” แค่ชีวิตสาวใช้ชั้นต่ำคนเดียว ตายไปแล้วยังไง!” ซูหว่านเอ้อร์ก็โมโหคลุ้มคลั่งแววตาแดงก่ำ อยากพูดจาร้ายๆ อะไรก็พูดออกมา

ซูหนานอีเห็นว่านางโมโหจนจะใกล้เป็นบ้าไปแล้ว ก็คิดอยู่ในใจ จิตใจคนนี้หากได้ร้ายขึ้นมา นั้นน่ากลัวกว่าสิ่งอื่นใด พอคิดร้ายขึ้นมา น่ากลัวกว่ายาพิษทุกชนิดในใต้หล้าอีก

ซูหว่านเอ้อร์พึ่งพูดจบ ได้ยินเพียงเสียงเย็นเยือกดังขึ้นมา “คุณหนูรองระวังคำพูดด้วย！”

ทุกคนหันกลับไปมอง เป็นใต้เท้าจ้าวนั่นเองที่ยืนอยู่หน้าประตู

หน้าซูซืออวี้ชุ่มไปด้วยเหงื่อ ทำไมใต้เท้าจ้าวมาโดยไม่บอกไม่กล่าวเลยล่ะ และก็ไม่มีผู้ใดเข้ามาแจ้ง มัวทำอะไรกันอยู่

เขาไม่กล้าเชื่องช้า รีบเดินเข้าไปคารวะ ใต้เท้าจ้าวมองนิ่ง “ท่านซู เชิญท่านนำไปที่เรือนรับแขกจะดีกว่า ข้าไม่ได้ตั้งใจเข้ามาในเรือนหลัง เพียงแต่เมื่อสักครู่เห็นคนยกหญิงสาวใช้เข้ามาในนี้ เลยเดินตามเข้ามา”

ซูซืออวี้ก้มหน้าเกือบถึงเอวแล้วเอ่ยขอรับไม่หยุด

ใต้เท้าจ้าวมองเห็นซูหนานอีกับหยุนจิ่ง “ท่านอ๋อง คุณหนูซู ขอให้พวกท่านไปด้วยกันได้หรือไม่”

หยุงจิ่งมองซูหนานอี ซูหนานอีเอ่ย “ได้”

ใต้เท้าเจ้า “……”

ใต้เท้าจ้าวสูดลมหายใจเข้าลึก “ถ้าอย่างนั้น ข้าก็จะใต่สวนให้กระจ่าง”

ซูซืออวี้เดินนำทางอยู่ด้านหน้า ขาทั้งสองข้างก็อ่อน ทำไมเขาถึงคิดไม่ถึงว่าจะมีวันที่เรือนรับรองของเขาจะเป็นที่ที่ใต้เท้าจ้าวใช้เป็นที่ไต่สวน

ชุนหลิงถูกยกมาถึงหน้าประตู นางเจ็บปวดไปทั้งตัว แต่ไม่ใช่ว่าจะเดินไม่ได้แม้แต่ก้าวเดียว พยายามปีนลงมาจากเปลด้วยตัวเองเข้าไปในเรือนกำลังจะคุกเข่าก็เห็นใต้เท้าจ้าวโบกมือให้ “ช่างเถอะ นั่งเก้าอี้เถอะ”

บ่าวรับใช้ได้นำเก้าอี้เล็กๆ มาให้ ชุนหลิงเอ่ยขอบคุณแล้วนั่งลง

ทั้งห้องต่างเงียบ ซูหว่านเอ้อร์ก็ตกใจกลัวจนตัวสั่น

ซูหนานอีเห็นหยุนจิ่งโกรธโมโหก็รีบเข้าไปกระตุกมือเขาเบาๆ แล้วใช้นิ้วเกาบนฝ่ามือของเขาไปมา หยุนจิ่งรู้สึกจั๊กจี้บนฝ่ามือ ความรู้สึกนี้ลามไปถึงก้นบึ้งของหัวใจ ทำให้ไฟโกรธนั้นลดลงได้บ้าง และเขาก็ใจอ่อนลงไปมาก เขาเบี่ยงหัวไปมองซูหนานอี ซูหนานอีก็กะพริบตาให้เขาอย่างซนๆ ไม่มีความรู้สึกเสียใจในก่อนหน้านี้แล้ว

