“มี พรุ่งนี้ตอนบ่ายมีกลุ่มพวกพ่อค้าจะเดินทางไปเจียงหนาน หลังจากไปส่งของนี่นั่นแล้วจะเปลี่ยนเส้นทางไปทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือ”

ซูหนานอีปรบมือขึ้นมาทันที “ช่างบังเอิญเสียจริง ให้จิ้งหว่านไปเก็บของ ให้นางแฝงตัวไปกับกลุ่มพ่อค้าออกจากเมืองไปเถอะ”

เซี่ยหร่านตกใจอึ้ง “ทำไม ไม่แก้แค้นแล้วหรือ ไม่รอให้เรื่องตระกูลหลี่เสร็จก่อนหรือ”

“ใช่ แต่นางบอกว่าไม่ได้เกี่ยวข้องกับนางแล้ว แล้วแต่คนอื่นจะคิด คิดเสียว่าหลี่จิ้งหว่านได้หายสาบสูญไปแล้ว ไม่อยู่บนโลกใบนี้แล้วก็แล้วกัน” ซูหนานอีเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเศร้า “ที่จริงแล้ว ไม่ได้เรียกว่าแฝงตัวไปกับกลุ่มพ่อค้าหรอก ข้าคิดว่าจะให้นางไปที่ร้านทางตะวันตกเฉียงเหนือโน้น”

เซี่ยหร่านนิ่งคิดไตร่ตรองอย่างรอบคอบอยู่ครู่หนึ่งแล้ว： “เรื่องนี้ค่อนข้างยาก แต่ว่า……เจ้าแน่ใจหรือที่จะให้นางไป ร้านที่นั่นล้วนเป็นร้านที่มีอยู่แต่ก่อนของซูหนานอี”

ซูหนานอีเข้าใจในความหมายที่เขาพูด หลี่จิ้งหว่านไปแล้ว ยากที่จะรับประกันได้ว่าเรื่องมันมีส่วนเกี่ยวข้องกัน และคงจะอดสงสัยเป็นไม่ได้

นางคิดไต่ตรองดูแล้ว ก็พยักหน้า “ไม่เป็นไร ภูเขาตะวันตกเฉียงเหนือสูงและไกลจากเมืองหลวง และยิ่งไปกว่านั้นกู้ซีเฉินก็ไม่รู้ว่าข้ามีร้านที่ตะวันตกเฉียงเหนือ และคงจะไม่ส่งคนไปที่นั่นแน่”

“เอาเถอะ” เซี่ยหร่านเห็นนางยืนกรานอย่างนี้ก็ไม่รู้จะกล่อมยังไง “เจ้าคิดดีแล้วก็ยิ่งดี”

เซี่ยหร่านพูดจบแล้วจากนั้นก็หยิบเอาห่อยาวๆ ออกมาจากด้านหลัง เปิดออกมาเป็นกล่องยาวๆ

“ยาที่เจ้าอยากได้ หามาได้แล้วหนึ่งชนิด”

ซูหนานอีรับกล่องมาเปิดออกดู ข้างในเป็นสมุนไพรสีม่วงอมแดงหนึ่งมัด มีความคล้ายโสม แต่มีกลิ่นหอมกว่าโสม นางเอ่ยด้วยความดีใจ: “เร็วขนาดนั้นเลยหรือ สียังสวยด้วยนะ”

“พูดจาเหลวไหล ตระกูลเซี่ยของข้าหาของ เคยพลาดมั้ย”

เซี่ยหร่านรู้สึกภูมิใจ “ที่เหลือก็เชื่อว่าจะได้ในไม่ช้า ครั้งนี้พวกเขาไปถึงตะวันตกเฉียงเหนือ น่าจะได้มา”

“ซือหยวน” ซูหนานอีหันไปมองลู่ซือหยวน เอ่ยขึ้นด้วยแววตาเต็มไปด้วยความดีใจ “ขาของเจ้ามีความหวังแล้ว”

ลู่ซือหยวนคิ้วขมวด ยานี้หายากขนาดนี้ ที่แท้…… นางหามาเพื่อเขาอย่างนั้นหรือ

หยุนจิ่งอุ้มเสี่ยวเฮยวิ่งมา มองดูยาสมุนไพรที่อยู่ในกล่อง “เอ๊ะ อันนี้คุ้นตาจังเลย”

“จิ่งเอ้อร์เคยเห็นหรือ” ซูหนานอีถามด้วยความแปลกใจ

“อืม” หยุนจิ่งพยักหน้า “ข้าเคยเห็นอยู่กับฮ่องเต้ มี2-3มัดน่ะ และยังมีใบไม้ชนิดหนึ่งสีแดง บนใบมีลูกปัดเม็ดเล็กๆ”

เขานึกอยู่สักพัก “และยังมีลูกปัดสีขาวด้วย”

ซูหนานอีหลี่ตาลง สีหน้าลู่ซือหยวนก็พลันเปลี่ยนสีไปทันที เซี่ยหร่านก็หุบยิ้ม

“จิ่งเอ้อร์ ของพวกนั้นเจ้าอยู่ในวังของฮ่องเต้ใช่หรือไม่” ซูหนานอีพยายามทำให้เสียงตัวเองนิ่งมากที่สุด