“ข้าก็ว่าแล้ววิธีนี้ใช้ได้”ตาของหยุนจิ่งโค้งอย่างกับพระจันทร์เสี้ยว”ภรรยายิ้มแล้ว เรื่องไม่สบายใจบินมาที่จิ่งเอ้อร์เลย จิ่งเอ้อร์ไม่กลัว”

รอยยิ้มของซูหนายอีแข็งตัว”จิ่งเอ้อร์?”

หยุนจิ่งลูบหัวของตัวเอง”ไม่เป็นไร หัวของจิ่งเอ้อร์ใหญ่กว่าภรรยาเยอะ เก็บเรื่องได้หลายเรื่องอยู่ อีกอย่าง สมองของจิ่งเอ้อร์ไม่ฉลาด จำเรื่องที่ไม่มีความสุขไม่ได้”

ขอบตาซูหนานอีเปียกไปเลย นางหันหน้าไปอีกฝั่ง ไม่ให้หยุนจิ่งเห็น”ใครบอก? ใครว่าจิ่งเอ้อร์ของข้าสมองไม่ดี ไม่ฉลาด?”

นางหันหน้ากลับ พยายามระงับความขมขื่นในใจลงไป และไปจับหน้าของหยุนจิ่ง มองตาของเขา”จิ่งเอ้อร์มีใจที่สะอาดที่สุดและตาที่บริสุทธิ์ที่สุดในโลก……และข้าก็สาบานว่า จะให้จิ่งเอ้อร์ดีขึ้นมาแน่นอน”

“ภรรยา เจ้าร้องไห้?”หยุนจิ่งเช็ดน้ำตาให้นางอย่างเจ็บใจ”ภรรยา อย่าร้องเลย อย่างอื่นจิ่งเอ้อร์ไม่เอา แค่อยากให้ภรรยายิ้มเท่านั้น”

น้ำตาของซูหนานอีไหลลงมายิ่งแรง นางก้มหน้าพิงอยู่กับหน้าอกของหยุนจิ่ง น้ำตาทำให้เสื้อของเขาเปียกไปบริเวณหนึ่ง นี่คือครั้งแรกที่ซูหนานอีร้องไห้รุนแรงขนาดนี้หลังจากได้เกิดใหม่ พวกเรื่องที่กั้นอยู่ในใจ ล้วนผสมกันแล้วไหลออกมาทีเดียว

หยุนจิ่งไม่รู้จะเอายังไง ตอนแรกคือรีบร้อน ตอนหลังค่อยๆสงบลง สองมือประคองไหล่ของนาง ตบเบาๆ แล้วแต่นางจะระบายออกมา

ซูหนานอีได้ร้องไห้ไปอย่างแรงสักครั้งหนึ่ง รู้สึกดีขึ้นเยอะเลย นางเงยหน้ามองหยุนจิ่ง แล้วยิ้มให้เขา

เดิมทีดวงตาของนางก็สะอาดมาก ตอนนี้ถูกน้ำตาเเช่ไป ก็ชุ่มชื้นราวกับน้ำค้างที่อยู่บนดอกบัว หยดลงมาอย่างไม่มีเสียง ค่อยๆหยดลงไปในใจของหยุนจิ่ง

หยุนจิ่งตะลึง ใจสั่นขึ้นมา ก้มหน้าไปจูบตาของนาง

ซูหนานอีหลับตา รู้สึกถึงปากที่อบอุ่นของเขาอยู่ที่ตาของนาง นางจึงยิ้มลึกกว่าเดิม

หยุนจิ่งรู้สึกหนังตาของนางสั่นเบาๆ มีความคันเล็กน้อย

สองคนเดินไปหยุดไป จากนั้นก็ได้มาถึงถนนหย่งติ้ง

ตอนที่เดินผ่านหน้าประตูของตระกูลหลี่ ครั้งนี้ไม่มีคนคุยอยู่หน้าบ้านแล้ว ประตูใหญ่ปิดสนิท มองไม่เห็นข้างในเกิดอะไรขึ้น

