ประธานหลี่ยิ้มออกมาอย่างเยือกเย็น "สมองนายมีปัญหาใช่ไหม คุณตี๋อยู่ที่มณฑลใหญ่ แต่นี่มันปีนัง เขาจะมาที่นี่ได้อย่างไร?"

ฉินเฉิงพยักหน้าและพูดออกมาว่า "ถ้าปกติมันคงจะเป็นแบบนั้น แต่ตอนนี้ฉันอยู่ที่เมืองจิง เขาก็ต้องมาที่เมืองจิง"

"นาย? นายคิดว่านายเป็นใคร?" ประธานหลี่พูดออกมาด้วยความเย่อหยิ่ง

ฉินเฉิงยิ้มและตอบกลับไปว่า "ฉันชื่อ ฉินเฉิง ไม่รู้ว่าประธานหลี่เคยได้ยินมาก่อนไหม?"

"ฉินเฉิง?" ประธานหลี่ตกใจทันที จู่ๆก็เหมือนว่าเขานึกอะไรขึ้นมาได้ เขาชี้มาที่ฉินเฉิงและพูดออกมาว่า "นาย นายก็คือฉินเฉิงที่ทำร้ายนายน้อยตี๋?"

"เขาไม่ใช่ฉินเฉิงคนนั้น!" กงฮุ้ยรีบอธิบายออกไป

จากนั้นกงฮุ้ยก็พูดออกมาด้วยความโกรธ "นายยังจะพูดไร้สาระอะไรอีก? รีบออกไปได้แล้ว นี่มันไม่ใช่เรื่องอะไรของนาย!"

"ฉันต้องเขา ทำไมจะไม่ใช่เรื่องของฉัน" ฉินเฉิงยิ้มและตอบกลับไป

ต้องบอกเลยว่าถึงแม้ปากของกงฮุ้ยจะไม่ดี แต่ที่จริงแล้วเธอเป็นคนที่เป็นห่วงเพื่อนมากๆ

"ฉินเฉิง นายอย่ามาพูดสุ่มสี่สุ่มห้า ถ้าหากเขาคิดว่านายคือฉินเฉิงคนนั้นจริงๆ ที่นี้แหละนายลำบากแน่" ชาหนิงขมวดคิ้วและพูดออกไป

ฉินเฉิงไม่ได้อธิบายอะไรออกไป เขาจ้องไปที่ประธานหลี่ "ขนาดลูกชายของตี๋รุ้ยเจี๋ยฉันยังกล้าที่จะทำร้าย แล้วนับประสาอะไรกับหมาตัวเดียวของเขา?"

"ฮ่าฮ่าฮ่า นายคือฉินเฉิงคนนั้นจริงๆด้วย งั้นนายก็เตรียมตัวตายได้เลย คุณตี๋ไม่มีทางปล่อยนายเอาไว้แน่!" ประธานหลี่พูดออกมาอย่างมั่นใจ

"ไม่ปล่อยฉันไว้?" ฉินเฉิงตอบกลับไปทันทีว่า "ตอนนี้เกรงว่าเขานั่นแหละที่จะต้องมาคุกเข่าขอร้องฉัน"

"ขอร้องนาย? เจ้าหนุ่ม นายบ้าไปแล้วหรือไง นายรู้ไหมว่าคุณตี๋เขาเป็นใคร?" ประธานหลี่พูดพร้อมยิ้มออกมาอีกครั้ง "ถ้าคำพูดนี้ได้ยินไปถึงหูของคุณตี๋หละก็ นายได้ตายจริงๆแน่"

ในขณะที่พวกเขากำลังคุยกันอยู่ จู่ๆก็มีคนสองคนวิ่งเข้ามาจากด้านนอก คนหนึ่งสวมสูทดูดี แต่อีกคนหัวรุงรัง

หลังจากที่ชายทั้งสองเข้ามาที่ประตู สายตาของพวกเขาก็จับจ้องไปที่ฉินเฉิง

จากนั้น ได้ยินเสียง "ตุบ" ดังขึ้นมา ชายหัวรุงรังคุกเข่าต่อหน้าฉินเฉิง

เขาจับไปที่ขาของฉินเฉิง พูดออกมาด้วยความเจ็บปวดว่า "ฉัน ฉันผิดไปแล้ว…นายช่วยฉันที ได้โปรด…."

"กงฮุ้ย ทำไมบริษัทของพวกนายถึงยังมีขอทานอยู่อีกหละ?" ประธานหลี่กล่าวออกมาอย่างไม่ลังเล

เมื่อตี๋รุ้ยเจี๋ยได้ยินแบบนั้นก็เงยหน้าขึ้นไปมองเขา

ประธานหลี่ตกใจทันที จากนั้นก็รีบวิ่งมาหาตี๋รุ้ยเจี๋ย พูดออกไปด้วยความกลัวว่า "คุณ…คุณตี๋? คุณมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?"

