คุณชายหวังเอาโทรศัพท์ให้หนานหวางแล้วบอกว่า "ซูหยู่ต้องการคุยกับนาย"

หลังจากรับสาย หนานหวางก็บอกเรื่องราวเหล่านี้กับซูหยู่อีกรอบ

ยิ่งซูหยู่ฟัง เขาก็ยิ่งโกรธ!

"ใครโทรมาหานาย เอาเบอร์มาให้ฉัน" ซูหยู่กัดฟันพูด "คนอย่างฉัน คุณชายซู คงต้องลงมือเองอีกแล้ว?"

"ครับๆ" หนานหวางรีบตอบรับ "ฉันจะรีบนำเบอร์ให้คุณทันที"

ซูหยู่ไม่พูดอะไรต่อ เขาวางสายไปทันที

"เห็นไหม ถ้าไม่เกี่ยวอะไรกับตระกูลซู นายคงไม่ต้องโทรหาหรอก?" คุณชายหวังกล่าว

หนานหวางเหลือบมองไปที่ฉินเฉิงพยักหน้าและกล่าวว่า "นั่นมันก็ใช่"

"ฉันสงสัยจริงๆว่านายมานั่งตำแหน่งนี้ได้ไง ใครโทรมาว่าอะไรก็เชื่อหมด?" คุณชายหวังพึมพำ "ฉันว่านายเชื่อคนง่ายไป"

หนานหวางหน้าแดงก่ำ ไม่พูดอะไร

การที่เขาอยู่ในตำแหน่งนี้นั้น ทุกวันนี้ก็เหมือนยืนอยู่บนแผ่นน้ำแข็งบางๆ

"ฉินเฉิง ความผิดฉันเอง" หนานหวางมองไปที่ฉินเฉิงและกล่าวด้วยท่าทางที่อ่อนโยน

ฉินเฉิงยิ้มและกล่าวว่า "ไม่เป็นไรหรอก"

หนานหวางยกมือประสาน "ฉันจะให้คนจัดการหาโต๊ะให้ใหม่ ถือว่าเป็นการขอโทษ"

ฉินเฉิงจึงตอบว่า "โอเค!"

เมื่อห้องนั้นถูกทำลาย ทั้งสองคนจึงต้องหาห้องอื่นแทน

ระหว่างกินข้าว หนานหวางลุกขึ้นยืนและกล่าวว่า "ฉันชื่นชมทักษะของนายจริงๆ เหลือเชื่อมากที่มีระดับการฝึกฝนเช่นนี้ตั้งแต่อายุยังน้อย!"

"หนานหวาง นายพูดเกินไป" ฉินเฉิงตอบ

หนานหวางสนใจฉินเฉิงมาก ทั้งสองก็พูดคุยกันอย่างมีความสุข ยิ่งคุย ยิ่งสนุก และหนานหวางถือว่าฉินเฉิงเป็นเพื่อนคนหนึ่ง

ในอีกด้านหนึ่ง ซูหยู่ก็เจอเบอร์โทรศัพท์

เขากัดฟันและพูดว่า "ผู้พิทักษ์อาวุโส…ทำไมถึงทำเรื่องแบบนี้!"

ซูหยูบอกซูฉีไห่เกี่ยวกับเรื่องนี้ทันที และซูฉีไห่ยิ่งโกรธมากขึ้นเมื่อได้ยินเรื่องนี้

เดิมทีเขาคิดที่จะขับไล่ผู้พิทักษ์ผู้ยิ่งใหญ่ออกจากตระกูลซู แล้วค่อยหาโอกาสตามกลับมา แต่ตอนนี้ความคิดนี้หายไป และแทนที่ด้วยความโกรธ

"นี่มันทำให้ตระกูลซูอับอาย!" ซูฉีไห่กวาดของบนโต๊ะออกหมด "เขาใช้สมองส่วนไหนคิดห๊ะ!"

