ฉินเฉิงเหลือบมองพวกเค้าแล้วก็พูดจาเยาะเย้ยขึ้นมาว่า: “ฉันแนะนำให้พวกแกหยุดซะ พวกแกไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉัน”

คนเหล่านี้ตะโกนขึ้นมาอย่างโกรธเคือง: “สมาคมศิลปะการต่อสู้แห่งเมืองจิงตูของเรามีเป้าหมายที่จะลงโทษและขจัดความชั่วร้าย พวกเราจะปล่อยคนร้ายอย่างแกไปได้ยังไงกัน!”

หลังจากพูดจบ หลายคนก็ถอยหลังไปสองสามก้าวแล้วก็พูดขึ้นมา

ทันใดนั้นเอง กรงทองก็ขยับเข้ามาใกล้ตัวฉินเฉิง!

มันดูราวกับเหล็กเส้น ฉินเฉิงถูกล้อมตีกรอบในทันที!

ฉินเฉิงถอนหายใจออกมาอย่างเย็นชา เค้ายกเท้าขึ้นแล้วปล่อยพลังออกมา กรงทองที่ไม่มีใครทำลายได้ก็ถูกฉินเฉิงระเบิดมันออกในทันที!

และสมาชิกของสมาคมศิลปะการต่อสู้ต่างก็ตกใจกับพลังนี้ของฉินเฉิง ทันใดนั้นเองพวกเค้าก็กระอักเลือดออกมาเต็มปาก!

ฉินเฉิงกวาดสายตามองไปที่พวกเค้าแล้วพูดอย่างเย็นชาว่า: “ถ้าไม่มีอาวุธระดับขั้นของจอมยุทธ์ผู้ยิ่งใหญ่ ก็อย่าเสียแรงเปล่าเลย”

ประโยคนี้ไม่เพียงแต่เตือนคนของสมาคมศิลปะการต่อสู้เท่านั้น แต่มันยังบอกเตือนทุกคนที่อยู่ที่นี่ด้วย!

ทุกคนไม่กล้าพูดอะไร แต่พวกเค้าต่างก็ถอยออกห่างจากฉินเฉิงไปโดยไม่รู้ตัว

ฉินเฉิงไม่สนใจอะไร การที่เค้ามาที่นี่ก็มีแค่จุดประสงค์เดียวเท่านั้น นั่นก็คือสุสานขนาดใหญ่

ที่ด้านหน้า ก็มีคนรีบเข้าไปในสุสานก่อน

“ฉินเฉิง ผู้คนต่างก็บอกว่านายหยิ่งมาก พอฉันได้มาเจอนายเอง ฉันถึงรู้ว่ามันเป็นเรื่องจริง” เฉียวเซิงก้าวไปข้างหน้าแล้วพูดขึ้นมา

ฉินเฉิงเหลือบมองไปที่เฉียวเซิงแล้วพูดว่า: “เกี่ยวอะไรกับนายด้วย?”

เฉียวเซิงขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วเยาะเย้ยขึ้นมาว่า: “ตอนนี้ที่ข้างนอกก็มีคนพูดกันว่า นายมันก็แค่เด็กหนุ่มเหยียนเซี่ยนคนหนึ่งก็เท่านั้น ถ้ามีโอกาสหละก็ อยากจะขอลองซะหน่อย”

“ถ้าอยากจะลองหละก็ ตอนนี้เลยก็ได้นะ” ฉินเฉิงเยาะเย้ย

“รูปแบบบางอย่าง?” ฉินเฉิงขมวดคิ้วเล็กน้อย

ในตอนที่ฉินเฉิงกำลังจะพูดเค้าก็หยุด เมื่อมองเห็นคนสองสามคนจากสมาคมศิลปะการต่อสู้แห่งเมืองจิงตูที่อยู่ตรงหน้า ฉินเฉิงก็ไม่พูดอะไรซักคำ

“วู้ววววว!”

จากนั้นไม่นาน คนสองสามคนที่สำรวจอยู่ข้างหน้าก็หายตัวไปในอากาศที่ว่างเปล่า!

“นี่มันเรื่องอะไรกัน?” ในตอนนี้เองคนที่อยู่หลังคนที่หายตัวไปก็รู้สึกแปลกๆแล้วหยุดเดิน

จู้เหยาเป็นคนที่เริ่มก้าวถอยหลัง เธอขมวดคิ้วแล้วพูดว่า: “แปลก ที่นี่มันดูเหมือนว่าจะมีบางอย่างผิดปกติ ที่มาของมนต์ดำมันไม่ได้มาจากหลุมฝังศพ มันมาจากอีกทาง แต่เมื่อกี้พลังนี้มันหายไปแล้ว . .”

เวทมนต์ที่อยู่ในอากาศ

ซูหยู่ในเสื้อคลุมสีดำก็กำลังจ้องมองดูคนเหล่านี้ด้วยรอยยิ้ม

คนที่เข้ามาสำรวจหลายต่างก็มองไปรอบๆ พวกเค้าขมวดคิ้วขึ้นมาแล้วพูดว่า: “แกเป็นใครกัน? แล้วคนอื่นไปไหนกันหมดแล้ว?”

ซูหยู่หัวเราะแล้วพูดว่า: “พวกแกคิดว่าไง…”

“ท่าไม่ดีแล้ว! มันคือชายชุดดำ!” มีคนหนึ่งที่ตะโกนขึ้นมา!

“ชายชุดดำนั่นไม่ใช่ฉินเฉิงเหรอ?” ชายชุดแดงก็ขมวดคิ้วขึ้นมา เมื่อนึกถึงเรื่องนี้แล้วเค้าก็ตะโกนพูดกับซูหยู่ว่า: “ฉินเฉิง พวกเรารู้ตัวตนของแกแล้ว แกยังจะซ่อนตัวอีกทำไมกัน!”

ซูหยู่ที่อยู่ไม่ไกลออกไปก็หัวเราะออกมา

น้ำเสียงนี้มันเต็มไปด้วยพลังของปีศาจ!

ทั้งสี่คนก็นำทางสำรวจเข้ามาก็เวียนหัว พวกเค้ารู้สึกว่าโลกตรงหน้าพวกเค้ากำลังหมุน!

“พวกแกมันงี่เง่า… มันสมควรแล้วเหรอที่จะเอาฉันไปเปรียบเทียบกับฉินเฉิง?” เสียงที่สองก็ดังขึ้นมาจากลำคอของซูหยู่! มันดูราวกับว่าดังมาจากนรกยังไงยังงั้นเลย!

“แกไม่ใช่ฉินเฉิงเหรอ?” สีหน้าของชายชุดแดงก็เปลี่ยนไปอย่างมาก “พวก…พวกเราถูกหลอก?!”

“ตอนนี้พึ่งจะมาคิดได้เหรอ พวกแกนี่มันงี่เง่าจริง…” ซูหยู่หัวเราะ

สีหน้าของเหล่าคนที่เข้ามาสำรวจก็ดูไม่ได้เลย ตอนนี้พวกเค้าถึงรู้ว่าฉินเฉิงเป็นแค่แพะรับบาป!

แต่น่าเสียดายที่มันสายเกินไปแล้ว!