หยุนจิ่งสับสนเพียงไม่นานก็เข้าใจ อ้าา นี่คือเกมใหม่ที่เหนียงจื่อเล่น เขาก็ผ่อนคลายลงไปไม่น้อย แล้วเรียนแบบท่าทางของซูหนานอี เกาที่ฝ่ามือของนางคืนบ้าง

ซูหนานอีเม้มปากกลั้นหัวเราะ แต่ก็ลามไปถึงคิ้วนุ่ม หยุนจิ่งใจเต้นแรงขึ้นมาเล็กน้อย ความรู้สึกแปลกประหลาดที่เขาไม่รู้จะบรรยายออกมาอย่างไร ทั้งผ่อนคลายและรู้สึกไม่สบาย

ใต้เท้าเจ้ากระแอม ทำมือคารวะแล้วเอ่ย: “ท่านอ๋องโปรดอย่าทรงกริ้ว เรื่องนี้หลังจากไต่สวนจนได้ความกระจ่างแล้ว ข้าน้อยจะให้คำตอบอย่างเหมาะสมกับท่านอ๋องและคุณหนูซูอย่างแน่นอน”

หยุนจิ่งที่ได้ยินเขาพูดถึงดึงสติกลับมา หายใจฮึดฮัดอย่างไม่ยอม

ใต้เท้าเจ้ามองซูหว่านเอ้อร์ที่หน้าซีดเผือด ก็ไต่สอนต่อด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง： “คุณหนูรอง คำให้การของชุนหลิง เจ้ายอมรับหรือไม่”

“ข้าไม่ยอมรับ!” ซูหว่านเอ้อร์ที่ทรุดอยู่กับพื้นพยายามพยุงตัวขึ้นมา： “หญิงรับใช้ชั่วนี้สติฟั่นเฟือนไปแล้ว พูดจาเหลวไหล ยังจะแว้งมากัดข้า นางซัดทอดมาถึงข้าก็ต้องยอมรับอย่างนั้นหรือ มีหลักฐานอะไร”

ใต้เท้าเจ้าเลิกคิ้วเล็กน้อย หากไม่มีหลักฐานคงตัดสินความเรื่องนี้ไม่ได้

“ฮ่าๆ !” ซูหว่านเอ้อร์หัวเราออกมา “ข้าพูดถูกจริงๆ ใช่หรือไม่ ไม่มีหลักฐานแล้วยังจะพูดเหลวไหลซัดทอดมาถึงเจ้านายเก่า ชุนหลิง เมื่อก่อนข้าดีกับเจ้าเพียงใด จิตสำนึกของเจ้าไม่มีแล้วหรือไง!

ชุนหลิงอ้าปากเอ่ย แต่ก็ไม่รู้จะเอ่ยอย่างไรดี

ซูหนานอีหรี่ตาลงเล็กน้อย นี่ก็อยู่ในการคาดการณ์ของนาง ตั๋วเงินนั่น! . “ใต้เท้า คุณหนูรองให้ข้านำตั๋วเงินกับสองใบไปซื้อคนที่หอเหมียนชุน เป็นตั๋วเงินแลกเงินของธนาคารฮุ่ยเฟิง บนตั๋วยังมีหมายเลขกำกับอยู่!”

ธนาคารฮุ่ยเฟิงถือเป็นธนาคารฝากเงินที่ใหญ่ที่สุดในเมืองซินเยว่ ตั๋วเงินทุกใบล้วนมีหมายเลขกำกับไว้ หมายเลขนี้จะเรียงตามลำดับ แต่ละใบนั้นล้วนสามารถตรวจสอบได้

ใต้เท้าเจ้าพยักหน้า “อย่างนี้นี่เอง ถือว่าเป็นหลักฐานที่มีน้ำหนักพอสมควร ใครก็ได้เข้ามา！ ไปนำตัวคนหอเหมียนชุนมาที่นี่!”

ชุนหลิงก็รีบบอกชื่อคนทั้งสองและรูปลักษณ์ที่อยู่ที่หอเหมียนชุน คนของใต้เท้าเจ้าก็ไปนำคนมาอย่างรวดเร็ว

ซูหนานอีมองดูเบื้องหลังของพวกเขาแต่ไกล ในใจก็รู้สึกไม่ดี กลัวว่า……

เรื่องไม่ได้ง่ายขนาดนั้น