"คำสั่งของฉัน ตั้งแต่วันนี้ จะไม่มีใครในตระกูลซูพบผู้พิทักษ์ที่ยิ่งใหญ่อีก รวมถึงเสียวหยู่เชี้ยนด้วย!" ซูฉีไห่กล่าวอย่างเย็นชา

"อืม" คนรอบข้างตอบรับ

อาจพูดได้ว่า ผู้พิทักษ์อาวุโสล้มเหลวในการยืมมือหนานหวางมากำจัดฉินเฉิง แถมกลับทำให้ฉินเฉิงกับหนานหวางกลายเป็นเพื่อนกัน

ผู้พิทักษ์อาวุโสนั่งอยู่บนเตียงของโรงแรม ใบหน้าของดูตึงเครียด

"ดูเหมือนว่าฉันต้องลงมือเอง" ผู้พิทักษ์อาวุโสพึมพำกับตัวเอง

…

หลังจากฉินเฉิงกับหนานหวางกินข้าวเสร็จ ก็วางแผนจะไปปินโจว

ก่อนกลับ หนานหวางก็พูดว่า: "ถ้ามีโอกาส นายต้องมาเที่ยวเกาะหนานโจวนะ! เรื่องค่าใช้จ่ายทั้งหมดฉันจัดการเอง!"ั

"โอเค!" ฉินเฉิงตอบรับทันที

หลังจากออกจากเกาะหนานโจวแล้ว ฉินเฉิงกับซูวานก็ขึ้นเครื่องบินกลับไปที่ปินโจว

กลับมาที่ปินโจวครั้งนี้ มีเรื่องต้องทำสองเรื่อง เรื่องแรกคือแอบค้นหาพลังของตระกูลซูทางเหนือ

เรื่องที่สองคือต้องปรุงยาล็อตใหญ่เพื่อนำส่งให้คนรวยในจิงตู

หลังจากกลับถึงบ้าน ฉินเฉิงหยิบรวบรวมสมุนไพรทั้งหมด

จินฮู่รวบรวมมอุปกรณ์ทำยามามากมาย แม้ว่าของที่นำมาทำยาจะไม่ใช่ของที่ดีที่สุด แต่ก็เพียงพอสำหรับกลั่นยา

หลังจากที่คนอื่นๆ กลับไปแล้ว คุณชายหวังก็รีบไปตรวจสุขภาพที่โรงพยาบาลทันที

หลังจากตรวจแล้วก็ไม่พบปัญหาใดๆ ทั้งสิ้น

เหมือนกับที่ฉินเฉิงบอกไว้ โรงพยาบาลธรรมดาตรวจยังไงก็ไม่เจอ

ในลานบ้านตระกูลหวัง คุณชายหวังยืนขมวดคิ้ว

"ฉินเฉิงบอกว่า แพทย์ทั่วไปจะตรวจไม่เจอ" เขาแตะคางแล้วพูดว่า "งั้นคงต้องไปที่ตำหนักเทพโอสถ"

"คุณชายหวัง ไปที่ตำหนักเทพโอสถ คุณก็เข้าไปไม่ได้" หัวล้านพูดจากด้านข้าง

คุณชายหวังรู้เรื่องความฉกาจของตำหนักเทพโอสถเป็นอย่างดี

แต่สำหรับคนระดับเขา จะใช้โอกาสเรื่องความสัมพันธ์นั้นไม่ยาก

ด้วยความสัมพันธ์มากมาย คุณชายหวังน่าจะมีคุณสมบัติในการเข้าไปที่ตำหนักเทพโอสถ และได้เข้าพบกับผู้อาวุโสใหญ่ของตำหนักเทพโอสถ!

