เหยียนโมโม่ใช้มือประคองนางขึ้นมา เมื่อเห็นความกังวลบนใบหน้าของนางก็เลยปลอบใจเบาๆ”คุณหนูซูคิดแบบนี้ได้ยังไงล่ะ เดิมทีเรื่องนี้เจ้าก็เป็นฝ่ายที่ได้รับความเสียหาย ไท่เฟยจะโทษเจ้าได้ยังไงล่ะ?”

หยุนจิ่งปลอบใจด้วยเสียงเบา”ภรรยาไม่ต้องกลัว เสด็จแม่ไม่โทษภรรยาหรอก คือคนพวกนั้นใจร้าย ไม่เกี่ยวข้องกับภรรยาเลย”

เขาขมวดคิ้ว เต็มไปด้วยความไม่สบายใจ พูดกับเหยียนโมโม่ซ่า”โมโม่ เข้ารีบพาไอ้หยุนหลิ่วที่น่ารังเกียจนั้นกลับจวนเถอะ ให้นางอย่าพูดใส่ร้ายภรรยาเลย”

เหยียนโมโม่มองไปดูนอกหน้าต่าง เห็นว่าหยุนหลิ่วยังร้องไห้อยู่ นางเป็นคนใกล้ชิดของไท่เฟย เมื่อก่อนที่อยู่ในพระราชวังก็คอยรับใช้อยู่ จากนั้นก็ติดตามไท่เฟยแต่งเข้าไปในจวนอ๋องเป่ยลี้ เรื่องพวกนี้นางรู้อยู่แก่ใจแล้ว เมื่อก่อนดูถูกหยุนหลิ่วคนนี้จริงๆ

เหยียนโมโม่รู้สึกโกรธมาก กำลังคิดจะลงไป ซูหนานอีพูดด้วยเสียงเบาๆ”โมโม่ ท่านพูดกับข้าได้ไหมว่า แม่นางหยุนหลิ่วคนนี้ตกลงเป็นใคร?ข้าถึงสามารถปฏิบัติตนได้ถูกต้องเจ้าค่ะ”

เหยียนโมโม่เห็นดวงตาที่สว่างของนาง ในใจก็รู้ซึ้งว่า เรื่องการขจัดเสนียดจัญไรให้หยุนจิ่งยังคงต้องพึ่งนาง ตอนนี้ไม่ได้เกิดเรื่องใหญ่มันก็ดีไปถึงไหนแล้ว

เมื่อนึกถึงตอนนี้ เหยียนโมโม่ถอนหายใจออกมา”ไม่ใช่ว่าพูดไม่ได้ เมื่อก่อนแค่รู้สึกว่าไม่ใช่เรื่องใหญ่ รอให้คุณหนูแต่งไปก็จะรู้เอง แต่ตอนนี้……ก็ช่างเถอะ”

“คุณหนูซูไม่ทราบมาก่อน หยุนหลิ่วเดิมเป็นสาวใช้ระดับสองที่อยู่ข้างไท่เฟย ปีนั้นฤดูหนาวท่านอ๋องเล่นอยู่ข้างทะเลสาบ ถูกสาวใช้ในจวนคนหนึ่งหลอกว่าข้างในมีสัตว์ประหลาด แถมยังมีโรคติดตัวเพราะเรื่องนี้ด้วย เพื่อตอบแทนบุญคุณในการช่วยเจ้านายของนาง ไท่เฟยยกเลิกฐานะทาสของนาง และเลี้ยงนางเหมือนกับแม่นางในจวน”

ซูหนานอีค่อนข้างจะรู้สึกแปลกใจ คิดไม่ถึงว่าเป็นเช่นนี้ แต่จู่ๆนางก็นึกถึงคืนนั้นที่เห็นหยุนหลิ่วคุยกับผู้หญิงที่เป็นใบ้คนหนึ่งในเรือนที่ทรุดโทรม ก็รู้สึกว่าเรื่องนี้มันผิดปกติ

ซูหนานอีหมุนลูกตา”ที่แท้เป็นอย่างนี้นี่เอง ช่างเถอะ โมโม่ไม่ต้องพูดอย่างอื่นแล้ว เพียงต้องพาคนกลับไปก็พอ นางเคยช่วยชีวิตของจิ่งเอ้อร์ เพียงสิ่งนี้ข้าก็ไม่มีวันลืม”

เหยียนโมโม่ประหลาดใจเล็กน้อย”คุณหนูซูใจกว้างเช่นนี้ บ่าวจะแจ้งให้ไท่เฟยทราบแน่นอนเจ้าค่ะ”

หยุนหลิ่วเคยชีวิตของท่านอ๋อง คนในจวนอ๋องล้วนรู้กันหมด หากไท่เฟยจัดการนาง ตอนนี้ซูหนานอียอมให้อภัย แน่นอนว่าดีที่สุดแล้ว

