“ฮ่าๆ เจ้าอย่าเสียแรงเปล่าๆเลย!”น้ำเสียงของหยุนหลิ่วเต็มไปด้วยความโหดเหี้ยม”เจ้าดูลักษณะในตอนนี้ของเจ้าสิ ข้าเห็นแล้วรู้สึกสะใจมาก!เจ้ารู้ไหมว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ข้าเริ่มเกลียดเจ้า?ข้าต้องคิดก่อน คือตั้งแต่ตอนที่เจ้าได้รับรางวัลที่ไท่เฟยพระราชทานให้ แล้วทำเป็นใจดีแบ่งให้ข้าหน่อยนึง?หรือเป็นตอนนั้นที่เจ้าได้รับการชื่นชมจากไท่เฟย ก็เลยกลับมาโอ้อวดกับข้า?”

หลิวซางร้องไห้ออกมา หยุนหลิ่วยกมือไปหยิบพู่ที่ตกลงสู่พื้น”ข้ารู้ว่าเจ้าอยากจะพูดอะไร ข้าก็แค่อยากจะพูดว่าเจ้าไม่ได้หมายความว่าอย่างงั้น แค่อยากจะแบ่งปันให้ข้าด้วยความหวังดี แค่อยากจะดูแลข้าในฐานะที่เป็นลูกพี่ลูกน้องของเจ้า”

“แต่ว่าหลิวซาง ข้าจะยอมได้อย่างไรเล่า?เจ้าเทียบกับข้าไม่ได้สักอย่าง ไปๆมาๆก็เป็นแค่คนใช้เท่านั้น พยายามขนาดไหนก็เป็นแค่บ่าวทาสเท่านั้น ส่วนข้า ถูกไท่เฟยพระราชทานนามสกุลให้ ไม่แตกต่างจากคุณหนูในจวนนี้เลย”น้ำเสียงของหยุนหลิ่วสูงบ้างต่ำบ้าง โหดเหี้ยมบ้างยิ้มบ้าง ราวกับผี

ซูหนานอีคิดในใจว่า ใจของคนนั้นน่ากลัวกว่าผีจริงๆ

หยุนหลิ่วเดินหน้าขึ้นไปก้าวหนึ่ง ใบหน้าเต็มไปด้วยความภูมิใจ”หลิวซาง ข้าจะบอกข่าวดีให้เจ้า วันนี้ไท่เฟยมีใจที่จะให้ข้าแต่งงานกับท่ายอ๋อง รอหลังจากท่านอ๋องเสร็จงานอภิเษกสมรสแล้ว ข้าก็จะได้เป็นเมียน้อยของท่านอ๋อง กลายเป็นเจ้านายที่แท้จริง เจ้าต้องมีชีวิตอยู่อย่างดี พอดีเวลาข้าจะประทานอาหารอร่อยๆมื้อหนึ่งให้เจ้า”

หลิวซางส่ายหน้าและร้องไห้ ดวงตาเกือบจะพ่นไฟออกมา แต่หยุนหลิ่วกลับหัวเราะอย่างสะใจ พอหัวเราะเสร็จก็จากไป

หญิงแก่รับใช้สองคนนั้นทำความเคารพและประจบสอพลอต่อหยุนหลิ่ว ส่งนางออกไปจากเรือน สายตาของซูหนานอีเต็มไปด้วยความเย็นชา ค่อยๆแข็งตัว เมียน้อยหรือ?หยุนหลิ่วมีความคิดแบบนี้จริงด้วย  เสี่ยวชีมองไปดูสีหน้าของนาง พูดกระซิบว่า”คุณหนูอย่าไปสนใจ ที่หยุนหลิ่วพูดนั้นจริงไม่จริงยังไม่แน่ หากนางสามารถเป็นเมียน้อยได้คงเป็นตั้งนานแล้วเจ้าค่ะ”

ซูหนานอีโบกมือ”ไป ไปดูท่านอ๋องสิ”

เสี่ยวชีไม่เข้าใจความคิดของนาง มีแต่ต้องพานางเดินไปข้างหน้า หยุนจิ่งยังไม่ได้หลับ มองผ่านหน้าต่างไปก็เห็นเงาคน กำลังก้มหน้าทำอะไรสักอย่างอยู่

คนใช้โน้มน้าวใจอยู่ข้างๆ”ท่านอ๋อง ท่านอย่าทำเลย เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าบ่าวไปหาช่างไม้ ให้เขาทำให้ท่านหลายอันเลย ดีไหมพ่ะย่ะค่ะ?”