ตอนนี้ตี๋รุ้ยเจี๋ยไม่มีแรงที่จะอธิบาย เขากอดไปที่ขาของฉินเฉิงอย่างจะเป็นจะตาย "ฉันรู้ว่าฉันผิดไปแล้ว นายช่วยฉันด้วย…"

เมื่อทุกคนเห็นแบบนั้นก็ต้องตะลึงงัน

ฉินเฉิงคนนี้ ใช่คนที่ทำร้ายนายน้อยตี๋จริงๆเหรอ?

และคนที่หัวรุงรังก็คือตี๋รุ้ยเจี๋ย ผู้ที่มีอำนาจมากมายอย่างนั้นเหรอ?

"ประธานหลี่ นี่คือลูกน้องของนายเหรอ?" ฉินเฉิงถามออกไป

ตี๋รุ้ยเจี๋ยได้แต่พยักหน้า "เป็นคนของบริษัทในสาขาเมืองจิง…"

ฉินเฉิงไม่ได้พูดอะไรไปมากกว่านั้น ประธานหลี่ก็รีบขอโทษออกมาทันที "คุณ…คุณฉิน ฉันผิดไปแล้ว ฉันมีตาหามีแววไม่ หวังว่าคุณคงจะให้อภัย"

ฉินเฉิงไม่ได้สนใจเขา เขามองมาที่ตี๋รุ้ยเจี๋ยและพูดว่า "ฉันไม่ค่อยชอบคนคนนี้เลย"

ตี๋รุ้ยเจี๋ยโบกมือ ลูกน้องที่ยืนอยู่ข้างๆเขาก็เดินเข้าไปหาประธานหลี่และพูดออกมาอย่างเยือกเย็นว่า "ไสหัวไปซะ นายถูกไล่ออกแล้ว"

ใบหน้าของประธานหลี่ขาวเป็นกระดาษ มันไม่ง่ายเลยกว่าเขาจะมายืนอยู่ตรงจุดนี้ได้ ถ้าหากโดนไล่ออก หลังจากนี้คงไม่มีโอกาสที่จะได้กลับตัว!

"คุณฉิน ได้โปรดยกฌทษให้ฉันด้วย ฉันผิดไปแล้วจริงๆ…ฉันจะเซ็นสัญญาตอนนี้เลย!" ประธานหลี่ร้องไห้งอแง

ฉินเฉิงก็ยืนอยู่นิ่งๆทำเป็นเหมือนไม่ได้ยิน

ตี๋รุ้ยเจี๋ยตะโกนออกมาด้วยความบ้าคลั่ง "ยังไม่รีบไสหัวไปอีกนะ ไสหัวไป!"

เมื่อได้ยินแบบนั้นประธานหลี่ก็ทรุดลงกับพื้นทันที พูดอะไรไม่ออกแม้แต่คำเดียว

"ฉินเฉิง ฉันทนไม่ไหวแล้ว รีบช่วยฉันที ฉันขอร้อง" ตี๋รุ้ยเจี๋ยพูดออกมาด้วยความเจ็บปวด

ฉินเฉิงมองไปที่เขาอย่างเยือกเย็น "ครั้งนี้ถือว่าฉันให้บทเรียนเล็กๆกับนาย ถ้าหากยังมีครั้งต่อไปอีกหละก็ นายคงจะรู้ใช่ไหมว่าจะเป็นอย่างไง"

"ได้ ฉันรู้แล้ว…" ตี๋รุ้ยเจี๋ยรีบพยักหน้า

หลังจากนั้นฉินเฉิงก็ขยับมือเบาๆและปล่อยพลังวิญญาณเข้าไปตรงกึ่งกลางคิ้วของตี๋รุ้ยเจี๋ย

ความเจ็บปวดบนร่างกายของตี๋รุ้ยเจี๋ยหายไปทันที เขาสัมผัสหน้าอกของเขาและพูดด้วยความปีติยินดี "หายแล้ว ฉันหายแล้ว!"