สายตาของเหยียนโมโม่ปรากฏความชื่นชมขึ้นมา”คุณหนูซูไม่ต้องเป็นห่วง บ่าวลงไปพานางกลับจวนเดี๋ยวนี้เจ้าค่ะ”

“ไปด้วยกันเถอะ”ซูหนานอีสะบัดแขนเสื้อ”ยังไงข้าก็ต้องปรากฏหน้าหน่อย ไม่งั้นจะอธิบายให้ดีได้ยังไงล่ะ”

เหยียนโมโม่พยักหน้า สามคนลงบันไดด้วยกัน

หยุนหลิ่วอึ้งไปตั้งนาน ฟื้นสติกลับมาไม่ได้เลย บนใบหน้าที่แข็งตัวนั้นยังมีน้ำตาที่ยังไม่แห้ง มองยังไงก็รู้สึกประชดประชัน

ซูหนานอีมองมาที่นางอย่างกลืนไม่เข้าคายไม่ออก”แม่นางหยุนหลิ่ว เราสองคนเจอกันก็แค่ไม่กี่ครั้งเอง แต่เจ้ากลับรู้ว่าข้าชอบเครื่องประดับอะไหล่ แม้ว่าอยู่ห่างกันขนาดนี้ก็จำข้าได้ด้วย ทำให้ข้ารู้สึกประหลาดใจจริงๆเลย”

สีหน้าของหยุนหลิ่วซีดขาว นิ้วมือบีบปิ่นปักผมนั้นอย่างแน่น”ข้าจำได้ว่าเมื่อวานเจ้า……”

“ใช้ เมื่อวานข้าได้ใส่ปิ่นปักผมนี้จริงๆ แต่ต่อมาข้าได้ประทานให้สาวใช้ในจวนคนหนึ่งชื่อชุนหลิง”

“ชุนหลิง?”ซูซืออวี้กรีดออกมาเสียงหนึ่ง”เจ้าหมายความว่านี่คือชุนหลิง?”

ซูหนานอีส่ายหน้า”ข้าไม่รู้ว่านี่เป็นใคร ข้าไม่ได้เห็นหน้าของนาง มองไม่ออก คงไม่สามารถดูจากขาก็มองออกเนอะ”

นางหมุนลูกตา มองไปทางซูซืออวี้และหยุนหลิ่ว”พวกเจ้าตาดีจริงๆ”

“……”ซูซืออวี้รู้สึกอับอายมาก

หยุนหลิ่วใช้มือจับปิ่นปักผมอย่างแน่น ฝ่ามือรู้สึกเจ็บปวดมาก

ซูหนานอีเดินหน้าขึ้นไป ค่อยๆผลักผมสีดำที่บังหน้านั้นไปข้างๆ แล้วพูดอย่างชัดเจน”เป็นชุนหลิงจริงด้วย”

“ท่านพ่อ ชุนหลิงก็เป็นสาวใช้ที่รับใช้อยู่ข้างๆน้องสาวมานาน วันนี้ได้ประสบอุบัติเหตุเช่นนี้ก็น่าสงสารเช่นกัน เชิญท่านพ่อพากลับไปรักษาในจวน เรื่องนี้……ก็ต้องตรวจสอบให้ชัดเจนเจ้าค่ะ”

น้ำเสียงของนางใจเย็นมาก แต่ซูซืออวี้กลับมีความรู้สึกว่าคำพูดของนางนั้นไม่ใช่เป็นการปรึกษา เป็นการบังคับล้วนๆ เมื่อกี้นี้ต้องโทษเขาไม่ระวัง และหยุนจิ่งก็อยู่ที่นี่ด้วย แม้ว่าเขาไม่ได้เปิดเผยตัวเอง แต่เขาก็ไม่กล้าทำให้เขาขัดใจ

“เจ้าพูดถูกแล้ว ถึงแม้เป็นทาส ก็ต้องรักษาให้ดี”

“ยังต้องตรวจสอบให้ชัดเจนว่า ตกลงใครเป็นคนทำจนชุนหลิงเป็นเช่นนี้”

หยุนหลิ่วหลับตาลง รอให้ซูหนานอีมากล่าวตำหนินาง แต่ซูหนานอีไม่ได้พูดอะไรกับนางอีกเลย แม้กระทั่งยังไม่ได้มองมาอีก

เหยียนโมโม่เดินหน้าขึ้นไป”แม่นางกลับจวนกับข้าเถอะ อย่ามาก่อความวุ่นวายที่นี่อีกเลย”

หยุนหลิ่วรู้สึกว่าคำพูดนี้ของนางมีความหมายโดยนัยแฝงอยู่