“เป็นอะไรหรือ ใครรังแกเจ้ากัน?”

หยุนหลิ่วชะงักลงเล็กน้อยจากนั้นก็รีบใช้ผ้าเช็ดหน้าปิดกุมลำคอของตนเอาไว้ ส่ายศีรษะกล่าวว่า “หามีไม่เจ้าค่ะ หม่อมฉันได้รับการคุ้มครองจากไท่เฟย จะมีใครในจวนท่านอ๋องกล้าทำร้ายหม่อมฉันกันเจ้าคะ”

นางแสร้งทำเป็นกล่าวอย่างสุภาพ แต่ขอบตานั้นก็แดงขึ้นมองไปน่าสมเพชยิ่งนัก

สีหน้าของไท่เฟยมืดมนลง “ยิ่งเป็นเช่นนี้ยิ่งไม่ควรปิดบังข้า ข้าอยากจะรู้เสียจริงว่าใครกันที่กล้ารังแกเจ้า”

หยุนหลิ่วก้มศีรษะลงอ่อนโยนราวกับหงส์ “หยุนหลิ่วสบายดีเจ้าค่ะ หาได้มีใครกล้ารังแกหม่อมฉันไม่ หม่อมฉันมิทันระวังไปเอง”

“ไร้สาระ！” น้ำเสียงของไท่เฟยหนักแน่นขึ้น “หากเจ้าทำเองจะเป็นถึงเช่นนี้ได้อย่างไร?”

นางมองไปที่สาวรับใช้ข้างกายหยุนหลิ่วแล้วกล่าวว่า “เจ้าบอกข้ามา！”

สาวใช้กลัวมากจนทรุดเข่าลงที่พื้น “ทูลไท่เฟย คุณหนู…… คุณหนูซูเจ้าค่ะ”

หยุนหลิ่วรีบตะโกนออกมาว่า “อย่ากล่าววาจาไร้สาระ！”

บ่าวรับใช้จึงได้ก้มหน้าลงไป “ทูลไท่เฟย บ่าวมิได้กล่าววาจาไร้สาระ เมื่อครู่บ่าวได้พบคุณหนูซูที่หน้าประตูเรือน นางกล่าวว่าจะพาท่านอ๋องไปข้างนอก คุณหนูของเราจึงได้กล่าวตักเตือนสองสามประโยคแต่ใครเล่าจะคาดถึงกันว่าคุณหนูซูจะทำร้ายคนเช่นนี้ กล่าวว่าในจวนนี้ไท่เฟยและท่านอ๋องเป็นผู้ตัดสินใจหยุนหลิ่วยกมือขึ้นปาดน้ำตาและยกชายกระโปรงขึ้นคุกเข่าลง “ไท่เฟยเจ้าคะ เดิมทีนี่นับว่าเป็นความผิดของหยุนหลิ่วเอง จะโทษคุณหนูซูมิได้ ท่านอ๋องชื่นชอบนางและยินยอมอยู่กับนางแน่นอนว่าหยุนหลิ่วต้องมีความสุขเช่นกัน เพียงแต่หยุนหลิ่วกังวลใจถึงเรื่องความปลอดภัยของท่านอ๋องเท่านั้น…… เนื่องจากก่อนหน้านี้คนที่ลอบทำร้ายท่านอ๋องยังหามิพบ คาดว่าคุณหนูซูคงไม่ทราบเรื่องนี้”

ไท่เฟยได้ยินดังนั้นก็ขมวดคิ้วเข้าหากันและมิได้เอ่ยอันใดออกมา นางยังคงร้อยลูกปัดในมือเบาๆ บรรยากาศในห้องเงียบมากเสียจนได้ยินเสียงลูกปัดกระทบกัน

ผ่านไปสักพัก ในที่สุดไท่เฟยก็หลับตาลงและถอนหายใจออกมา “เหยียนโมโม่ จงพาหยุนหลิ่วออกไป หาหมอดีๆให้นางดู อย่าได้ทิ้งรอยแผลเป็นอะไรไว้ เมื่อวานนี้ทางราชวังส่งผ้าหูจิ่นมาสองพับมิใช่หรือ? เนื้อผ้านั้นช่างนุ่มเบาสบาย จงนำมาสักพับเพื่อตัดเสื้อผ้าให้หยุนหลิ่วสักชุดเถิด”

“เพคะ  “คุณหนูหยุนหลิ่ว ตามบ่าวมาเถิดเจ้าค่ะ”

หยุนหลิ่วทำความเคารพไท่เฟย “ขอบพระคุณไท่เฟยเจ้าค่ะ หยุนหลิ่วขอตัวก่อน”

