นางหันมา ใบหน้าที่ควรรู้สึกแปลกหน้า แต่กลับมีความคุ้นเคยนั้นปรากฏในสายตาของซูหนานอี นางจึงอึ้งไปเลย

ซูหว่านเอ้อร์

คุณหนูสองของตระกูลซู

แต่ว่า ตระกูลซูของนางไม่เคยมีคุณหนูสองเลย นางเป็นลูกสาวคนเดียว

ทันใดนั้น หัวใจของซูหนานอีก็หยุดเต้นจังหวะหนึ่ง

นางตายไปแล้วจริงๆ

แต่นี่มันเกิดอะไรขึ้น??

นางเป็นคนแทงมีดเอง จะมีชีวิตรอดมาได้ยังไง!

แต่ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นต่อหน้านี้ มันผิดปกติไปแล้ว นางเหมือนยังมีชีวิตอยู่จริงๆ!

แล้วความทรงจำในสมองนี่มันคืออะไรอีกเล่า?

"พี่สาว คือเจ้าหรอ?"

เสียงสอบถามเต็มไปด้วยความกระวนกระวายใจ

ซูหนานอียิ้มขึ้นมา"ใช่ ข้าคิดไม่ถึงว่าจะได้พบน้องสาวที่นี่"

ซูหว่านเอ้อร์ตกใจ รู้สึกร้อนตัว จากนั้นก็เดินไปทางนาง ร่างสีขาวก็ชัดเจนขึ้นเรื่อยๆในสายตาของนาง

เมื่อเห็นใบหน้าที่คุ้นเคยนั้นปรากฏต่อหน้า ซูหว่านเอ้อร์ก็กำหมัดไว้อย่างแน่น ดวงตาได้ปรากฏความอิจฉาและโหดรเายขึ้นมา"ทำไมพี่สาวถึงอยู่ที่นี่?"

ซูหนานอียังหน้าซีกอยู่ พอดีนำมาหลอกนางได้ นางจับต้นไม้เอาไว้ แล้วพูดอย่างหวาดกลัว"น้องสาว พี่เหมือนถูกคนกลั่นแกล้ง ไม่มีแรงเลย น้องสาวรีบมาประคองพี่สิ"

ดวงตาของซูหว่านเอ้อร์สว่างขึ้นมา"ไม่มีแรง?ใครใจกล้าขนาดนั้นเล่า?"

นางก้มหน้า"ข้าก็ไม่รู้เช่นกัน น้องสาวรีบประคองพี่ไปพักผ่อนก่อน พี่ไม่ไหวแล้ว"

ซูหว่านเอ้อร์รีบพยักหน้า"น้องรู้ว่าข้างๆนี้มีห้องว่าง สามารถพักผ่อนชั่วคราวได้ น้องจะพาพี่ไปประเดี๋ยวนี้เจ้าค่ะ"

พอพูดเสร็จ ซูหว่านเอ้อร์ก็รีบเดินไปข้างต้นไม้

พอถึงระยะหลัง นางเกือบจะใช้วิ่งมา แป๊บเดียวเองก็มาถึงต่อหน้าซูหนานอี

ซูหนานอียิ้มขึ้นมา"น้องสาวใจดีจริงๆเลย"

"พี่ไม่ต้องเกรงใจนะ เราเป็นครอบครัวเดียวกัน"

"ใช่หรอ?"

"พี่เป็นไร?เรารีบไปกันเถอะ พี่จับข้าไว้นะ"

"ได้ ไปกันเถอะ"

"จิ่นเอ้อร์"

พอซูหว่านเอ้อร์ได้ยินจิ่นเอ้อร์สองคำนี้ก็ตกใจ และคิดจะถอยหลังไปด้วยจิตสำนึก

"พี่สาว……"

ปัง!

มีคนกระโดดลงมาจากต้นไม้ และทุบใส่หลังของซูหว่านเอ้อร์อย่างแรง

ซูหว่านเอ้อร์มองไปที่ซูหนานอีอย่างโมโห จากนั้นร่างกายก็ล้มลงไปอย่างหมดแรง

ปัง!

เสียงตกพื้นดังขึ้น ซูหนานอียิ้มขึ้นมาเล็กน้อย สูงศักดิ์และอ่อนโยน เหมือนกับว่าทุกอย่างนี้ล้วนไม่มีความเกี่ยวข้องกับนางเลย

"ภรรยา นางจะตายหรือเปล่า?"

จิ่นเอ้อร์กระโดดไปถึงข้างซูหนานอี แล้วใช้ชแขนกอดเอวของซูหนานอีเอาไว้เพื่อเป็นการปกป้อง

ซูหนานอีมองดูมือใหญ่ที่อยู่บนเอวของตัวเองด้วยความจนปัญญา จากนั้นกระพริบตา ชีเกลียดไปกล่าวว่าเขาแล้ว"จิ่นเอ้อร์ ลากนางไปยังห้องที่พวกเราจากไปในเมื่อกี้นี้"

"ทำไม?ภรรยา เจ้าเหนื่อยมากแล้ว สีหน้าก็แย่ด้วย เราไปกันเถอะ ไปกินเนื้อบำรุงร่างกายกัน"

จู่ๆซูหนานอีก็รู้สึกอยากจะหัวเราะ"ไม่ต้อง"

ทันใดนั้น ดวงตาของนางก็สว่างขึ้นมาทันที"จิ่นเอ้อร์ นางรังแกข้า ตบตีข้าทุกวัน วันนี้ยังจะมาตีข้าอีก!"

พอเขาได้ยินแบบนี้ก็โมโหขึ้นมา"นางกล้านะ!จิ่นเอ้อร์จะต่อยจนนางตายเลย!ใครล้วนห้ามรังแกภรรยาของข้า!"

"งั้นเราทิ้งนางไปยังห้องเมื่อกี้นี้แล้วล็อคประตูห้องดีไหม?อย่างนี้นางก็ไม่สามารถรังแกข้าได้แล้ว"

"ดี!"

พอพูดเสร็จ ซูหนานอีก็รู้สึกว่าเอวก็ตัวเองแน่นขึ้นมา ที่แท้คือตัวเองถูกไอ้โง่นั้นแบกขึ้นหลัง มือหนึ่งจับก้มของนางเอาไว้

ซูหนานอีหน้าแดงขึ้นมาทันที

"จิ่นเอ้อร์……เจ้า……"

แล้วเขาก็ใช้อีกมือหนึ่งจับเสื้อของซูหว่านเอ้อร์ที่ถูกทุบจนสลบไป ราวกับเป็นการจับม้าตัวหนึ่ง

เมื่อเห็นสถานการณ์ของซูหว่านเอ้อร์ การประท้วงของซูหนานอีก็หายไปหมด ใช้มือกอดคอของผู้ชายอย่างเชื่อฟัง