“ไม่เป็นไร ตอนนี้เขาเอาชนะได้แล้ว” พี่ชายของหยวนชิงหลิงตบหลังมือของครูฝึกที่กระโดดพร้อมกัน “วางใจได้ เขามีฐานะเป็นทหาร ความลำบากเหล่านี้สามารถพิชิตได้”

ครูฝึกที่กระโดดพร้อมกันจึงหัวเราะแล้ว “ฐานะเป็นทหาร? งั้นก็เอาชนะได้ ไม่มีอะไร เคารพชายชาติทหาร”

เขาพูดพลาง แล้วตบหยู่เหวินเห้าเล็กน้อย ให้กำลังใจเขา

หยู่เหวินเห้าเป็นคนรักศักดิ์ศรี แม้ว่าตอนนี้ในใจจะตื่นเต้นกังวล ก็ทำได้เพียงยิ้มให้เขา

เขามองดูด้านนอก เครื่องบินขึ้นมาสูงมากแล้ว มองไปด้านล่าง สิ่งของทั้งหมดเช่นบ้านเรือนและถนนหนทางล้วนเปลี่ยนเป็นเล็กมากๆ ความรู้สึกนี้เหมือนดั่งยืนอยู่บนยอดเขาแล้วมองลงไปทางด้านล่าง แต่ที่แตกต่างกันก็คือดูจากบนยอดเขาเท้าเหยียบย่ำพื้นดินจริงๆ ตอนนี้คือลอยอยู่กลางอากาศ

ในใจของเขาหวาดกลัวเป็นอย่างมาก ที่นี่เป็นโลกอะไรกันแน่? เหล่านี้ดูเหมือนเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ ล้วนกลายเป็นเป็นไปได้

ดีไม่ดีอนาคตคนยังจะสามารถบินขึ้นมาได้ทั้งหมดอีกน่ะ

จากความสูงที่สูงขึ้นเรื่อยๆ ความรู้สึกตื่นเต้นกังวลของเขากลับเริ่มค่อยๆผ่อนคลายลงแล้ว บนใบหน้าก็มีความตื่นเต้นเล็กน้อย เรื่องนี้เป็นประสบการณ์ที่หาได้ยากในชีวิตนี้ ไม่รู้ว่ากระโดดลงไปจะมีความรู้สึกอย่างไร? อย่างไรก็ไม่สามารถทำให้คนดูถูกชายชาติทหารได้

เสียงดังกึกก้องเป็นอย่างมาก เขากล่าวต่อหยวนชิงหลิงด้วยเสียงอันดัง: “ข้าดีใจจริงๆที่ได้ตามเจ้ามาที่นี่ ชั่งมหัศจรรย์นัก”

หยวนชิงหลิงและพี่ชายของหยวนชิงหลิงสบตากันแวบหนึ่ง ล้วนหัวเราะขึ้นมาแล้ว

เฮลิคอปเตอร์ถึงระดับความสูงของการกระโดดร่ม ประตูห้องโดยสารถูกผลักออก ลมพัดโกรกเข้าไป หยู่เหวินเห้าตกตะลึง ชะโงกศีรษะออกไปดูแวบหนึ่ง แม้ว่าจะตกใจจนแข่งขาอ่อน แต่ก็ยังแสดงความตื่นเต้นออกมา

ถ้าคนกระโดดลงไปจากความสูงระดับนี้ นั่นเป็นการกระทำที่ไม่มีคนเคยทำมาก่อนจะยิ่งใหญ่ขนาดไหนกันนะ? กลับไปก็มีให้อวดแล้ว

หยวนชิงหลิงได้เห็นในใจก็เป็นกังวลขึ้นมาแล้ว คนคนนี้ทำแบบนี้ได้ยังไงนะ? เขาไม่ทันได้ระวังก็ผลักลงไปแล้ว นี่ต้องทำให้เขาตกใจตาย

“พวกคุณผลักเขาแบบนี้ไม่ได้ ต้องให้เขาทำใจเตรียมตัวสักหน่อย!” หยวนชิงหลิงตะคอกใส่ครูฝึกที่กระโดดลงไปด้วยของตัวเธอเอง

“คุณครับ ทำใจต่อแวดล้อมภายนอกมากเกินไป กลับกันจะทำให้ลังเลตัดสินใจไม่ได้ วางใจเถอะครับ เขาจะจัดการได้เป็นอย่างดี เขาเป็นคนที่มีความสามารถในการผจญภัยโดยกำเนิด คุณเตรียมพร้อมหรือยังครับ? ต้องการจะกระโดดไหม?” คนผู้นั้นยิ้มแล้วเอ่ย

หยวนชิงหลิงมองดูด้านนอก ลมเสียงดังพัดผ่าน น่ากลัวเป็นที่สุดจริงๆ แต่นึกถึงเมื่อครู่ที่เจ้าห้าไม่ได้ถูกแจ้งให้รู้ก็โดนผลักลงไปวินาทีนั้นตกใจจนทำอะไรไม่ถูก นางก็สงสาร จึงได้ตั้งใจอย่างแน่วแน่ว่า ต้องการจะบินล่องลอยไปกับเขา จึงกล่าว: “ฉันกระโดด!”