เมื่อเดินออกจากเรือนไป หยุนหลิ่วจึงได้กล่าวกับเหยียนโมโมว่า “มิต้องรบกวนเหยียนโมโม่ไปเชิญหมอมาหรอกเจ้าค่ะ มิใช่อาการบาดเจ็บร้ายแรงอะไร”

เมื่อกล่าวถึงเรื่องนี้ก็พบว่าดวงตาของหยุนหลิ่วมีความมืดมนเข้ามาแทรก จึงได้รีบปรับเปลี่ยนคำพูดว่า “ท่านอ๋องมิรู้เรื่องราวใด บัดนี้ก็เพียงแค่ชื่นชมสิ่งแปลกใหม่อยู่เท่านั้น เพียงแต่ว่าไท่เฟยต้องการอะไรกันแน่? หากเป็นสตรีจากตระกูลชั้นสูงก็ว่าไปอีกอย่าง แต่ทำไม……”

“เจ้ากล่าวได้ถูกต้องแล้ว เรื่องที่ผิดแผกแปลกไปเช่นนี้คงต้องมีอะไรแน่” หยุนหลิ่วถือปิ่นเอาไว้ในมือ “เรื่องนี้แปลกนัก เจ้าจงไปสืบมาให้ดี”

……

แต่ซูหนานอีหาได้รู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นหลังจากนางเดินทางออกมาไม่ นางทำเพียงเดินไปกับหยุนจิ่งที่ตลาดจนสุดทางและซื้อของมากมาย ทำให้หยุนจิ่งมีความสุขยิ่งนัก

“เหนียงจื่อ เจ้าชอบสิ่งใดข้าจะซื้อให้เหนียงจื่อด้วย”

ซูหนานอียิ้มขึ้นที่มุมปากมองไปทางเขา “มิจำเป็นหรอก สิ่งเหล่านี้ก็เพียงพอแล้ว จิ่งเอ้อร์ลืมไปแล้วหรือว่าสิ่งที่เจ้าชื่นชอบข้าก็ชื่นชอบด้วย”

หยุนจิ่งยิ้มอย่างเปิดเผย จู่ๆเขาก็เห็นคนเดินเท้าวางกรงกรงหนึ่งลง ด้านในมีกระต่ายขนปุยสองตัว

“โอ้！ เหนียงจื่อดูนั่นสิ” หยุนจิ่งถือถุงกระดาษใส่ขนมแล้วลากมือซูหนานอีวิ่งตรงเข้าไปนั่งยองๆข้างกรง

ผู้ที่ขายกระต่ายนั้นเป็นนายพรานกล่าวว่า “คุณชายต้องการซื้อมันหรือไม่? หากต้องการข้าจะขายให้ในราคาถูก นี่คือกระต่ายที่เข้าหามาได้ แต่มิอาจทำใจฆ่ามันและมิอาจเลี้ยงมันได้เช่นกัน”

กระต่ายน้อยที่อยู่ในกรงมีอยู่สองตัว พวกมันตัวใหญ่เพียงแค่ฝ่ามือมีขนสีขาวดุจหิมะและดวงตาสีแดงตัวหนึ่ง อีกตัวหนึ่งมีขนสีทองนัยน์ตาสีดำช่างน่ารักไม่แพ้กัน

“เหนียงจื่อ” หยุนจิ่งมองไปทางซูหนานอีด้วยดวงตาเป็นประกาย

ซูหนานอีไม่รู้ว่าจะร้องไห้หรือหัวเราะดี “จิ่งเอ้อร์อยากได้หรือไม่?”

หยุนจิ่งรีบพยักหน้า ดวงตาของเขาค่อนข้างตึงเครียดกลัวว่าซูหนานอีจะไม่เห็นด้วย

ซูหนานอีสัมผัสไปที่กระต่ายน้อย หยุนจิ่งก็ลูบมันอย่างเบาๆเช่นกัน ขนเจ้ากระต่ายช่างอ่อนหนุ่มนัก ให้ความสัมผัสที่นุ่มนวลทำให้เขารู้สึกตื่นเต้นเป็นพิเศษ

ซูหนานอีเอียงศีรษะมองดูเขา “ในเมื่อจิ่งเอ้อร์ชื่นชอบก็จงซื้อมันเถิด”

ดวงตาของหยุนจิ่งเบิกกว้างทันใดสีหน้าเต็มไปด้วยความสุข “จริงหรือ?”

“จริงสิ”

ซูหนานอีจ่ายเงินและซื้อกรงนั้นมาด้วย หยุนจิ่งเดินถือกรงนั้นไปด้วยความดีใจจนแทบลอยขึ้น

ขณะที่เดินไปก็ตรงไปถึงสี่แยกอีกครั้ง รอยยิ้มบนใบหน้าของซูหนานอีจางลงเล็กน้อย ไอ้เวรนั่นยังอยู่ที่นี่！