ในวันนั้นเขารีบไปที่เมืองเถาหยวนโดยเครื่องบินส่วนตัว เพื่อพบผู้อาวุโสใหญ่

เมื่อผู้อาวุโสใหญ่จับชีพจรของเขา สีหน้าก็เปลี่ยนไป

ในที่สุด ผู้อาวุโสใหญ่ก็พูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น "คุณโดนวางยาพิษหรือเปล่า และมันเป็นพิษชนิดหนึ่งที่สามารถแทรกซึมเข้าไปในสมองได้?"

คุณชายหวังพยักหน้าและพูดว่า: "ใช่ ใช่ มีวิธีล้างพิษไหม"

"อันที่จริงก็มี" ผู้อาวุโสใหญ่เงียบไปครู่หนึ่ง "แต่เจ้าสำนักเพิ่งออกคำสั่ง ตั้งแต่นี้จนถึงปีใหม่ ตำหนักเทพโอสถจะไม่กลั่นยาให้ใครเลย"

สีหน้าของคุณชายหวังเปลี่ยนไป เขาพูดอย่างแปลกใจ: "ทำไมถึงเป็นเช่นนี้?"

"ไม่รู้ เจ้าสำนักคิดอะไร ไม่มีใครรู้เลย" ผู้อาวุโสใหญ่โบกมือ

เมื่อคุณชายหวังได้ยินดังนั้น ก็ทำได้เพียงถอนหายใจ

ความผนองของเขาทำที่ภายนอกได้ แต่ในตำหนักเทพโอสถ เขาไม่กล้าจริงๆ

หลังจากขอบคุณผู้อาวุโสใหญ่แล้ว คุณชายหวังก็ออกจากตำหนักเทพโอสถ

"คุณชายหวัง แล้วจะเอาไงดี" หัวล้านถาม

คุณชายหวังตวาด "แล้วจะให้ทำไงหล่ะ ฉินเฉิงพูดความจริง รีบไปขอบคุณเค้าซะ เข้าใจไหม?"

"ครับ…" หัวล้านพยักหน้าตอบตกลง

ภายในตำหนักเทพโอสถ ผู้อาวุโสใหญ่มองไปที่คุณชายหวัง พร้อมกับพูดว่า "เจ้าสำนักใช้วิธีนี้เพื่อจะช่วยฉินเฉิงสินะ…"

…

เกาะที่แสนโดดเดี่ยว ณ ขั้วโลกเหนือ

ซูวานที่อยู่ที่นี่กับซูวานที่อยู่ที่ปินโจว บุคลิกต่างกันมาก

ซูวานที่อยู่ข้างกายฉินเฉิงนั้นอ่อนโยนและน่ารัก แต่ร่างที่อยู่ที่หนาวเหน็บเช่นนี้ดูเหมือนจะกลมกลืนกับสิ่งแวดล้อม ดูเย็นชาและน่าสะพรึงกลัว

พัฒนาการของเธอไปได้ไวกว่าฉินเฉิง ตอนนี้เธอก้าวสู่จอมยุทธระดับสามแล้ว

ความแข็งแกร่งระดับนี้ถือว่าเพียงพอแล้ว

"วันที่ซูหยู่กับฉินเฉิงนัดกันใกล้จะมาถึงแล้ว" ซูวานกล่าวกับตัวเอง

ด้านหน้าเธอ มีคนยืนอยู่มากมาย ทุกคนเป็นคนดุร้ายและไม่ธรรมดา

แต่ในเวลากลับนิ่งเงียบและให้เกียรติ

"ในปีหน้า ฉันอยากให้ทุกคนกลับไปพร้อมกับฉัน" ซู่หว่านพูด

ทุกคนมองหน้ากันและขมวดคิ้ว: "กลับไป? ไปไหน?"

"เหยียนเซี่ย" ซู่วานสูดหายใจเข้าลึกๆ

"นี่…" ทุกคนลำบากใจ ถ้าไปเหยียนเซี่ยแล้ว จะมีชีวิตรอดไหม

"เห้อ" ซูวานถอนหายใจยาว "ฉันจะช่วยคุณจัดการเรื่องเอกสารประจำตัว"