ครูฝึกอุ้มเธอนั่งบนตักของตัวเอง รัดเข็มขัดนิรภัยอย่างดี กล่าวว่า: “ดี พวกเราออกไปนั่งสัมผัสแรงลมครู่หนึ่งก่อน วางใจ ผมจะไม่ผลักคุณ ผมจะถามคุณก่อนเตรียมพร้อมดีแล้วถึงจะกระโดดลงไป”

หยวนชิงหลิงยื่นเท้าออกไปด้วยความสั่นเทา เพิ่งสัมผัสถึงแรงลมที่แข็งแกร่งก็อยากถอยกลับทันที ใครจะรู้ พริบตานั้นครูฝึกที่กระโดดลงไปพร้อมกันกลับผลักทันที ทั้งสองดิ่งลงไปเป็นเส้นตรง ความรู้สึกโดยตรงของหยวนชิงหลิงในพริบตานั้น หัวใจล้วนลอยออกไปทางลำคอและดวงตาแล้ว ตกใจจนกรีดร้องเสียงแหลมดัง

สรรพสิ่งด้านล่าง อยู่ในดวงตาทั้งหมด แต่เธอกล้ามองมากขึ้นสักแวบหนึ่งที่ไหนกัน? เธอปิดตาลงทันที รู้สึกว่าลมก็จะพัดให้ตัวเองเปลี่ยนรูปร่างแล้ว ฟันเสียงดังกึกกึกกึก เพียงแค่แทบอยากจะจัดการครูฝึกนั่นสักรอบ

คนยังคงร่วงลงไปอย่างรวดเร็ว เสียงของครูฝึกดังขึ้นข้างหู “ลืมตาขึ้น สัมผัสให้ดีๆสักครู่”

หยวนชิงหลิงโมโหเป็นอย่างมาก แต่คิดว่าล้วนกระโดดลงมาแล้ว ทำไมจะไม่สัมผัสดู? จึงลืมตาขึ้น แม้ว่าจะยังรู้สึกหวาดผวา แต่ก็รู้สึกว่าตื่นเต้นจริงๆ

รูขุมขนทั้งร่างกาย เซลล์ อยู่ท่ามกลางความตึงเครียดระดับสุด จากนั้นก็ได้ยินเสียงที่ตื่นตระหนกของครูฝึกดังมาข้างหู “กระเป๋าร่มเปิดไม่ออก”

หยวนชิงหลิงคิดว่าเขากำลังขู่เธอ เพิ่มความตื่นเต้น จึงไม่ได้สนใจ

แต่เสียงของเขาที่ดังมาข้างหูอีกครั้งคล้ายๆกับเสียงร้องไห้ “โอ้พระเจ้า เปิดไม่ออกจริงๆ เจอผีแล้ว”

จิตใจของหยวนชิงหลิงหนักหน่วง ตกลงไปด้วยความเร็วเป็นอย่างมาก เห็นร่มชูชีพของเจ้าห้าพวกเขาที่อยู่ด้านหน้าล้วนกางออกแล้ว พริบตานั้นที่ร่มชูชีพออกมา ความเร็วในการร่วงหล่นก็ช้าลงรู้สึกเหมือนหิ้วขึ้นไปด้านบนครู่หนึ่ง เห็นได้ชัดว่าเจ้าห้าตื่นเต้นมาก ร้องตะโกนเสียงดัง แต่ ขณะที่เห็นหยวนชิงหลิงร่วงหล่นลงมาด้วยความรวดเร็วแต่ไม่ได้ดึงร่มชูชีพ จิตใจของเขาก็หวาดกลัวขึ้นมา

เพราะว่าครูที่กระโดดลงเป็นเพื่อนของเขาก็ตะโกนด้วยความตื่นตระหนกเสียงหนึ่ง “พวกเขาเกิดอะไรขึ้น? ทำไมยังไม่กางร่ม?”