“เจ้าออกไปสิ!อย่ามาพูดอีกเลย น่ารำคาญจริงๆ!”หยุนจิ่งรู้สึกรำคาญมาก”บอกกับเจ้ากี่ครั้งแล้ว ข้าจะทำอันนี้เองไง”

ซูหนานอีรู้สึกอบอุ่นใจ เดินหน้าไปสองก้าวเบาๆ จู่ๆหยุนจิ่งก็สั่งน้ำมูก เงยหน้าขึ้นมามองนาง เบิกตากว้างทันที”ภรรยา?!ทำไมเป็นเจ้าล่ะ?”

หยุนจิ่งวิ่งมาอย่างเร็ว ในมือยังได้ถือค้อนและตะปูมาด้วย รีบวางลงและเช็ดมือ ยิ้มอย่างหวาน”ภรรยา ทำไมเจ้าถึงมาในเวลานี้ล่ะ?ข้าฝันอยู่หรือเปล่า?”

“ไม่ใช่ จิ่งเอ้อร์ จ้ามาจริงๆ ข้าคิดถึงเจ้าแล้ว ก็เลยมาดู”ซูหนานอียิ้มและพูด

“ข้าก็คิดถึงภรรยาเช่นกัน”หยุนจิ่งให้นางนั่งลง ให้ซูหนานอีดูของที่เขากำลังทำอยู่ รู้สึกละอายใจ”ข้าอยากจะทำกล่องให้เจ้า แต่ยังทำไม่เสร็จเลย”

“ไม่เป็นไร ไม่ต้องรีบ”ซูหนานอีเช็ดเหงื่อให้เขา”น้ำใจของจิ่งเอ้อร์ข้ารู้แล้ว ถ้าเป็นเพราะสิ่งนี้ทำให้เหนื่อย ข้าก็จะเสียใจนะ!จิ่งเอ้อร์สำคัญที่สุดแล้ว”

ดวงตาของหยุนจิ่งเต็มไปด้วยรอยยิ้ม สะท้อนแสงในห้อง สว่างจัดจ้าน

“เอ๊ะ ภรรยา”หยุนจิ่งหยิบกล่องๆหนึ่งที่อยู่บนโต๊ะของห้องข้างนอกมา”นี่เป็นสิ่งที่ข้าเหลือให้เจ้า จวนอ๋องมีแม่ครัวมาใหม่คนหนึ่งมาจากเมืองเจียงหนาน ทำขนมได้อร่อยมาก เค้กอัลมอนด์นี้อร่อยมากๆ ข้ากินชิ้นหนึ่งเองก็อยากจะเหลือไว้ให้เจ้า”

เมื่อเห็นสายตาที่ตั้งตารอคอยของเขา ซูหนานอีก็เปิดกล่อง นำเค้กสีขาวนุ่มๆไว้ในมือ ภายใต้แสงไฟมันเกือบจะโปร่งใสหมด กลิ่นหอมจางๆ

นางกินลงไปคำใหญ่”เออ อร่อยจริงๆ ขอบใจจิ่งเอ้อร์นะ”

“ไม่ต้องเกรงใจหรอก ของดีก็ต้องเหลือไว้ให้ภรรยา”หยุนจิ่งเร่งนาง”รีบกินสิ กินเยอะหน่อย”

“ได้”ซูหนานอีกินติดต่อกันหลายคำ สายตามองผ่านบริเวณเอวของเขา ไม่มีถุงหอม

พอนางกินเค้กเสร็จ ก็พูดกับหยุนจิ่งว่า”หยุนจิ่ง เจ้าอยู่ในสวนบ่อยๆ เคยเห็นงูพิษหรือแมลงอย่างอื่นหรือเปล่า?หรือว่าเคยเห็นในบริเวณอื่นหรือเปล่า?”

หยุนจิ่งครุ่นคิดสักพักหนึ่ง จากนั้นพยักหน้า พูดอย่างตกใจ”ภรรยา เจ้ารู้ได้อย่างไรล่ะ?”