“งั้นรึ” เจ้าเมืองจ้าวรีบวางพู่กันลงทันใด “เร็วเข้า รีบไปที่ห้องโถง”

“……นายท่านขอรับ อีกฝ่ายหนึ่งกล่าวว่าเพียงต้องการมาให้เบาะแสแก่พวกเรา มิใช่มามอบตัวหรือมาร้องทุกข์แต่อย่างใด ดังนั้นจึงไม่อยากจะเปิดเผยให้เป็นสาธารณะ”

สำหรับเจ้าเมืองจ้าวแล้ว ความซื่อตรงเป็นอำนาจสูงสุดของกฎหมาย ส่วนเรื่องวิธีการจัดการนั้นสามารถยืดหยุ่นได้ โดยปกติแล้วเขาก็มิได้ว่างท่าแต่อย่างใดเมื่อได้ยินคำกล่าวนี้จึงมิได้ขัดแย้งรำคาญ “ตกลง เช่นนั้นให้พวกเขามาพบข้าที่นี่เถิด”

“ขอรับ！”

ผ่านไปครู่หนึ่งก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังขึ้น เจ้าเมืองจ้าวจึงได้เงยหน้าขึ้นมองดูและพบชายหญิงคู่หนึ่งเดินเข้ามาจากประตู เขาอดไม่ได้ที่ดวงตาจะสว่างเป็นประกาย

สตรีนั้นช่างงามเลิศ ส่วนชายหนุ่มก็หล่อเหลา จะดูยังไงก็ช่างงดงามตา

ประเดี๋ยวนะ！ สตรีนางนี้มิใช่คุณหนูแห่งจวนซูหรอกหรือ? เมื่อหันไปมองดูชายหนุ่ม เจ้าเมืองจ้าวก็ได้กระโดดลุกขึ้นจากเก้าอี้ด้วยความตกใจ

“ท่านอ๋อง?” เจ้าเมืองจ้าวรีบก้าวหน้าไปเพื่อคารวะ “ข้าน้อยคารวะท่านอ๋อง”

นายทหารผู้นั้นก็ตกตะลึงเช่นกัน ก่อนหน้านี้เขารู้สึกว่าหยุนจิ่งมองไปช่างคุ้นตานัก แต่ต่อมาเมื่อเห็นเขาหิ้วชายคนหนึ่งเข้ามา อีกทั้งยังทำท่าทางเชื่อฟังซูหนานอี มันช่างไม่เหมาะสมกับตัวตนของท่านอ๋องเอาเสียเลย

หยุนจิ่งหาได้แสดงสีหน้าใดๆออกมา

เจ้าเมืองจ้าวลุกขึ้นแล้วมองไปทางซูหนานอี “คุณหนูซู มิทราบว่า……”

“ตุ๊บ！” มีเสียงหนึ่งดังขึ้นขัดจังหวะคำพูดของเจ้าเมืองจ้าว

จนทำให้เขาตกสะดุ้งตกใจถอยหลังออกไป เมื่อมองอย่างตั้งใจพบว่าที่รอบข้างมีคนหนึ่งถูกมัดเอาไว้และสลบล้มลง

หยุนจิ่งปัดมือไปมากล่าวว่า “เขานี่แหละ เขาเที่ยวแจกจ่ายใบปลิวและออกตามหาใครบางคนบนท้องถนน”

ซูหนานอีมอบใบปลิวนั้นไปให้ฉบับหนึ่ง เป็นฉบับที่เขียนด้วยลายมือของหลิวลี่ซงและนำแจกจ่ายตรงถนน

“ท่านเจ้าเมืองจ้าว ชายผู้นี้แจกจ่ายใบปลิวที่บนถนน กล่าวว่าตนมีความรักอย่างลึกซึ้งกับคุณหนูหลี่

เจ้าเมืองจ้าวรับใบปลิวไปดู เขาขมวดคิ้วเข้าหากันแล้วกล่าวว่า “ช่างน่ารังเกียจเสียจริง! ข้าจะต้องสอบสวนคดีนี้อย่างดีเป็นแน่！”

ซูหนานอีดูเหมือนจะยิ้มออกมาเล็กน้อย “เขาน่ะหรือ เก่งกาจจะตายไป เรื่องในตระกูลโวจรับรองว่าเขาจัดการได้ง่าย แต่จะว่าไป…… ที่จิ่งเอ้อร์กล่าวก็ถูกแล้ว พวกเราควรจะช่วยเขาสักหน่อย”

