้าตะลึงเล็กน้อย “ทำไม?” แย่แล้ว หรือจะบอกว่าพ่อตาไม่ชอบเขางั้นหรือ? มิน่าล่ะวันนี้เห็นว่าเขามักจะจับตาดูตัวเองอยู่เสมอ

“อย่าคิดเรื่อยเปื่อย เขาชอบนายแน่นอน” พี่ชายของหยวนชิงหลิงยืนอยู่กับเขาที่ระเบียง มองดูแสงไฟนับหมื่นของบ้านเรือน ถอนหายใจเบาๆ “ตอนที่น้องสาวจากไปยังเป็นคนโสด พาผู้ชายกลับมาบ้านอย่างกะทันหัน ต้องการจะนอนด้วยกัน คุณพ่อรู้สึกตะขิดตะขวงใจ

ภรรยาของนาย เคยเป็นลูกรักที่เขารักและทะนุถนอมมายี่สิบกว่าปี นายต้องเห็นใจในความรู้สึกเช่นนี้ของเขา เขาจะต้องอยากเข้าใจนายสักหน่อยเป็นแน่ หากว่านายทำให้เขาวางใจได้แล้ว แบบนั้นเขาก็เขาถึงจะมอบลูกสาวสุดที่รักของตัวเองให้นายได้อย่างสมบูรณ์แบบ”

หยู่เหวินเห้านิ่งเงียบแล้ว มือทั้งของข้างวางอยู่บนราว อันที่จริงในบ้านหลังนี้ก็มีกลิ่นอายของยายหยวนอยู่ทุกหนทุกแห่ง รูปถ่ายเมื่อก่อนของยายหยวน นางเคยใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ ที่นี่คือบ้านของนาง คนเหล่านี้ล้วนเป็นคนในครอบครัวที่ใกล้ชิดที่สุดของนาง ตอนนั้นที่นางจากไป คนจากไปแล้ว แต่นางจะหลุดออกไปจากจิตใจของคนในครอบครัวได้อย่างไรกัน?

เขาเข้าใจพ่อตา และเห็นใจ

บางที เขาก็จำเป็นต้องพูดความในใจกับพ่อตาด้วย บอกเขาว่า เขาปฏิบัติต่อยายหยวนอย่างไร ทำให้เขาวางใจถึงที่สุด

“รีบเข้านอน  พ่อตาปูเตียงเสร็จแล้ว เห็นเขาเข้ามา เห็นได้ชัดว่าทำตัวไม่ถูกเล็กน้อย “ฉันปูพื้นแล้ว คืนนี้เธอนอนเตียง ฉันนอนพื้น”

หยู่เหวินเห้าส่ายหน้า “พ่อ พ่อนอนเตียง ข้านอนพื้น”

วันรุ่งขึ้น หยวนชิงหลิงนัดฟางหวูไปที่สถาบันวิจัย แน่นอนว่าหยู่เหวินเห้าไม่สามารถไปได้ พวกเขาจึงจัดการไปเที่ยวเล่นกัน พี่ชายของหยวนชิงหลิงได้เลือกโปรแกรมบนอินเทอร์เน็ตไว้ล่วงหน้าแล้ว ได้ยินว่าน้องเขยเป็นแม่ทัพ ดังนั้นจึงตัดสินใจพาเขาไปบันจีจัมป์ และไปกระโดดร่ม กิจกรรมที่ตื่นเต้นเหล่านี้ เด็กๆไม่สามารถเล่นได้ ดังนั้น ผู้เฒ่าสองท่านที่บ้านจึงพาพวกเด็กๆไปสวนสนุก

มีฟางหวูพาไป หยวนชิงหลิงสามารถเข้าสถาบันวิจัยได้ ร่างกายเดิมของเธอก็อยู่ที่สถาบันวิจัย ไม่ได้ละลายน้ำแข็ง แต่ได้เชื่อมต่อกล้องวงจรปิดและอุปกรณ์ตรวจสอบเพื่อติดตามสถิติข้อมูลของเธออยู่ทุกขณะ

เห็นร่างกายของตัวเองจากในกล้องวงจรปิด ความรู้สึกในจิตใจของหยวนชิงหลิงรู้สึกสับสนจริงๆ

แต่ฟางหวูกลับเผยความดีใจเป็นที่สุดออกมา พูดตลอดว่าเธอมาแล้ว นั่นก็มีความหวังจะสำเร็จแล้ว

หยวนชิงหลิงนึกถึงคำของไทเฮาขึ้นมา อดไม่ได้ที่จะมองนางสองสามแวบ อดกลั้นที่จะเอ่ยถามไม่ได้จริงๆ: “คุณรู้จักท่านชายหงเย่หรอ?”

ฟางหวูตะลึงเล็กน้อย “ทำไมหรือ?”

“อยากรู้ที่มาของคุณกับท่านชายหงเย่” หยวนชิงหลิงกล่าว

ฟางหวูนิ่งเงียบเล็กน้อย “คุณรู้?”

“ดังนั้นที่คุณกลับมาค้นคว้าวิจัยยา ความจริงแล้วก็เพื่อเขา?” ในใจของหยวนชิงหลิงโกรธเคืองเล็กน้อย ตอนนั้นพูดอย่างมีเหตุผลตรงไปตรงมาซะเหลือเกิน? คิดไม่ถึงว่าจะปิดบังเรื่องส่วนตัวไว้มากมายเพียงนี้

“คุณอย่าเข้าใจผิด ไม่ได้เป็นแบบนี้ทั้งหมด” ฟางหวูอธิบาย “ฉันมีเหตุผลส่วนหนึ่งที่เป็นเพราะเขาจริงๆ แต่ก็เพราะฉันที่ต้องการอยากจะวิจัยเอง ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนั้นสถานการณ์ของคุณก็รอช้าไม่ได้สักวินาที”

หยวนชิงหลิงเอ่ยถาม: “เขาต้องการยาไปทำอะไร?”

“ฉันไม่รู้”

หยวนชิงหลิงโมโหอย่างฉับพลัน “ไม่รู้? คุณไม่รู้ว่าเขาต้องการใช้ประโยชน์อะไรจากยาแต่คุณกลับตกลงจะให้ยากับเขา? ตัวคุณเองก็เป็นนักวิจัย หรือคุณไม่รู้ว่านี้จะก่อให้เกิดผลลัพธ์ที่ร้ายแรงมากๆอย่างนั้นหรือ?”

“ฉันเชื่อใจเขาได้ เจตนาเดิมของเขาไม่ได้เลวร้าย” ฟางหวูมองดูเธออย่างจนปัญญา “ช่างเถอะ ไม่ต้องถกกันเรื่องเหล่านี้ ยายังไม่ได้ผลิตออกมา คุณดูสิว่า ฉันทำผิดตรงไหนกันแน่? ทำไมทั้งสองสามครั้งถึงได้ล้มเหลวทั้งหมด?”

“คอมพิวเตอร์ของคุณสามารถเข้าไปดูคลังสถิติข้อมูลได้ไหม?” ตอนนี้หยวนชิงหลิงไม่สามารถเปิดใจทุกอย่างต่อฟางหวูได้แล้ว