"คุณตี๋ ตอนนี้เพื่อนของฉันสัญญาฉบับหนึ่งที่จะทำงานรวมกับบริษัทของคุณ" ฉินเฉิงโบกมือเพื่อบอกให้กงฮุ้ยหยิบหนังสือสัญญามา

กงฮุ้ยเพิ่งจะดึงสติกลับมาได้ เธอพยักหน้าและรีบหยิบหนังสือสัญญามาทันที

ตี๋รุ้ยเจี๋ยหยิบสัญญามาดู เขาก็พูดว่า "ได้ มันก็แค่สัญญาฉบับหนึ่งเท่านั้น"

จากนั้นเขาก็หยิบปากกา และเซ็นชื่อลงไป

กงฮุ้ยตื่นเต้นมาก เธอคิดไม่ถึงเลยว่าตี๋รุ้ยเจี๋ยจะเป็นคนเซ็นสัญญานี้ด้วยตัวเอง

"ใช่แล้ว ขาของลูกชายฉันคุณคิดว่า…." หลังจากนั้นตี๋รุ้ยเจี๋ยก็หันมามองฉินเฉิงอย่างกังวล

ฉินเฉิงมองไปที่เขาและพูดว่า "ฉันสามารถช่วยรักษาเขาได้ แต่ฉันมีความต้องการอย่างหนึ่ง"

"นายพูดมาเลย ไม่ว่าอะไรฉันก็รับปาก!" ตี๋รุ้ยเจี๋ยรีบพยักหน้า

"หลังจากนี้ห้ามไปยุ่งกับซูวานอีก" ฉินเฉิงพูดออกมาอย่างเยือกเย็น

ตี๋รุ้ยเจี๋ยไม่คิดอะไรทั้งนั้น เขารับปากไปทันที เขายิ้มและพูดออกมาว่า "นายวางใจ ฉันรับประกันว่าหลังจากนี้เขาจะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับตระกูลซูอีก!"

"อืม" ฉินเฉิงพยักหน้า "ให้นายน้องตี๋ไปรอฉันที่ปีนัง"

"ได้!" ตี๋รุ้ยเจี๋ยพูดออกมาด้วยความพอใจ "งั้นฉันเองก็จะไปรอนายที่ปีนัง!"

หลังจากนั้นตี๋รุ้ยเจี๋ยก็ไม่มีความจำเป็นต้องอยู่ที่นี่อีกต่อไป เขาจากไปทันที

ความเงียบเข้ามาปกคลุมบริษัท ตอนนี้ทุกคนจ้องมองมาที่ฉินเฉิงด้วยความประหลาดใจ

"นี่น้องชาย นายคือฉินเฉิงคนนั้นจริงๆเหรอเนี่ย" สุดท้ายชาหนิงก็เป็นคนที่ทำลายบรรยากาศที่อึดอัดนั้น เขาพูดออกมาเป็นคนแรก

ฉินเฉิงยิ้มและตอบกลับไปว่า "ตอนนี้อยากจะอยู่ห่างกับฉันสักหน่อยแล้วไหม?"

ชาหนิงพูดออกมาด้วยความเขินอายเล็กน้อย "ดูนายพูดเข้าสิ พวกเรารู้จักกันแล้ว นายยังจะมาพูดแบบนี้อีก…"

ส่วนทางด้านของกงฮุ้ย เธอยังยืนอยู่ที่เดิมและไม่ได้พูดอะไร เธอกำลังคิดถึงความเย่อหยิงของเธอในก่อนหน้านี้ แก้มของเธอก็ร้อนผ่าวขึ้นมาทันที และเธอไม่รู้ว่าจะเผชิญกับมันอย่างไร!

"สัญญาก็เซ็นเรียบร้อยแล้ว งั้นพวกเราจะไปกันได้หรือยัง?" ฉินเฉิงหันไปทางกงฮุ้ยและถามออกมา

"อ่า" กงฮุ้ยตกใจ "ได้ งั้นก็ไปกันเลย"

หลังจากที่ลงมา ตี๋รุ้ยเจี๋ยนั่งอยู่บนรถด้วยใบหน้าที่มืดมน

"คุณตี๋ คุณคิดจะไปมันไปแบบนั้นจริงๆเหรอ?" ลูกน้องของเขาถามออกมา

ตี๋รุ้ยเจี๋ยหันกลับไปมองที่เขาอย่างเยือกเย็ฯ "ฉันมีชีวิตมาถึงทุกวันนี้ ยังไม่เคยได้รับความอับอายขนาดนี้มาก่อน! ปล่อยมันไป? ฝันไปเถอะ! มันต้องตายสถานเดียว!"

"งั้นผมจะไปเตรียมการ" ลูกน้องของเขารีบตอบกลับมาทันที

ตี๋รุ้ยเจี๋ยโบกมือ "ไม่ต้องรีบร้อน รอเขารักษาขาของเสี่ยวเชาก่อน และค่อยจัดการ"

ฉินเฉิงไม่รู้ถึงความคิดที่ชั่วร้ายของตี๋รุ้ยเจี๋ย แต่นี่ก็ถือเป็นจุดเริ่มต้นของการพังพินาศของตระกูลตี๋