“จะช่วยอย่างไรหรือ?” หยุนจิ่งถามพลางกะพริบตา

“ต้องรอให้ถึงกลางคืนเสียก่อน” ซูหนานอีมองออกไปที่นอกหน้าต่าง “จิ่งเอ้อร์ เย็นนี้ข้าจะพาเจ้าไปกินอาหารอร่อย! เมื่อกินข้าวเสร็จแล้วก็คงได้เวลาเดินทางไปช่วยเจ้าเมืองจ้าวพอดี”

“ตกลง！ ตกลงตามนั้น！ ข้าชื่นชอบอาหารอร่อย” ดวงตาของหยุนจิ่งเต็มไปด้วยประกายแวววาว ถ้าได้กินกับเหนียงจื่ออะไรก็อร่อยทุกอย่าง”

หัวใจของซูหนานอีอ่อนระทวยราวกับสายน้ำ ผู้ใดเล่าจะทนทานได้

รถม้าค่อยๆขับเคลื่อนออกจากประตูเมืองไปยังเชิงเขาทางด้านตะวันตกของเมือง

ซูหนานอียิ้มออกมาแล้วกล่าวอย่างลึกลับว่า “จิ่งเอ้อร์ พวกเรามาเล่นเกมเปลี่ยนหน้ากันดีไหม?”

“เปลี่ยนหน้าหรือ? ตกลง！”

“เช่นนั้นเจ้าจงหลับตาลงเถิด” ซูหนานอีหยิบของออกมาจากกล่องหนังสองสามอย่างแล้วทาลงไปที่หน้าของหยุนจิ่ง

เพียงชั่วครู่ หน้าตาของหยุนจิ่งก็เปลี่ยนไปอย่างยิ่ง

จากนั้นซูหนานอีก็จับการทาบางอย่างบนใบหน้าของนางเอง ผิวของนางเข้มขึ้นเป็นสีเหลืองคล้ำ คิ้วของนางหนาขึ้นมากกว่าเดิม หางตายาวขึ้น อีกทั้งยังมีกระฝ้า ที่ด้านใต้ปากของนางยังมีไฟขนาดเท่าเมล็ดถั่วด้วย

หยุนจิ่งเบิกตากว้างมองดูนางด้วยความประหลาดใจ “เหนียงจื่อ เจ้า……”

ซูหนานอีขยิบตาให้เขาแล้วกะพริบตารัวๆ “นี่คือเกมเปลี่ยนหน้า และเป็นความลับของข้ากับจิ่งเอ้อร์เพียงแค่สองคน ห้ามบอกกับคนอื่นเชียวนะ”

หยุนจิ่งจึงหุบปากแล้วพยักหน้าอย่างตั้งใจจริงจัง “อืม”

แม้ว่าบัดนี้จะเป็นฤดูร้อน แต่อากาศที่ในที่แห่งนี้ค่อนข้างจะเย็นกว่าที่อื่น มีต้นไม้เป็นร่มเงาแสงแดดอันอบอุ่นส่องผ่านกิ่งก้านของใบไม้มาจึงทำให้เบาบางลง

“เหนียงจื่อ ที่นี่ช่างเย็นสบายดีเหลือเกิน” หยุนจิ่งหรี่ตาลง จากนั้นสัมผัสถึงความรู้สึกลมจากภูเขาที่พัดโชยมาแล้วเอ่ยชื่นชมด้วยความสบายใจ

“มิใช่แค่เย็นสบายอย่างเดียวนะ ที่นี่มีของอร่อยให้กินด้วย!” ซูหนานอียื่นมือออกไปดึงแขนเสื้อของเขาแล้วเดินตรงเข้าไปในป่า

“ที่แห่งนี้มีอะไรอร่อยกินกัน?” หยุนจิ่งถามออกมาด้วยความตื่นเต้นและอยากรู้อยากเห็น

“อีกประเดี๋ยวเจ้าก็รู้แล้ว”

ทั้งสองคนวิ่งไปตามต้นไม้เล็กๆเหล่านั้น เสียงสายลมโชยพัดมาเข้าหูและพัดเอาชายเสื้อปลิวไสว ราวกับสามารถปัดความหม่นหมองทิ้งไปได้ หยุนจิ่งอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาอย่างมีความสุข ซูหนานอีหันไปมองดูเขา แสงอาทิตย์บางเบาตกกระทบไปที่ร่างของเขา สะท้อนเข้าไปในดวงตาเปรียบเสมือนกับดวงดาวที่สว่างเจิดจ้า ซูหนานอีจึงได้หัวเราะตามเขา เสียงหัวเราะนั้นแผ่ขยายไปไกล