ซูหนานอีและหยุนจิ่งเดินไปพลางใช้ผ้าเช็ดหน้าเปียกเช็ดหน้าออก แล้วเดินออกมาจากป่าพบว่าท้องฟ้ามืดสนิทแล้ว คนขับรถกำลังรออยู่อย่างกังวลใจ เมื่อเห็นทั้งสองคนเดินออกมาเขาก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก

“ท่านอ๋อง คุณหนูซูขอรับ รีบขึ้นรถม้าเถิด อีกประเดี๋ยวประตูเมืองจะปิดลงแล้ว”

ทั้งสองคนจึงขึ้นไปบนรถม้าและรถก็วิ่งกลับไปยังเมืองอย่างรวดเร็ว

“จิ่งเอ้อร์ พวกเราจะต้องเดินทางไปช่วยในเจ้าเมืองจ้าวสักหน่อย” ซูหนานอียกม่านในรถม้าขึ้นแล้วมองออกไป ก่อนจะให้คนขับรถม้าหยุดลงที่หน้าร้านหนังสือแห่งหนึ่ง

ในร้านหนังสือนั้นมักจะมีอุปกรณ์เครื่องเขียนวางขายอยู่ด้วย ซูหนานอีจึงได้ยืมปากกา พู่กันและกระดาษเขียนจดหมายฉบับหนึ่งอย่างรวดเร็ว จากนั้นเลือกซื้อหนังสือทางการแพทย์มาสองเล่ม ก่อนจะดึงมือหยุนจิ่งขึ้นรถม้าไป

หยุนจิ่งมองไปที่ซองจดหมายในมือนางฉบับนั้นก่อนจะกระซิบถามว่า “เหนียงจื่อ พวกเราจะไปที่ใดกัน?”

“จวนของผู้อาวุโสโจว”

หยุนจิ่งครุ่นคิดอยู่สักครู่ ในที่สุดดวงตาของเขาก็เป็นประกาย “อ้อ！ ข้ารู้แล้ว ชายชราหัวรั้นและมีเครายาว” เขากล่าวพลางทำท่าทางเลียนแบบ

ซูหนานอีหัวเราะขึ้น “ใช่แล้ว ชายชราหัวดื้อรั้นนั่นแหละ”

“เขาทำงานที่หออาลักษณ์หลวงมิใช่หรือ พวกเราเดินทางไปที่นั่นก็ได้ ซูหนานอีเข้าใจดีว่าที่เขากล่าวถึงนั้น ก็คือกล่องร้องทุกข์ที่อยู่ข้างหน้าหออาลักษณ์หลวง ซึ่งบรรดาข้าหลวงในหออาลักษณ์หลวงล้วนแต่เป็นผู้มีคุณธรรม พวกเขาคู่ควรกับอำนาจและศักดิ์ศรีของความยุติธรรมในนามขององค์จักรพรรดิ มีความตรงไปตรงมา หากว่ามีเรื่องใดที่ศาลจิงจ้าวมิอาจจัดการได้ หรือว่าขุนนางบางคนที่ทำท่าทางดูหมิ่นกฎหมายกลั่นแกล้งคนดี ก็จะเขียนคำร้องมาส่งยังกล่องร้องทุกข์นี้ แต่ทว่าเพื่อการป้องกันความผิดพลาด ซูหนานอีจึงต้องการที่จะนำจดหมายร้องทุกข์นี้ไปใส่ที่หน้าจวนท่านโจวโดยตรง เนื่องจากว่าในครั้งนี้ผู้ที่นางต้องการจะฟ้องนั้นไม่ธรรมดา

ท่านโจวเป็นหัวหน้าของอวี้สื่อ และเป็นทหารผ่านศึกมาถึงสามราชวงศ์ เขามิเกรงกลัวผู้ใด ต่อให้เป็นกู้ซีเฉินก็จะต้องให้เกียรติเขา

ซูหนานอีและหยุนจิ่งลงจากรถม้าที่ข้างถนนก่อนจะเดินเข้าไปที่หน้าจวนท่านอวี้สื่อโจว ที่นั่นมีกล่องจดหมายถูกวางเอาไว้เช่นกัน เพียงแต่ว่ากล่องนี้ถูกวางเอาไว้ในที่สูง มันวางเอาไว้ด้านหลังป้ายประตูจวน ทั้งนี้ก็เพื่อป้องกันมิให้คนมาสร้างความรบกวน สองข้างของป้ายประตูจวนนั้นมีกลไกตั้งวางอยู่ เพียงแค่สัมผัสไปที่มัน

ซูหนานอีชี้ไปที่กล่องไม้เล็กๆนั้นแล้วเอ่ยถามว่า “จิ่งเอ้อร์ นำมันใส่ลงไปได้หรือไม่? จงระมัดระวังอย่าให้ผู้ใดสังเกตุเห็นและอย่าได้สัมผัสกับกระดิ่งทั้งสองข้างนั้น อย่าให้มันดังขึ้น”