ซูหนานอีรู้สึกว่า น่าจะเกิดการเปลี่ยนแปลงอะไร

พอมาถึงที่เรือนเล็ก หลี่จิ้งหว่านได้ยินซูหนานอีมา รีบออกมาทำความเคารพ

“ได้ ข้ายอม”หลี่จิ้งหว่านพยักหน้าอย่างแรง ไม่ได้คิดอะไรมาก”เมืองซินเยว่ข้าไม่มีอะไรที่เป็นของข้าอีกต่อไป ตระกูลหลี่ก็ไม่มีความสัมพันธ์กับข้าแล้ว”

“ได้”ซูหนานอีพยักหน้า”งั้นเจ้าก็รออย่างเดียว รอให้เซี่ยหล่านมาก่อน ข้าจะบอกกับเขา เวลานั้นเจ้าก็ฟังคำสั่งที่เขาสั่งมาก็พอ”

“ได้”

เห็นนางกลับเข้าห้อง ซูหนานอีก็วางใจลง รู้สึกผ่อนคลายลงมา

“ภรรยา เจ้าก็อยากออกไปเที่ยวดูข้างนอกหรือ?”หยุนจิ่งถาม

“อยากสิ”ซูหนานอีพยักหน้า”แต่ไม่ใช่ตอนนี้ พวกเรายังมีหลายเรื่องที่ต้องทำ รอทำเสร็จก่อน เราไปด้วยกัน”

“ดีๆ”หยุนจิ่งพยักหน้า”หลายปีนี้จิ่งเอ้อร์ไม่ค่อยออกไปข้างนอกเลย เสด็จแม่ชอบพูดว่าข้างนอกไม่ปลอดภัย ข้าไม่อยากให้นางเป็นห่วง แต่ว่ามีภรรยาอยู่ด้วยก็ไม่เหมือนกันแล้ว”

“ใช่ ไม่เหมือนกันแล้ว ต่อไปสิ่งทุกอย่างล้วนจะไม่เหมือนกัน”

ซูหนานอีเห็นเขาดีใจ ตัวเองก็รู้สึกดีใจเช่นกัน

นางเดินไปใต้ต้นไม้ ขุดหลุมหลายหลุมพร้อมกับหยุนจิ่ง”จิ่งเอ้อร์เล่นที่นี่ก่อนนะ ข้าไปคุยกับซือหยวนที่ระเบียงสักพัก ได้ไหม?”

“ได้”

ซูหนานอีหันหลังเดินไปทางระเบียง ลู่ซือหยวนนั่งอยู่บนเก้าอี้เข็น มองนางได้สักพักแล้ว

“วันนี้รู้สึกเป็นยังไง?”

ลู่ซือหยวนไม่ได้ออกเสียง แค่พยักหน้า

“แต่วันนี้จะฝังเข็มไม่ได้แล้ว”ซูหนานอีเอามือไปจับที่เข่าของเขา”เดี๋ยวข้าจะเปลี่ยนวิธีให้”

ลู่ซือหยวนมองหยุนจิ่งที่เล่นลูกแก้วอยู่ใต้ต้นไม้ ถามด้วยเสียงเบา”อาการของเขา เจ้ามีวิธียัง?”

ซูหนานอีกนั่งอยู่ข้างกายของเขา มองไปที่หยุนจิ่ง”มีนิดนึงแล้ว ตอนนี้ข้าให้เขากินยาทุกวัน แต่เรื่องนี้รีบร้อนไม่ได้ ต้องค่อยๆมา”

“หนานอี”ลู่ซือหยวนเก็บสายตากลับมา แล้วมองไปทางซูหนานอี

“อะไร?”ซูหนานอีเผชิญหน้ากับเขา

ลู่ซือหยวนก้มหน้าลง”ไม่มีไร”