“ได้แน่นอน เหนียงจื่อวางใจเถิด” หยุนจิ่งรับจดหมายนั้นไปแล้วมองซ้ายขวาเมื่อเห็นว่าไม่มีใครจึงเดินขึ้นบันไดนั้นไป

บัดนี้ประตูจวนได้ถูกปิดลงแล้ว มีเพียงโคมไฟอยู่สองดวงที่แกว่งไปมาหน้าประตูส่องแสงสลัว

หยุนจิ่งส่งเสียงครางออกมาอย่างพึงพอใจ ความปลื้มปีติ เอ่อล้นออกมาที่ลำคอของเขา มืออีกข้างหนึ่งจับไปที่เอวของนาง ริมฝีปากและลิ้นของเขาครอบงำนางโดยไม่ยอมปล่อย

ซูหนานอีเหนื่อยหอบ ใบหน้าของนางร้อนระอุขึ้นมา ดวงตาของหยุนจิ่งในตอนนี้เต็มไปด้วยอารมณ์ที่เขาเองก็มิสามารถเข้าใจได้

ความรู้สึกเช่นนี้มันไม่คุ้นเคยและมักทำให้เขาตื่นเต้นอย่างควบคุมไม่ได้

ผ่านไปเนิ่นนานทีเดียว ในที่สุดซูหนานอีก็ผลักเขาออกไปด้วยสติสัมปชัญญะที่ยังพอมีหลงเหลืออยู่แล้วกระซิบว่า “จิ่งเอ้อร์ จิ่งเอ้อร์”

เสียงลมหายใจของหยุนจิ่งดูหอบหนัก เมื่อได้ยินเสียงหญิงสาวเรียกเขาก็สามารถระงับคลื่นที่ซัดสาดเข้ามาในหัวใจได้บ้างเล็กน้อย หน้าผากของเขาดันไปที่หน้าผากของนาง

“จิ่งเอ้อร์จะทำแบบนี้บ่อยๆไม่ได้ ต้องรอให้ถึงวันแต่งงาน……เข้าใจหรือไม่” ซูหนานอีกระซิบเบาๆ

หยุนจิ่งไม่รีรอ เขานึกถึงเรื่องที่ซูหนานอีเคยกล่าวเอาไว้ว่าหลังจากที่แต่งงานกันแล้วก็จะได้อยู่กันตลอดไป ดังนั้นจึงพยักหน้าตอบรับ

“ตกลง！”

“เช่นนั้นข้าขอตัวกลับก่อน เจ้าเองก็รีบกลับไป อย่าทำให้ไท่เฟยทรงกังวล”

“อืม”

ซูหนานอีจัดระเบียบเสื้อผ้า ก่อนจะเลิกม่านขึ้นแล้วก้าวลงจากรถ

หยุนจิ่งมองไปยังที่นั่งอันว่างเปล่า จากนั้นยื่นมือออกไปสัมผัส กลิ่นหอมของนางยังลอยคลุ้งอยู่ในห้อง เขารู้สึกว่าหัวใจว่างเปล่าเหลือเกิน ดูเหมือนมีบางสิ่งเข้ามาปิดกั้นเอาไว้

เขาเปิดม่านขึ้นดูพบว่าร่างเพรียวบางของซูหนานอีเดินหายเข้าไปในตรอกซอย

……

หอเหมียนชุน นี่คือซ่องโสเภณีที่มีชื่อเสียงที่สุดในเมือง ซูหนานอีจงใจเดินอ้อมไปรอบๆหอเหมียนชุนนี้

ถนนหลายสายในที่แห่งนี้ยังไม่ได้หลับใหลลง อันเนื่องมาจากหอเหมียนชุน แม้ว่าจะดึกมากแล้วแต่ก็ยังมีตลาดกลางคืนอยู่ ซึ่งมีทั้งแผงขายผลไม้ ขนมขบเคี้ยวหลายแห่งอีกทั้งแป้งและน้ำหอมก็ยังมีขาย

ซูหนานอีเลือกอีกสิ่งของมาสองสามอย่าง ก่อนจะหันหลังเดินตรงกลับไป นางเลือกเส้นทางที่สั้นที่สุด และตรงที่มืดมีคนน้อย เดินไปพลางคิดขึ้นในใจว่า โอกาสดีๆเช่นนี้หากมีรีบลงมือก็คงจะเสียดายมากเลยทีเดียว เมื่อความคิดนี้แวบเข้ามาในสมอง ซูหนานอีก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังมาจากด้านหลังของนาง คิ้วของนางขมวดขึ้นเล็กน้อย มาแล้วจริงๆ! แต่ต่อจากนั้นนางก็รู้สึกถึงความผิดปกติไป เนื่องจากจมูกสูดดมได้กลิ่นของแป้งหอมจางๆลอยมา และฝีเท้าเท่านั้นดูน้ำหนักเบาอย่างระมัดระวัง

หืม? เหตุใดจึงเป็นสตรีเล่า?